Η αλήθεια είναι πως αν το δω συναισθηματικά, θέλω σαν τρελή να την πάρουμε τη Ρόξυ, όμως υπάρχουν οι εξής δυσκολίες:
1. Ταξιδεύουμε δυο τρεις φορές το χρόνο για Αθήνα και φιλοξενούμαστε είτε στη μάνα μου είτε στην πεθερά μου και από τότε που πήραμε το Φοίβο μόνο στη μάνα μου, η οποία τον ανέχεται μέσα στο σπίτι για χάρη μας.
2. Ζούμε σε μια πολυκατοικία που οι περισσότεροι βλέπουν σκυλί και στραβομουτσουνιάζουν και να σκεφτείτε πως ο Φοίβος δεν ακούγεται ειδικά σε ώρες κοινής ησυχίας γιατί το κόβει στον ύπνο. Είναι όλοι στην τσίτα να μου την πούνε κι αυτό δε γίνεται γιατί προσπαθώ να μην τους δίνω το παραμικρό δικαίωμα.
Προχτές μόνο τον έβγαζα βόλτα κι άρχισαν τα πιτσιρίκια τα α και τα ου και του φύγανε τρεις σταγόνες τσίσα στην είσοδο, μέχρι να βγάλω το Φοίβο να κάνει τα υπόλοιπα να μην τα αμολύσει στην είσοδο και να γυρίσω να τα μαζέψω, πέρασε η υποχόνδρια και τα πάτησε και έγινε ολόκληρο θέμα πως θα πάθουν τίποτα. Από τα σκουπίδια τους που σουρώνουν στο ασανσέρ και στην είσοδο δεν παθαίνουν, το σκυλί τους έφταιγε.
Από τότε βάζω και βγάζω το Φοίβο αγκαλιά στην είσοδο.
3. Φανταστείτε ένα scoda felicia με τέσσερα άτομα βαλίτσες ένα σκύλο 10 κιλών και άλλον ένα 25 κιλών.
4. Τα οικονομικά μας μπορεί να φτάνουν για να ταΐσουμε δυο σκυλιά αλλά θα είναι πολύ δύσκολο με δυο σκυλιά να ανταπεξέλθουμε σε κάποιο πρόβλημα υγείας.
Το καλό είναι πως η Ρόξυ είναι σε ασφαλές μέρος μέχρι να της βρούμε σπίτι, ελπίζω να γίνει σύντομα και να είναι και κοντά για να τη βλέπουμε
Ευχαριστώ πάντως για τη συμπαράσταση και την επιτροπή καλής θέλησης