Τον τελευταίο καιρό έχω δυσκολευτεί αρκετά σε θέματα χρόνων ώντας σε μια καινούργια δουλειά που ακόμη μαθαίνω στους εντατικούς της ρυθμούς κι αντιμετωπίζοντας παράλληλα κι ένα προσωπικό θέμα που χρειαζόταν όλο μου το χρόνο ποιοτικά και ποσοτικά συν μια απόφαση να γυρίσω στα ''θρανία'' για να κρεμάσω στον τοίχο άλλο ένα χαρτί (ελπίζω κάπου να χρησιμεύσει αλλά ας μην πάρω και πολύ αισιόδοξα σενάρια, στην Ελλάδα ζω, όχι στη Σκανδιναβία), δεν ήταν λίγες οι φορές που μπαίνοντας στο σπίτι είχα ξεχάσει και να φάω και ν' αγοράσω κιμά, λαχανικά, ρύζι ή ό,τι άλλο χρειαζόταν για να φάνε τα σκυλιά.
Πάρα πολλές φορές καταλήγαμε κατά τις δώδεκα και, να βλέπουμε σούπερνάτσουραλ και να τρώμε πίτσα με πεπερόνι-ταμπάσκο ολ τουγκέδερ.
Αυτό βέβαια δε γινόταν να συνεχιστεί για ποιοτικούς και οικονομικούς λόγους. Η αρχική σκέψη να μαγειρεύω τα σκ μεγάλες ποσότητες δεν έγινε πραγματικότητα γιατί απλά ήμουν λιώμα και με το ζόρι βγαίναμε βόλτα.
Δυο μέρες έχουν λασκάρει τα πράγματα κι έχω ηρεμήσει αρκετά. Περνούσα σήμερα το μεσημέρι από ένα κατάστημα ας πούμε κάπου κοντά στη Γλυφάδα (δεν έχω καμιά πρόθεση να στοχοποιήσω το μαγαζί και ούτε θ' απαντήσω σε σχετικά πμ) το οποίο το ξέρω χρόνια αλλά η τελευταία φορά που αγόρασα κάτι από 'κει ήταν πριν το 2008 ένα κάγκελο για τα πίσω καθίσματα στο παλιό μου αυτοκίνητο. Μπήκα να χαζέψω μπας και τους πάρω κανά κοκό (αυτά τα σκατουλάκια που μοιάζουν με μπισκότα εν πάση περιπτώσει). Με έκπληξη παρατήρησα ότι είχε belcando. Ρώτησα πόσο έχει ο τύπος που έπαιρνα στα σκυλιά, καμία έκπληξη σ' αυτό, την είχε ακριβότερα απ' οποιοδήποτε άλλο μαγαζί έχω κοιτάξει και του το είπα.
Έκλεινε εκείνη την ώρα κι αφού έφυγε ένα ζευγάρι με ένα πεπιεσμένο πράγμα για κουνέλια μου είπε ''μπορούμε να τα βρούμε''.
''Μπορούμε'' αναρωτήθηκα από 'μεσα μου....
Μπορέσαμε, μιας και τελικά πήρα την τροφή φτηνότερα απ' οποιαδήποτε τιμή της αγοράς χωρίς βέβαια απόδειξη.
Καμία έκπληξη λοιπόν στον ''τρόπο'' που τα βρήκαμε.
Κι έρχομαι και σκέφτομαι πως εγώ φορολογούμαι κανονικά όπως και οι περισσότεροι που κάνουν μια δουλειά κι αυτός δε φορολογείται για όλα του τα κέρδη.
Στον αντίποδα βέβαια εγώ δεν πληρώνω ενοίκιο μαγαζιού, δεν αγοράζω εμπορεύματα που ενδεχομένως υπάρχουν ελάχιστες ποσότητες, δεν περιμένω ξεροσταλιάζοντας πότε θα μπει πελάτης, δεν πληρώνω δέκο για αυτό το χώρο. Πληρώνω άλλα πράγματα αλλά όχι αυτά. Και κακά τα ψέματα κάνεις άλλο ρέγουλο όταν έχεις ένα σταθερό μισθό κι ίσως κάποιες φορές να ζω πιο καλά απ' αυτόν.
Θα μπορούσα να είμαι νομότυπος και να μην πάρω την τροφή, ή να την πάρω από αλλού, αλλά απροκάλυπτα κοίταξα το συμφέρον μου.
Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι το εξής:
όταν τα δέλεαρ υπερβαίνουν κατά πολύ τη νομοτυπία που θα μπορούσε να βάλει σε πολύ καλές βάσεις την ίδια μας τη χώρα συν το χρόνο, πώς μπορείς να πεις τελικά ''όχι εγώ ενάντια στο συμφέρον μου θα κάνω το σωστό''... ειδικά σε τόσο δύσκολους και περίεργους καιρούς;
Πάρα πολλές φορές καταλήγαμε κατά τις δώδεκα και, να βλέπουμε σούπερνάτσουραλ και να τρώμε πίτσα με πεπερόνι-ταμπάσκο ολ τουγκέδερ.
Αυτό βέβαια δε γινόταν να συνεχιστεί για ποιοτικούς και οικονομικούς λόγους. Η αρχική σκέψη να μαγειρεύω τα σκ μεγάλες ποσότητες δεν έγινε πραγματικότητα γιατί απλά ήμουν λιώμα και με το ζόρι βγαίναμε βόλτα.
Δυο μέρες έχουν λασκάρει τα πράγματα κι έχω ηρεμήσει αρκετά. Περνούσα σήμερα το μεσημέρι από ένα κατάστημα ας πούμε κάπου κοντά στη Γλυφάδα (δεν έχω καμιά πρόθεση να στοχοποιήσω το μαγαζί και ούτε θ' απαντήσω σε σχετικά πμ) το οποίο το ξέρω χρόνια αλλά η τελευταία φορά που αγόρασα κάτι από 'κει ήταν πριν το 2008 ένα κάγκελο για τα πίσω καθίσματα στο παλιό μου αυτοκίνητο. Μπήκα να χαζέψω μπας και τους πάρω κανά κοκό (αυτά τα σκατουλάκια που μοιάζουν με μπισκότα εν πάση περιπτώσει). Με έκπληξη παρατήρησα ότι είχε belcando. Ρώτησα πόσο έχει ο τύπος που έπαιρνα στα σκυλιά, καμία έκπληξη σ' αυτό, την είχε ακριβότερα απ' οποιοδήποτε άλλο μαγαζί έχω κοιτάξει και του το είπα.
Έκλεινε εκείνη την ώρα κι αφού έφυγε ένα ζευγάρι με ένα πεπιεσμένο πράγμα για κουνέλια μου είπε ''μπορούμε να τα βρούμε''.
''Μπορούμε'' αναρωτήθηκα από 'μεσα μου....
Μπορέσαμε, μιας και τελικά πήρα την τροφή φτηνότερα απ' οποιαδήποτε τιμή της αγοράς χωρίς βέβαια απόδειξη.
Καμία έκπληξη λοιπόν στον ''τρόπο'' που τα βρήκαμε.
Κι έρχομαι και σκέφτομαι πως εγώ φορολογούμαι κανονικά όπως και οι περισσότεροι που κάνουν μια δουλειά κι αυτός δε φορολογείται για όλα του τα κέρδη.
Στον αντίποδα βέβαια εγώ δεν πληρώνω ενοίκιο μαγαζιού, δεν αγοράζω εμπορεύματα που ενδεχομένως υπάρχουν ελάχιστες ποσότητες, δεν περιμένω ξεροσταλιάζοντας πότε θα μπει πελάτης, δεν πληρώνω δέκο για αυτό το χώρο. Πληρώνω άλλα πράγματα αλλά όχι αυτά. Και κακά τα ψέματα κάνεις άλλο ρέγουλο όταν έχεις ένα σταθερό μισθό κι ίσως κάποιες φορές να ζω πιο καλά απ' αυτόν.
Θα μπορούσα να είμαι νομότυπος και να μην πάρω την τροφή, ή να την πάρω από αλλού, αλλά απροκάλυπτα κοίταξα το συμφέρον μου.
Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι το εξής:
όταν τα δέλεαρ υπερβαίνουν κατά πολύ τη νομοτυπία που θα μπορούσε να βάλει σε πολύ καλές βάσεις την ίδια μας τη χώρα συν το χρόνο, πώς μπορείς να πεις τελικά ''όχι εγώ ενάντια στο συμφέρον μου θα κάνω το σωστό''... ειδικά σε τόσο δύσκολους και περίεργους καιρούς;
