Παιχνίδι

[harryf3]

Με αφορμη το θεμα με τον αναπηρο σκυλακο που παιζει με το αφεντικο του, οπου ειπωθηκε οτι πολλοι ιδιοκτητες δεν παιζουν με τον σκυλο τους.


Ισως παιζουμε με καποιον τροπο αλλά δεν συνειδητοποιουμε οτι παιζουμε.

Ισως παλι νομιζουμε οτι παιζουμε, ενω στην ουσια κανουμε κατι αλλο.

Τι ειδους παιχνιδια υπαρχουν? Τι μπορει να θεωρηθει παιχνιδι? Πώς οριζεται το παιχνιδι?

Ποιο το οφελος γενικά απο τα παιχνιδια?

Ποιο το οφελος απο το καθε συγκεκριμενο παιχνιδι?

Τι προσφερουν ή καλλιεργουν?

Υπαρχουν επικινδυνα παιχνιδια? Λεγοντας επικινδυνα, δεν εννοω μονο αυτα που μπορουν να προκαλεσουν τραυματισμο στον σκυλο ή στον ανθρωπο. Τι ζημια μπορουν να προκαλεσουν?

Πόσο παιχνιδι ειναι αρκετο? Καθε πότε?

Υπαρχει οριο? Πότε σταματαει το παιχνιδι?

Κανουν ολα τα παιχνιδια για ολους τους σκυλους?

Πώς παιζουμε με εναν σκυλο που δεν θελει να παιξει? Και τι εγινε αν δεν παιξει?

Πώς μπορουν να παιζουν οσοι ιδιοκτητες εχουν πολυ λιγο χρονο στη διαθεση τους?

Και πώς οταν ειναι κουρασμενοι ή δεν αντεχουν να κουραζονται?

Το παιχνιδι ειναι μοναδικο και αναντικαταστατο? Δεν υπαρχει ισορροπια, εκτονωση και σχεση χωρις αυτο?

 

[skylakos]

Ρε Αρη, πραγματικα...Καλα,εσυ σκεφτεσαι με το που ξυπνησεις...Εμεις τι φταιμε πριν ανοιξει το ματι μας να μας βαζεις σε τετοια διαδικασια;
Αμε να πιεις καφεδακι,να χαρεις τη γυναικουλα σου,να διαβασεις τα παιδια σου που αυριο εχουν σχολειο και κατα το μεσημερακι τα λεμε με τις αποριες σου...

Αλλα,επειδη οι συμπαθειες δεν αλλαζουν,ας απαντησω.

Για μενα παιχνιδι για το σκυλο ειναι ό,τι τον ενθουσιαζει,ανεξαρτητα αν για μενα εχει στοχο ή οχι.Δεν μπορω να διανοηθω να θεωρω κατι παιχνιδι που αυτος βαριεται.

Παιχνιδια υπαρχουν πολλα,που το καθενα εχει το σκοπο του.Οπως σωματικη ασκηση(τρεχω,φερνω,πηδω,κτλ) πνευματικη ασκηση(βρισκω,αποφευγω,συγκρατουμαι και ορμω,ανακαλυπτω,κτλ). Περα απο τα γνωστα που ξερουμε,δυσκολευομαι κι εγω να βρω αλλα παιχνιδια.Περιμενω για ιδεες...

Γενικα,το παιχνιδι μονο οφελος μπορει να εχει.Το πιο απλο να καταλαβουμε, ειναι οτι με το να ασχολουμαστε μαζι του,δενομαστε περισσοτερο μεταξυ μας.Αλλο ειναι η σωματικη και πνευματικη ασκηση,αλλο η αυξηση αυτοπεποιθησης οταν τα καταφερνει,η μειωση πληξης,η αναπτυξη ευστροφιας,κτλ Πολλα,πολλα...

Για μενα επικινδυνα παιχνιδια εκτος το σωματικο τραυματισμο,θεωρω κι αυτα που μαθαινουν λαθος συνηθειες,αντιδρασεις,συμπεριφορα.Ανεξελεγκτα δαγκωματα,επιμονη κυριαρχια,χωρις ορια ενθουσιασμο.Αν και πιστευω οτι καποιος που πραγματικα ασχολειται με το σκυλο του και οχι μια στο τοσο,δεν μπορει να δημιουργησει τετοια θεματα.Δενεται τοσο ο σκυλος μαζι σου,που δε χρειαζεται η τρελη εκπαιδευση να σε ακουσει.Σε ακουει,επειδη εμαθε να σε ακουει πανω στο παιχνιδι που του αρεσει κι εχει συνδεσει στο μυαλο του οτι οποιαδηποτε στιγμη της ημερας του πεις κατι,θα ειναι για καλο και το εκτελεσει.

Για μενα χρονικο οριο στο παιχνιδι δεν υπαρχει.Οσο αντεχουμε παιζουμε.Το καθημερινο παιχνιδι ειναι απαραιτητο.Σαν τα παιδια.Καθε μερα δε θελουν να παιζουν;Αλλο αν μπορουν λογω σχολειου.Το παιχνιδι ειναι απαραιτητο για τη σωστη νοητικη και σωματικη αναπτυξη.Πολλοι επιστημονες το θεωρουν εξισου σημαντικο και απαραβιαστο με το φαγητο.Το ιδιο πιστευω και για τα σκυλια.

Υπαρχουν παιχνιδια για ολα τα σκυλια και παιχνιδια για ορισμενα σκυλια.Το "ορισμενα" εξαρταται απο ρατσα,χαρακτηρα,ηλικια,κινητικα προβληματα...

Δεν υπαρχει σκυλος που δε θελει να παιξει.Υπαρχει σκυλος που δε θελει να παιξει καποιο συγκεκριμενο παιχνιδι.Απλα,δεν του εχεις δωσει ή δειξει το καταλληλο παιχνιδι να του κινησεις το ενδιαφερον.Ακομα και τα γερικα σκυλια παιζουν.Ηρεμα,διαφορετικα παιχνιδια,αλλα παιζουν.

Αν ενα σκυλι δεν παιξει, θα εχει ενταση ή θα μαλαθακωσει,θα βαριεται τη ζωη του και θα γινει ανυπακουο γιατι απλα δε θα εχει κινητρο να κανει το οτιδηποτε.

Υπαρχουν παιχνιδια που δεν ειναι αναγκη να εχεις το τρελο χρονο και την αψογη σωματικη αντοχη να τα κανετε.Απλα,πρεπει να τα βρεις.Δεν εχω ιδεες για ενεργητικα σκυλια...Κι εσυ ομως αντε να παρεις κανενα τονωτικο!Κακογερνας νομιζω...

Ισορροπια,εκτονωση και σχεση δεν υπαρχει χωρις παιχνιδι.Οταν λεμε παιχνιδι,εννοουμε παιχνιδι στα ματια του σκυλου ,ετσι;Παιχνιδι για αυτο μπορει να ειναι και μια εργασια για σενα.Αν το σκυλι δεν ειναι εκπαιδευμενο εργασιακο σκυλι,επαγγελματιας,οπως τα σκυλια της αστυνομιας που ο ιδιοκτητης ασχολειται καθημερινα μαζι τους,τοτε ναι χρειαζεται παιχνιδι οπως εσυ το εννοεις.

