Εσυ ναι... αλλά το φόρουμ έιναι ανοιχτο και το διαβάζουν πολλοί που δε θα εγγραφούν ποτε...
Εγκατάλειψη σκύλου
- Thread starter pepermaint
- Ημερομηνία δημιουργίας
Ας πώ τη γνώμη μου λοιπόν...
Όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι είχα τη Μίλβα για 18 χρόνια.Δεν σκέφτηκα ΠΟΤΕ να την αποχωριστώ και πιστέψτε με δεν ηταν εύκολο ειδικά απο οταν αρρώστησε και μετά μιας και τα οικονομικά δε βοηθούσαν πολύ,όμως όπως μου στάθηκε εκείνη κάθε στιγμή της ζωής μου έτσι και δε θα την παρατούσα επειδή γέρασε και αρρώστησε!Ξέρετε πολύ καλά πόσα χρήματα φεύγουν σε κτηνιάτρους κάθε ειδικότητας..όμως δε τα σκέφτηκα στιγμή γιατί η Μίλβα δεν ηταν ενας "σκύλος" αλλά μέλος της οικογενείας μας!Δε μπορώ να μπώ στην ψυχολογία ανθρώπων που δίνουν τα σκυλιά τους..γιατί προφανώς μου φαίνεται αδιανόητο(δε μιλάμε για σκυλιά επικίνδυνα κλπ και ακραίες καταστάσεις,μιλάμε για την πλειοψηφία των καταστάσεων)ακόμα και αν πάθαινα κάτι ήξερα πως η Μίλβα θα είχε πάντα κάποιον δικό μου άνθρωπο..δεν θέλω να είμαι απόλυτη,έτσι απλά το βλέπω εγώ!Όπως δε θα παρατούσα το παιδί μου ή κάποιο άλλο μέλος της οικογενείας έτσι θα έκανα κ με το σκύλο μου.Βέβαια θα μου πείτε οτι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που παρατάνε τους γονείς ή τα παιδιά τους...τα σκυλιά θα σκεφτούν?!
Υ.Γ. Πάντως θα συμφωνήσω με τον τρίκυ αν δε κάνω λάθος που έγραψε πως στα φόρουμ τουλάχιστον επειδή ο γραπτός λόγος μένει..φαίνεται τι άνθρωπος είναι ο καθένας μας μακροπρόθεσμα όσο καλά και αν προσπαθεί να το κρύψει,κάποια στιγμή θα το δείξει...
Όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι είχα τη Μίλβα για 18 χρόνια.Δεν σκέφτηκα ΠΟΤΕ να την αποχωριστώ και πιστέψτε με δεν ηταν εύκολο ειδικά απο οταν αρρώστησε και μετά μιας και τα οικονομικά δε βοηθούσαν πολύ,όμως όπως μου στάθηκε εκείνη κάθε στιγμή της ζωής μου έτσι και δε θα την παρατούσα επειδή γέρασε και αρρώστησε!Ξέρετε πολύ καλά πόσα χρήματα φεύγουν σε κτηνιάτρους κάθε ειδικότητας..όμως δε τα σκέφτηκα στιγμή γιατί η Μίλβα δεν ηταν ενας "σκύλος" αλλά μέλος της οικογενείας μας!Δε μπορώ να μπώ στην ψυχολογία ανθρώπων που δίνουν τα σκυλιά τους..γιατί προφανώς μου φαίνεται αδιανόητο(δε μιλάμε για σκυλιά επικίνδυνα κλπ και ακραίες καταστάσεις,μιλάμε για την πλειοψηφία των καταστάσεων)ακόμα και αν πάθαινα κάτι ήξερα πως η Μίλβα θα είχε πάντα κάποιον δικό μου άνθρωπο..δεν θέλω να είμαι απόλυτη,έτσι απλά το βλέπω εγώ!Όπως δε θα παρατούσα το παιδί μου ή κάποιο άλλο μέλος της οικογενείας έτσι θα έκανα κ με το σκύλο μου.Βέβαια θα μου πείτε οτι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που παρατάνε τους γονείς ή τα παιδιά τους...τα σκυλιά θα σκεφτούν?!
