...αν του δωσεις καθηκοντα και μεγαλωσει στο σωστο περιβαλλον, με σωστο βαρος, τοτε αυτο το σκυλι δεν υπαρχει ανθρωπος στον πλανητη γη που θα μπορεσει να το κρατησει, σταματησει, ή φρεναρει, μονο με την σωματικη του δυναμη.
Αν φυγει τα πρωτα 4-5 μετρα και με φιμωτρο να ειναι θα σκοτωσει...
Ο φίλος
omarock, είπε
πάρα πολλά, συμπυκνωμένα μέσα σε λίγες λέξεις... Ας γίνει το κείμενό του η εισαγωγή μου και τον ευχαριστώ θερμά!
Απαντώντας και στην ερώτηση της Αμαλίας: Στα "παλιά" αγγλικά, η λέξη "mastiff" προέρχεται από την λέξη "
masty" --> "τεράστιος", "θηριώδης", "επιβλητικός"... Και η αρχέγονη αυτή φυλή (ηλικίας, ίσως και 3.000 ετών) ονομάστηκε έτσι, ώστε να δικαιολογήσει ακριβώς τον τεράστιο όγκο της. Εστω και εάν "εκείνος" ο τεράστιος όγκος, σήμερα θα ήταν αντίστοιχος με ενός Boerboel, για παράδειγμα, δηλαδή στα 70-90 κιλά.
Και απαντώντας σε άλλο προβληματισμό, πιστεύω πως ναι, τα mastiff στο agility video πρέπει να είναι τουλάχιστον 100 κιλά. Λόγω του γεγονότος ότι βλέπω συχνά αρσενικά της δικής μου φυλής, έχω αρχίσει να ξεχωρίζω το "πραγματικά" μεγάλο και βαρύ σκυλί... Και, ίσως, θα χρειαστούμε και τη γνώμη του φίλου
teo old english mastiff...
Και βλέποντας και τις 2 φωτο του φίλου
bullmastiff_Chief, σχολιάζω ότι η πρώτη δεν είναι mastiff (μπορεί νάναι και photoshop), ενώ η δεύτερη είναι...
Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, σε σχετικά θέματα, απλά συνοψίζω, για άρση παρεξηγήσεων και για απαραίτητη υπενθύμιση...
Αρχέγονη φυλή...
Αφού έδωσε, κυριολεκτικά, το αίμα της σε πολέμους και σε αρένες, αφού χρησιμοποιήθηκε για το big game των παλαιότερων χρόνων, έδωσε το "αίμα" της σε όλα τα μολοσσοειδή που υπάρχουν σήμερα και, ίσως και σε πολλές ορεινές ποιμενικές φυλές. Και, οπωσδήποτε, έδωσε το 60% στη "δική μου" φυλή. Για ποιούς λόγους? Επειδή (με τα μέτρα και σταθμά της εκάστοτε διαδοχικής εποχής) το τυπικό mastiff ήταν τεράστιο, πανίσχυρο, ατρόμητο, ήρεμο, "ξεροκέφαλο", επίμονο, υπομονετικό και αποφασισμένο ζώο...
Και, αφού τα έκανε όλα αυτά (πάντα, με το ...χεράκι του ανθρώπου, να βοηθάει), για τα οποία θα μπορούσαμε να γράφουμε για πολλές ώρες, αναμφισβήτητα "συνταξιοδοτήθηκε"...
Απέκτησε αυτό το βλέμμα, που, αν το προσέξουμε αρκετά, είναι αδιαπέραστο, είναι σαν να θέλει να ξεχάσει ένα έντονο (σκοτεινό, εφιαλτικό ίσως?) παρελθόν. Που, αν προσέξουμε ακόμα περισσότερο, την ώρα που κοιτάζει τους "δικούς του", είναι σαν να λέει "είμαι εδώ"...