 

[Sofouli]

Δεν υπαρχει σκυλος που δε θελει να παιξει.Υπαρχει σκυλος που δε θελει να παιξει καποιο συγκεκριμενο παιχνιδι.

Εγώ είχα αυτό το θέμα.
Το σκυλί μου δεν έπαιζε, συν πολλά άλλα κυρίως πολλές φοβίες.
Διάβασα πως κάποια σκυλιά όντως δεν παίζουν.
Εδώ και κάποιες μέρες 'εχουμε αρχίσει και παίζουμε με ένα κουκλάκι που το φοβόταν πολύ,
το πετάω και το φέρνει, το τραβάει αυτή το τραβάω και εγώ κλπ, όλη την ώρα θέλει να παίζουμε.


Κάποιες φορές ανυσηχώ μήπως το τράβηγμα είναι θέμα κυριαρχίας και όχι παιχνίδι,
αλλά χαίρομαι πολύ που τελικά δείχνει να θέλει να παίξει.
Έχω δει τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα του σκύλου με το παιχνίδι,
θεωρώ πως του κάνει πολύ καλό.

Προπαθώ να τς δείξω και άλλα παιχνίδια, με όχι πολύ επιτυχια προς το παρόν.

Θεωρώ πως κάποια "ακονίζουν" το μυαλό τους,
τους βάζουν να σκέφτονται και αυτό είναι πολύ καλό.

Το σωστό παιχνίδι βοηθάει πολύ, συμφωνώ με την skylakos, όντως δίνει κίνητρο,
αλλά και είναι πολύ σημαντικό, ειδικά όταν δείχνεις στον σκύλο ποιο είναι το παιχνίδι και ποια τα όρια του,
μαθαίνει να αλληλεπιδρά μέσα σε αυτά και να διασκεδάζει.

Θεωρώ πως τονώνει την σχέση μας μαζί τους, αρκεί να μην ξεπερνάμε κάποια όρια.
Αυτό δεν το έχω ξεκάθαρο τελείως στο μυαλό μου και έχω την ίδια απορία

Υπαρχει οριο? Πότε σταματαει το παιχνιδι?

Επίσης το πιο έντονο παιχνίδι, π.χ. πετάω κάτι και το φέρνει,
προσφέρει εκτόνωση στον σκύλο μέσα στο σπίτι, και είναι κάτι σημαντικό,
και όχι μόνο για τα δραστήρια σκυλιά.
Ενώ το δικό μου σκυλί ήταν πολύ ύσηχο στο σπίτι,
στην αρχή ανυσηχούσα και έτρεχα στον κτηνίατρο,
πλέον την βλέπω δραστηρια, χαρούμενη και πολύ ορεξάτη.

 

[skylakos]

Εδώ και κάποιες μέρες 'εχουμε αρχίσει και παίζουμε με ένα κουκλάκι που το φοβόταν πολύ,
το πετάω και το φέρνει, το τραβάει αυτή το τραβάω και εγώ κλπ, όλη την ώρα θέλει να παίζουμε.

Κάποιες φορές ανυσηχώ μήπως το τράβηγμα είναι θέμα κυριαρχίας και όχι παιχνίδι,

Θεωρώ πως τονώνει την σχέση μας μαζί τους, αρκεί να μην ξεπερνάμε κάποια όρια.
Αυτό δεν το έχω ξεκάθαρο τελείως στο μυαλό μου και έχω την ίδια απορία

Ειδες τελικα;Ολα παιζουν.Τι τους αρεσει ειναι το θεμα.

Δεν πιστευω στην κυριαρχια στο τραβηγμα.Πολλα πραγματα αυξανουν την κυριαρχια στο σκυλο.Αλοιμονο και μονο αυτο το παιχνιδι,να ειχε τεεεετοια επιδραση.

Οταν λεω οτι δεν υπαρχουν ορια,εννοω χρονικα.Οχι συμπεριφορας.Δε μπορω να διανοηθω να κοιτω το ρολόι οταν παιζουμε και οταν πχ περασουν 20' να σταματησω.

 

[skylakos]

Αμε να πιεις καφεδακι,να χαρεις τη γυναικουλα σου,να διαβασεις τα παιδια σου που αυριο εχουν σχολειο και κατα το μεσημερακι τα λεμε με τις αποριες σου...

Που εξαφανιστηκες;Μαλλον ακουσες την παραπανω συμβουλη μου,ε;

 

[Sofouli]

Σίγουρα το θέμα είναι να καταλάβουν πως είναι το παιχνίδι και να διασκεδάσουν μέσα από αυτό.
(τώρα που γράφω έχει πάρει το κουκλάκι και γαυγίζει στα πόδια μου,χαχα)

Σαφώς και δεν υπάρχουν χρονικά όρια πάντως.
Εγώ σταματάω όταν δω πως ο σκύλος βαρέθηκε ή ότι το κάνει σαν αγγαρεία, γιατί δεν θέλω να το βλέπει έτσι σε καμία περίπτωση.

Όσον αφορά την κυριαρχία, έχω διαβάσει πολλές φορές ότι εμείς μπορεί να το βλέπουμε σαν παιχνίδι αλλά για τον σκύλο να είναι μάχη κυριαρχίας.
Και με ανυσηχεί λίγο αλλά όπως πολύ σωστά λες είναι πολλά τα πράγματα που αυξάνουν την κυριαρχία, οπότε δεν θεωρώ πως είναι πρόβλημα το παιχνίδι αυτό καθεαυτό.

 

[harryf3]

Που εξαφανιστηκες;Μαλλον ακουσες την παραπανω συμβουλη μου,ε;

Ναι. Εφαρμοζω την συμβουλη σου καθε Κυριακη και οχι μονο.

Δεεεεεν βλεπω να ειπαμε πολλα για το παιχνιδι ομως. Εμ, αφου τα ειπαν ολα οι δυο κυριες!

 

[DOG.CRIME]

Κάποιες φορές το είδος του παιχνιδιού αλλάζει ανάλογα για τι τον προορίζεις τον σκύλο.
άλλιως θα παίξεις με ένα Γ.Π. που θα είναι πετ σε όλη του την ζωή,και αλλώς με ένα που πάει για ΙΠΟ.

 

[harryf3]

Μπορεις να το αναλυσεις λιγο αυτο?

Οι εργασιακηδες θα μπορουσαν να μας πουνε πολλα για το παιχνιδι. Προσωπικα, τους αντιγραφω σε πολλα πραγματα, μεσα στα δικα μου ορια και δυνατοτητες παντα.

 

[DOG.CRIME]

Π.χ με ένα golden αν το θέλεις εργασιακό θα πάιζεις συνεχώς το παιχνίδι με το μπαλάκι για να σου κάνει απορτ ο σκύλος.