Υ.Γ. Πάντως θα συμφωνήσω με τον τρίκυ αν δε κάνω λάθος που έγραψε πως στα φόρουμ τουλάχιστον επειδή ο γραπτός λόγος μένει..φαίνεται τι άνθρωπος είναι ο καθένας μας μακροπρόθεσμα όσο καλά και αν προσπαθεί να το κρύψει,κάποια στιγμή θα το δείξει...
Mέλος της οικογένειας νομίζω είναι... ισοτιμο ομως? Δύσκολο! Θα έκανες για το σκύλο αυτο που θα έκανες για τον αδελφό σου, το παιδί σου ?
τι ωραία δημοσιευση αυτή εδώ!!!!Ας πώ τη γνώμη μου λοιπόν...
Όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι είχα τη Μίλβα για 18 χρόνια.Δεν σκέφτηκα ΠΟΤΕ να την αποχωριστώ και πιστέψτε με δεν ηταν εύκολο ειδικά απο οταν αρρώστησε και μετά μιας και τα οικονομικά δε βοηθούσαν πολύ,όμως όπως μου στάθηκε εκείνη κάθε στιγμή της ζωής μου έτσι και δε θα την παρατούσα επειδή γέρασε και αρρώστησε!Ξέρετε πολύ καλά πόσα χρήματα φεύγουν σε κτηνιάτρους κάθε ειδικότητας..όμως δε τα σκέφτηκα στιγμή γιατί η Μίλβα δεν ηταν ενας "σκύλος" αλλά μέλος της οικογενείας μας!Δε μπορώ να μπώ στην ψυχολογία ανθρώπων που δίνουν τα σκυλιά τους..γιατί προφανώς μου φαίνεται αδιανόητο(δε μιλάμε για σκυλιά επικίνδυνα κλπ και ακραίες καταστάσεις,μιλάμε για την πλειοψηφία των καταστάσεων)ακόμα και αν πάθαινα κάτι ήξερα πως η Μίλβα θα είχε πάντα κάποιον δικό μου άνθρωπο..δεν θέλω να είμαι απόλυτη,έτσι απλά το βλέπω εγώ!Όπως δε θα παρατούσα το παιδί μου ή κάποιο άλλο μέλος της οικογενείας έτσι θα έκανα κ με το σκύλο μου.Βέβαια θα μου πείτε οτι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που παρατάνε τους γονείς ή τα παιδιά τους...τα σκυλιά θα σκεφτούν?!
Υ.Γ. Πάντως θα συμφωνήσω με τον τρίκυ αν δε κάνω λάθος που έγραψε πως στα φόρουμ τουλάχιστον επειδή ο γραπτός λόγος μένει..φαίνεται τι άνθρωπος είναι ο καθένας μας μακροπρόθεσμα όσο καλά και αν προσπαθεί να το κρύψει,κάποια στιγμή θα το δείξει...
Δεν υπάρχει σοβαρότερος λόγος να δώσεις έναν σκύλο - σοβαρότερος από το να σου δαγκώσει το παιδί - από το να το κάνεις επειδή συνηδειτοποιείς ότι οι δυνάμεις σου να του προσφέρεις μία καλή ζωή είναι για οποιονδήποτε λόγο ανεπαρκείς.
Οι λόγοι για τον καθένα είναι υποκειμενικοί και καμία συζήτηση δεν μπορεί να τους λύσει όταν η απόφαση είναι αυτή μετά από σοβαρή σκέψη.
Οι λόγοι για τον καθένα είναι υποκειμενικοί και καμία συζήτηση δεν μπορεί να τους λύσει όταν η απόφαση είναι αυτή μετά από σοβαρή σκέψη.
Να διευκρινήσω πως εγώ δεν μίλησα για εγκατάλειψη σκύλου λόγω ακραίων συμπεριφορών ΑΛΛΑ λόγω σοβαρών νοσηματων...
Να το ξαναπώ...
δεν μίλησα για εγκατάλειψη σκύλου λόγω ακραίων συμπεριφορών ΑΛΛΑ λόγω σοβαρών νοσηματων...
