Βαριέμαι ανυπόφορα να κάτσω να γράψω ένα σεντόνι, ενώ είμαι υποχρεωμένος να αντιμετωπίζω καθημερινά φοβικούς σκυλοιδιοκτήτες και υστερικά σκυλάκια. Η κατάσταση που επικρατεί στους δρόμους, είναι απελπιστική.
Αφού φοβάστε τους σκύλους ρε παιδιά, γιατί πήρατε σκύλο? Αφού δεν είχατε σκοπό να εκπαιδεύσετε στοιχειωδώς το κακομαθημένο σας, να το κοινωνικοποιήσετε, να μάθει να επικοινωνεί με τους άλλους σκύλους, με το είδος του ρε αδελφέ, γιατί μπλεχτήκατε σε αυτήν την κατάσταση? Κι αφού το κάνατε τέλος πάντων, για ποιό λόγο βγάζετε το κακομαθημένο σας στους δρόμους και στις ρούγες? Εάν είχατε ένα παιδί που δεν θα το στέλνατε ποτέ στο σχολείο, ποτέ σε μια παιδική χαρά, και ξαφνικά αποφασίζατε να το βγάλετε στους δρόμους στα 10 του χρόνια ή στα 20 του, θα σας εντυπωσίαζε η ανικανότητα του να επικοινωνήσει με τα άλλα παιδιά? Θα κατηγορούσατε τον κόσμο όλο για όσα θα αντιμετώπιζε το παιδί σας, που το καταντήσατε έτσι?
Μοιάζετε με κάτι μαυροφόρες γριές που ζούνε στα ορεινά χωριά, και για κάποιον ανεξήγητο λόγο ξαφνικά έχουν φορτωθεί ένα μηχανάκι, και αντί να το αφήσουν να σκουριάζει στην αυλή του σπιτιού τους, αποφασίζουν να το καβαλήσουν και να κυκλοφορήσουν με αυτό στους δρόμους της Αθήνας!!! Είτε είναι παπί, είτε χιλιάρα γιαμάχα, το πρόβλημα είναι το ίδιο: Που πας κυρά μου?
Δεν φταίνε οι σκύλοι, ούτε οι μηχανές φυσικά. Φταίει το ξερό μας το κεφάλι, που ξαφνικά την είδαμε Βαλεντίνοι Ρόσσι των σκύλων, το πρότυπο της οικογειακής ολοκλήρωσης συμπεριλαμβάνει και έναν σκύλο, άσε που είμαστε ανίκανοι να έχουμε αξιοπρεπείς σχέσεις μεταξύ μας, οπότε ο σκύλος είναι μια λύση για σχέση με κάποιον που ότι μ@λ@κες κι αν είμαστε, μας αποδέχεται χωρίς να μας κρίνει.
Το σεντόνι αρχίζει να δημιουργείται, και θα σταματήσω εδώ για να μην πέσω μέσα στην παγίδα... Άλλωστε, όποιος επρόκειτο να καταλάβει, θα το είχε ήδη κάνει, για τους άλλους, όσα λέω είναι βερεσέ.
