Πω πω βρε παιδί μου.... Από προχθες με την ιστορία της mareco τα΄χω στο μυαλό μου, αλλά δεν ήθελα να πω τίποτα.....
Τεσσάρων μηνών η μικρή μου, τρεις μέρες αφού είχε κάνει και το τελευταίο εμβόλιο, κουτάβι που ήταν μέσα στο σπίτι, εκδήλωσε τύφο. Και ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Μη σου πω τι Πάσχα έκανα εκείνη τη χρονιά.....
Τα κατάφερε όμως κι ας χάσαμε δύο μέρες εξαιτίας του μην τον χαρακτηρίσω που με είχανε στείλει για γιατρό τότε.
Μεγάλο Σάββατο πρωί τη βάλαμε σε ορό σε κλινική που βρήκα από τον τηλεφωνικό κατάλογο γιάτί τέτοια μέρα άντε να έβρισκα κτηνίατρο ανοιχτό. Και μέχρι εκείνη την ώρα το σκυλάκι ήταν ένα σακουλάκι κόκκαλα, δεν είχε δύναμη να κάνει την παραμικρή κίνηση. Έκανα τότε τη διαδρομή Γαλάτσι - Ηλιούπολη κάθε δώδεκα ώρες, μέρα και νύχτα, για να της βάζουν ορό μέχρι και την Τρίτη του Πάσχα.
Παράλληλα της έκαναν ενέσιμη αντιβίωση για να μην επιβαρύνεται το στομαχάκι της. Νερό της δίναμε με τη σύριγγα, δυο-τρεις σταγόνες τη φορά, γιατί μόνη της ούτε που πλησίαζε.
Τα κατάφερε όμως και τώρα είναι ήδη τεσσεράμισι ετών, μια σκύλα κούκλα, υγιέστατη, γεμάτη ενέργεια, μέσα στην καλή χαρά (μην την ματιάσω!)!
Όλα καλά θα πάνε!