Είναι μία φυλή, που αφού συμμετείχε σε όλα τα παραπάνω, κινδύνεψε να εξαφανιστεί, τουλάχιστον στη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. Και μόνο, χάρη σε μιά χούφτα Αγγλων εκτροφέων και, κυρίως, σε λίγους Αμερικανούς λάτρεις της φυλής, ελάχιστα κορυφαία δείγματα πέρασαν (με χίλιους κόπους) στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού... Και επανήλθαν...
Επανήλθαν, σαν κομάτι της ιστορίας, σαν εμβληματικές μορφές, σαν τμήμα της παράδοσης...
Ισως, λίγο "υπερτυπικά" πλέον, αν μπορεί να ισχύσει η έννοια αυτή σε ένα πρότυπο που καθορίζει -
και δεν θα κρίνω εδώ αν είναι σωστό ή λάθος και ποιός είμαι εγώ, εξάλλου - μόνο ελάχιστα όρια βάρους και ύψους. Και, ίσως, αυτή η τάση για "μακρύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα" να οδήγησε και σε κάποια προδιάθεση για καρδιακά, καρκίνους κλπ., όπως σε πολλές άλλες φυλές, όπως και σε προδιάθεση για δυσπλασίες, όπως στις περισσότερες φυλές... Σκέφτομαι ότι, κυριολεκτικά, χρειάζεται μαεστρία για να κάνεις εκτροφή ενός τέτοιου τεράστιου σκύλου, με ισορροπία σε όλες τις συνιστώσες... Οπως και για να είσαι ιδιοκτήτης αυτού του σκύλου, χρειάζεται τόσο μαεστρία, όσο και συγκεκριμένη φιλοσοφία, στάση ζωής και δέσμευση...
Επανήλθαν, λοιπόν, για να ξαναπάρουν τη θέση τους κοντά σε εκείνους που τα λάτρεψαν και τα λατρεύουν.
Σαν σύντροφοι, όπως έθεσε πολύ σωστά και ο Ηλίας. Εχει γίνει ανέκδοτο πλέον το ερώτημα "αν το mastiff φυλάει".
Οι περισσότεροι που ασχολούνται με τη φυλή, θα σας πουν ότι μπορεί να πεθάνουν και να μην το μάθουν ποτέ. Οι λίγοι θα σας πουν αρκετά επί του θέματος:
* Θα σας πουν για τον ιδιοκτήτη που πήγε να μαλώσει το παιδί του και έφαγε "αυτό" το γρύλισμα, συνοδευόμενο από απειροελάχιστο τσίτωμα του σκύλου και κατάλαβε ότι ...ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσει τις παιδαγωγικές μεθόδους του, γιατί, ρε αδερφέ, είμαστε και μοντέρνοι γονείς...
* Το ίδιο θα σας πουν και κάποιοι που σκέφτηκαν να χτυπήσουν τη σύζυγό τους, ότι εντάξει, δεν είναι για μας τους ...πολιτισμένους ανθρώπους αυτές οι εντάσεις, ...αγάπη μου.
* Θα σας πουν για ένα ιδιοκτήτη που (την ώρα που αυτός ήταν στο μπάνιο και ο σκύλος λιαζόταν στον κήπο) άκουσε (για πρώτη φορά στα χρονικά) φοβερά έντονα γρυλίσματα και δυνατό γαύγισμα. Πρόλαβε να φορέσει κάτι και να τρέξει στον κήπο, όπου βρήκε μόνο ...ένα μπλουζάκι και ένα παντελόνι, σκισμένα... και το σκύλο να τον κοιτάζει απαθής. Σημείωση: Ποτέ δεν έμαθε τον επίδοξο διαρρήκτη, ούτε αυτός ούτε η Αστυνομία. Και ο διαρρήκτης δεν επέστρεψε ποτέ (μέχρι σήμερα) για να αναζητήσει τα ρούχα του...
