Καλησπέρα σας!
Μετά λοιπόν την υπέροχη εμπειρία του να νοιώσω τα δόντια του σκύλου μου, το Σάββατο ήταν η σειρά του να νοιώσει τα δόντια άλλου σκύλου...
Γυρίζαμε από τη μεσημεριανή μας βόλτα και είχαμε φτάσει σχεδόν στο σπίτι (περνάμε πολύ συχνά από εκεί στις βόλτες μας) όπου ξαφνικά πετιέται ένα σκυλι από μια πιλοτή κι έρχεται προς το μέρος μας. Κουνούσε ελαφρώς την ουρά, ούτε γρύλιζε ούτε τιποτα. Παρόλα αυτά εγώ τράβηξα τον δικό μου κοντά και συνέχισα να προχωράω να φύγουμε. Αυτός κλασσικά χαζοχαρούμενος κουνούσε ουρά και με τράβαγε να πάει στο μέρος του. Ο άλλος κατάφερε να πλησιάσει ίσα να τον μυρίσει από απόσταση. Ξαφνικά τότε πετιέται άλλος ένας γαυγίζοντας από την πιλοτή ο οποίος πριν προλάβω ν' αντιδράσω ορμάει και αρπάζει το σκύλο μου με τη μία... Φρίκαρα! Τον άρπαξε και τον κούναγε πέρα δώθε κι ο δικός μου κραυγές... Μέσα σε δευτερόλεπτα έγιναν όλα και μόλις είδα αυτή την εικόνα η αντίδρασή μου ήταν να χτυπήσω δυνατά το πόδι μου κάτω και να φωνάξω πολύ δυνατά "εεεε", κάτι που μέσα στην όλη σύγχηση είχε αποτέλεσμα αφού τον άφησε και κατάφερα να τον τραβήξω με τη μία απ΄το λουρί και να τον σηκώσω αγκαλιά. Τα σκυλιά συνέχισαν να γριλίζουν - γαυγίζουν και ο΄δικός μου απ΄την αγκαλιά. Συνέχισα να φωνάζω δυνατά και να χτυπάω το πόδι μου για να τα κρατήσω σε απόσταση και να μπορέσω να φύγω, καθώς το γαύγισμα του δικού μου είχε μετατραπεί σε κλάμα απ΄τον πόνο....
Τα σκυλιά ήταν σαν να ακολουθούσαν αλλά κάθε τόσο γύριζα και πατούσα φωνή και σταματούσαν.
Ο μικρός αρχικά κούτσαινε, δεν είχε κανένα επιφανειακό τραύμα (αίμα) και ήταν υπερβολικά φοβισμένος. Μάλλον τον άρπαξε στην ένωση του μπροστινού ποδιού με το σώμα γι΄αυτό όταν το είδα νόμιζα πως τον σβέρκωσε και -συγνώμη - χέστηκα πάνω μου... Αργότερα το απόγευμα το πόδι του το πατούσε κανονικά, μόνο πονούσε λίγο όταν πίεζα το σημείο - πως να το εξηγήσω - από κάτω, ας πούμε στη μασχάλη του, κοινώς φτηνά τη γλίτωσε....
Τα συγκεκριμένα σκυλιά δεν τα έχω ξαναδεί εκεί, μια φορά μόνο είχα ακούσει τέτοια επιθετικά γαυγίσματα από εκεί αλλά είμασταν σε απόσταση και δεν περάσαμε από αυτό το σημείο. Το ένα σίγουρα φορούσε κολλάρο, το άλλο δεν θυμάμαι. Πιθανολογώ πως είναι αδέσποτα που ίσως τα ταϊζουν εκεί και μας θεώρησαν "εισβολείς"...
Η αλήθεια είναι όμως πως τα χρειάστηκα... και εκείνη τη στιγμή ούτε δάχτυλα δαγκωμένα σκέφτηκα ούτε τίποτα...
Να ρωτήσω λοιπόν, πως αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις; Τον παίρνω αγκαλιά όταν βλέπω σκύλο ελευθερο που δεν μπορώ να καταλάβω τις διαθέσεις του ή έτσι γινόμαστε στόχος kinder-έκπληξη 2 σε 1;;
Να κρατάω μαζί μου ένα ραβδί για εκφοβισμό;;
Τι;;
Επίσης, έκανα κάτι λάθος στη συγκεκριμένη περιπτωση; Εννοώ αν είχα κάνει κάτι διαφορετικά, θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί με άλλο τρόπο; Λέω εγώ τώρα....
