Ακόμη και αν δε γίνεις τόσο "αυταρχικός" (δε μου αρέσει η λέξη), όσο πρέπει με το σκυλί σου, τι πιθανότητες υπάρχουν να είναι λίγο επικίνδυνος ακόμη και για εσένα τον ίδιο? Χαζή ερώτηση...αλλά θα ήθελα απάντηση...!
Καμμία ερώτηση δεν είναι χαζή... ενίοτε οι απαντήσεις είναι χαζές...
Με "σκυλίσιους" όρους... δεν θα το έλεγα "αυταρχικός"... θα το έλεγα περισσότερο "κυριαρχικός", για να μπαίνεις σιγά-σιγά, στην ορολογία... με μία λέξη, θα το έλεγα "αρχηγός"!
Και ο αρχηγός (στη μητέρα φύση) δεν ήταν ποτέ περισσότερο ή λιγότερο "αρχηγός"...
Αν, λοιπόν, δεν ήταν
τόσο "αρχηγός"... η αγέλη θα τον ανέτρεπε και οι ακούλουθοι - υπασπιστές - κοινωνικοί αναρριχητές θα τον είχαν "φάει λάχανο"...
Προηγουμένως είπες "όση αγάπη δώσεις, τόση θα πάρεις"... θέμα που συζητιέται συχνά - πυκνά στο φόρουμ, με τις όποιες διαφωνίες υπάρχουν... προσωπικά, συμφωνώ σε γενικές γραμμές...
Στα πλαίσια αυτά, λοιπόν, αν δεν είσαι
τόσο "αρχηγός", κατά πάσα πιθανότητα, ο (ισορροπημένος, εννοείται - όσο κυριαρχικός και νάναι) σκύλος σου δεν θα σε δαγκώσει ποτέ με τη θέλησή του...
Αυτό είναι τόσο σημαντικό, για τη σχέση "ιδιοκτήτης - σκύλος", που κάποτε ένας έμπειρος "σκυλάς" (με κάθε τυπική πτυχή του ορισμού) είχε πει: "η μόνη περίπτωση να κάνω ευθανασία στο σκύλο μου, είναι να με δαγκώσει χωρίς να έχει κάποιο παθολογικό πρόβλημα"...
Ομως, μπορεί, όπως λες, να γίνει "λίγο επικίνδυνος", ακόμα και για σένα... ας πούμε, κάποια στιγμή να πηδήξει πάνω σου από χαρά και να σε ρίξει κάτω και να τραυματιστείς... να έρθει με φόρα για να σου δώσει "φιλάκι" και οι νυχάρες του να σε γρατζουνίσουν έντονα... κλπ...
Και, σαφέστατα, θα είναι το "πρώτο βιολί", οπότε θα μπορεί να γίνει σίγουρα επικίνδυνος με τρίτους...