Εννοώ πως θα εντείνεις τα ενστικτα μέσω του παιχνιδιού που θα χρησιμοποιήσεις αργότερα στην εργασία.

 

[johnk]

Με αφορμη το θεμα με τον αναπηρο σκυλακο που παιζει με το αφεντικο του, οπου ειπωθηκε οτι πολλοι ιδιοκτητες δεν παιζουν με τον σκυλο τους.

1) Ποιο το οφελος γενικά απο τα παιχνιδια? Ποιο το οφελος απο το καθε συγκεκριμενο παιχνιδι?

2) Υπαρχουν επικινδυνα παιχνιδια? Λεγοντας επικινδυνα, δεν εννοω μονο αυτα που μπορουν να προκαλεσουν τραυματισμο στον σκυλο ή στον ανθρωπο. Τι ζημια μπορουν να προκαλεσουν?

3) Πόσο παιχνιδι ειναι αρκετο? Καθε πότε? Υπαρχει οριο? Πότε σταματαει το παιχνιδι?

4) Κανουν ολα τα παιχνιδια για ολους τους σκυλους?

5) Πώς παιζουμε με εναν σκυλο που δεν θελει να παιξει? Και τι εγινε αν δεν παιξει?

6) Πώς μπορουν να παιζουν οσοι ιδιοκτητες εχουν πολυ λιγο χρονο στη διαθεση τους? Και πώς οταν ειναι κουρασμενοι ή δεν αντεχουν να κουραζονται?

7) Το παιχνιδι ειναι μοναδικο και αναντικαταστατο? Δεν υπαρχει ισορροπια, εκτονωση και σχεση χωρις αυτο?

Χμμ, ενδιαφέρον και "δύσκολο" θέμα...
Να στήσουμε, λοιπόν, το υπόβαθρο της δικής μου τοποθέτησης:
Να προσπαθήσω να θίξω μερικά πράγματα, δεδομένου ότι με ενδιαφέρει πολύ, λόγω της Μόκας, η οποία είναι ένα ιδιαίτερο σκυλί.
Τι εννοώ με τη λέξη "ιδιαίτερο". Από μικρή παρουσίασε τις φοβίες και τα ξαφνιάσματα που έχω περιγράψει και αλλού. Πέραν των φοβιών αυτών, η Μόκα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη και μάλλον "μαλακός" χαρακτήρας.

Στα πλαίσια της εκπαίδευσης (που πάλι έχουμε συζητήσει αλλού, δια μακρόν) έμαθε τις εντολές της βασικής υπακοής με διορθώσεις και επιβραβεύσεις, όπως και στη συνεχιζόμενη εκπαίδευσή της, σε ορισμένες εντολές και καταστάσεις "παίζουν" μεζεδάκια, εκτός από τη συνηθισμένη επιβράβευση (λεκτική & χάδια).

Αν προχωρήσουμε πιο πέρα, είναι κοινή η ομολογία ότι η Μόκα χρειάζεται "ανέβασμα" και όχι "κατέβασμα" ή "διατήρηση" του ταμπεραμέντου...
Αρα, πιο έντονες λεκτικές επιβραβεύσεις (κάποιοι, στο δρόμο, με περνάνε για τρελλό) και πιό έντονα χάδια.

Επιπλέον, έχουμε βασίσει τη μεθοδολογία μας πιο πολύ στο παιχνίδι. Πιο πολύ κυνηγητό με το μπαλάκι, κρυφτό με μεζεδάκια για να γίνεται το "έλα" πολύ ευχάριστα, παιχνίδι με τα kong γεμάτα τροφή (ώστε να έρχεται να πηδάει και να τα αρπάζει), διελκυστίνδα με τους γνωστούς κόμπους και σε λίγο θα αποκτήσω και ένα μαλακό τσουβαλάκι, ώστε να το δαγκώνει λιγάκι...

Η Μόκα, βλέπετε, τρελλαίνεται για παιχνίδια (μαζί μου, κυρίως), αλλά δεν έχει θάρρος. Πηδάει ψηλά και δυνατά για να πιάσει τον κόμπο (ή το κονγκ), αλλά στέκεται στιγμιαία και με κοιτάζει παρακλητικά στα μάτια, για να διαπιστώσει αν όντως της επιτρέπω να δαγκώσει και να τραβήξει...
Η Μόκα έχει άλλη μία ιδιαιτερότητα. Ψοφάει να παίζει με ανθρώπους που ξέρει και αγαπάει, αλλά έχει εμπιστοσύνη μόνο σε μένα (και στη "μαμά" της, βέβαια, να μην παραλείπω τα σημαντικά).

1) Το όφελος από τα παιχνίδια είναι σημαντικό για το σκύλο (και για εμάς - για τους ίδιους περίπου λόγους). Ξεχνιέται, παρασύρεται σε κάτι ευχάριστο, ασκείται, βγαίνουν από μέσα του τα άγχη και οι φοβίες, αναζωογονείται... Εκτονώνεται και ευημερεί...

2) Ναι, επικίνδυνα παιχνίδια υπάρχουν (κυρίως για ιδιοκτήτες που δεν είναι ιδιαίτερα έμπειροι). Ολα αυτά που προσπαθώ να παίξω εγώ με τη Μόκα και αφορούν ένταση, ή παίζουν οι ιδιοκτήτες στην προχωρημένη υπακοή - κυναθλήματα, είναι παιχνίδια που θέλουν προσοχή. Για παράδειγμα, φυλές λιγάκι "ανεξάρτητες" σαν αυτές που παρακολουθώ και μελετάω (ορεινά ποιμενικά και μολοσσοειδή) χρειάζεται να ξέρεις από που θα ξεκινήσεις , πόσο θα εντείνεις το παιχνίδι και που θα σταματήσεις... Για τις φυλές αυτές, κάποιοι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να κερδίζει ποτέ ο σκύλος, κάποιοι (λιγότεροι) ότι πρέπει να κερδίζει λίγες φορές κλπ.
Ενα μπλεγμένο θέμα που, για μένα είναι ξεκάθαρος μονόδρομος: Οσες φορές και να κερδίσει η Μόκα δεν είναι αρκετές, αν δεν κερδίσει με την "αξία" της και δεν ...πουλήσω το παιχνίδι εγώ.
Στην ερώτησή σου, Αρη, φαντάζομαι ότι αυτού του είδους τους κινδύνους εννοείς. Τη ζημιά, δηλαδή, στην εξέλιξη του χαρακτήρα...