Και ναι το να δώσεις ένα σκύλο σε έναν άλλον λόγω αυτών των νοσημάτων και επειδή δεν μπορείς να το αντέξεις ψυχολογικά ή οικονομικά δεν πάυει να είναι εγκατάληψη .
Εγκαταλείπω δεν σημαίνει μόνο αφήνω στον δρόμο .
Αυτό το σκυλί έχει συνδεθεί με κάποιον 3-4-5 χρόνια που για αυτόν είναι η μισή ζωή του .
Όταν τον δίνεις είναι σαν να τον εγκαταλείπεις.
Επίσης αυτό που ειπώθηκε είναι σωστό .
Δεν θα περίμενα απο έναν άνθρωπο που θα εγκατέλειπε τους γονείς του γιατι είναι γέροι ή άρρωστοι , δεν θα περιμέμενα απο αυτόν να στηρίξει και τον άρρωστο σκύλο του .
Όταν έχεις αρχές τις ερφαρμόζεις και στους ανθρώπους αλλά κατεπεκταση και στον σκύλο που εσύ αποφάσισες να αγοράσεις-υιοθετήσεις..
Να το ξαναπώ...
δεν μίλησα για εγκατάλειψη σκύλου λόγω ακραίων συμπεριφορών ΑΛΛΑ λόγω σοβαρών νοσηματων...
Και ναι το να δώσεις ένα σκύλο σε έναν άλλον λόγω αυτών των νοσημάτων και επειδή δεν μπορείς να το αντέξεις ψυχολογικά ή οικονομικά δεν πάυει να είναι εγκατάληψη .
Εγκαταλείπω δεν σημαίνει μόνο αφήνω στον δρόμο .
Αυτό το σκυλί έχει συνδεθεί με κάποιον 3-4-5 χρόνια που για αυτόν είναι η μισή ζωή του .
Όταν τον δίνεις είναι σαν να τον εγκαταλείπεις.
Επίσης αυτό που ειπώθηκε είναι σωστό .
Δεν θα περίμενα απο έναν άνθρωπο που θα εγκατέλειπε τους γονείς του γιατι είναι γέροι ή άρρωστοι , δεν θα περιμέμενα απο αυτόν να στηρίξει και τον άρρωστο σκύλο του .
Όταν έχεις αρχές τις ερφαρμόζεις και στους ανθρώπους αλλά κατεπεκταση και στον σκύλο που εσύ αποφάσισες να αγοράσεις-υιοθετήσεις..
Last edited:
Όπως κάποιος είπε σε προηγούμενο ποστ (δεν θυμάμαι ποιος), δεν είμαστε όλοι ίδιοι χαρακτήρες. Έχουμε άλλες αντοχές και επομένως θα δίναμε το σκύλο μας υπό άλλες περιστάσεις, άλλοι ευκολότερα και άλλοι δυσκολότερα (ως και καθόλου). Έχουμε την τάση να προβάλουμε τον εαυτό μας σε αυτά που διαβάζουμε και να λέμε "αφού ΕΓΩ δεν θα το κανα, δεν πρέπει να το κάνει και αυτός".
Αν ο "αυτός" όμως πχ είναι ένας άνθρωπος ζαρωμένος, χωρίς δύναμη θέλησης ή απλά φοβερά χαζός (παραδείγματα δίνω, μην παρεξηγηθώ) και τον βλέπαμε από κοντά ίσως να αλλάζαμε την οργή μας σε λύπη ή κάτι άλλο (μέχρι και θαυμασμό).
Από την αρχή νιώθω φοβερή οργή για τη lindaki (βασικά και από προηγούμενα ποστ της έχω συσσωρεύσει πάαααρα πολύ θυμό) αλλά προσπαθώ να δω και την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Γιατί πάντα υπάρχει μία.
Τώρα σχετικά με το κυρίως θέμα, η αλήθεια είναι οτι όπως είναι η ζωή μου δεν νομίζω να έδινα ποτέ σκύλο. Ίσως αν όπως λέτε μου δάγκωνε το παιδί, αλλά παιδί δεν έχω οπότε...!Α, ίσως και σε μία φοβερά αναπάντεχη οικονομική καταστροφή (από αυτές στις αμερικάνικες ταινίες, που ο ήρωας μένει εντελώς άφραγκος ξαφνικά) να τον έδινα σε κάναν φίλο που να μπορεί να τον φροντίσει καλύτερα. Αλλιώς θα ήμουν η κλασσική άστεγη με το σκύλο και θα τρώγαμε κι οι δυο σκουπίδια!
edit: pepermaint γράφαμε ταυτόχρονα και δεν είδα τη διευκρίνηση, σόρρυ!
