Είμαι λοιπόν στην τάξη και κάνουμε μάθημα για τα αρχαία σπορ. Διαβάζουμε και έναν ωραιότατον πάπυρο με γράμμα του Ζήνωνα, σφουγγοκωλάριου του Απολλώνιου που ήτο αρχισφουγγοκωλάριος του Πτολεμαία του Βου και της ωραίας της αδερφούλας/γυναικούλας του της Αρσινόης της Βου, κεινής με τα προγούλια και τις ματάρες τις γουρλωμένες. Έλεγε λοιπόν το γράμμα ότι ο Ζήνων είχε έναν παραγιό που κάπου τον ψάρεψε, μάλλον πεταμένο από τους γονείς του σε καμιά ερημιά να τον φάει κανας κροκόδειλος (Αίγυπτος γαρ) όπως συνηθιζόταν εκείνη την ωραία εποχή. Ο μικρός είχε ταλέντο, λέει, στα αθλητικά, οπότε ο Ζήνων αποφάσισε, αντί να τον βάλει σκλάβο σε κανα χωράφι δίπλα στο Νείλο να κόβει βρούβες, να τον προγυμνάσει να νικήσει στους αγώνες και φυσικά να του φάει τα βραβεία, ήγουν τα λαδερά και άλλα τινά ώστε να γίνει σαν τηγανητό καλαμαράκι (ο Ζήνων, όχι ο μικρός). Μάλιστα είπε ο Ζήνων ότι αν ο μικρός δεν είναι τελικά ταλεντάρα και δεν βγάζει λεφτά, να τον πετάξουνε και να του σταματήσουνε και το σχολείο!
Να τους λέω τώρα κι εγώ όσο διαβάζαμε τις πηγές, ελληνικότατες και γραμμένες από τα χεράκια των αρχαίων ημών, πώς εκμεταλλεύονταν τα πεταμένα παιδάκια και να φρίττει η ομήγυρη. Διότι αρχικά μου ήτανε και άδολα ιδεαλιστικά πλάσματα και έλπιζαν ότι ο Ζήνων δε θα τα 'τρωγε του μικρού κλπ. αλλά θα τον σπούδαζε ώστε να πλουτίσει κυνηγώντας το όμορφο αμερικανικό όνειρο και τα ντάλλαρς....παρντόν, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο. Για να τους εξηγήσω λοιπόν κι εγώ πώς έχουν τα πράματα τους πετάω τον κουφό παραλληλισμό:
"Αφού θέλετε να το δούμε το πράμα στο πιο σύγχρονο/αμερικανικό του, πρέπει να φανταστείτε τους αρχαίους δούλους, ακόμα και τα παιδάκια σαν, ας πούμε τους Αυστραλέζους Ποιμενικούς"! Κόκκαλο η τάξη! "Σηκώνεται το πρωί ο Αυστραλέζος όλο χαρά, παίρνει το κοπάδι με τα 2000 πρόβατα στο Κολοράντο και τα πάει για βοσκή. Κάθεται και τρέχει όλη μέρα σα βολίδα, μετά τα γυρνάει και τα 2000 το βράδυ όλα σωστά στο αφεντικό του. Και τι ζητάει τελικά?" "Ένα πιάτο σκυλόφαγο", απαντά η τάξη. "Και σήμερα μάλιστα με υψηλές πρωτεΐνες για εργασιακούς σκύλους και φυσικά έχει και κτηνίατρος", πετάγεται άλλος. "Άντε και λίγο χαδάκι, μετά κοιμάται και το πρωί είναι ορεξάτο για περισσότερη δουλειά! Και δεν τον πληρώνεις, δε σου κάνει απεργία και δε θέλει βενζίνη ή οδοιπορικά. Και για να αγοράσεις τέτοιον εκπαιδευμένο σκύλο θες τα 25.000 δολλάρια οπωσδήποτε". "Μα", μου λένε, "ο σκύλος είναι ζώο". "Άρα τώρα καταλάβατε τι θα πει δούλος", τους λέω.