3) Φαντάζομαι και διαβάζω και εδώ ότι υπάρχουν φυλές που δεν κουράζονται σχεδόν ποτέ με το παιχνίδι. Εκεί η απάντηση είναι απλή, όσο αντέχει ο ιδιοκτήτης.
Σε φυλές σαν τη δική μου (και ειδικά στη φάση της ανάπτυξης), σταματάμε μόλις κουραστεί ο σκύλος και ίσως λίγο πιο ...πριν.
Συχνότητα? 2-3 φορές την ημέρα, τουλάχιστον για ιδιοκτήτες που τρέχουν να τα προλάβουν όλα και δεν έχουν μεγάλη διαθεσιμότητα χρόνου. Αρκεί, η ώρα του παιχνιδιού να είναι απαλλαγμένη από άλλες σκέψεις και να συγκεντρωνόμαστε στο σκύλο μας. Σίγουρα το εισπράττει.
Ορια? Εκτός από την κούραση του σκύλου και του ιδιοκτήτη, τα όρια είναι εκεί που το παιχνίδι αγριεύει ή γίνεται "μανία". Εκεί χρειάζεται κάτι άλλο, για ομαλή μετάβαση στην κατάσταση ηρεμίας...

4) Δεν κάνουν όλα τα παιχνίδια για όλους τους σκύλους.
Να δώσω ένα παράδειγμα: Πετάω το μπαλάκι. Η Μόκα τρέχει γρήγορα, το φτάνει, το πιάνει με το στόμα της, το φέρνει τρέχοντας πίσω. Ξαναπετάω το μπαλάκι. Η Μόκα τρέχει γρήγορα, το κοιτάζει, με κοιτάζει και έρχεται τρέχοντας σε μένα... Αποτέλεσμα? Τρέχω εγώ να πιάσω το μπαλάκι και να το φέρω πίσω (δεν μου κάνει κακό, βέβαια). Ο σκύλος σου λέει "αφού σου το έφερα, γιατί δεν το θέλεις?" Η Μόκα (αν ήξερε ότι είναι ...bullmastiff) θέλει να παίρνει το μπαλάκι ή οτιδήποτε άλλο και να το ...σκοτώνει. Ή να το διαλύει...
Αλλοι σκύλοι βλέπουν τα αθλήματα agility σαν κάτι εξωπραγματικό, έχω δει σχετικά βίντεο με bullmastiff και έχω βάλει τα γέλια...

5) Εχουμε δει σκύλο που τον πλησιάσαμε με πηγαίο ενθουσιασμό (και όχι σαν να κάνουμε καταναγκαστικά έργα) για παιχνίδι, ή που του ρίξαμε αυτή την πονηρή ματιά και δεν ήθελε να παίξει?

6) Το πιο σημαντικό πρόβλημα της εποχής μας, για ιδιοκτήτες σκύλων!!!
Μπορεί κάποιοι να βασίζονται στην εφευρετικότητά τους για να παίζουν "εικονικά" με το σκυλί τους και αυτό να ικανοποιείται.
Προσωπικά, με αυτά που σας είπα για τη Μόκα, οφείλω να συμμετάσχω, να κουραστώ και (αν λάβετε υπόψη σας και το τσιγάρο) να λαχανιάσω... Αυτοσυγκεντρώνομαι, φοράω το αστραφτερό μου χαμόγελο, αρχίζω τις έντονες κινήσεις και τα ανεβαστικά επιφωνήματα και ...πάμε!

7) Η πεμπτουσία των ερωτήσεών σου, Αρη.
Νομίζω ναι, το παιχνίδι είναι αναντικατάστατο, όπως ήδη αναφέρθηκε στο θέμα αυτό. Αν υποθέσουμε ότι ο σκύλος έχει ισοδύναμη ευφυία και ωριμότητα ενός παιδιού 5 χρονών (κατά άλλους 2,5 χρονών, κατά άλλους όσο ο ...μέσος χωρικός της Κεντρικής Ευρώπης), το παιχνίδι είναι απαραίτητο.

Τα γράφω όλα αυτά σαν μία πρώτη προσέγγιση, μιάς και θεωρώ ότι το θέμα δεν εξαντλείται εύκολα. Οι υπόλοιποι δε, έχετε τόσες εμπειρίες, που θα μπορούσαμε να γράψουμε βιβλίο.

 

[stamatia]

Και εγώ πιστεύω οτι το παιχνίδι είναι αναντικατάστατο. Συμβιώνω με εναν σκύλο, ο οποίος είναι πάντα έτοιμος για παιχνίδι και παίζει κυριολεκτικά με οτιδήποτε. Πολλές φορές κοιμάται με το μπαλάκι δίπλα στο στόμα του έτοιμος ανά πάσα στιγμή. Παίζει με τον ίδιο ενθουσιασμό σωματικά ή πνευματικά παιχνίδια. Βέβαια πρέπει και εγώ να δείχνω πάντα τον ίδιο ενθουσιαμό, αν καταλάβει οτι αρχίζω να ψιλοβαριέμαι τον βλέπω οτι <πέφτει> γρήγορα. Έχω χρησιμοποιήσει το μπαλάκι για την υπακοή και την εκμάθηση του να ελέγχει τον εαυτό του με φοβερά αποτέλεσματα, όπως όταν τον βάζω στη θέση κάτσε και μείνε και πετάω το μπαλάκι αρκετά μακριά και δεν κινείται περιμένοντας το οκ το δικό μου ενώ τρέμει ολόκληρος απο την ανυπομονησία να τρέξει. Πάντα μετά απο αρκετή ώρα παιχνιδιού είναι πολύ πιο ήρεμος και έχει διάθεση για γαλιφιές ειδικά όταν παίζουμε έξω γυρνάει και το βλέπεις στα μάτια του πόση ικανοποίηση νοιώθει και πόσο χαλαρός είναι, τρώει με πολύ όρεξη, κινείται ήρεμα μέσα στο σπίτι ακόμη και ο ύπνος του είναι πιο ήρεμος (τύπου ...κυνηγησα και σήμερα φτάνει...)

 

[kkranis]

Το παιχνίδι είναι οτιδήποτε υπάρχει ενεργητική αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπου και σκύλου

Υπάρχουν 2 είδη.

Το πρώτο βασίζεται στο κυνηγητικό ένστικτο του σκύλου, όπου ο άνθρωπος πετάει ένα αντικείμενο και ο σκύλος το κυνηγάει. Ιδεατά πρέπει να το φέρνει πίσω στον άνθρωπο και να επαναλαμβάνεται η διαδικασία. Άλλος τρόπος είναι το αντικείμενο να βρίσκεται δεμένο σε ένα μακρύ λουρί ή σχοινί και ο σκύλος να το κυνηγάει γύρω-γύρω (προσοχή σε όσους το δοκιμάσουν για να μη ζαλιστούν!!!). Είναι ίσως ο πιο "ασφαλής" τρόπος παιχνιδιού γιατί είναι πιο δύσκολο να δημιουργηθεί κόντρα μεταξύ ανθρώπου και σκύλου.

Το δεύτερο βασίζεται στο αγελαίο ένστικτο και προσομοιάζει τα παιχνίδια κυριαρχικότητας μιας αγέλης. Εδώ, αντί για μπαλάκια έχουμε τους κόμπους (tug of war) ή τα ονομαζόμενα "λουκάνικα". Βασική προϋπόθεση για αυτά τα παιχνίδια είναι να υπάρχει η εντολή "aus" δηλαδή να αφήσει ο σκύλος, διαφορετικά είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθούν προβλήματα, με πιο σημαντικά την κόντρα μεταξύ σκύλου και ανθρώπου αλλά και την κτητικότητα από τη μεριά του σκύλου πάνω στα αντικείμενα.

