Φάνια, στα κάνουν γιατί δεν είσαι ίσως αρκετά αρχηγός της αγέλης. Τα δικά μου θα κατέβουν από την πολυθρόνα χωρίς να πω κουβέντα, όταν δουν ότι πάω να κάτσω και το μόνο που δεν τους λειπει ειναι το ταμπεραμέντο των westie
johnk sorry για το off στο θέμα σου
Alexia, (και Φάνια)
Το λίγο διάστημα που είμαι στο φόρουμ, ίσως έχεις καταλάβει τον τρόπο που σκέπτομαι...
Ετσι, παρότι προβληματίστηκα με το
off-topic της Φάνιας, κατέληξα στο συμπέρασμα να το αφήσω, μιάς και θα δινόταν η ευκαιρία... είτε σε μένα, σε εύθετο χρόνο, είτε σε "σένα" (
όπως και έγινε), να επαναφέρεις το θέμα
on-topic... Και, συνεπώς, το post σου θεωρώ ότι είναι
από τα πιο εύστοχα, μέσα στο
συγκεκριμένο θέμα, της Μόκας και του Casper!!!
Στο ίδιο αυτό θέμα, είχαμε συζητήσει, πριν λίγο καιρό και με τη
mareco, για παρόμοιες έννοιες... Δηλαδή, αν θα συζητούσαμε για "συγκεκριμένες" λεπτομέρειες, εάν η Μόκα και ο Casper ήταν Westies, ή Labradors, ή Γ.Π. κλπ...
Και είχα τη γνώμη και τότε, ότι
ναι, θα έπρεπε να συζητιούνται οι λεπτομέρειες αυτές για κάθε σκύλο, μεγαλόσωμο ή μικρόσωμο... Και ότι, πολλές φορές, αγνοούμε πολλά θέματα λόγω του μικρού μεγέθους του σκύλου μας και, συνεπώς, της μικρότερης ζημιάς που θα προκαλέσει το ενδεχόμενο δάγκωμά του, ή το απότομο τράβηγμα του λουριού, ή το πήδημα πάνω σε ανθρώπους κατά την υποδοχή...
Είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος, όπως καταλαβαίνεις, στα ζητήματα αυτά, δεδομένου ότι από τώρα πρέπει να προσέχω για να έχω... να έχω δουλέψει τόσο, ώστε να μη προβληματίζομαι μήπως ο σημερινός "κούταβος" μου δείξει τα δόντια του μετά από 2 χρόνια, για οποιοδήποτε λόγο...
Ετσι είχα κάνει και με τη Μόκα: Ξεκίνησα (
πολύ πιο άπειρος τότε) με την αρχή ότι οι "χαριτωμενιές" της σε ηλικία 4-5 μηνών (
και 20-23 κιλά) θα ήταν ενόχληση (
για να το θέσω κομψά) στη σημερινή της ηλικία και στα 46 κιλά! Που, με το "παιχνιδιάρικο" τρέξιμό της, μπορεί να σου σπάσει τα γόνατα...
Λοιπόν, το Α και το Ω στη σχέση μας με τα σκυλιά μας, είναι αυτό ακριβώς που είπες: Να είμαστε "αρχηγοί"!
Οχι "λίγο" αρχηγοί, ή "αρκετά" αρχηγοί, ή "πολύ" αρχηγοί... Απλά αρχηγοί, τελεία και παύλα... Τα σκυλιά μας θα πρέπει να μάθουν πως:
- όταν είμαστε εμείς παρόντες (
και δε μιλάω για κάποιο χώρο εκτόνωσης και παιχνιδιού) πρέπει η ενέργειά τους να είναι χαμηλότερη από τη δική μας...
- ότι υπάρχουν απαγορευμένα έπιπλα και χώροι του σπιτιού...
- όταν εμείς λείπουμε, δεν πειράζουν τα πράγματα και δεν καταστρέφουν το σπίτι...
- πρέπει να μας έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη και να καταλαβαίνουν ότι τους δείχνουμε κι εμείς τον απαραίτητο σεβασμό και δικαιοσύνη...
Για παράδειγμα, χτες το βράδυ,
επί μία ολόκληρη ώρα, μάθαινα στον Casper ότι ακόμα και όταν μασουλάει το πιο "φρικτά" νόστιμο - αγαπημένο του κόκαλο:
- Εγώ μπορώ να το πάρω (
για να του δώσω μιά εξαιρετική λιχουδιά - και να το αφήνει κιόλας για τη λιχουδιά)...
- Οτι εγώ μπορώ να το κρατάω όταν το μασουλάει με μανία (
και αυτός δεν πρέπει να δαγκώνει "κατά λάθος" τα δάχτυλά μου)... και δεν πρέπει να το τραβάει προς το μέρος του...
- Οτι μπορεί να το αφήνει και να έρχεται σε μένα (
σε πιο μακρυνή απόσταση - χωρίς να πανικοβάλλεται ότι θα το χάσει αν το αφήσει, ή ότι θα του το αρπάξει η Μόκα) για να πάρει τη λιχουδιά και να επιστρέψει σ' αυτό...
- Οτι μπορώ να μπαίνω και μέσα στο crate του και να παίζουμε και οι δύο με αυτό, χωρίς να φοβάται ότι θα το χάσει... με απόσταση του προσώπου μου μόλις 5 εκατοστά από τα "δοντάκια" του...
- Και, τελικά, να ψιλοξεχνάει το κόκαλο, κάποιες στιγμές και να γυρνάει σε μένα, για να δει τι άλλο διασκεδαστικό μπορεί να σκεφτώ για να κάνουμε μαζί...
- Και να κατορθώνουμε, σταδιακά, η αγωνία (
να μη χάσει το κόκαλο) και η βιασύνη να μετατρέπονται σε γλώσσα σώματος "ήρεμης υποταγής" (
αυτιά κάτω, ουρά να κινείται πολύ χαλαρά κλπ.)...
Αλλά, μας πήρε μία ολόκληρη ώρα...
