Το Bullmastiff?
Για να περιοριστώ μόνο στα στενά πλαίσια της φυλής "μου" και να μην επεκταθώ, γενικότερα στα "μαστιφοειδή", που έχουν κοινά τα βασικότερα χαρακτηριστικά τους...
Για "αυτό" το βλέμμα, το ήρεμο, το παραπονεμένο, το γεμάτο απορία, το βαθύ... που βουλιάζεις, χάνεσαι, ταξιδεύεις μέσα του...
Για "αυτό" το βλέμμα που άλλοι το περιγράφουν σαν να κρύβει ένα επτασφράγιστο, βαρύ μυστικό, το βλέμμα του απόμαχου πολεμιστή...
Για το ρυτίδωμα του μετώπου του, όταν δει κάτι που θα το προβληματίσει...
Για το ότι δεν αποζητά τη συνεχή διεύρυνση του ζωτικού χώρου "κυριαρχίας" του, αλλά βρίσκεται πάντα, όσο το δυνατόν, στο επίκεντρο της "φωλιάς", δίπλα σ' αυτούς που αγαπάει...
Για το ότι σε ακολουθεί όπου κι αν πας, όσο συχνά και αν μετακινείσαι, για να ελέγχει και να προστατεύει εσένα...
Γιατί γίνεται ένα μεγάλο μωρό, όταν γελάς... και κάνει ότι μπορεί για να σε κάνει να γελάσεις ακόμα περισσότερο...
Γιατί κάθεται δίπλα σου, ακίνητο και σοβαρό - απόμακρο (με πλάτη σε σένα) όταν κλαις... και, όμως, νιώθεις ότι σου μιλάει, ότι θέλει να μοιραστεί το βάρος σου...
Γιατί θα γαυγίσει μόνο όταν αντιλαμβάνεται κάτι άγνωστο, παράξενο, που το προβήματίζει... και, τότε, το γαύγισμα είναι "σπάνιο", βροντερό, σε παγώνει... ξέρεις ότι δεν προέρχεται από σκύλο που έχει κάνει συνήθειά του να "μιλάει"... και είναι στο χέρι σου να κρίνεις την επόμενη κίνησή σου...
Γιατί είναι σκύλος που θα διαχωρίσει (όχι στους "δικούς μας" και στους "ξένους") στους "καλούς" και στους "κακούς"... και, πολύ συχνά, θα έχει δίκιο...
Γιατί θα χαράξει μιά ακτίνα γύρω από τον άνθρωπό του (ή τους ανθρώπους του) και δεν θα επιτρέψει στον "κακό" να την περάσει, δεν θα τον αφήσει από τα μάτια του, "στημένος" όσο δεν πάει άλλο, με το κεφάλι και την ουρά ψηλά, ίσως με την τρίχα κάγκελο και, ίσως, με αυτό το χαρακτηριστικό, ανεπαίσθητο "βήξιμο" (που για άλλες φυλές αντιπροσωπεύει το ξέφρενο γρύλισμα με ταυτόχρονη παράθεση των δοντιών)..
Και λίγο παραπάνω, για τους φίλους "μπουλμαστιφάδες", που (όπως και εγώ) "ψοφάνε" για τις παραδόσεις και τους θρύλους της φυλής "μας":
Που, εκείνη τη στιγμή θα δίνει την αίσθηση του αμετακίνητου εμποδίου...
Που, με τη στάση του, θα λέει στον "κακό":
Που, όταν πεθάνει, η επιτύμβια πλάκα θα είναι πάρα πολύ λιτή:
Για να περιοριστώ μόνο στα στενά πλαίσια της φυλής "μου" και να μην επεκταθώ, γενικότερα στα "μαστιφοειδή", που έχουν κοινά τα βασικότερα χαρακτηριστικά τους...
