Πάντα ήθελα ένα σκύλο. Οι γονείς μου μού αρνούνταν εξηγόντας μου τις ευθύνες και γιατί ήξεραν ότι εν τέλει θα τα φορτώνονταν όλα αυτοί... Είχαμε όμως τρείς πανέμορφες γάτες που κάλυπταν την φιλοζωία όλης της οικογένειας κι ας μην έπνιγαν την επιθυμία τη δική μου και του αδελφού μου.
Μεγάλωσα, εφύγα από το σπίτι, συνέχισα να θέλω σκύλο, αλλά δεν είχα αποκτήσει...
Ο συντροφός μου μεγάλωσε χωρίς κατοικίδια γιατί απλά δεν έτυχε. Ήταν φιλόζωος, χωρίς καν να το ξέρει. Κι έτσι ενώ ήταν φαντάρος μπήκε και στο δικό του πατρικό γάτα κι εκεί είδε τη χαρά που μπορεί να σου προσφέρει ένα ζωάκι... Είδε την αγάπη που είχα για τα σκυλιά κι άρχισε να μεγαλώνει και μέσα του ο σπόρος...
Αφού μείναμε μαζί μάθαμε πέρισυ την ιστορία του κουταβιού μας. Το συζητήσαμε εκτενώς. Τα θέλω μας και τα μπορώ μας. Και η κοινή απόφαση ήταν...να μην τον πάρουμε. Τελικά (κι ενώ έλειπα από την Πάτρα,είχα πάει να δώ τους γονείς μου) μου λέει στο τηλέφωνο "Μου φέρνουν το κουτάβι αύριο". Και έκτοτε μοιραζόμαστε όλες τις δυσκολίες αλλά και όλες τις χαρές του μικρού. Και για να καταλάβει ώς άντρας ότι "δεν τα φορτώνουμε όλα στη γυναίκα" τα σαββατοκύριακα, που δεν δουλεύει αναλαμβάνει εξ'ολοκλήρου όλες τις σκυλοαγγαρίες. Κι αν καμιά φορά βαρυγκομίσει υπενθυμίζω: Όταν παίρνουμε αποφάσεις επωμιζόμαστε και τις ευθύνες...
Κι όταν κάποια στιγμή είχα βαρυγκομίσει κι εγώ κι αυτός ταυτόχρονα, μαζί αναλάβαμε και πάλι την ευθύνη της επιλογής μας, την αποδεχτήκαμε πλήρως και πλέον είμαστε πραγματικά χαρούμενοι σκυλογονείς. Κι ας υπάρχουν σύνεφα στον σκυλοουρανό μας. Τον Ρασάκο μας τον αγαπάμε πολύ και τον φροντίζουμε και τον ζούμε και οι δύο.
Βάλε και τα παιδιά στο παιχνίδι! Στο άλλο thread για τα σάλια, ο γιός σου, έταξε να σταθεί στο ύψος του...
Από την άλλη, αν είσαι σίγουρη ότι θα είναι μόνο βάρος και μάλιστα αποκλειστικά δικό σου.... Όσο κι αν σε μελαγχολεί... Μήπως δεν...? ή μήπως,στην παρούσα φάση δεν...?