(Ποστάρω λίγο καθυστερημένα…, όχι ότι "εγώ σας έλειπα", αλλά…
)
Κύριε Γιάννη,
Με όλο το σεβασμό και την εκτίμηση που ξέρετε ότι σας έχω και με κάθε καλή πρόθεση, θα ήθελα να σας ρωτήσω τα εξής:
1. Είμαι σίγουρη ότι πριν πάρετε τον Κάσπερ, ψάξατε/μελετήσατε/διαβάσατε ό,τι έχει να κάνει με τα boerboel. Όμως γιατί διαλέξατε τη συγκεκριμένη φυλή? (αν το έχετε απαντήσει ήδη, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν θυμάμαι…). Έχω ακούσει ότι από τα της ευρύτερης οικογένειας των μαστίφ, τα boerboel είναι από τα πιο …ζόρικα…
2. Ανάμεσα στα γραφόμενά σας, αναφέρατε ότι επιλέξατε αυτή τη φυλή και ειδικά τον Κάσπερ, προκειμένου ΚΑΙ να "ανέβει" η Μόκα. Χωρίς να φανώ ότι κάνω υποδείξεις (μακριά από μένα), μήπως θα ήταν προτιμότερο να "ανεβάζατε" πρώτα τη Μόκα και μετά να αναλαμβάνατε την ευθύνη ενός δεύτερου, και μάλιστα τέτοιου, σκύλου? (δε λέω ότι δεν τα καταφέρνετε – δεν το ξέρω κι όλας, απλώς μια απορία εκφράζω…)
3. Στον ένα χρόνο σχεδόν συμβίωσης σας με τον Κάσπερ, έχει έρθει ποτέ στιγμή που να μετανιώσατε για την συγκεκριμένη επιλογή? Να είπατε…. "ως εδώ…, δεν αντέχω άλλο…"? Ή εξακολουθείτε να θεωρείτε ότι αυτός ο σκύλος σας ταιριάζει, ως άτομο και ως οικογένεια κατ’επέκταση (και του ταιριάζετε κι εσείς φυσικά)?
------------------
Σχετικά με την αναφορά ατυχών περιστατικών και γενικά μιλώντας…
Προσωπικά πιστεύω πως σε όλους μας έχουν συμβεί. Από αυτόν που έχει το mini tea-coffee-δεν-ξέρω-πως-και-καλά-τα λένε-cup γιόρκι, μέχρι αυτόν που έχει το αυτοκρατορικότερο του αυτοκράτορα ροτβάιλερ. Σκυλιά είναι…, όχι λούτρινα ζωάκια. Μπορεί κάποια σκηνικά να είναι ασήμαντα, άλλα πιο σημαντικά, ανώδυνα ή…επώδυνα (για μας ή για κάποιον άλλον, σκύλο ή άνρθωπο!!!). Το αν θα επιλέξει ο ιδιοκτήτης να τα πει/συζητήσει είναι καθαρά δικό του θέμα (προφανώς λέγοντας την αλήθεια και όχι παρουσιάζοντας τα πράγματα κατά πως τον συμφέρει…Βλέπεις, δεν μπορούμε να τα μάθουμε ΚΑΙ από την πλευρά του σκύλου…). Αλλά, όχι ότι δεν συμβαίνουν κι όλας.
Καλό είναι ν’αποτελούν τροφή για συζήτηση και προβληματισμό. Το να παρουσιάζει κάποιος ότι έχει τον ιδανικό-πλέον υπάκουο-άπαιχτο σκύλο, που λειτουργεί σαν πρόγραμμα στον υπολογιστή, ενώ στην ουσία αυτός (ο σκύλος) είναι το… "αφεντικό" του σπιτιού…, οκ…Έτσι είναι, αν έτσι νομίζει….
Κανέναν δεν θεωρώ τον σούπερ ντούπερ ιδιοκτήτη, πόσο μάλλον δάσκαλο (έναν έχω πει έτσι στη ζωή μου και πρόκειται για άνθρωπο που θαυμάζω, εκτιμώ και πραγματικά με έχει βοηθήσει και με έχει διδάξει πολλά πράγματα και πάνω σε διάφορα θέματα). Θεωρώ όμως ότι οι περισσότεροι από εμάς το παλεύουμε για την καλύτερη συμβίωση μας με το σκύλο μας. Και αλίμονο αν δεν κάνουμε λάθη. Αυτό εξυπακούεται, από τη στιγμή που ασχολείσαι με κάτι. Βέβαια, ακόμα κι αν έχεις διαβάσει φανταστικομμύρια βιβλία, η θεωρία απέχει από την πράξη χιλιόμετρα…
Κλείνοντας, να πω κάτι για την ιδανική, κατ’εμέ, σχέση ιδιοκτήτη-σκύλου….(και συγνώμη που κάνω κατάχρηση του thread για να πω τα…δικά μου…)
Από το φόρουμ γνωρίζω προσωπικά ελάχιστα άτομα. Ακόμα λιγότερα τα έχω δει σε "συνάρτηση" με το σκύλο τους. Ο μόνος, λοιπόν, που με έχει πραγματικά εντυπωσιάσει κι έχω θαυμάσει, κι αυτό λόγω του ότι είναι τσοπάνης, είναι ο Πύρρος. (έπεται ο Ρας. Εκτός "συναγωνισμού" είναι η Μπλου και η Λώρα, για ευνόητους λόγους). Δεν υπονοώ ότι οι υπόλοιποι είμαστε….άχρηστοι/ανίκανοι κλπ κλπ (δεν γνωρίζω κι όλο τον κόσμο, μπορεί να υπάρχουν πολύ καλύτεροι)…, αλίμονο, αλλά τη συγκεκριμένη σχέση τη ζήλεψα (με την καλή έννοια…).
(ουφ…σεντόνι έγραψα….Κύριε Γιάννη…, στα χνάρια σας βαδίζω???? Βαγγελίστρα μου!!!!!)
