Ας ανοίξω κι εγώ αυτό το θέμα, μιάς και με απασχολεί ιδιαίτερα, στο βαθμό που το μελετάω σχεδόν πιό πολύ από τα θέματα της δουλειάς μου και ασχολούμαι στην πράξη μ' αυτό συνεχώς.
Οπως κάποιοι από εσάς ξέρουν, έχουμε τη Μόκα, θηλυκό bullmastiff, 9,5 μηνών πλέον.
Εγινε "κορούλα" μας σε ηλικία 4 μηνών. Μέχρι τότε, ζούσε στο εκτροφείο, σε ένα υπέροχο και ήρεμο κτήμα, μαζί με τα αδελφάκια της και τα υπόλοιπα σκυλιά. Την ημέρα που πήγαμε να την πάρουμε είχε μείνει με 2 ακόμα αδελφάκια.
Στην πρώτη μας επαφή, άψογη. Μας πλησίαζε, ίσως και πιό γρήγορα από τα άλλα 2 κουτάβια, μας πέθαινε στο γλύγιμο και έπαιζε άνετα μαζί μας. Ταξίδεψε με το πλοίο στην Αθήνα, με 8 μποφώρ, άψογη και cool.
Οταν φτάσαμε αργά το βράδυ στο σπίτι, βρήκε την ώρα να περάσει το σκουπιδιάρικο και έκανε ένα θόρυβο που θα τρόμαζε κι εμένα αν ήμουν χαλαρός! Σαφώς τρόμαξε και δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Στη συνέχεια και μέχρι να κοιμηθούμε, ακολουθούσε τη γυναίκα μου κι εμένα σε απόσταση αναπνοής, ότι και αν κάναμε. Ok, τυπικό δείγμα bullmastiff.
Οταν ξαπλώσαμε και επειδή δεν είχαμε ακόμα το crate, της βάλαμε το στρωματάκι της εκεί που βάζαμε για 5 χρόνια το στρώμα της μακαρίτισας της προηγούμενης σκυλίτσας μας: Στο κάτω μέρος, μπροστά από το κρεβάτι μας. Στη διάρκεια της νύχτας έκανε 2 απόπειρες να ανεβεί και να κοιμηθεί ανάμεσά μας. Ok, τυπικό δείγμα κουταβιού (έστω και 4 μηνών) που είναι σε άγνωστο μέρςο για πρώτο βράδυ και είμασταν οι 2 μόνοι άνθρωποι που ήξερε πλέον.
Ωσπου, το επόμενο πρωί, της πέρασα το λουρί για να βγούμε να εξερευνήσουμε τη γειτονιά. Η πρώτη μας βόλτα. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, δεδομένου ότι στήλωνε τα πόδια και δεν ήθελε να βγει έξω. Για να μην τα πολυλογώ, μέχρι να μπορέσουμε να βγούμε βόλτα και να στρίψουμε στη γωνία του τετραγώνου του σπιτιού μας, πέρασε 1 εβδομάδα. Τη σέρναμε στην κυριολεξία και οι άνθρωποι μας κοίταζαν σα βασανιστές σκύλων.
Ετσι, συνειδητοποιήσαμε ότι θέλουμε άμεσα επαγγελματική εκπαίδευση από τον καλύτερο εκπαιδευτή που θα μπορούσαμε να βρούμε. Μεγάλη έρευνα... Εξι επαγγελματίες (λίγο-πολύ, όλοι γνωστοί εκπαιδευτές - δεν παίζει ρόλο πλέον) είδαν τη Μόκα. Εξι διαφορετικές απόψεις, που μπορούν, βέβαια, να ομαδοποιηθούν:
Ενας είπε "φοβική - να τη δώσεις πίσω".
Αλλος είπε "Φοβική, αλλά έχει πολύ γερά νεύρα και την δεύτερη φορά που θα αντιμετωπίσει το ίδιο πράγμα, το ξεπερνάει".
Αλλος είπε: "Κροτοφοβική".
Αλλος είπε: "Φοβική - το τελευταίο της γένας".
Αλλος είπε (ο πιό "διάσημος" απ' όλους): "Δεν έχει τίποτα, μιά χαρά είναι".
Κάποιοι φίλοι είπαν: "Δεν μπορεί, σίγουρα έχει φάει κλωτσιές".
Κατέληξα σε ένα εκπαιδευτή που επιφυλάχθηκε πολύ πριν πει τη γνώμη του, που την είδε στο χώρο του, ήρθε να τη δει σπίτι, τη βγάλαμε μαζί βόλτα στη περιοχή μου, πριν αρχίσουμε κάν την εκπαίδευση. Που ακόμα το συζητάει και προβληματίζεται και έχει ανοίξει καινούργια βιβλία να διαβάσει για την περίπτωση της Μόκας (μεγάλη η χάρη της!).
Τι (θετικά και αρνητικά) συμπτώματα δείχνει η Μόκα:
α) Είναι άψογη και δεν έχει κανένα πρόβλημα με οποιοδήποτε σκυλί. Είναι ήπιος χαρακτήρας, αλλά όχι πολύ submissive στα κυριαρχικά σκυλιά. Εχει τον τρόπο της και τα χειρίζεται. Το βασικό είναι ότι μένει ήρεμη - ατάραχη σε οποιαδήποτε κατάσταση με σκυλιά.
β) Ανθρώπους που ξέρει σαν φίλους μας και έρχονται σπίτι, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών μας (2 από αυτά μας επισκέπτονται κάθε 10 μέρες περίπου) τους αντιμετωπίζει με αρχική επιφύλαξη και θέλει το χρόνο της (περίπου 10-15 λεπτά), μέχρι να τους πλησιάσει προσεκτικά και να τους γλείψει. Ολο αυτό το διάστημα κουνάει την ουρά της, δείχνει ότι χαίρεται, αλλά δεν πλησιάζει.
γ) Με γυναίκες δεν έχει σχεδόν κανένα πρόβλημα.
δ) Με παιδάκια (κυρίως αγοράκια - no wonder) ΕΧΕΙ θέμα. Αρχικά δείχνει να τα φοβάται και σταδιακά επανέρχεται στη γνωστή επιφυλακτικότητα, χωρίς το φόβο.
ε) Με άγνωστους άντρες φοβάται, όταν πλησιάσουν στα 2 μέτρα και κοντύτερα
στ) Δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με (άγνωστους, εννοείται) ανθρώπους που περπατάνε μαζί με σκυλιά!
ζ) Κάθε τι διαφορετικό, που συναντάει για 1η, 2η (και 3η, ίσως) φορά την τρομοκρατεί: Σκουπιδιάρικο, ο καθαριστής του Δήμου με το καροτσάκι - σκούπα - φαράσι (υποψιάζομαι ότι την τρομάζει και το κόκκινο ή κίτρινο φωσφοριζέ γιλέκο, οι (άσπροι - κόκκινοι) κώνοι που έχει ο εκπαιδευτής στο στίβο του (για να τους ξεπεράσει έκανε 1-2 εβδομάδες), οι ίδιοι κώνοι στο πεζοδρόμιο, το μηχάνημα οδοποιίας που ανακατεύει την άσφαλτο, ένας άνθρωπος επάνω σε μία σκάλα, το αυτοκίνητο του Δήμου που έχει το γερανό με το καλάθι για να αλλάζουν λάμπες στους στύλους, μία μαύρη σακούλα σκουπιδιών, δίπλα στον κάδο που δεν υπήρχε χτες εκεί, μία ασπροκόκκινη ταινία που βάζει κάποιο συνεργαίο κατά μήκος του πεζοδρομίου για να μην παρκάρουν τα αυτοκίνητα κλπ, ων ουκ έστιν αριθμός...
Και για να μη σας κουράζω υπερβολικά, είμαι σίγουρος ότι θα βγούν και άλλα εάν κάποιοι φίλοι ανταποκριθούν.
Το ερώτημα είναι: Εχετε ξαναδεί τέτοιο "πακέτο" αντιδράσεων? Τι είναι? "Γιατρεύεται" κάπως? Μήπως, όταν γίνει 18-20 μηνών, αυτό γυρίσει σε επιθετικότητα? Πολλά ερωτήματα, μεγάλη αγωνία για τη λατρεία μου...
Οπως κάποιοι από εσάς ξέρουν, έχουμε τη Μόκα, θηλυκό bullmastiff, 9,5 μηνών πλέον.
Εγινε "κορούλα" μας σε ηλικία 4 μηνών. Μέχρι τότε, ζούσε στο εκτροφείο, σε ένα υπέροχο και ήρεμο κτήμα, μαζί με τα αδελφάκια της και τα υπόλοιπα σκυλιά. Την ημέρα που πήγαμε να την πάρουμε είχε μείνει με 2 ακόμα αδελφάκια.
Στην πρώτη μας επαφή, άψογη. Μας πλησίαζε, ίσως και πιό γρήγορα από τα άλλα 2 κουτάβια, μας πέθαινε στο γλύγιμο και έπαιζε άνετα μαζί μας. Ταξίδεψε με το πλοίο στην Αθήνα, με 8 μποφώρ, άψογη και cool.
Οταν φτάσαμε αργά το βράδυ στο σπίτι, βρήκε την ώρα να περάσει το σκουπιδιάρικο και έκανε ένα θόρυβο που θα τρόμαζε κι εμένα αν ήμουν χαλαρός! Σαφώς τρόμαξε και δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Στη συνέχεια και μέχρι να κοιμηθούμε, ακολουθούσε τη γυναίκα μου κι εμένα σε απόσταση αναπνοής, ότι και αν κάναμε. Ok, τυπικό δείγμα bullmastiff.
Οταν ξαπλώσαμε και επειδή δεν είχαμε ακόμα το crate, της βάλαμε το στρωματάκι της εκεί που βάζαμε για 5 χρόνια το στρώμα της μακαρίτισας της προηγούμενης σκυλίτσας μας: Στο κάτω μέρος, μπροστά από το κρεβάτι μας. Στη διάρκεια της νύχτας έκανε 2 απόπειρες να ανεβεί και να κοιμηθεί ανάμεσά μας. Ok, τυπικό δείγμα κουταβιού (έστω και 4 μηνών) που είναι σε άγνωστο μέρςο για πρώτο βράδυ και είμασταν οι 2 μόνοι άνθρωποι που ήξερε πλέον.
Ωσπου, το επόμενο πρωί, της πέρασα το λουρί για να βγούμε να εξερευνήσουμε τη γειτονιά. Η πρώτη μας βόλτα. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, δεδομένου ότι στήλωνε τα πόδια και δεν ήθελε να βγει έξω. Για να μην τα πολυλογώ, μέχρι να μπορέσουμε να βγούμε βόλτα και να στρίψουμε στη γωνία του τετραγώνου του σπιτιού μας, πέρασε 1 εβδομάδα. Τη σέρναμε στην κυριολεξία και οι άνθρωποι μας κοίταζαν σα βασανιστές σκύλων.
Ετσι, συνειδητοποιήσαμε ότι θέλουμε άμεσα επαγγελματική εκπαίδευση από τον καλύτερο εκπαιδευτή που θα μπορούσαμε να βρούμε. Μεγάλη έρευνα... Εξι επαγγελματίες (λίγο-πολύ, όλοι γνωστοί εκπαιδευτές - δεν παίζει ρόλο πλέον) είδαν τη Μόκα. Εξι διαφορετικές απόψεις, που μπορούν, βέβαια, να ομαδοποιηθούν:
Ενας είπε "φοβική - να τη δώσεις πίσω".
Αλλος είπε "Φοβική, αλλά έχει πολύ γερά νεύρα και την δεύτερη φορά που θα αντιμετωπίσει το ίδιο πράγμα, το ξεπερνάει".
Αλλος είπε: "Κροτοφοβική".
Αλλος είπε: "Φοβική - το τελευταίο της γένας".
Αλλος είπε (ο πιό "διάσημος" απ' όλους): "Δεν έχει τίποτα, μιά χαρά είναι".
Κάποιοι φίλοι είπαν: "Δεν μπορεί, σίγουρα έχει φάει κλωτσιές".