Αν ο "αυτός" όμως πχ είναι ένας άνθρωπος ζαρωμένος, χωρίς δύναμη θέλησης ή απλά φοβερά χαζός (παραδείγματα δίνω, μην παρεξηγηθώ) και τον βλέπαμε από κοντά ίσως να αλλάζαμε την οργή μας σε λύπη ή κάτι άλλο (μέχρι και θαυμασμό).
Από την αρχή νιώθω φοβερή οργή για τη lindaki (βασικά και από προηγούμενα ποστ της έχω συσσωρεύσει πάαααρα πολύ θυμό) αλλά προσπαθώ να δω και την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Γιατί πάντα υπάρχει μία.
Τώρα σχετικά με το κυρίως θέμα, η αλήθεια είναι οτι όπως είναι η ζωή μου δεν νομίζω να έδινα ποτέ σκύλο. Ίσως αν όπως λέτε μου δάγκωνε το παιδί, αλλά παιδί δεν έχω οπότε...!Α, ίσως και σε μία φοβερά αναπάντεχη οικονομική καταστροφή (από αυτές στις αμερικάνικες ταινίες, που ο ήρωας μένει εντελώς άφραγκος ξαφνικά) να τον έδινα σε κάναν φίλο που να μπορεί να τον φροντίσει καλύτερα. Αλλιώς θα ήμουν η κλασσική άστεγη με το σκύλο και θα τρώγαμε κι οι δυο σκουπίδια!
edit: pepermaint γράφαμε ταυτόχρονα και δεν είδα τη διευκρίνηση, σόρρυ!
Last edited:
Μου θυμίζει λίγο το θέμα "αν θα πουλούσαμε τον σκύλο μας...."
Για μένα είναι πολύ μεγαλύτερη μαγκιά να συνειδητποιήσει ότι δεν μπορεί να προσφέρει αυτά που ήθελε ή ονειρευόταν στον σκύλο του και να τον δώσει παρά να συνεχίζει να τον κρατάει εγωιστικά....
Για μένα είναι πολύ μεγαλύτερη μαγκιά να συνειδητποιήσει ότι δεν μπορεί να προσφέρει αυτά που ήθελε ή ονειρευόταν στον σκύλο του και να τον δώσει παρά να συνεχίζει να τον κρατάει εγωιστικά....
οταν το ''εγκαταλειπεις'' δλδ δινοντας το,σε καποιους που μπορουν να ανταπεξελθουν οικονομικα στην αρρωστια του ειναι εγκληματικο για σενα?
Εγκληματικο για μενα ειναι να ειναι αρρωστο και να μην κανεις τιποτα γιαυτο,γιατι πολυ απλα δεν μπορεις γιατι εισαι 6 μηνες ανεργος κλπ
Εγκληματικο για μενα ειναι να ειναι αρρωστο και να μην κανεις τιποτα γιαυτο,γιατι πολυ απλα δεν μπορεις γιατι εισαι 6 μηνες ανεργος κλπ
Άκου , είναι άλλο να δώσεις τον σκύλο σου γιατί βαρέθηκες ή δεν έχεις μία ή κτλ και άλλο να το δώσεις γιατί έχει δυσπλασία ή καλαζάρ...
Όταν ανήκεις στην δεύτερη περίπτωση σε θεωρώ απάνθρωπο ξεφτίλα...
Γιατί όλα μεσα στην ζωή είναι και οι αρρώστιες και οι θάνατοι .... Γιατί λακίζεις ? Επειδή είσαι λιγόψυχη ή γιατί δεν γουστάρεις άρρωστο σκυλι...??
Δεν φατίει εκείνο ? Και εσύ εάν αρρώσταινες (χτυπα ξυλο )και ήσουν βάρος θα σου άρεσε να σε στέλναν σε καμλία κλινική ?
