Δεν δεχομαι(συγγνωμη λογω και της μικρης μου εμπειριας) οτι οι διορθωσεις πρεπει να ειναι απο την αρχη εντονες.Στα παντα υπαρχουν διαβαθμισεις, γιατι ισα-ισα αν δεν υπαρχουν μαθαινει ο σκυλος οτι οτιδηποτε και να κανει η τιμωρια θα ειναι ιδια και ετσι απευαισθητοποιειται γρηγοροτερα μπροστα σε οποιασδηποτε πιεσης τιμωρια.
Λάθος, γιατί του μένει στο μυαλό το αρχικό σοκ της τιμωρίας και ξέρει με τη σταθερότητα και συνέπεια του χειριστή ότι όταν κάνει λάθος θα επέλθει η τιμωρία.
Τα εργαλεία αυτά πρέπει να χρησιμοποιούνται σωστά. Όποιος δεν έχει τα κότσια να το κάνει, καλύτερα να μη τα βάλει
Αυτο που με προβληματιζει ειναι οτι αν ο σκυλος μαθει να μη σερνει με τον πνιχτη,μολις το βγαλω,δε θα συρει;Θα ξερει οτι δε θα νιωσει πονο,αρα ισως το εκμεταλλευτει.
Σε θεωρητικό επίπεδο και εφόσον γίνει σωστά η δουλειά πρώτα από τον εκπαιδευτή και μετά μάθεις και εσύ να το χειρίζεσαι, τότε ο σκύλος θα "κουμπώσει" σε μια επιθυμητή για εσένα συμπεριφορά χωρίς να χρειάζεται πολλές διορθώσεις μετά. Πάντως εγώ προσωπικά δεν έχω δει
ποτέ σκύλο που να ξεκίνησε να φοράει πνίχτη ή prong με αυτή τη λογική από μεριάς ιδιοκτήτη και μετά από κάποιο καιρό να τα αποχωρήστηκε.
Με τοσο σωματικο πονο που εχει αυτο σκυλι,θα βιωσει το ιδιο και τον πονο του πνιχτη;Οτι ακομα κι εγω τον ποναω;Θα πειτε οτι σκεφτομαι γυναικεια,ε;Δε θεωρω οτι αυτος ειναι ο τροπος σκεψης μου,αλλα υπαρχει μια αμοιβαια εμπιστοσυνη μεταξυ μας και δε θελω να χαλασει.Χτιστηκε με κοπο.Αν καποιος μπορει να μου επιβεβαιωσει οτι αυτη δε θα χαλασει με τον πνιχτη,θα το βαλω.Αν ομως εστω στο πισω μερος του μυαλου σας,υπαρχει η υπονοια οτι μπορει να συμβει,θα ηθελα να το ξερω.
O πόνος στον πνίχτη, το prong ή ακόμα και στη δυνατή διόρθωση με το κολάρο είναι δεδομένος. Από το λαιμό περνάνε όλα τα νεύρα του σώματος και είναι από τις πλέον ευαίσθητες περιοχές, μαζί με την κοιλιά
Τώρα, το να μη χαλάσεις τη σχέση σου με το σκύλο, μεγάλο κεφάλαιο...
@denis (αν και ελαφρώς off-topic)
Περιγράφεις μια μέθοδο που χρησιμοποιείς το prong για φοβικά σκυλιά. Συμφωνώ μαζί σου στα περί αντίδρασης στον πόνο (για αυτό και εγώ έβαλα τα "" στη λέξη πόνος, γιατί και εγώ θεωρώ ότι ο σκύλος δεν αντιδρά σε πόνο, αλλά ψυχικά δεν αντέχει την ανθρώπινη επαφή.
Πραγματικά δεν ξέρω (ούτε το έχω δει ποτέ ούτε μου είχε περάσει από το μυαλό) αν δουλεύει η διόρθωση με τέτοιο τρόπο, αλλά προσωπικά προτιμώ μιαν άλλη αντιμετώπιση. Την απευαισθητοποίηση του σκύλου μέσω θετικών εμπειριών, όπως το τάισμα και το παιχνίδι, που αυτό το έχω δει να δουλεύει και μάλιστα πολύ καλά.
Μια μικρή ιστορία ως παράδειγμα. Πριν μερικούς μήνες γνώρισα ένα σκύλο γ/π προερχόμενος από γραμμές οδηγών τυφλών (και οι δύο γονείς του εργάζονται ως οδηγοί). Το σκυλί πολύ ήρεμο από χαρακτήρα και λόγω των πολλών απαγορεύσεων (πίεσης) που είχε δεχτεί μέσα στο ίδιο του το σπίτι από άπειρους ιδιοκτήτες, δεν έπαιζε, φοβόταν την οποιαδήποτε ξένη ανθρώπινη παρουσία και κρυβόταν πίσω από τον ιδιοκτήτη του στο παραμικρό.
Σήμερα το σκυλί αυτό προπονείται κανονικά σε καθήκοντα προστασίας και έχει φτάσει στο σημείο που ο ιδιοκτήτης έχει πρόβλημα και χρειάζεται δουλειά στο control για να κρατήσει ένα γ/π που είναι γεμάτο αυτοπεποίθηση.
Προσωπικά εγώ, ίσως λόγω απειρίας, δε μπορώ να φανταστώ πώς το prong ή ο πνίχτης θα λειτουργούσε ευεργετικά στο συγκεκριμένο σκύλο.