Για "αυτό" το βλέμμα, το ήρεμο, το παραπονεμένο, το γεμάτο απορία, το βαθύ... που βουλιάζεις, χάνεσαι, ταξιδεύεις μέσα του...
Για "αυτό" το βλέμμα που άλλοι το περιγράφουν σαν να κρύβει ένα επτασφράγιστο, βαρύ μυστικό, το βλέμμα του απόμαχου πολεμιστή...
Για το ρυτίδωμα του μετώπου του, όταν δει κάτι που θα το προβληματίσει...
Για το ότι δεν αποζητά τη συνεχή διεύρυνση του ζωτικού χώρου "κυριαρχίας" του, αλλά βρίσκεται πάντα, όσο το δυνατόν, στο επίκεντρο της "φωλιάς", δίπλα σ' αυτούς που αγαπάει...
Για το ότι σε ακολουθεί όπου κι αν πας, όσο συχνά και αν μετακινείσαι, για να ελέγχει και να προστατεύει εσένα...
Γιατί γίνεται ένα μεγάλο μωρό, όταν γελάς... και κάνει ότι μπορεί για να σε κάνει να γελάσεις ακόμα περισσότερο...
Γιατί κάθεται δίπλα σου, ακίνητο και σοβαρό - απόμακρο (με πλάτη σε σένα) όταν κλαις... και, όμως, νιώθεις ότι σου μιλάει, ότι θέλει να μοιραστεί το βάρος σου...
Γιατί θα γαυγίσει μόνο όταν αντιλαμβάνεται κάτι άγνωστο, παράξενο, που το προβήματίζει... και, τότε, το γαύγισμα είναι "σπάνιο", βροντερό, σε παγώνει... ξέρεις ότι δεν προέρχεται από σκύλο που έχει κάνει συνήθειά του να "μιλάει"... και είναι στο χέρι σου να κρίνεις την επόμενη κίνησή σου...
Γιατί είναι σκύλος που θα διαχωρίσει (όχι στους "δικούς μας" και στους "ξένους") στους "καλούς" και στους "κακούς"... και, πολύ συχνά, θα έχει δίκιο...
Γιατί θα χαράξει μιά ακτίνα γύρω από τον άνθρωπό του (ή τους ανθρώπους του) και δεν θα επιτρέψει στον "κακό" να την περάσει, δεν θα τον αφήσει από τα μάτια του, "στημένος" όσο δεν πάει άλλο, με το κεφάλι και την ουρά ψηλά, ίσως με την τρίχα κάγκελο και, ίσως, με αυτό το χαρακτηριστικό, ανεπαίσθητο "βήξιμο" (που για άλλες φυλές αντιπροσωπεύει το ξέφρενο γρύλισμα με ταυτόχρονη παράθεση των δοντιών)..
Και λίγο παραπάνω, για τους φίλους "μπουλμαστιφάδες", που (όπως και εγώ) "ψοφάνε" για τις παραδόσεις και τους θρύλους της φυλής "μας":
Που, εκείνη τη στιγμή θα δίνει την αίσθηση του αμετακίνητου εμποδίου...
Που, με τη στάση του, θα λέει στον "κακό":
"Εδώ που στέκομαι σιωπηλός και θα μπορούσες να μη με έχεις δει, αν πήγαινες στη "δουλειά σου"...
έχω χαράξει μιά γραμμή.
Εγώ δεν πρόκειται να μετακινηθώ...
Εσύ δεν πρόκειται να την περάσεις..."
έχω χαράξει μιά γραμμή.
Εγώ δεν πρόκειται να μετακινηθώ...
Εσύ δεν πρόκειται να την περάσεις..."
Που, όταν πεθάνει, η επιτύμβια πλάκα θα είναι πάρα πολύ λιτή:
"Ξένε, προσπέρνα καλύτερα, ξέχνα το, τράβα το δρόμο σου...
εδώ κοιμάται ένα bullmastiff..."
εδώ κοιμάται ένα bullmastiff..."
Last edited: