Καμιά φορά αναρωτιέμαι …

[harryf3]

Την Ηρα ως γνωστον την πηρα από την οικογενεια και την σκυλοκοινωνια της σε ηλικια 7 μηνων. Δεν ηταν κανενα μωρο κουταβι αλλά ουτε και μεγαλη.

Καμιά φορα αναρωτιεμαι. Θυμαται τιποτα από όλα αυτά? Της λειψανε? Τα ονειρευεται πού και πού εστω όταν κοιμαται?
Θα ηθελε να ζουσε ελευθερη και περιφραγμενη ταυτοχρονα σε κεινο το μεγαλο κτημα σαν το αγριμι?
Για πόσον καιρο θα υπαρχουν στο είναι της οι συμπεριφορες και εμπειριες που απεκτησε εκει?

Ειναι γενικη η ερωτηση. Θυμουνται τα σκυλια τιποτα από τον καιρο που ηταν κουταβια?
Πώς συμπεριφερονται όταν επιστρέψουν πισω για λιγο στο πρωτο τους «σπιτι», στους γονεις, αδερφια, φιλους (σκυλους ή ανθρωπους)?

Εγω ποτέ δεν τολμησα να επισκεφτω το παλιο της «σπίτι». Στην αρχη ηθελα αλλά ολο το ανεβαλα ωσπου σιγα σιγα το θεμα ξεχαστηκε. Και για ποιον λογο να παω αλλωστε? Ισως φοβομουν μην νοσταλγησει και από τη μανία της αρχισει παλι να καταστρεφει.

 

[XPHSTOS]

harryf3 και εγώ έχω αυτήν την απορία.
Και αν βολέψει πολύ σύντομα η μικρή μου θα βρεθεί με ένα απο τα αρσενικά αδερφάκια της.
Και είμαι πολύ περίεργος αν θα το αναγνωρίσει ή για το πώς θα συμπεριφερθούν όταν θα βρεθούν μαζί.
Αν και χωρίσαν όταν ήταν 2 μηνών και δεν πέρασε πολύς καιρός απο τότε.

 

[EVI.T]

εμενα τα κουταβια μου(οσα βλεπω) εχουν παντα ιδιαιτερο τροπο να με χαιρετουν και τριβονται πανω μου οταν τους ψιθυριζω τις βλακειουλες που τους ελεγα σαν κουταβακια,τα αδερφια μεταξυ τους τρελενονται στα παιχνιδια και ακομα και τωρα 2 χρονων μουλαρια δειχνουν υποταγη αμεσως στην μανα.
η δε μανα οταν βλεπει τον εκτροφεα της δινει και αυτη ρεστα!
πιστευω δεν ξεχνουν και ας λενε ολοι οτι ξεχνουν

 

[Sara]

Θα μπορέσω να απαντήσω επ' αυτού περί Μουφ φυσικά τον Οκτώβριο.

 

[Xotikouli]

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με το πώς φέρονται τα σκυλιά όταν ξανασυναντούν τη μητέρα τους είχε γίνει πριν λίγο καιρό εδώ:

ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ....

Νομίζω ότι με τους ανθρώπους είναι λίγο πιο περίπλοκο. Συνδέεται άμεσα και με το τι είδους σχέση υπήρχε με τον άνθρωπο καθώς και με το χαρακτήρα του σκύλου. Ξέρω πάντως αρκετές περιπτώσεις που ο σκύλος δείχνει μια ιδιαίτερη, συμπάθεια/αναγνώριση/σεβασμό στον άνθρωπο με τον οποίο έζησε κάποιες από τις πρώτες του θετικές εμπειρίες.

Θα ηθελε να ζουσε ελευθερη και περιφραγμενη ταυτοχρονα σε κεινο το μεγαλο κτημα σαν το αγριμι?

Πολλά θέματα μαζί βάζεις Άρη!
Τείνω να πιστεύω ότι ένας σκύλος σε μια ισορροπημένη αγέλη μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος και χωρίς την παρουσία του ανθρώπου.
Όχι μαντρωμένος όμως και όχι με σποραδική παρουσία και ενέργειες ανθρώπων που διαταράσσουν αυτή την ισορροπία.

Για πόσον καιρο θα υπαρχουν στο είναι της οι συμπεριφορες και εμπειριες που απεκτησε εκει?

Μπορεί για πάντα, μπορεί και να εξαλειφθούν μέσα σε μια μέρα αν υπάρχει καλός λόγος.
Εξαρτάται από τις συμπεριφορές, την ηλικία που τις απέκτησε, με ποιο τρόπο εδραιώθηκαν όσο ήταν εκεί και τι ακολουθεί μετά.

 

[pouf]

εμενα τα κουταβια μου(οσα βλεπω) εχουν παντα ιδιαιτερο τροπο να με χαιρετουν και τριβονται πανω μου οταν τους ψιθυριζω τις βλακειουλες που τους ελεγα σαν κουταβακια,τα αδερφια μεταξυ τους τρελενονται στα παιχνιδια και ακομα και τωρα 2 χρονων μουλαρια δειχνουν υποταγη αμεσως στην μανα.
η δε μανα οταν βλεπει τον εκτροφεα της δινει και αυτη ρεστα!
πιστευω δεν ξεχνουν και ας λενε ολοι οτι ξεχνουν

βαρυνουσα η αποψη σας

 

[kopritis]

Eγώ για τους άλλους δε θα πω, αλλά ο Γκογκόλ θυμάται. Και τα σκυλιά, και το μέρος και τη γυναίκα που τον μάζεψε. Οταν πάμε στο καταφύγιο πάει πάντα στο κλουβάκι που ήταν αυτός κι ο αδερφός του (ο οποιος δεν είναι πια εκεί, έχει υιοθετηθεί, αλλά δεν έχει σημασία, ο Γκογκόλ επιστρέφει πάντα στο ίδιο κλουβάκι ..... προηγούμενες φορές που ο Πάτροκλος ήταν εκεί, έκανε μεγάλες χαρές που τον έβλεπε.... δεν έκανε τις ίδιες χαρές σε άλλα σκυλιά που είχαν ζήσει μαζί..... ). Οσο για τη γυναίκα που τον μάζεψε, έχω πει την ιστορια ξανα..... παρά που δεν τον έβλεπε συχνά γιατι τον είχε αφήσει στο καταφύγιο, οταν ήρθε να μας δει στο σπίτι, ο σκύλος εξτασιάστηκε!! Τον πήγαμε βόλτα και πηδούσε συνεχώς απάνω της (όσοι τον ξέρουν ξέρουν οτι αυτό το κάνει μόνο σε μένα), δεν απομακρύνθηκε πάνω απο μισό μέτρο απο γύρω μας, κι όταν εκείνη έφυγε, καθόταν και την κοίταζε κλαψουρίζοντας να φεύγει.... για μισή ώρα μετά ήταν στραμμένος προς αυτή την κατεύθυνση (είμασταν στο βουνό και ήταν ελεύθερος). Δεν την ακολουθησε, αλλά ήταν φανερό οτι του κόστισε που έφυγε...... ευτυχώς όμως ήξερε ήδη οτι... μάνα είναι μόνο μία!

 

[FrenchieFan]

Να πω και μια δικια μου εμπειρια :
Την Cindy μου την πηρα 2 μηνων απο τον εκτροφεα της- πριν απο αυτο πηγαμε καθε εβδωμαδα να την επισκευτουμε, απο 3 ημερων που ηταν.
Της 2 αδελφες της , τις κρατησε ο εκτροφεας ! Εκτοτε δεν ξαναβρεθηκαν μαζι!

Οταν πεθανε ο εκτροφεας της, ηταν 6 μηνων τα κοριτσια. Η Carmen επαθε προπτοση εντερου- και την πηραμε σπτι μας χειρουργημενη.
Στο σπιτι μας ηταν ηδη μια "θεια" και η αλλη αδελφουλα.
H Carmen ηταν χαλια- με το κολλαρο στο λαιμο, σιγουρα πονουσε πολυ, ηταν τρομοκρατημενη και φοβισμενη (ηταν 24 ωρες στην κλινικη).
Με το που μπηκαμε σπιτι ειδε την Cindy, ουρλιαξε απο την χαρα της και οι δυο αγαλιαστικανε κανονικα- φιλια και κακο και πολυ εντονες εκδηλωσεις χαρας!! Εμεις δεν πιστευαμε τα ματια μας!!
Για την αλλη αδελφουλα δεν εκανε ετσι- ουτε για την "θεια" που ζουσαν μαζι, μεχρι να παει στο νοσοκομειο.

Την Chionati- την αλλη αδελφουλα την εστειλα σε μια φιλη μου στην γερμανια. (επειδη ηταν πολυ αρρωστη και εκει θα ειχε την καλυτερη περιθαλψη).
Αυτη η μικρη ηταν η πιο κυριαρχη απο τις τρεις- πολυ τσαουσα! Δεν δεχεται ΚΑΝΕΝΑΝ αλλον σκυλο να την μυρισει ή να την πλησιασει, οταν δεν το θελει εκεινη- και οταν ηρθαν το φλεβαρη να μας επισκευτουν, ετρεχαν οι δικες μου πανω της και τους αφησε, χωρις να τους ορμιξει, οπος συνηθηζει με ολους τους αλλους- μαλλον τις γνωρισε τις αδελεφες της- αλλα σιγουρα αναγνορησε την κορη μου, που την περιποιοταν πολυ, οσες μερες την ειχαμε κοντα μας!

Δεν ξεχνουν!!! Ειμαι σιγουρη!

 

[George A]

οταν τα δικής μας γέννας σκυλιά μας επισκέπτονται ακόμα και μετά απο χρόνια είναι απο την αρχή σαν να είναι στο σπίτι τους, και εγώ αυτό λέω δεν ξεχνούν.

 

[Eirini-Fontas]

Θα μιλησω για την Σοκο η οποια εζησε ενα μερος της ζωης της στους δρομους "ελευθερη". Την πηρα ηδη ενηλικη με ολοκληρωμενο χαρακτηρα. Θυμαται πολυ καλα τις μερες-μηνες της αλητειας της και μου το δειχνει καθε φορα που μπορει η την παιρνει. Την πρωτη φορα που πηγα με την Ελενα στο Καζ να την δουμε και να την βγαλουμε βολτα ηταν στην κυριολεξια ενα κατα φοβισμενο πλασμα. Την Ελενα την αναγνωρισε αμεσως μιας που ηταν αυτη που την μαζεψε απο τους δρομους. Εμενα αφου με μυρισε πρωτα καλα καλα και μονο στην μουρη (το εχει αυτο το βιτσιο)
τοτε ησυχασε λιγο. Την δευτερη φορα που πηγαμε με θυμοταν και μου εκανε χαρες οταν με ειδε, λες και ηξερε οτι τελικα εγω θα της λαχω σαν αφεντικο. Δεθηκα πολυ μαζι της οπως βεβαια και αυτη μαζι μου.
Θυμουνται και προσωπα και καταστασεις και φωνες και παιχνιδια και σκανταλιες ολα! Τουλαχιστον με την συμβιωση μου μαζι τους αυτο εισπραττω!

 

[BiggBilly]

Νομίζω ότι με τους ανθρώπους είναι λίγο πιο περίπλοκο. Συνδέεται άμεσα και με το τι είδους σχέση υπήρχε με τον άνθρωπο καθώς και με το χαρακτήρα του σκύλου. Ξέρω πάντως αρκετές περιπτώσεις που ο σκύλος δείχνει μια ιδιαίτερη, συμπάθεια/αναγνώριση/σεβασμό στον άνθρωπο με τον οποίο έζησε κάποιες από τις πρώτες του θετικές εμπειρίες.

Την Σόνια μου την είχα βρει σε μια κουτα με άλλα σκυλάκια κοντά στο Σούνιο λίγο πριν φύγω φαντάρος. Ήταν πολύ μικρή όταν την βρήκα, την τάιζα με μπιμπελο και με κοροιδευαν όλοι οι συγγενείς μου Την έβαζα να κοιμάται στο κρεβάτι μου για να μη με φοβάται...
Μόλις άρχισε και δυνάμωνε έφυγα για να παρουσιαστώ, 1,5μήνα είμασταν μαζί. Στους 6μήνες που έλειπα έλεγα απο μέσα μου, ο σκύλος θα με ξεχάσει και δύσκολα θα δεθει ξανα μαζί μου. Σε κάθε τηλεφώνημα στο σπίτι έλεγα στην μανα μου να πάει το τηλέφωνο κοντά στο σκύλο να με ακούσει για να μη με ξεχάσει. Έπερνα τηλέφωνο τους γείτονες και μου λέγανε ότι ο σκύλος έχει τρελαθεί. Γαυγίζει με το παραμικρό και κλαίει συνέχεια.
Όταν γύρισα σπίτι ο σκύλος σώπασε! Μπαίνω μέσα να το δω και είχε κάτσει ακίνητο να με κοιτάει με την ουρά του να κάνει πάρτυ. Έκατσα έτσι σχεδόν πέντε λεπτα να δω πως θα αντιδράσει. Τελικά μόλις άνοιξα το στόμα μου άρχισε να τρύβεται πάνω μου και να με γλύφει. Απο τότε ο σκύλος δεν έχει ξαναβγάλει άχνα!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια συζήτηση που είχαν κάποιες γριούλες εδώ στην γειτονιά... "Ο κόπρος πως και δεν γαυγίζει σήμερα?", "Δεν έμαθες? Γύρισε το αφεντικό του"

 

[kango1]

Eγώ ξέρω πως ο σκύλος δεν ξεχνάει ποτε..
Για αυτό άλλωστε είναι τόσο πιστός. Αλλα νομίζω πως ξέρει να επιλεγει..
Ας πούμε το σκυλάκι που είχα αναφέρει σε ένα θέμα που βρέθηκε και ζούσε πάντα έξω στην αυλή και είχε χαθεί και τρείς φορες.., όταν τον βρήκε η φίλη μου και κάλεσε το αφεντικό του να το πάρει εκείνο δεν ήθελε να φύγει..και δεν χάρηκε που είδε το αφεντικό του.

Το ίδιο πιστεύω και για τον δικό μου όπου τον βρήκα και εγώ στον δρόμο πριν 4 χρονια και το σκυλί έτρωγε κλοτσιές (κάθε φορα που πλησίαζε πόδι τα έκανε πάνω του), όμως θυμάται το pet shop που το αγόρασαν αυτοί που το πέταξαν είναι κοντά στο σπίτι μου (το είχαμε βρει από το τσιπάκι του)..και τις κυριες εκεί και τον γάτο τους τους θυμάται και χαίρεται αν τους δει, ένας όμως που μένει κοντά στο σπίτι μου ύποπτος για να είναι το παλιο αφεντηκό του..μόνο σε αυτόν κάθε φορά που τον βλέπει στην βόλτα φέρεται περίεργα και "ψιλογριλιζει"..και ο άνθρωπος κάθε φορα επιταχύνει το βήμα του..σαν αυτοί οι δυο να είχαν προηγούμενα.

Τα σκυλιά ποτε δεν ξεχνάνε..πιστεύω πως κατά βάθος επιλέγουν (αν έχουν την πολυτέλεια..), είναι αυτό που λέμε ο σεβασμός δεν επιβάλλεται αλλά εμπνέεται..και αν σε σέβονται ποτέ δεν θα σε προδώσουν.

 

[harryf3]

Πολυ ενδιαφερουσες τοποθετησεις και ιστοριες.

 

[ΜMaritina]

Εγώ, γιατί με αυτά συγκινούμαι; Μήπως να το ψάξω;

 

[Sara]

Eγώ ξέρω πως ο σκύλος δεν ξεχνάει ποτε..
Για αυτό άλλωστε είναι τόσο πιστός. Αλλα νομίζω πως ξέρει να επιλεγει..
Ας πούμε το σκυλάκι που είχα αναφέρει σε ένα θέμα που βρέθηκε και ζούσε πάντα έξω στην αυλή και είχε χαθεί και τρείς φορες.., όταν τον βρήκε η φίλη μου και κάλεσε το αφεντικό του να το πάρει εκείνο δεν ήθελε να φύγει..και δεν χάρηκε που είδε το αφεντικό του.

Ωχ, ωχ, ωχ...:shock:

Τα σκυλιά ποτε δεν ξεχνάνε..πιστεύω πως κατά βάθος επιλέγουν (αν έχουν την πολυτέλεια..), είναι αυτό που λέμε ο σεβασμός δεν επιβάλλεται αλλά εμπνέεται..και αν σε σέβονται ποτέ δεν θα σε προδώσουν.

Ξανα-μανά ωχ, ωχ, ωχ!

Διότι το φθινόπωρο είμαι καλεσμένη στο Μίσιγκαν από τους τυπάδες που σώσανε το Μουφ από τη μαρμάγκα. Και ναι μεν δεν το βαράγανε όπως ο αρχικός αφεντικός του που το πέταξε και φυσικά δεν το βαράω ούτε κι εγώ, όμως το σώσανε και του φέρονταν καλά. Και όταν το πήρα εγώ με ακολούθησε στραβομουτσουνιάζοντας και είχαμε και μια περίοδο προσαρμογής. Σημειωτέον μιλάω και για τους αναδόχους του Μουφ τους οποίους έπεισε να του δώσουν πρόσβαση στο τσουβάλι με τη σκυλοτροφή επί 24ώρου βάσεως. Και ναι μεν εγώ φτιάχνω μπιφτέκια και όλα τα συναφή, δεν τον πολυαφήνω όμως να κουντουρντίζει με το φαΐ, του κάνω δίαιτα, ΔΕΝ διαθέτω φάρμα με πρόβατα και σκυλιά και γενικώς είμαι περίεργη, του έχω βάλει τα τέσσερα πόδια σε ένα παπούτσι (τρόπον τινά) και πάω να τον κάνω αριστοκράτη με τους εκπαιδευτές και τα φροντιστήρια.

