Ένας σκύλος έφυγε...
- Thread starter superman
- Ημερομηνία δημιουργίας
ισως ο Θεος ηθελε ακομα ενα καλο σκυλο κοντα του να φυλαει τον Παραδεισο!Κουραγιο...τον ειδες να μεγαλωνει,μοιραστηκατε ομορφες και ασχημες στιγμες!αυτη την στιγμη κοιταω το δικο μου σκυλοπαιδο και ευχομαι να τα ζησω και εγω ολα αυτα μιας και ειναι ακομα μωρο!ησουν τυχερος που 16 χρονια τον ειχες κοντα σου και ''εφυγε''με τις καλυτερες μνημες!να τον θυμασε παντα γιατι εκει ψηλα θα το κανει και αυτος οπως και οταν ηταν εδω!!!!
δεν ηξερα αν επρεπε να το γραψω.ηξερα οτι θα χω συμπαρασταση ομως βλεποντας τα μνμ εκει που ημουν σκατα με καθε φραση γινομουν χειτοροτερα και να μπιχνα και λιγο να πω την αληθεια.αλλα αυτο με βοηθησε να ξεσπασω λιγο.
σας ευχαριστω και παλι ολους για την κατανοηση.
ελπιζω ολωνων τα σκυλακια να μηνουν αθανατα..
σας ευχαριστω και παλι ολους για την κατανοηση.
ελπιζω ολωνων τα σκυλακια να μηνουν αθανατα..
Φίλε,
Σε άλλο θέμα, τόχω ξαναγράψει (και κάποιοι γέλασαν με το "γέρο" Γιάννη):
Οταν τελειώσουν όλα πρέπει:
Να θάψουμε και να κλάψουμε τους νεκρούς μας...
Και, πάνω απ' όλα, να σώσουμε τη σημαία...
Κράτα τον μέσα σου... και αγάπα, έτσι δυνατά, το "σκύλο"...
φιλε γιαννη μη ξεχναμε οτι εμεις ομως ειμαστε αντρες.
και οι αντρες δεν κλαινε....
μονο δακρυζουν.
και οι αντρες δεν κλαινε....
μονο δακρυζουν.
λυπάμαι πολύ 
είναι πολύ δυσάρεστη εμπειρία...αλλά ζήσατε 16 ολόκληρα χρόνια μαζί, οι αναμνήσεις που σου άφησε θα σε συντροφευουν για πάντα
ΥΓ: ωραίο κομμάτι
είναι πολύ δυσάρεστη εμπειρία...αλλά ζήσατε 16 ολόκληρα χρόνια μαζί, οι αναμνήσεις που σου άφησε θα σε συντροφευουν για πάντα
ΥΓ: ωραίο κομμάτι
...φαίνεται ότι, ίσως, εγώ δεν είμαι και πολύ άντρας...
Αυτό που έγραψες (ίσως δεν είχες γεννηθεί ακόμα?) το είπε η Μαρινέλα...
Και ο Καζαντζίδης, στο καπάκι, τραγούδησε: "κι όμως, κυρία μου κι οι άντρες κλαίνε"...
όπως τραγούδησε και το "ένας σκύλος και μια γυναίκα"...φαίνεται ότι, ίσως, εγώ δεν είμαι και πολύ άντρας...
Αυτό που έγραψες (ίσως δεν είχες γεννηθεί ακόμα?) το είπε η Μαρινέλα...
Και ο Καζαντζίδης, στο καπάκι, τραγούδησε: "κι όμως, κυρία μου κι οι άντρες κλαίνε"...
γειά σου Στελλάρα
σε καταλαβαινω φιλε , σαν σημερα πριν απο 3 χρονια εχασα και εγω το σκυλι μου ειναι πολυ μεγαλος ο πονος
αβασταχτος, μην κρατας τον πονο σου, οσο πιο πολυ κλαψεις τοσο πιο πολυ θα ξελαφρωσεις, κουραγιο..
τωρα ειναι καλα και ευτυχισμενος εκει που κανενα κακο δεν μπορει να το βρει
αβασταχτος, μην κρατας τον πονο σου, οσο πιο πολυ κλαψεις τοσο πιο πολυ θα ξελαφρωσεις, κουραγιο..