Το παιχνίδι σε γενικές γραμμές προσφέρει εκτόνωση στο σκύλο (η βόλτα ΔΕΝ είναι εκτόνωση) αλλά και ισχυροποιεί ή καλυτερεύει τη σχέση μεταξύ σκύλου και ανθρώπου.

Όσον αφορά τη χρονική διάρκεια, το παιχνίδι δεν πρέπει να κρατάει πολλή ώρα. Αυτό βεβαίως είναι ανάλογα με το σκύλο. Το πιο σημαντικό είναι το παιχνιδι να σταματάει πριν χάσει το ενδιαφέρον του ο σκύλος, αλλά και πριν κουραστεί, έτσι ώστε να μη σχηματίσει στο μυαλό του αρνητική εμπειρία για αυτό.

Το παιχνίδι, σε οποιαδήποτε μορφή του, είναι αναντικατάστατο! Κατ' εμέ πρέπει να γίνεται καθημερινά, έστω και για μερικά λεπτά.

Αν ένας σκύλος δεν παίζει, πρώτα κοιτάμε για κάποια ασθένεια. Το μεγαλύτερο ποσοστό των σκυλιών θέλου και παίζουν. Σε περίπτωση τώρα που ένα σκυλί δε δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον, πρέπει πρώτα να δούμε το χαρακτήρα του... Αν του λείπει το κυνηγητικό ένστικτο, τότε ίσως ενδιαφέρεται περισσότερο για παιχνίδια κυριαρχίας. Αν πάλι είναι ένα σκυλί ήπιων τόνων, ίσως το κυνήγι μιας μπάλας να του είναι πολύ πιο ευχάριστο.

Πολύ σημαντικός παράγοντας είναι να μην αποσπούμε ΠΟΤΕ με το ζόρι το αντικείμενο - παιχνίδι από το σκύλο. Αυτό πρέπει να γίνεται στην αρχή με ανταλλαγή (π.χ. να αφήσει το αντικείμενο για να πάρει μια λιχουδιά) ή αργότερα με εντολή. Επίσης σημαντικό είναι το αντικείμενο να το πέρνουμε από το σκύλο όχι στο σημείο που παίζουμε μαζί του, αλλά σε κάποιο άλλο. Να φεύγει δηλαδή ο σκύλος "νικητής" από το χώρο παιχνιδιού και να του αποσπούμε το αντικείμενο όταν μπαίνουμε στο σπίτι ή όταν τον βάζουμε στο κλουβί του (π.χ.) μετά το τέλος της όλης διαδικασίας.

Σε περίπτωση που ο σκύλος σταματάει μόνος του το παιχνίδι, σημαίνει ότι εμείς κρατήσαμε παραπάνω απ' ότι έπρεπε τη διάρκεια του παιχνιδιού για το συγκεκριμένο σκύλο πάντα. Σε γενικές γραμμές είναι προτιμότερο να παίζουμε 5 φορές από 2 λεπτά, με ενδιάμεσα διαλείματα, παρά μια φορά για 10 λεπτά (ως παράδειγμα και μόνο).

Τώρα που είπαμε τα βασικά, Άρη, μπορείς να πλακώσεις τις ερωτήσεις

 

[harryf3]

Πολυ μου αρεσε η αναλυση σου Κωστα.

Και φυσικα θα κανω ερωτησεις! Καλο κουραγιο! *demonio*

Χωριζεις το παιχνιδι σε δυο ειδη, κατι που το στηριζεις και αναλυεις επαρκεστατα.

Αλλά παιχνιδι είναι πραγματι μονο «οτιδήποτε υπάρχει ενεργητική αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπου και σκύλου»?

Η Ηρα για παραδειγμα στο κτημα, όταν κανουμε δουλειες και δεν ασχολουμαστε μαζι της και δεν περναει καποιος ανθρωπος ή σκυλος από εξω για να την κανει να λυσσαξει, ή όταν παμε στο βουνο ή στο ποταμι, βρισκει συχνα ένα ξυλο, ένα κουκουναρι ή οποιοδηποτε βολικο αντικειμενο και αρχιζει να παιζει μονη της. Το πεταει ψηλα και πηδαει να το πιασει, το «σκοτωνει» κλπ.

Εγω δεν μετεχω καθολου σε αυτή την δραστηριοτητα. Κι αυτό όμως δεν είναι παιχνιδι και μια καλη εκτονωση?

Παμε παρακατω. Λες «η βόλτα ΔΕΝ είναι εκτόνωση». Προσωπικα εχω προσεξει το αντιθετο, αναλογα παντα με το τι επιτρεπω στην βολτα ή μαλλον στα διαλειμματα της βολτας.

Ο Παναγιωτης (Kirki) μου ειχε πει παλια ότι μια καλη εκτονωση είναι να την αφηνω να μυριζει κατά διαστηματα και να τραβαει. Μετα από αρκετη τετοια δραστηριοτητα, δεν εχει στην επιστροφη την συνήθη της ενταση και στο σπιτι είναι σαν πουλακι γιατι εχει καψει αρκετη ενεργεια και εκανε κατι ευχαριστο γι αυτην. Αρα μπορω να πω με βεβαιοτητα ότι εκτονωθηκε.

Με την ιδια βεβαιοτητα μπορω πλεον να πω ότι η συνεχης στρατιωτικη βολτα στο «δίπλα» που εκανα παλια, ΔΕΝ ειναι εκτονωση. Το μονο που προσφερει είναι εξασκηση υπακοης, καποια κοινωνικοποιηση και φυσικα ξεσκαει και παιρνει παραστασεις, αλλά δεν εκτονωνεται.

Και φυσικα δεν εχω την δυνατοτητα να κουρασω με βολτα ένα ποιμενικο. Η Ζηνα όμως (μινι πινσερ) ισως εκτονωνεται με μια καλη βολτα (βεβαια η Ζηνα δεν εχει ουτε στοιχειωδη υπακοη στην βολτα).

Οσον αφορα στο αν ο σκυλος δεν θελει να παιξει,….Αναλογα με το ενδιαφερον και τα ερεθισματα του χωρου, ενας σκυλος μπορει να μην θελει να παιξει καποια στιγμη, γιατι υπαρχει κατι πιο ενδιαφερον να κανει.

Ο ιδιος σκυλος μπορει να λυσσαει για παιχνιδι σε καποια άλλη στιγμη, σε διαφορετικο ή και στο ιδιο περιβαλλον που άλλη στιγμη δεν ηθελε να παιξει.

