Αρη, έχω διαβάσει όλο το θέμα μέχρι εδώ, απλά χρησιμοποιώ το ανωτέρω κείμενό σου για τη φράση που υπογράμμισα.
Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για τον μέσο ιδιοκτήτη και, επειδή δεν είναι ανάγκη να "ευλογάμε τα γένια μας" μέσα σε ένα τέτοιο forum, με τον όρο "μέσος ιδιοκτήτης" εννοούμε συνήθως τον "αμελή", ή "πλημελή", ή "μέτριο" ιδιοκτήτη...
Στη γενική, λοιπόν, περίπτωση αυτή, ο σκύλος σαφώς και θα προλάβει (πάρα πολλές φορές) να ξεφύγει 1-2 μέτρα μπροστά και αυτό να του δημιουργήσει και την απαραίτητη ορμή, ώστε να ακολουθήσει το "βγάλσιμο του ώμου", ή το πέσιμο του ιδιοκτήτη και, οπωσδήποτε ο πόνος του σκύλου στην περιοχή του λαιμού, με όλες τις επιπτώσεις που έχουν περιγραφτεί αναλυτικά...
Η λύση, λοιπόν, για τον μέσο ιδιοκτήτη είναι να γίνει ...καλός χειριστής (υποσύνολο, όπως ξέρουμε, του καλού ιδιοκτήτη). Ετσι, συμφωνώ (κατά τεκμήριο) με τον Κώστα, που οι τοποθετήσεις του είναι προσανατολισμένες στη δουλειά που έχει γίνει προκαταβολικά με το σκύλο (και, πάνω απ' όλα, κοινωνικοποίηση σε όσο περισσότερες καταστάσεις είναι δυνατόν).
Οταν γίνει αυτή η δουλειά (με όποιο εργαλείο και μέθοδο εφαρμόσει ο χειριστής, σε στενή συνεργασία με τον εκπαιδευτή - που έχει προσεκτικά και μελετημένα επιλέξει), ο σκύλος μαθαίνει, τελικά (εύκολα ή δύσκολα), ότι "οφείλει" να περπατάει δίπλα στο χειριστή, ανεξάρτητα από τις περισπάσεις που συμβαίνουν στον κοινό δρόμο...
Και, βέβαια, "κοινός δρόμος" σημαίνει ότι και ο ιδιοκτήτης συμμετέχει με όλη του την προσήλωση (και όχι μόνο ο σκύλος). Π.χ., προσωπικά, δεν παίρνω ποτέ τσιγάρα, κινητό κλπ., όταν βγαίνω για τη βόλτα "μας" με τη Μόκα. Σίγουρα, είχα από την αρχή ένα βασικό λόγο, ότι έπρεπε να προβλέπω ο ίδιος τι μπορεί να βρεθεί μπροστά μας (ή και πίσω μας) που πιθανόν θα την φοβίσει - τρομάξει. Ετσι, έμαθα σταδιακά να βλέπω "σαν σκύλος". Εμαθα να κοιτάζω, με οπτική γωνία που η κορυφή της βρίσκεται σε ύψος 70cm...
Στην περίπτωση, λοιπόν, του "κοινού δρόμου", ο καλός χειριστής αντιλαμβάνεται (σε μία πλειονότητα περιπτώσεων - εξαιρώ τη γάτα που θα κρύβεται στο σκοτάδι και όλα τα θέματα που ο σκύλος μπορεί να αντιληφθεί πολύ νωρίτερα από τον άνθρωπο) τι θα ερεθίσει το σκύλο του...
Τώρα, σε περίπτωση που ο σκύλος, παρόλα τα παραπάνω (δηλαδή, εκπαιδευμένος και αυτοσυγκεντρωμένος ιδιοκτήτης), διανοηθεί να ορμήσει μπροστά, ή πλάγια (επαναλαμβάνω: μπροστά ή πλάγια και όχι πίσω - δεν θίγω εδώ το θέμα του φοβικού σκυλιού), τότε η λύση είναι αυτή που ξέρουμε πολύ καλά: Του "παίρνεις" το κεφάλι στη μεγάλη ανάγκη, για να μη ρισκάρεις να του το πάρει κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο, ή για να μη ρισκάρεις να τραυματιστεί ένα παιδάκι, ή ένα άλλο ζώο...
Τώρα, αν θα κάνεις τη σκληρή (και, ίσως, "απάνθρωπη") αυτή κίνηση με δερμάτινο, με prong, ή με πνίχτη, εξαρτάται από το τι φοράει εκείνη τη στιγμή ο σκύλος σου....
Γι' αυτό το λόγο, οι περισσότεροι εκπαιδευτές (που έχω γνωρίσει προσωπικά, ή έχω διαβάσει) σου μιλάνε για διόρθωση στιγμιαία και έντονη, σε κάθε περίπτωση.
Υ.Γ. Και κάτι άλλο που μου θίμισε το post της kasi και το εκφράζω σαν απόλυτα προσωπική άποψη: Ο θόρυβος που κάνει ο πνίχτης είναι ..."θεϊκός". Τις περισσότερες φορές υπενθυμίζει στο καλά εκπαιδευμένο σκύλο ότι πρέπει να είναι πειθαρχημένος.
