Να ρωτήσω κάτι σχετικό τώρα…. Τον kenzo τον φροντίζω μόνο εγώ. Φαγητό – βόλτα – παιχνίδι - μπάνιο κτλ. Ο αδερφός μόνο παίζει μαζί του λίγη ώρα κάθε μέρα. Όταν προσπάθησα να το ακινητοποιήσω προσωπικά για την ίδια διαδικασία (λόγω απουσίας του αδερφού μου), η αντίδραση του ήταν πολύ πιο άγρια.. γιατί???????? Στο σκηνικό αυτό υποχώρησα, αφήνοντας τον να φύγει.. μπορεί να ήταν λανθασμένη απόφαση, αλλά έχω το σκεπτικό ότι από το να φτάσω τα πράγματα στα άκρα καλύτερα να υποχωρώ.. Το ξέρω ότι στις «αντιπαραθέσεις» με τα σκυλιά δεν τα αφήνουμε ποτέ να «κερδίσουν», αλλά αυτό ισχύει ακόμα και για τις πιο ακραίες περιπτώσεις??
