Το κλαψουρισμα της στιγμιαιας διορθωσης, που αναφερθηκε, είναι αυτό που λεμε σκουξιμο.
Κλαψουρισμα μπορει να υπαρξει από φοβο επειδη τα σκυλος ξαφνικα τρομαξε από κατι ή τον τρομαξαμε εμεις, επειδη δεν παιρνει τον πολυποθητο μεζε (από λαθος χρηση φαγητου στην εκπαιδευση), από prey drive που δεν εκτονωνεται/ικανοποιειται και από γενετησιους λογους. Σε όλα τα παραπανω δεν υπαρχει πονος αλλά ενταση ή πίεση.
Τα χειροτερα κλαψουρισματα που εχω δει (ή αν θελετε, εχω προκαλεσει) εγω παντως, είναι από πολύ βιαστικη και εσφαλμενη χρηση καλου φαγητου στο «μεινε» και από ανικανοποιητο prey drive (για γατα) ή fight drive (για σκυλο που «προκαλει»).
Είναι εξαλλου γνωστο ότι το γαυγισμα του πολύ εντονου prey εχει κλαμα μεσα του.
Γι αυτό και επιμενω ότι το φαγητο και το μπαλακι μπορει να προκαλεσει μεγαλη πιεση και για μεγαλυτερη διαρκεια από ο,τι μια καλη στιγμιαια διορθωση. Και δεν καταληγει παντα σε κατι ευχαριστο, δηλαδη να παρει στο τελος το φαγητο ή το μπαλακι.
Το προβλημα είναι όταν ΔΕΝ το παιρνει, αλλά και να το παρει τελικα, μπορει να εχει μεσολαβησει ένα μικρο μαρτυριο, μια μικρη κολαση του Δαντη.
Και στην τελικη, δεν τα λεω εγω αυτά αλλά πολλοι εκπαιδευτες (ετσι για να δωσω παραπανω κυρος).
Οσον αφορα τωρα στην δυσφορια, που μας αρεσει να επικαλουμαστε για να περιγραψουμε το αισθημα που προκαλει το εκπαιδευτικο κολαρο, η εντονη χρηση προκαλει πονο, και μαλιστα μεγαλο. Και παλι, αυτό το υποστηριζουν οι (ειλικρινεις) εκπαιδευτες.
Ο λεπτος εκθεσιακος πνιχτης, αν δουλευτει πολύ αποτομα και με μεγαλη δυναμη, σφαζει τον σκυλο στον πονο.
Το προνγκ με μεγαλη δυναμη, δεν τσιμπαει πλεον αλλά προκαλει εντονο πονο.
Το ηλ. κολαρο σε μεγαλη ενταση ειναι απλά αφορητο.
Το να λεμε ότι τα δοκιμασαμε πανω μας και μας προκαλεσαν απλη δυσφορια ή ψιλομουδιασμα ή γαργαλητο, είναι τελειως αστειο. Αν τα χρησιμοποιησει κάποιος άλλος πανω μας και με τον «σωστο» τροπο, ισως δεν θα μας φανει καθολου αστειο.
Περα από το ανθρωπιστικο ζητημα, υπαρχει και το πρακτικο.
Όπως ειπε ο Κωστας, χρειαζονται με τον καιρο ολο και πιο εντονες διορθωσεις.
Ο ιδιος ο Frawley που τα υμνει και ΤΑ ΠΟΥΛΑΕΙ, λεει ακριβως το ιδιο πραγμα.
Το μεγαλο προβλημα όμως είναι ισως άλλο.
Τα «χρεη» που κάνεις με τα εργαλεια, δεν πληρωνονται με χαδάκια και μεζεδακια.
Η υπακοη που «χτιζεις» με τα εργαλεια, εξαφανιζεται ευκολα αν πας να γινεις «θετικος». Θελει μεγαλη τεχνη για να «γυρισεις».
Εγω το βλεπω σαν έναν φαυλο κυκλο, από τον οποιο δυσκολα πλεον μπορεις να βγεις. Αμα μπεις, δυσκολα υπαρχει επιστροφη. Το αν γινοταν να μην μπεις, είναι άλλη ιστορια.
Και υπαρχει εκεινο το καταραμενο το κλασμα του δευτερολεπτου, οπου παλευουν τα ενστικτα με τις μνημες (από την διορθωση η την επιβραβευση) και τις εμπειριες (από την εκπαιδευση), οπου όλα φαινονται, και ένα εμπειρο ματι «νοιωθει» αμεσως την πραγματικη δουλεια που εχεις κανει, τον τροπο που την εκανες, την σχεση που εχτισες, τι ειδους σκυλο εχεις, τι σκυλο εφτιαξες και «ποιος» εισαι εσυ ο ιδιος.