Παντα μιλαω βασει προσωπικων εμπειριων. Η Ηρα στον ιδιο χωρο μπορει να κρεμεται από το λουκανικο ή να μην του δινει καμια σημασια. Δηλαδη ο ιδιος σκυλος, στο ιδιο περιβαλλον, μπορει να εχει υψιστο ή μηδενικο ενδιαφερον για το ιδιο παιχνιδι.

Να γυρισω λιγο στην αρχη, στα ειδη του παιχνιδιου.
Τι άλλο είναι παιχνιδι?

Το agility που κανει η Νατασα με την Λωρα, ειναι παιχνιδι ή σπορ ή και τα δυο, αναλογα πώς το κάνεις?

Δυο σκυλια που «παιζουν», είναι παιχνιδι ή προσπαθεια κυριαρχιας? Ή προσπαθουν να θεσουν ιεραρχια μεσω του παιχνιδιου?

Σαν τελευταια σκεψη, πιστευω πολύ στην βελτιωση της υπακοης μεσω ενός παιχνιδιου εντασεως και ταχυτητας (λουκανικο και μπαλακι με σχοινι ή χωρις).

Να ρωτησω όμως.
Όταν ο σκυλος είναι σε εξαψη με το παιχνιδι και καταφερεις υπακοη, τοτε η ιδια υπακοη σε άλλες πιο ηρεμες στιγμες είναι πιο ευκολη ή είναι πιο αργη και δυσκολη επειδη λειπει το κινητρο? Προσωπικα εχω προσεξει και τα δυο.

Και κατι ακομα σημαντικο.
«Πολύ σημαντικός παράγοντας είναι να μην αποσπούμε ΠΟΤΕ με το ζόρι το αντικείμενο».
Τι γινεται αν εχεις κανει αυτό το λαθος και ο σκυλος χανει μερος του ενδιαφεροντος του για το παιχνιδι?

Το εχω κανει το λαθος παλια λογω βιασυνης, όταν ακομα η υπακοη δεν ηταν σταθερη. Και με το μπαλακι και με το λουκανικο. Στην προσπαθεια να βελτιωσω την υπακοη σε συνθηκες εντασης, διορθωσα εντονα και το κακο εγινε.

Η μονη λυση που ειχα βρει τοτε ηταν να αφησω τον χρονο να κυλησει και να ξεχαστει το θεμα. Μετα, με λιγη παρακινηση, το ενδιαφερον επανηλθε.
Πώς μπορεις όμως να επαναφερεις το ενδιαφερον πιο συντομα?

 

[kkranis]

Πάμε λοιπόν να το συζητήσουμε πιο διεξοδικά!

Φυσικά και το σκυλί μπορεί να παίζει και μόνο του (π.χ. με ένα κλαρί, ένα λουκάνικο) και μάλιστα πολύ "δυνατά" εφόσον το αντικείμενο είναι διαδραστικό. Π.χ. ένα μπαλάκι που κάνει θόρυβο, ή ένα μπαλάκι με σχοινί που κουνιέται...

Αυτή η συμπεριφορά όμως είναι μη επιθυμητή. Ο σκύλος δεν πρέπει να παίζει μόνος του, αλλά πάντα με τον άνθρωπό του. Όποιος αφήνει το σκύλο του να παίζει μόνος του, το μάθημα που του δίνει είναι ότι μπορεί να περνάει καλά και μακρυά από το "αφεντικό", πράγμα που έχει άμεση επίπτωση στη σχέση μεταξύ σκύλου και ιδιοκτήτη, αλλά και στην υπακοή.

Όσον αφορά τη βόλτα, αναφέρομαι στην κλασσική βόλτα μέσα σε αστικό περιβάλλον. Ο σκύλος στο "κοντά" και πάμε...

Η βόλτα που λες εσύ, όπου ο σκύλος είναι "ελεύθερος" να μυρίσει και να δεχτεί ερεθίσματα είναι εκτόνωση και μάλλιστα πολλή καλή! Οι μυρωδιές είναι μεγάλο κεφάλαιο για το σκύλο, και μια τέτοια βόλτα όπου ο σκύλος μυρίζει και μαρκάρει, επιτρέπει στο αγελαίο ένστικτο να δουλεύει στο έπακρο. Αλλά όπως σου είπα, δεν αναφερόμουν σε αυτό το είδος βόλτας

Σε περίπτωση που ένας σκύλος αδιαφορεί για το παιχνίδι σε κάποιο χώρο ή σε κάποια χρονική στιγμή, τότε πολύ απλά, ο δεσμός μεταξύ ιδιοκτήτη και σκύλου δεν είναι ο καλύτερος. Ένα ζευγάρι κυναγωγού-σκύλου με πολύ δυνατή σχέση θα παίξει παντού, κάτω από οποιοδήποτε συνθήκες και ενάντια σε όποια εξωτερικά ερεθίσματα. Εάν η σχέση αυτή δεν είναι τόσο ισχυρή, τότε σε ένα νέο χώρο, ο σκύλος μπορεί να εδιαφερθεί περισσότερο για τις μυρωδιές π.χ.

Το ζητούμενο με το παιχνίδι, εφόσον γίνει σωστά, είναι να γίνει ο ιδιοκτήτης ο "θεός" του σκύλου, μόλις κρατήσει ένα μπαλάκι ή ένα λουκάνικο στα χέρια του. Να αγνοεί ο σκύλος οτιδήποτε άλλο, επειδή ακριβώς το "αφεντικό" θα παίξει. Αυτό φυσικά δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά παίρνει αρκετό χρόνο, εφόσον δε γίνουν λάθη.

Όσον αφορά το agility, είναι καθαρά sport με πολύ υψηλό βαθμό υπακοής! Η εκπαίδευση μπορεί να βασίζεται πάνω στο παιχνίδι, αλλά δεν πρέπει να μπερδεύουμε το "αντικείμενο" με τον "τρόπο".

Δύο σκυλιά που παίζουν μπορεί και να είναι παιχνίδι, αλλά είναι ΠΑΝΤΑ παιχνίδι κυριαρχίας. Είτε αυτή εδραιώνεται εκείνη τη στιγμή είτε έχει εδραιωθεί από πιο παλιά και απλά γίνεται η επιβεβαίωση. Το να αφήνεις τα σκυλιά να παίζουν μεταξύ τους (δε μιλάω για τελείως κουτάβια), εμπίπτει και έχει τα ίδια (και χειρότερα) αποτελέσματα με το να αφήνεις το σκύλο να παίζει μόνος του. Και φυσικά εμπεριέχει και τον κίνδυνο το παιχνίδι να εξελιχθεί σε σκυλοκαβγά με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Όσον αφορά την υπακοή και το παιχνίδι, εγώ έχω παρατηρήσει το εξής: Όταν υπάρχει το αντικείμενο για την επιβράβευση η άσκηση θα γίνει πιο γρήγορα ή με μεγαλύτερη ένταση. Όταν το αντικείμενο λείπει, υπάρχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να υπάρχει καλύτερη εκτέλεση από άποψη θέσης. Πιο αργή εκτέλεση μεν, αλλά πιο σωστή δε. Ο σκύλος μου πολλές φορές από τη βιασύνη του να πάρει το αντικείμενο, εκτελεί μεν ταχύτατα το platz (π.χ.) αλλά δεν το κάνει τελείως. Οι αγκώνες του είναι λίγο στον αέρα, λόγω έντασης "κλέβει" λίγο. Όταν το αντικείμενο είναι κρυμμένο, τότε εκτελεί πιο αργά, αλλά το platz είναι τέλειο, τόσο από άποψη θέσης όσο και "κλεψίματος".

