...Κατά την γνώμη μου, ιδανικό για εσάς θα ήταν ένα σκυλί με πράο χαρακτήρα και μέτρια προς χαμηλή ενεργητικότητα, μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους, και η απόκτηση κουταβιού εαν δεν βρεθεί κατάλληλο ενήλικο, να γίνει με προσεκτική επιλογή του κατάλληλου κουταβιού απο μια ολόκληρη γέννα με την συνεργασία του εκτροφέα.
Καλωσορίσατε και από εμένα.
Από χτες, διαβάζω το θέμα (και το ξαναδιαβάζω), σκέφτομαι, προβληματίζομαι, ανακαλώ στο νου μου διάφορα σκυλιά οικογενειών (με παιδιά) που έχω δει, κοιτάζω και μελετάω προσεκτικά (από διαφορετική οπτική γωνία) τις αντιδράσεις της δικής μου σκυλίτσας...
Ισως ο φίλος George A (ο κος Γιώργος, που λέμε) προδιαγράφει με σαφήνεια αυτό που είναι άτακτο μέσα στο μυαλό μου. Νομίζω, μεγάλο σκυλί (σιγουριά και αυτοπεποίθηση), με "μαλακά" γονίδια (ήπια, υπό συνθήκες, φυλή, με χαμηλή ενεργητικότητα), σοβαρή έρευνα για εκτροφέα, συνεννόηση εκ των προτέρων με τον εκτροφέα και επιλογή του "μεσαίου" κουταβιού της γένας, με αποκλειστικά κριτήρια χαρακτήρα και υγεία.
Εναλλακτικά, έχω δει κάποια σκυλιά καταφυγίων που θα ταίριαζαν "γάντι" στην οικογένεια. Πολύ ήρεμα, χαλαρά στις βόλτες, ανθρωποκεντρικά... Οι υπεύθυνοι και οι εθελοντές των καταφυγίων, σχεδόν μπορούν να εγγυηθούν για κάποια τέτοια σκυλιά, μιάς και τα μελετούν καθημερινά σε διάφορες συνθήκες, με άλλους σκύλους και ανθρώπους.
Ταυτόχρονα, υπάρχει και ο προβληματισμός μήπως ένα παιδάκι 5 χρονών είναι ακόμα μικρό για να κατανοήσει πως να συμπεριφέρεται με σταθερότητα σε ένα σκύλο...