τωρα ειναι καλα και ευτυχισμενος εκει που κανενα κακο δεν μπορει να το βρει
Φαινεται οτι ηταν πολυς γλυκας ! Για αγκαλιτσες ...!!εισαι πολυ τυχερος που εζησε τοσα χρονια κοντα σου και αυτος επισης τυχερος που ειχε μια ευτυχισμενη ζωη. Να'σαι καλα εσυ και να τον θυμασαι παντα με αγαπη .Ειναι δυσκολος καθε χωρισμος
Κι ομως...ο φυσιολογικος κυκλος της ζωης,επιβαλλει να χρησιμοποιουμε τον καταλληλο χρονο στην ομιλια αλλά κυριως στην ουσια,σε καθε στιγμη.
Οσο κι αν ποναμε οταν φευγει καποιος απο δίπλα μας,δεν πευει να ειναι μια πραγματικοτητα,σκληρη αρα περα ως περα αληθινη.Χωρις να προσπαθουμε να δημιουργησουμε μεσα μας μια ψευδαισθηση συνεχους παρουσιας,αθανασιας.
Ειναι και καλυτερα ετσι διοτι βιωνουμε τον πονο,ερχεται η φυσιολογικη εκτονωση,διαφορετικα εκφρασμενη για καθενα μας,και αφηνουμε τον χρονο να γιατρεψει τις πληγες για ενα χαμο.
Σιγουρα η μνημη δεν διαγραφει και κρατα πολυτιμες στιγμες και εμπειριες παντοτινα,αλλά η ψυχη καθαριζει και δυναμωνει οταν της λεμε την αληθεια...
Οτιδηποτε αντιμετωπιζουμε καταματα και δεν προσπαθουμε να το μετριασουμε με λαθος τροπο,μας δυναμωνει ως ανθρωπους... Διοτι μπορει ο πονος να βιωνεται πιο εντονος και σε λιγοτερο χρονικο διαστημα οταν αντιμετωπιζουμε το θανατο,τη φυγη καταματα αλλά μακροπροσθεσμα ειναι απειρως καλυτερο αυτο,απο το να κουβαλαμε "φαντασματα" για τα οποια δεν εχουμε κλαψε,δεν εχουμε πενθησει οπως θα θελαμε...
Η ζωη ειναι αυτη παιδια...σκληρη αλλά περα ως περα διάφανη!
Φίλε Κώστα, ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του "μηχανισμούς" αντιμετώπισης της απώλειας ενός δικού του προσώπου. Δεν υπάρχει σωστό η λάθος - άλλοι είναι περισσότερο προσγειωμένοι και ορθολογιστές, άλλοι λειτουργούν περισσότερο συναισθηματικά. Η ουσία είναι το πώς επιλέγει κανείς (συνειδητά ή υποσυνείδητα) να ξεπεράσει την απώλεια του και να προχωρήσει. Ή αν θέλεις, το πώς έχει την ανάγκη να αντιμετωπίσει τον θάνατο ενός αγαπημένου ανθρώπου ή ζώου, βάσει του δικού του τρόπου θεώρησης της ζωής, αλλά και της ψυχοσύνθεσης του. Το πένθος και ο τρόπος με τον οποίο βιώνει κανείς τον θάνατο και προσπαθεί να τον ξεπεράσει είναι μία πολύπλοκη και εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία που μας καθιστά όλους ιδιαίτερα ευάλωτους. Σε έναν άνθρωπο που πενθεί δεν μπορούμε δυστυχώς να προσφέρουμε τίποτε περισσότερο από την συμπαράσταση μας, τον καλό μας λόγο που με αγάπη και καλή προαίρεση χαρίζουμε ως απειροελάχιστη παρηγοριά, και φυσικά τον σεβασμό και την πλήρη αποδοχή της προσωπικής φιλοσοφίας βάσει της οποίας ο κάθε ένας από εμάς αντιμετωπίζει τις δύσκολες αυτές στιγμές. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για εμένα είναι η ελπίδα ότι ο φίλος μας ο Σούπερμαν θα αισθάνθηκε την ειλικρινή συμπαράσταση που ο καθένας μας με τον τρόπο του προσπαθεί να του δείξει, και ίσως καταφέραμε να τον κάνουμε να νιώσει έστω και λίγο καλύτερα.
