Έχω μια απορία: τα Σκόπια που κολλάνε και βρέθηκαν μες στη μέση;
Προσωπικά ντράπηκα για πρώτη φορά που είμαι Έλληνας την πρώτη φορά που βγήκα εκτός Ελλάδας με τη μηχανή. Ναι θα πει κάποιος υπάρχει κι η Ζιμπάμπουε κι η Ινδία και και και. Μόνο που στην Ελλάδα μιλάμε για οργανωμένο μοτοσυκλετισμό, ή σχεδόν οργανωμένο που ούτε καν ονειρεύονται σ' αυτές τις χώρες που ζήτημα άλλωστε αν υπάρχουν και τέσσερα πέντε μηχανάκια.
Αν ντρέπομαι γι' αυτό
ποιός θα με σταματήσει απ' το να ντραπώ για την κατάντια μας (μου έστειλε η κοπέλα μου σε mail όλες τις φωτογραφίες και χάρηκα κι εγώ!) στη ζωοφιλία;
Ναι υπάρχει το αδιαμφισβήτητο γεγονός που κατάλαβε ο Βαγγέλης, όπως το κατάλαβα κι εγώ ότι δεν υπάρχει επιστημονικός χώρος και πανεπιστήμιο που να μην έχει δανειστεί και διδαχτεί από μας.
Το πρόβλημα όμως φίλοι είναι ότι τόσα χρόνια εκεί μείναμε, στο ποιοί υπήρξαν οι προγόνοι μας.
Εμείς πού στεκόμαστε;
Κερδίζουμε συνέχεια πρωτεία στις υπαναχωρήσεις, στις μετριαδούρες, στη διαφθορά, στην εξαθλίωση και σε ό,τι μετράει σε κάποια αρνητική κλίμακα.
Κάνουμε το χειρότερο δυνατό που μπορούμε.
Τί κι αν έχουμε συνείδηση, τί κι αν προσπαθούμε για το σωστό; είμαστε λίγοι, μόνοι και αδιάφοροι.
Έχω πολλά για να ντρέπομαι που είμαι Έλληνας.
Έχω πολλά για να με τιμά που γεννήθηκα Έλληνας.
Είναι δικαίωμα μου άλλοτε να ντρέπομαι κι άλλοτε να χαίρομαι που είμαι Έλληνας.
Είναι χαρά και λύπη μου να γεύομαι το ''όπου κι αν ταξιδεύω η Ελλάδα με πληγώνει'' του Σεφέρη.
Μα μη μου στερείτε το δικαίωμα να τα κάνω και τα δύο. Είναι υγιές, είναι ανθρώπινο και είναι και ενάντια σε όλους εκείνους που θα 'θελανε να γίνουμε σαν τους ''Ποσειδωνιάται''.
Και τώρα θα με συγχωρήσετε γιατί προέκυψε ένα ξαφνικό μεροκάματο και θα φύγω σε λίγο οπότε πρέπει να φτιάξω καφεδάκι. Θα φύγω όμως χωρίς το πουκάμισο που φορούσα πέρσι τέτοια εποχή, χωρίς την τσάντα μου την επαγγελματική, χωρίς την περηφάνια του να πληρώνομαι γι' αυτό που αξίζω. Θα πάω να βγάλω λίγα φράγκα μαύρα, γιατί εκεί με ώθησαν, θα σκύψω το κεφαλάκι μου και θα δεχτώ συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη από ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω κανένα κοινό και θα δεχτώ τα λίγα που θα μου δώσουν για τις πολλές ώρες που θα είμαι εκεί, γιατί εκεί με σπρώξανε.
Εύχομαι να μην αισθανθείτε ποτέ όπως νιώθω απ' το καλοκαίρι και μετά. Να έχω τόσο πολλούς λόγους για να ντρέπομαι που είμαι Έλληνας και κάπου κάπου κάτι να συμβαίνει και να νιώθω πως μέσα μας έχουμε κάτι που κάθε φορά μάς κάνει να βγάλουμε το καλό από μέσα μας.
Να είστε όλοι καλά και μην αρπάζεστε τόσο εύκολα. Ναι και σάς το λέω εγώ που συνήθως μπαίνω στο φόρουμ με το δρεπάνι του θεριστή. Γιατί αυτό το θέμα είναι σοβαρό. Αφορά την εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά και τα αντίβαρα που βάζουμε ώστε να μπορούμε να μιλάμε για εθνική συνείδηση και εθνική ταυτότητα. Δεν υπάρχει μόνο υπερηφάνεια, δεν υπάρχει μόνο ντροπή, υπάρχουν και τα δύο.
