Οι σκύλοι έχουν τις εξής περιοχές:
Territorial (ποιμενικά μόνο)
Social (ή civil)
Personal
Για να μπει ένας σκύλος σε αμυνα πρέπει να προκληθεί στο personal space του. Οπότε εξαρτάται πάντα η απόσταση που δουλεύει ο ερεθιστής. Αν δεν μπει στο personal space τότε ο σκύλος δουλεύει μέσω του κυνηγητικού. Η τεχνική είναι αυτή που περιέγραψα στο πρώτο μύνημα.
Όταν ο ερεθιστής κάνει κατά μέτωπον επίθεση στο σκύλο και πλησιάζει, ο σκύλος μπαίνει σε defense mode (όταν πια ο ερεθιστής είναι κοντά). Με το γαύγισμα όμως κάνει τον ερεθιστή να αλλάζει πορεία, τον νικάει δηλαδή. Εκεί ακριβώς δαγκώνει, σε prey mode.
Η επιθετικότητα μέσω κυνηγητικού δεν είναι θέμα διεκδίκησης. Ο σκύλος εξακολουθεί να θέλει το μανίκι, αλλά μαθαίνει να γαυγίζει στον ερεθιστή άσχετα αν το μανίκι είναι πεταμένο 2 μετρα μακρυά.
Ακόμα και ο δικός μου σκύλος που ήταν 100% object driven πριν το τραπέζι, γαύγισε στο πρόσωπο του Donnini ενώ το μανίκι ήταν χαμηλά. Επίσης, πέτυχε και το επιθυμητό γαύγισμα (όχι παρακαλετό κλαψούρισμα) αλλά και τη ζητούμενη έκφραση. Όλα αυτά σε 2 προπονήσεις.
Τέλος με το να δουλεύει ο σκύλος στο ίδιο ύψος με τον ερεθιστή μειώνει το πόσο επιβλητικός φαίνεται ο "κακός" στα μάτια του και ανεβαίνει κατακόρυφα σε αυτοπεποίθηση. Όταν κατεβαίνει για δάγκωμα στο έδαφος, νοιώθει πολύ περισσότερο ασφάλεια και επιτυγχάνει βαθύ και δυνατό δάγκωμα στο κέντρο του μανικιού.
ΥΓ: Αν ψάξεις λίγο στο internet και σε ξένα fora θα δεις ότι στο σπορ κανένας δε δουλεύει τραπέζι με πολλή άμυνα. To PP είναι άλλο είδος δουλειάς...
