Σε κάποιο βαθμό συμφωνώ με τον Kkranis (για την 'εκμετάλλευση' των χαρισμάτων της κάθε φυλής) αλλά θεωρώ ότι είναι ανέφικτο να ικανοποιείς τα ένστικτα οποιασδήποτε ράτσας (αν κ ο σκύλος είναι απόλυτα προσαρμόσιμο ον) κ να συνδυάσεις ταυτόγχρονα κ την κοινωνική 'επαφή' (εκτός αν ο σκύλος είναι στίβος-σπίτι κ πίσω).
Δηλ. η λώρα αντί για agility (κ πολλούς άλλους τρόπους εκτόνωσης που βρίσκουμε ανά καιρούς) που κάνουμε θα έπρεπε να διαλέξουμε το SH, όπως συνηθίζεται στα μαλινουά; Επίσης, το ότι τα πάει καλά με κότες κ κατσικάκια, την κάνει μη τερβίρεν;
Το σκύλο τον θεωρώ κομμάτι της καθημερινότητάς μου κ είναι μία ενασχόληση που με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο κ δείχνει τον τρόπο ζωής μου.
Η "δουλειά" για τη λώρα είναι το agility κ οι ώρες εκπαίδευσης των tricks.
Πέρα από τη "δουλειά", όμως, κάνουμε ποδήλατο μαζί, πάμε στο βουνό κ επιζητώ την παρουσία της σε ό,τι κ αν κάνω (γι' αυτό κ επέλεξα δραστήρια φυλή). Αυτό τις περισσότερες φορές συνδυάζεται με φίλους που'χουν σκύλους.
Συγκεκριμένα, η λώρα έχει μεγαλώσει με τη μπλου κ τον λέων της Νοέλα κ είναι αρκετά δεμένα τα τρία τους.
Αυτό την κάνει 'λιγότερο' σκύλο; Καταπιέζoνται τα ένστικτά της; Ή εγώ δεν είμαι ο leader της δικής μας αγέλης;
Συμφωνώ ότι κάποια πράγματα φτιάχτηκαν για να λειτουργούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Αλλά γιατί να είμαστε απόλυτοι απέναντι στο συνδυασμό πραγμάτων; (άλλοι θα το βαφτίσουν 'εξέλιξη' κ άλλοι 'κατάντια' αυτό...)
Δηλ. μία ράτσα να δουλεύει άψογα κ να είναι κ σούπερ κοινωνική όταν έρχεται σε επαφή με άλλους σκύλους, χωρίς αυτό να σε κάνει εσένα λιγότερο 'ηγέτη' της αγέλης;
Κ επίσης, κάτι τελευταίο, θεωρώ ανέφικτο να μιλάμε για φύση κ ένστικτα από τη στιγμή που ζούμε σε μελαγουπόλεις κ ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά με τόσα κοινωνικά ερεθίσματα κ ο όρος επιβίωση έχει να κάνει με πόσα χρήματα μπάινουν στον τραπεζικό μας λογαριασμό κάθε μήνα.
Αν ζούσαμε απομονωμένοι σε βουνό με το σκύλο μας, μόνοι μας, φυσικά όλα τα ένστικτα θα έβγαιναν στην επιφάνεια κ θα ξεδιπλωνόντουσαν, αλλά ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις κ μιλάμε για φύση, όταν ζούμε μέσα στα τσιμέντα σαν σαρδέλες. Όπως εμείς έχουμε προσαρμοστεί κ κατεβήκαμε από τα δέντρα κ κάναμε κοινωνίες, σε αυτό ακολουθεί κ ο σκύλος, πιστεύω.
Το ότι ζητάμε λίγο πράσινο απεγνωσμένα -με την κάθε ευκαιρία- όλοι μας τα λέει όλα, εξάλλου.
))