Κατέληξα σε ένα εκπαιδευτή που επιφυλάχθηκε πολύ πριν πει τη γνώμη του, που την είδε στο χώρο του, ήρθε να τη δει σπίτι, τη βγάλαμε μαζί βόλτα στη περιοχή μου, πριν αρχίσουμε κάν την εκπαίδευση. Που ακόμα το συζητάει και προβληματίζεται και έχει ανοίξει καινούργια βιβλία να διαβάσει για την περίπτωση της Μόκας (μεγάλη η χάρη της!).
Τι (θετικά και αρνητικά) συμπτώματα δείχνει η Μόκα:
α) Είναι άψογη και δεν έχει κανένα πρόβλημα με οποιοδήποτε σκυλί. Είναι ήπιος χαρακτήρας, αλλά όχι πολύ submissive στα κυριαρχικά σκυλιά. Εχει τον τρόπο της και τα χειρίζεται. Το βασικό είναι ότι μένει ήρεμη - ατάραχη σε οποιαδήποτε κατάσταση με σκυλιά.
β) Ανθρώπους που ξέρει σαν φίλους μας και έρχονται σπίτι, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών μας (2 από αυτά μας επισκέπτονται κάθε 10 μέρες περίπου) τους αντιμετωπίζει με αρχική επιφύλαξη και θέλει το χρόνο της (περίπου 10-15 λεπτά), μέχρι να τους πλησιάσει προσεκτικά και να τους γλείψει. Ολο αυτό το διάστημα κουνάει την ουρά της, δείχνει ότι χαίρεται, αλλά δεν πλησιάζει.
γ) Με γυναίκες δεν έχει σχεδόν κανένα πρόβλημα.
δ) Με παιδάκια (κυρίως αγοράκια - no wonder) ΕΧΕΙ θέμα. Αρχικά δείχνει να τα φοβάται και σταδιακά επανέρχεται στη γνωστή επιφυλακτικότητα, χωρίς το φόβο.
ε) Με άγνωστους άντρες φοβάται, όταν πλησιάσουν στα 2 μέτρα και κοντύτερα
στ) Δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με (άγνωστους, εννοείται) ανθρώπους που περπατάνε μαζί με σκυλιά!
ζ) Κάθε τι διαφορετικό, που συναντάει για 1η, 2η (και 3η, ίσως) φορά την τρομοκρατεί: Σκουπιδιάρικο, ο καθαριστής του Δήμου με το καροτσάκι - σκούπα - φαράσι (υποψιάζομαι ότι την τρομάζει και το κόκκινο ή κίτρινο φωσφοριζέ γιλέκο, οι (άσπροι - κόκκινοι) κώνοι που έχει ο εκπαιδευτής στο στίβο του (για να τους ξεπεράσει έκανε 1-2 εβδομάδες), οι ίδιοι κώνοι στο πεζοδρόμιο, το μηχάνημα οδοποιίας που ανακατεύει την άσφαλτο, ένας άνθρωπος επάνω σε μία σκάλα, το αυτοκίνητο του Δήμου που έχει το γερανό με το καλάθι για να αλλάζουν λάμπες στους στύλους, μία μαύρη σακούλα σκουπιδιών, δίπλα στον κάδο που δεν υπήρχε χτες εκεί, μία ασπροκόκκινη ταινία που βάζει κάποιο συνεργαίο κατά μήκος του πεζοδρομίου για να μην παρκάρουν τα αυτοκίνητα κλπ, ων ουκ έστιν αριθμός...
Και για να μη σας κουράζω υπερβολικά, είμαι σίγουρος ότι θα βγούν και άλλα εάν κάποιοι φίλοι ανταποκριθούν.
Το ερώτημα είναι: Εχετε ξαναδεί τέτοιο "πακέτο" αντιδράσεων? Τι είναι? "Γιατρεύεται" κάπως? Μήπως, όταν γίνει 18-20 μηνών, αυτό γυρίσει σε επιθετικότητα? Πολλά ερωτήματα, μεγάλη αγωνία για τη λατρεία μου...