Προσωπικά ντράπηκα για πρώτη φορά που είμαι Έλληνας την πρώτη φορά που βγήκα εκτός Ελλάδας με τη μηχανή. Ναι θα πει κάποιος υπάρχει κι η Ζιμπάμπουε κι η Ινδία και και και. Μόνο που στην Ελλάδα μιλάμε για οργανωμένο μοτοσυκλετισμό, ή σχεδόν οργανωμένο που ούτε καν ονειρεύονται σ' αυτές τις χώρες που ζήτημα άλλωστε αν υπάρχουν και τέσσερα πέντε μηχανάκια.
Αν ντρέπομαι γι' αυτό
ποιός θα με σταματήσει απ' το να ντραπώ για την κατάντια μας (μου έστειλε η κοπέλα μου σε mail όλες τις φωτογραφίες και χάρηκα κι εγώ!) στη ζωοφιλία;
Ναι υπάρχει το αδιαμφισβήτητο γεγονός που κατάλαβε ο Βαγγέλης, όπως το κατάλαβα κι εγώ ότι δεν υπάρχει επιστημονικός χώρος και πανεπιστήμιο που να μην έχει δανειστεί και διδαχτεί από μας.
Το πρόβλημα όμως φίλοι είναι ότι τόσα χρόνια εκεί μείναμε, στο ποιοί υπήρξαν οι προγόνοι μας.
Εμείς πού στεκόμαστε;
Κερδίζουμε συνέχεια πρωτεία στις υπαναχωρήσεις, στις μετριαδούρες, στη διαφθορά, στην εξαθλίωση και σε ό,τι μετράει σε κάποια αρνητική κλίμακα.
Κάνουμε το χειρότερο δυνατό που μπορούμε.
Τί κι αν έχουμε συνείδηση, τί κι αν προσπαθούμε για το σωστό; είμαστε λίγοι, μόνοι και αδιάφοροι.
Έχω πολλά για να ντρέπομαι που είμαι Έλληνας.
Έχω πολλά για να με τιμά που γεννήθηκα Έλληνας.
Είναι δικαίωμα μου άλλοτε να ντρέπομαι κι άλλοτε να χαίρομαι που είμαι Έλληνας.
Είναι χαρά και λύπη μου να γεύομαι το ''όπου κι αν ταξιδεύω η Ελλάδα με πληγώνει'' του Σεφέρη.
Μα μη μου στερείτε το δικαίωμα να τα κάνω και τα δύο. Είναι υγιές, είναι ανθρώπινο και είναι και ενάντια σε όλους εκείνους που θα 'θελανε να γίνουμε σαν τους ''Ποσειδωνιάται''.
Και τώρα θα με συγχωρήσετε γιατί προέκυψε ένα ξαφνικό μεροκάματο και θα φύγω σε λίγο οπότε πρέπει να φτιάξω καφεδάκι. Θα φύγω όμως χωρίς το πουκάμισο που φορούσα πέρσι τέτοια εποχή, χωρίς την τσάντα μου την επαγγελματική, χωρίς την περηφάνια του να πληρώνομαι γι' αυτό που αξίζω. Θα πάω να βγάλω λίγα φράγκα μαύρα, γιατί εκεί με ώθησαν, θα σκύψω το κεφαλάκι μου και θα δεχτώ συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη από ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω κανένα κοινό και θα δεχτώ τα λίγα που θα μου δώσουν για τις πολλές ώρες που θα είμαι εκεί, γιατί εκεί με σπρώξανε.
Εύχομαι να μην αισθανθείτε ποτέ όπως νιώθω απ' το καλοκαίρι και μετά. Να έχω τόσο πολλούς λόγους για να ντρέπομαι που είμαι Έλληνας και κάπου κάπου κάτι να συμβαίνει και να νιώθω πως μέσα μας έχουμε κάτι που κάθε φορά μάς κάνει να βγάλουμε το καλό από μέσα μας.
Να είστε όλοι καλά και μην αρπάζεστε τόσο εύκολα. Ναι και σάς το λέω εγώ που συνήθως μπαίνω στο φόρουμ με το δρεπάνι του θεριστή. Γιατί αυτό το θέμα είναι σοβαρό. Αφορά την εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά και τα αντίβαρα που βάζουμε ώστε να μπορούμε να μιλάμε για εθνική συνείδηση και εθνική ταυτότητα. Δεν υπάρχει μόνο υπερηφάνεια, δεν υπάρχει μόνο ντροπή, υπάρχουν και τα δύο.