* Θα σας πουν ότι το mastiff δεν χρειάζεται να τρέξει ιδιαίτερα για να αμυνθεί (και
ποτέ να επιτεθεί) στον "κακό". Θα παραμείνει κοντά σε αυτούς που αγαπάει, σε μια μικρή ακτίνα γύρω τους και πάντα ανάμεσα σε αυτούς και στον "κακό". Αμύνεται πιό πολύ με το σώμα του και λιγότερο με το στόμα του. Σε αυτή την ακτίνα των 4-5 μέτρων, είναι σε θέση να κάνει το "ξεπέταγμα" που, τουλάχιστον, θα συντρίψει, εάν δεν σκοτώσει. Από εκεί και πέρα, αν χρειαστεί να συγκρατήσει με τα δόντια του, ειλικρινά δεν θα ήθελα να δοκιμάσω τις ...λίβρες πίεσης που εξασκεί...
* Θα σας πουν ότι είναι από τις φυλές που δεν "φοβάται" τους ανθρώπους σαν αντιπάλους, δηλαδή δεν θα υποχωρήσει σε φωνές, γλώσσα σώματος, αντικείμενα που κινούνται απειλητικά κλπ. Για να υποχωρήσει χρειάζεται ισχυρό πυροβόλο όπλο. Γιατί, αν το όπλο δεν είναι ισχυρό και δεν ρίξει κάτω το σκυλί, το mastiff θα εξαγριωθεί περισσότερο...
Ολα αυτά, γιατί το mastiff θα είναι, σε κάθε περίπτωση, "μέσα", δίπλα σας, ακόμα και στον καναπέ του σαλονιού σας. Και, κατά πάσα πιθανότητα, θα σας έχει σαλιώσει το παντελόνι, ή θα σας έχει μουδιάσει το πόδι με το βάρος του. Και θα δράσει πηγαία, με φυσικότητα, όπως θα έκανε ο πατέρας σας, αν εσείς κινδυνεύατε.
Υ.Γ.1.
Νίκο, ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί να είναι τελείως σωστός, ή τελείως λάθος. Απλά, "ο καθείς εφ' ώ ετάχθη"...
Αλλά, μου έρχεται έντονα στο μυαλό μία σύγκριση, όσο έγραφα το παραπάνω:
Το φοβερό εκείνο ξενοδοχείο στο Dubai (μου διαφεύγει τώρα τό όνομά του), είναι, σίγουρα, πιο μοντέρνο, πολύ πιο λειτουργικό (αμφιβάλλω ιδιαίτερα αν είναι πιο ασφαλές και "αντισεισμικό") και πάρα πολύ πιο ελαφρύ (ανά τετραγωνικό μέτρο δόμησης) από τον ...Παρθενώνα. Και, σε κάθε περίπτωση, έχει μικρότερη ...επισκεψιμότητα.
Σε κάθε περίπτωση, τη λέξη "Παρθενώνας" (ή "Parthenon") οι μηχανές αναζήτησης θα σου την παρουσιάσουν με πολλαπλάσια συχνότητα από το όνομα του αναφερόμενου ξενοδοχείου...
Και έχεις αναρωτηθεί γιατί? Γιατί, αύριο, κάπου αλλού, θα υπάρξει ένα νέο, πιο "ματαιόδοξο" κτίριο που θα κλέψει τη δόξα του προηγούμενου. Γιατί, κάποτε, το κτίριο αυτό θα παλιώσει και θα γκρεμιστεί για να αντικατασταθεί από κάποια άλλη χρήση...
Ο Παρθενώνας είναι "κλασικός" (τόσο πολύ, που καμιά φορά υποψιαζόμαστε ότι, από μόνος του, αποτελεί το "ενέχυρο", με βάση το οποίο η Ελλάδα μπορεί ακόμα και δανείζεται χρήμα). Το αναφερόμενο ξενοδοχείο είναι "μοντέρνο" (contemporary, όπως θα λέγαμε κι εμείς οι ...Ελληνες). Την αγγλική λέξη τη χρησιμοποίησα επίτηδες, για να τονίσω την ερμηνεία της --> παροδικό...
Υ.Γ.2. Φίλε
harryf3, το κείμενο είναι αφιερωμένο, εν μέρει και σε σένα. Ξέρεις εσύ!