Μετά λοιπόν την υπέροχη εμπειρία του να νοιώσω τα δόντια του σκύλου μου, το Σάββατο ήταν η σειρά του να νοιώσει τα δόντια άλλου σκύλου...
Γυρίζαμε από τη μεσημεριανή μας βόλτα και είχαμε φτάσει σχεδόν στο σπίτι (περνάμε πολύ συχνά από εκεί στις βόλτες μας) όπου ξαφνικά πετιέται ένα σκυλι από μια πιλοτή κι έρχεται προς το μέρος μας. Κουνούσε ελαφρώς την ουρά, ούτε γρύλιζε ούτε τιποτα. Παρόλα αυτά εγώ τράβηξα τον δικό μου κοντά και συνέχισα να προχωράω να φύγουμε. Αυτός κλασσικά χαζοχαρούμενος κουνούσε ουρά και με τράβαγε να πάει στο μέρος του. Ο άλλος κατάφερε να πλησιάσει ίσα να τον μυρίσει από απόσταση. Ξαφνικά τότε πετιέται άλλος ένας γαυγίζοντας από την πιλοτή ο οποίος πριν προλάβω ν' αντιδράσω ορμάει και αρπάζει το σκύλο μου με τη μία... Φρίκαρα! Τον άρπαξε και τον κούναγε πέρα δώθε κι ο δικός μου κραυγές... Μέσα σε δευτερόλεπτα έγιναν όλα και μόλις είδα αυτή την εικόνα η αντίδρασή μου ήταν να χτυπήσω δυνατά το πόδι μου κάτω και να φωνάξω πολύ δυνατά "εεεε", κάτι που μέσα στην όλη σύγχηση είχε αποτέλεσμα αφού τον άφησε και κατάφερα να τον τραβήξω με τη μία απ΄το λουρί και να τον σηκώσω αγκαλιά. Τα σκυλιά συνέχισαν να γριλίζουν - γαυγίζουν και ο΄δικός μου απ΄την αγκαλιά. Συνέχισα να φωνάζω δυνατά και να χτυπάω το πόδι μου για να τα κρατήσω σε απόσταση και να μπορέσω να φύγω, καθώς το γαύγισμα του δικού μου είχε μετατραπεί σε κλάμα απ΄τον πόνο....
Τα σκυλιά ήταν σαν να ακολουθούσαν αλλά κάθε τόσο γύριζα και πατούσα φωνή και σταματούσαν.
Ο μικρός αρχικά κούτσαινε, δεν είχε κανένα επιφανειακό τραύμα (αίμα) και ήταν υπερβολικά φοβισμένος. Μάλλον τον άρπαξε στην ένωση του μπροστινού ποδιού με το σώμα γι΄αυτό όταν το είδα νόμιζα πως τον σβέρκωσε και -συγνώμη - χέστηκα πάνω μου... Αργότερα το απόγευμα το πόδι του το πατούσε κανονικά, μόνο πονούσε λίγο όταν πίεζα το σημείο - πως να το εξηγήσω - από κάτω, ας πούμε στη μασχάλη του, κοινώς φτηνά τη γλίτωσε....
Τα συγκεκριμένα σκυλιά δεν τα έχω ξαναδεί εκεί, μια φορά μόνο είχα ακούσει τέτοια επιθετικά γαυγίσματα από εκεί αλλά είμασταν σε απόσταση και δεν περάσαμε από αυτό το σημείο. Το ένα σίγουρα φορούσε κολλάρο, το άλλο δεν θυμάμαι. Πιθανολογώ πως είναι αδέσποτα που ίσως τα ταϊζουν εκεί και μας θεώρησαν "εισβολείς"...
Η αλήθεια είναι όμως πως τα χρειάστηκα... και εκείνη τη στιγμή ούτε δάχτυλα δαγκωμένα σκέφτηκα ούτε τίποτα...
Να ρωτήσω λοιπόν, πως αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις; Τον παίρνω αγκαλιά όταν βλέπω σκύλο ελευθερο που δεν μπορώ να καταλάβω τις διαθέσεις του ή έτσι γινόμαστε στόχος kinder-έκπληξη 2 σε 1;;
Να κρατάω μαζί μου ένα ραβδί για εκφοβισμό;;
Τι;;
Επίσης, έκανα κάτι λάθος στη συγκεκριμένη περιπτωση; Εννοώ αν είχα κάνει κάτι διαφορετικά, θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί με άλλο τρόπο; Λέω εγώ τώρα....