Να υποθέσω λοιπόν ότι θα κάνει χαρές μεγάλες που θα τους δει και θα μου πει adiós και να μας γράφετε μανδάμ από σπανίως έως ποτέ?! Το μόνο θετικό είναι ότι το Μουφ έχει καταστήσει σαφές ότι δε θέλει δεύτερο σκύλο στο σπίτι και ζηλεύει έτσι και τολμήσω να χαϊδέψω άλλο σκύλο στο πάρκο... Αυτό όμως δε μου αποδεικνύει ότι δε θα θέλει να με παρατήσει και να πάει πίσω στη Μόρνα, το Ματτ, τον Κουρτ και την Καρολάιν.....

 

[kango1]

και οι δυο περιπτώσεις που ανέφερε κακοποιούσαν το σκυλί.., στην πρώτη περίπτωση ήταν απομονωμένο έξω στον κήπο και τρεις φορές είχε χαθεί την μια τον χτύπησε αυτοκίνητο, την άλλη τον είχε κλέψει ένας τσιγγάνος που διαπραγματευόταν με την οικογένεια και την τρίτη που βρέθηκε από την φίλη μου.., η άλλη περίπτωση η δικη μου ..το σκυλί μου είχε υποστεί κακοποίηση και ήταν ένα φοβικό σκυλί που όμως ξεπεράσαμε πολλά προβλήματα με μεγάλη επιτυχία, συν οτι έζησε να το πετάει ο ιδιοκτήτης του στεγνά στον δρόμο.

Πολύ πιθανόν στην περίπτωση σου Σαρα να τους θυμηθεί και να χαρεί που θα τους δει.., δεν σημαίνει όμως απαραίτητα πως θα θέλει να πάει και μαζί τους, οι περιπτώσεις που περιέγραψα ήταν περιπτώσεις κακοποίησης..άρα και λογικό να επιλέξουν τις καλύτερες συνθήκες.

 

[Sara]

ΟΚ, τι γίνεται όμως όταν το Μουφ θα συγκρίνει τις καλύτερες συνθήκες μεταξύ τους? Το οποίο μάλιστα ήταν νομίζω και το αρχικό ερώτημα του Άρη αφού την Ήρα την πήρε μεν, αν θυμάμαι καλά, από ΒΥΒ, δεν την κακοποιούσε όμως ο ΒΥΒ και μάλλον θα περνούσε καλά με τα αδερφάκια της και έτσι. Όσο για τον Οκτώβριο, με βλέπω να γυρνάω πίσω στο Καλαμποκιστάν μετά μουσικής υπόκρουσης το Μουφ να κλαψουρίζει που το πήρα από το Μίσιγκαν και το πάω πίσω εκεί που δεν έχει φάρμα και ανοιχτό τσουβάλι με τροφή... Επίσης δεν γνωρίζουμε αν του αρέσουν τα ονόματα Άτταλος και Μουφ ή αν προτιμάει το βλαχο-Bernie που τον φωνάζανε οι Μισιγκανοί...

Μάλλον θα πρέπει να πάρω μαζί μου μερικά μπιφτέκια για δόλωμα...

 

[TARA]

πέρσυ σε μια στιγμή αφηρημάδας η γκαραζόπορτα του σπιτιού έμεινε ανοιχτή και τα κολόπαιδά μου την κοπάνησαν κανονικά....
και που νομίζεται ότι πήγαν; ...μα στο μέρος που τα είχαμε βρεί ....και ας περνάμε συχνά απο εκεί στην βόλτα μας.
Μάλλον είναι το σημείο που τους έχει αποτυπωθεί πιο βαθιά μέσα στο μυαλό τους.........

Ο μοσχοαναθρεμμένος πάλι,οπότε πάμε στον εκτροφέα μας δεν θέλει να φύγει.... ρεζίλίκια...!

 

[Sara]

Όπως είπα: μπιφτέκια για δόλωμα. Με πατάτες στο φούρνο και σάλτσα από φρέσκια ντομάτα...

 

[TARA]

άσε Sara μιλάμε για τον μίζερο σκύλο (στο φαΐ ), το απόλυτα αντιστρόφως ανάλογο του Μούφ...!