Πολύ τους άρεσε ο παραλληλισμός. Κατέληξαν μάλιστα στο συμπέρασμα ότι ένας σύγχρονος άνθρωπος αγαπάει ένα Μουφ περισσότερο απ' ό,τι ένας αρχαίος αγαπούσε το συνάνθρωπό του...
(Ναι, είμαστε όλοι τρελοί στην τάξη και έχουμε από ένα-δυο σκύλους ο καθένας. Και ναι, απόψε ήτανε η βραδυά της πίτσας που κάνουμε προς το τέλος του εξαμήνου. Και όχι, δεν πίναμε κρασά, ούτε ρίξαμε τίποτα τεκίλες καθότι κακόν και ανήθικον, αλλά κόκες κόλες!)
Να τους λέω τώρα κι εγώ όσο διαβάζαμε τις πηγές, ελληνικότατες και γραμμένες από τα χεράκια των αρχαίων ημών, πώς εκμεταλλεύονταν τα πεταμένα παιδάκια και να φρίττει η ομήγυρη. Διότι αρχικά μου ήτανε και άδολα ιδεαλιστικά πλάσματα και έλπιζαν ότι ο Ζήνων δε θα τα 'τρωγε του μικρού κλπ. αλλά θα τον σπούδαζε ώστε να πλουτίσει κυνηγώντας το όμορφο αμερικανικό όνειρο και τα ντάλλαρς....παρντόν, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο. Για να τους εξηγήσω λοιπόν κι εγώ πώς έχουν τα πράματα τους πετάω τον κουφό παραλληλισμό:
"Αφού θέλετε να το δούμε το πράμα στο πιο σύγχρονο/αμερικανικό του, πρέπει να φανταστείτε τους αρχαίους δούλους, ακόμα και τα παιδάκια σαν, ας πούμε τους Αυστραλέζους Ποιμενικούς"! Κόκκαλο η τάξη! "Σηκώνεται το πρωί ο Αυστραλέζος όλο χαρά, παίρνει το κοπάδι με τα 2000 πρόβατα στο Κολοράντο και τα πάει για βοσκή. Κάθεται και τρέχει όλη μέρα σα βολίδα, μετά τα γυρνάει και τα 2000 το βράδυ όλα σωστά στο αφεντικό του. Και τι ζητάει τελικά?" "Ένα πιάτο σκυλόφαγο", απαντά η τάξη. "Και σήμερα μάλιστα με υψηλές πρωτεΐνες για εργασιακούς σκύλους και φυσικά έχει και κτηνίατρος", πετάγεται άλλος. "Άντε και λίγο χαδάκι, μετά κοιμάται και το πρωί είναι ορεξάτο για περισσότερη δουλειά! Και δεν τον πληρώνεις, δε σου κάνει απεργία και δε θέλει βενζίνη ή οδοιπορικά. Και για να αγοράσεις τέτοιον εκπαιδευμένο σκύλο θες τα 25.000 δολλάρια οπωσδήποτε". "Μα", μου λένε, "ο σκύλος είναι ζώο". "Άρα τώρα καταλάβατε τι θα πει δούλος", τους λέω.
Πολύ τους άρεσε ο παραλληλισμός. Κατέληξαν μάλιστα στο συμπέρασμα ότι ένας σύγχρονος άνθρωπος αγαπάει ένα Μουφ περισσότερο απ' ό,τι ένας αρχαίος αγαπούσε το συνάνθρωπό του...
(Ναι, είμαστε όλοι τρελοί στην τάξη και έχουμε από ένα-δυο σκύλους ο καθένας. Και ναι, απόψε ήτανε η βραδυά της πίτσας που κάνουμε προς το τέλος του εξαμήνου. Και όχι, δεν πίναμε κρασά, ούτε ρίξαμε τίποτα τεκίλες καθότι κακόν και ανήθικον, αλλά κόκες κόλες!)