Τι γίνεται αν αποσπάς το αντικείμενο με το ζόρι;

Είναι κάτι με το οποίο την έχω πατήσει άσχημα, και θα προσπαθήσω να σου περιγράψω όσο γίνεται την ιστορία 1,5 χρόνου που μου έχει πάρει να φέρω μέχρις ενός σημείου το πρόβλημα.

Έχοντας διαβάσει αυτό:

http://www.dogforum.gr/v3/showthread.php?5804-ΠΩΣ-ΝΑ-ΓΙΝΕΤΕ-Ο-ΑΡΧΗΓΟΣ-ΤΗΣ-ΑΓΕΛΗΣ

και συγκεκριμένα το:

4. Παιχνίδια υπεροχής

Μην αρχίζετε κανένα παιχνίδι με τον σκύλο σας εκτός και αν είστε σίγουρος ότι θα κερδίσετε –ειδικά παιχνίδια δύναμης- αλλιώς αν χάσετε ενισχύετε στο μυαλό του σκύλου ότι αυτός είναι ο αρχηγός.

έκανα το λάθος να κερδίζω πάντα εγώ και να παίρνω με το ζόρι τα παιχνίδια από το στόμα του σκύλου μου.

Αρχικά του μείωσα το ενδιαφέρον για το παιχνίδι μαζί μου. Είναι τραγικό να βλέπεις τον σκύλο ΣΟΥ να παίζει με άλλους, αλλά όχι με εσένα. Αυτό όμως διορθώθηκε σχετικά γρήγορα, με το να τον κάνω ακόμα πιο τρελό για το μπαλάκι και το λουκάνικο. Αυτό γίνεται με τον εξής τρόπο: για αρκετό καιρό, έχεις ένα μπαλάκι ή ένα λουκάνικο επάνω σου, καλείς το σκύλο από μακρυά ή τον βγάζεις από το κλουβί του, σκας κάτω ΜΙΑ ΦΟΡΑ το μπαλάκι ή κουνάς το λουκάνικο έντονα χωρίς να πιάσει ο σκύλος οποιοδήποτε από τα 2 αντικείμενα, και αμέσως μετά το κρύβεις. Τον αφήνεις δηλαδή στα κρύα του λουτρού. Αν είναι δυνατόν να χάσει το δάγκωμα πάνω στο παιχνίδι για 1 χιλιοστό, ακόμα καλύτερα. Από ένα σημείο και μετά, θα γίνει τόσο τρελός με το αντικείμενο, που σίγουρα θα έρχεται να παίζει μαζί σου.

Το δεύτερο και πιο σημαντικό πρόβλημα, ήταν ότι του δημιούργησα πρόβλημα κτητικότητας στο αντικείμενο, και του έμαθα ότι το να έρχεται κοντά μου όταν έχει πιάσει ένα παιχνίδι είναι κακό, γιατί εγώ θα του το πάρω με το ζόρι. Μπορεί να μην είχα καμιά τέτοια πρόθεση αργότερα, αλλά στο σκύλο είχε χαρακθεί ακριβώς αυτό στο μυαλό του.

Έπρεπε λοιπόν να "γκρεμίσω" μια κατάσταση μέσα στο μυαλό του σκύλου και να φτιάξω μια άλλη, όσο το δυνατόν καλύτερα.

Αυτό που έκανα ήταν αρχικά να του αφήνω ένα παιχνίδι και να τον παρατάω μόνο του. Έχανα δηλαδή στο κομμάτι της "σχέσης" γιατί άφηνα το σκύλο να παίζει μόνος του, αλλά κέρδιζα στο ότι "δεν θέλω να σου πάρω το αντικείμενο". Αφού έμενε για ώρα μόνος του με το αντικείμενο, τον πλησίαζα αργά-αργά από την αντίθετη μεριά του παιχνιδιού, και τον χάιδευα στα πλευρά ή του έδινα κάποιο μεζέ. Αφού έμαθε ότι το να πλησιάζω δε σημαίνει ότι του παίρνω το αντικείμενο, πλησίαζα όλο και πιο κοντά στο παιχνίδι του, αλλά πάντα χωρίς να το ακουμπάω. Μετά, με το παιχνίδι "του" πεταμένο κάτω, κάναμε υπακοή σε κοντινή απόσταση και κέρδιζε διαφορετικό παιχνίδι ως επιβράβευση από εμένα.

Όταν κατάφερα να ακουμπήσω το αντικείμενο χωρίς να προκαλέσω αντίδραση ήταν για να του το δώσω και να μην του το ζητήσω για αρκετή ώρα.

Το τελικό (για την ώρα) στάδιο είναι να του ζητάω aus όταν του έχω δώσει κάποιο αντικείμενο, και ΑΜΕΣΩΣ να του το ξαναδίνω.

Αυτό που έχω καταφέρει μέχρι στιγμής είναι να μπορώ να παίξω με ένα μπαλάκι με το σκύλο μου. Του το πετάω και μου το φέρνει χωρίς να χρειάζεται να βάλω υπακοή σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό, με φθίνουσα τάση.

Είναι πολύ δύκολο να χτίσεις μια σχέση με το σκύλο σου, και άλλο τόσο εύκολο να τη γκρεμίσεις με μερικές λάθος κινήσεις!

 

[harryf3]

Τελεια! Τα πραγματα μπαινουν σιγα σιγα στη θεση τους

Θα σταθω όμως πρωτα στο σημειο που ο ιδιος σκυλος αδιαφορει για το παιχνιδι, λογω ερεθισματων από το περιβαλλον.

Συμφωνω απολυτα (και τα προσωπικα βιωματα συντελουν σε αυτό) ότι παιζει θεμα ποιοτητας και δυναμης σχεσης ιδιοκτητη-σκυλου.

Από την άλλη ομως, αυτή η αδιαφορια για μενα είναι υγειης και κυριως επιθυμητη.

Όταν μου αρεσει που ο σκυλος αφηνει ένα καλο φαγητο για να προσεξει έναν ηχο για παραδειγμα ή να τρεξει στην πορτα ή στην περιφραξη, γιατι να μην είναι επιθυμητο να γινει το ιδιο και με το παιχνιδι?

Επειδη το παιχνιδι είναι διαδραστικο ενώ το μεσημεριανο φαγητο όχι?

Προσωπικα εχω επιβραβευσει εντονα αυτή την αδιαφορια, ειτε είναι προς το φαγητο ειτε πτος το παιχνιδι. Αυτό μπορει να είναι βεβαια μεγα λαθος.

