Ζητώ συγγνώμη για ένα ακόμη μεγάλο off-topic:
Φίλε
Master,
Σαφώς και δεν υπάρχουν σύνορα στις συζητήσεις... Αλλά και στις περιπτώσεις που υπάρχουν, νομίζω ότι τα θέτει ο καθένας μας στον εαυτό του... και κανείς άλλος...
Για το λόγο αυτό, δεν μίλησα για "απαγορεύσεις" κλπ... Μίλησα αποκλειστικά για τον εαυτό μου και, μάλιστα, αρκετά διακριτικά, ώστε:
α) να μην με παρεξηγήσει, σε οποιαδήποτε περίπτωση, ένα αξιόλογο μέλος όπως εσύ (
και όχι μόνο εσύ), που είσαι γνώστης του "σκύλου" και που συμβάλλεις θετικά στον εμπλουτισμό του φόρουμ με καλές συζητήσεις και πληροφορία...
...αλλά και
β) να δείξω τη σαφή "ενόχλησή" μου, σε σχέση με τη
συνεχή αναφορά στις "μάχες" ορισμένων "δυνατών" φυλών, καθώς και τον βαθύ προβληματισμό μου...
Πάρε υπόψη σου ότι εκείνη την ώρα, έβλεπα και τον κούταβό μου, να κάθεται στη στάση της σφίγκας (
για σένα που ξέρεις: τη στάση του λιονταριού!) και να με κοιτάζει με εμπιστοσύνη, σαν έτοιμος να δώσει τη ζωή του για μένα...
Σου ομολογώ ότι είχα πιεί και το "ποτηράκι" του ουίσκι μου και ήμουν (ακόμα πιο) ευσυγκίνητος...
Αναγνωρίζω ότι οι "μάχες" αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας αρκετών φυλών... Και κάποιες από αυτές περιβάλλονται και από συγκινητικούς θρύλους... Οχι, όμως, τόσο συγκινητικούς, στη σύγχρονη εποχή...
Φυλών, οι οποίες, σαφώς, εκτράφηκαν για εργασία
πρωτογενώς οφέλιμη στον άνθρωπο... για να συμβάλουν, δηλαδή, στην κάλυψη βασικών αναγκών του ανθρώπου... όπως προστασία, τροφή κλπ...
Βέβαια, μία από τις
δευτερογενείς ανάγκες του ανθρώπου, ομολογώ, επίσης, ότι είναι η αποκομιδή χρηματικού κέρδους... και, όπως το θέτει και κάποιος γνωστός αμερικανός δισεκατομμυριούχος: "το σωστό είναι να βγάλεις πολλά λεφτά με σωστό και κομψό τροπο... αν, όμως, δε γίνεται, τότε βγάλε λεφτά με κάθε τρόπο"... εδώ εμπίπτει και η χρησιμοποίηση του "καλύτερου φίλου του ανθρώπου" στις "μάχες", με σκοπό να βγούν λεφτά μέσα από τα "ματωμένα", παράνομα στοιχήματα...
Τέλος δε, οφείλω να αναγνωρίσω και την ύπαρξη κάποιων
τριτογενών ανθρώπινων αναγκών, στις οποίες εμπίπτει η κάλυψη των "βίτσιων"... "Αρτος και θεάματα" έλεγαν στην Αρχαία Ρώμη... και έτσι γέμιζε το Κολοσσαίο με "μάχες" διαφόρων ετερόκλητων, δυστυχισμένων και φοβισμένων ειδών ζωής, μεταξύ των οποίων και φοβισμένων - δυστυχισμένων ανθρώπων (
φτωχοδιάβολων, που θα λέγαμε)... και με "κλουβιά"... και πάντα με αποκορύφωμα σε περιόδους παρακμής...
Και σκέφτηκα, ότι δεν μπορει, σκυλοφόρουμ είμαστε... Αγαπάμε το "σκύλο", δηλαδή...
Και θυμήθηκα ότι το σκύλο τον φέραμε εμείς μαζί μας, είναι το μόνο ζώο που εξημερώθηκε τόσο... είναι το μόνο ζώο που μας εμπιστεύτηκε τόσο πολύ... είναι το μόνο ζώο που δεν θα διστάσει να δώσει τη ζωή του για τον "άνθρωπό" του...
Και, για να μην πολυλογώ, ο σκύλος (
όπως και τα περισσότερα είδη) δεν έχει μέσα του την τάση να "χτυπήσει" το είδος του ή άλλα ζώα, παρά μόνο για να τραφεί, ή/και για να προστατέψει τη ζωή του και (
ναι, το πιστεύω) την αξιοπρέπειά του, όπως αυτός την αντιλαμβάνεται...
Μόνο στον άνθρωπο ανήκει το "προνόμιο" να διαστρέφει αυτή την αξιοπρέπεια και να την καθοδηγεί, συστηματικά, στη "μάχη"... Και, την ώρα που ο σκύλος το κάνει αυτό λόγω της πίστης και της αφοσίωσης... ο άνθρωπος κερδίζει χρήματα... ή ικανοποιεί τα χαμηλότερα συναισθήματά του...
Και αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν να γράψω το χτεσινό μου κείμενο...