Από την άλλη, αν εγω επιμενω να τραβω την προσοχη στο παιχνιδι την ωρα που υπαρχουν σοβαρα ερεθισματα, δεν θα σκεφτει ο σκυλος με το δικιο του «καλα, ο κοσμος καιγεται κι εσυ θελεις να παιξουμε»?

Θα μου πεις, άλλο το να παρατησει φαγητο ή παιχνιδι για φυλαξη/αποτροπη και άλλο για τον σκυλο που εμφανιζεται ή ακουγεται από μακρια.

Τελικα τι υπαρχει? Δεσιμο με τον ιδιοκτητη? Εμμονη με το παιχνιδι? Ταμπεραμεντο/ενστικτο που από την φυση τον οδηγει να προσεχει τα παντα γυρω του? Ανασφαλεια? Υπερισχυει καποιο ενστικτο (φυλαξη, επιθετικοτητα) και παραταει το μπαλακι (κυνηγετικο ενστικτο)? Το αντιστροφο? (υπερισχυει το κυνηγετικο).
Οι συνδιασμοι ειναι πολλοι. Μηπως δηλαδη τελικα είναι και θεμα σκυλου?


Στο άλλο θεμα τωρα. Αν ο σκυλος παιζει μονος του επειδη εμεις ειμαστε απασχολημενοι, πρεπει να τον σταματησουμε για να μην συμβουν όλα οσα πολύ ωραια και τεκμηριωμενα ειπες?

 

[kkranis]

Θα ξεκινήσω από το τέλος.

Όταν ο σκύλος είναι μόνος του γιατί να παίξει; Εγώ προσωπικά δεν αφήνω ποτέ παιχνίδια έτσι χύμα, εάν δεν συντρέχει σημαντικός λόγος (όπως περιέγραψα στο προηγούμενο ακριβώς μνμ μου).

Τώρα, αν ο σκύλος είναι λυτός σε ένα κήπο ή ένα κτήμα, τότε ΟΚ, αναπόφευκτα θα βρει κάτι να ασχοληθεί. Το πιο σημαντικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο σκύλος να παρατάει την ενασχόλησή του εφόσον τον φωνάξουμε. Να προτιμάει δηλαδή να παίξει με το αφεντικό, παρά να παίζει μόνος του.

Πάμε τώρα στα πρώτα, αλλά η συζήτηση παύει να είναι γενική και, ναι, είναι και θέμα σκύλου

Μιλάς πάντα για την Ήρα, όπου άνετα θα αφήσει το φαγητό αν κάτι της αποσπάσει την προσοχή. Σωστό και λογικό. Το αγελαίο ένστικτο (η φύλαξη και η επιθετικότητα δεν είναι ένστικτα αλλά συμπεριφορές) υπερισχύει αυτό της αυτοσυντήρησης τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αυτό συμβαίνει και γιατί η Ήρα είναι ένα χορτάτο και καλοθρεμμένο σκυλί, που δε βιώνει πρόβλημα επιβίωσης (πείνας). Άρα έχει την πολυτέλεια να παρατήσει το φαγητό της.

Ο σκύλος δε μπορεί να σκεφτεί "εδώ ο κόσμος καίγεται...". Αυτό που κάνει η Ήρα είναι να σε... γράφει κάποια στιγμή, γιατί θεωρεί πιο σημαντικό να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Αυτό μπορεί να είναι και δικαιολογημένο και να μην εμπίπτει στην κατηγορία "σχέσης". Αν δηλαδή η Ήρα θεωρήσει ένα ερέθισμα ως ενδεχόμενη απειλή, τότε είναι απολύτως φυσιολογικό να παρατήσει το παιχνίδι. Η συμπεριφορά αυτή δεν οφείλεται απαραίτητα σε ανασφάλεια, αλλά μπορεί να είναι λόγω ενός πολύ έντονου χαρακτήρα που "δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του". Δε ανέχεται π.χ. ξένες παρουσίες ακόμα και σε αρκετά μεγάλη απόσταση.

Φυσικά όλα αυτά, χωρίς να ξέρω πραγματικά τη σκύλα σου, παρά μόνο απ' όσα έχω διαβάσει από το εδώ forum.

 

[harryf3]

Ευχαριστω και παλι για την απαντηση Κωστα.

Βεβαια εκανα το λαθος να κανω ειδικη την συζητηση, αλλά καταλαβαινεις ότι μεσα από τα γενικα προσπαθουμε συχνα να βρουμε απαντηση σε δικους μας προβληματισμους ή απανταμε βασει δικων μας εμπειριων.

Επισης, καποιες φορες αντιλαμβανομαστε λαθος μια συμπεριφορα του σκυλου μας, οπότε και την περιγραφουμε λαθος ή δεν μπορουμε κάν να μπουμε στο μυαλο του ή την αναλυουμε όπως μας βολευει ή μας αρεσει.

Μας βολευει να μην φταιμε εμεις που ο σκυλος μας γραφει και μας αρεσει να φαντασιωνομαστε («παραμυθιαζομαστε» όπως ελεγε και ο mildecoy) ότι ο σκυλος μας «σκοτωνει».
Και όταν χανουμε εντολες ή ο σκυλος λακιζει, ερχεται και η προσγειωση.
Αυτό βεβαια είναι άλλο μεγαλο θεμα.

Παντως τα γενικα που ανεφερες ηδη, είναι πολυ σημαντικα και καλυπτουν περισσοτερο το θεμα ή την πλειοψηφια των περιπτωσεων.

 

[harryf3]

Κωστα, θα ηθελα να γυρισουμε λιγο πισω, στο λουκανικο (tug).

Βασιζεται στο αγελαιο ενστικτο ή στο ενστικτο μαχης?

Δυο εκπαιδευτες μού εχουν πει ότι το λουκανικο είναι ο,τι πρεπει για παιχνιδι και αλλοι δυο ότι είναι καλυτερα να μην παιζουμε με παιχνιδια που εχουν δαγκωματα και να προτιμαμε το μπαλακι που εχει σχοινι.

Το θεμα είναι ότι μπορει μεν το δαγκωμα να μην παει άμεσα στον ανθρωπο, όπως γινεται πχ με το μανικι, αλλά σε αντικειμενο που κραταει ο ιδιοκτητης, οπότε υπαρχει αυτή η διαδραστικοτητα σε παιχνιδι δαγκωματος.

Δεν μπορω να μην προσεξω ότι (στην δικια μας περιπτωση τουλαχιστον) το σκυλι αγριευει φανερα. Και προς το λουκανικο αλλά και προς εμενα. Κατι που συμβαινει λιγοτερο με το μπαλακι που εχει σχοινι.

Σε άλλο θεμα ελεγες για δαγκωματα που κάνεις με τον Μπρους και για σκισμενα ρουχα.

Θα ηθελα λιγη περισσοτερη αναλυση.

 

[ptf]

Άρη το έχουν πει βλέποντάς σας ή σαν γενική συμβουλή;