Άλλη μια μέρα έξω στο δρόμο..Άλλη μια μέρα χωρίς σιγουριά για το αν θα βρω κάτι να φάω, αν θα μου επιτεθεί κάποιο άλλο αδέσποτο, αν θα με ξαναχτυπήσει αμάξι...Ακόμα δεν ξέρω γιατί βρίσκομαι έξω. Και χειμωνιάζει σιγά σιγά...
Κάποτε είχα κ εγώ ένα σπιτάκι, ένα αφεντικό που -πιθανώς- με αγαπούσε. Έφυγε όμως μια μέρα. Νομίζω για σπουδές στο εξωτερικό. Με άφησε με τη μαμά του. Εκείνη όμως δεν με θέλει και με άφησε στο δρόμο. Έτσι απλά...
Γύρισε όμως το παλιό αφεντικό μου και με μάζεψε από το δρόμο (είχα χτυπηθεί κι από αμάξι) με βοήθησε να γίνω καλά. Ένιωσα πάλι χαρούμενη. Ξανάφυγε όμως κι εγώ ξαναβρέθηκα στο δρόμο.
Είμαι μήνες στο δρόμο..Χωρίς νερό, χωρίς φαγητό και με πάρα πολλούς κινδύνους. Μια μέρα έφαγα και κάτι που με πείραξε πολύ! Νόμιζα πως θα πεθάνω! Πώς τελικά γλίτωσα δεν ξέρω.
Kυριακή 6-Δεκ-2009
Άκουσα ένα σφύριγμα και μια φιγούρα να μου κάνει νόημα. Φοβόμουν πολύ να πλησιάσω. Τί θέλει από μένα; Αποφάσισα να φύγω.
Η φιγούρα αυτή με ακολούθησε. Για την ακρίβεια όπου πήγαινα ερχόταν (εγώ όμως κρατούσα απόσταση).
Κάτι κρατούσε στο χέρι της, αναγνώρισα τον θόρυβο : μια σακούλα.
Αμέσως μετά κάτι έβγαλε κ μου πέταξε. Τί ήταν; Πήγα να δω. Ένα κόκκαλο!
Με τη πείνα που είχα δεν το σκέφτηκα καθόλου, το έφαγα. Μετά μου πέταξε κι άλλο, κ ύστερα κι άλλο. Στο τέλος μου άφησε όλη τη σακούλα. Την άδειασα όλη!
Εξακολουθούσα όμως να φοβόμουν και όσο με πλησίαζε εγώ απομακρυνόμουν.
Η φιγούρα όμως έμενε εκει, κοντά μου. Μα τί θέλει τέλος πάντων; Γιατί μου δίνει τόση σημασία; Άρχισα δειλά δειλά να πλησιάζω. Ήταν μια κοπέλα, μετά από λίγο ήρθε κ ένας άντρας. Ουφ, δύο έγιναν. Αλλά κ οι δύο τους πολύ φιλικοί. Εμένα περιμένουν. Σε εμένα κάνουν νόημα.
Πλησίασα κι άλλο. Τους άφησα να με αγγίξουν. Άρχισαν να με χαϊδεύουν και να μου λένε λόγια τρυφερά. Τους μύριζα. Έδειχναν χαρούμενοι. Ακόμα πιο δειλά έγλειψα το χέρι της κοπέλας.
Μετά έγινε κάτι άλλο : από το κολλάρο που φορούσα με μάζεψαν και με πήγαν στο σπίτι τους!
Όσο προχωρούσαμε ένιωθα περίεργα : Ποιοί είναι αυτοί και πού με πάνε;
Όπως ανέφερα, με πήγαν σπίτι τους. Χάρηκα! Σαν να βρέθηκα σε γνώριμο περιβάλλον. Άρχισα σαν τρελή να μυρίζω όλο το σπίτι!!
Άρχισα να μυρίζω και τους ίδιους! Τους ακολουθούσα όπου πήγαιναν! Παρακολουθούσα τα πάντα.
Δεν ξέρω πώς και τί, αλλά βρέθηκα σε ένα ζεστό και χαρούμενο περιβάλλον κ αυτό μου αρέσει. Ίσως να διακρίνω και λίγη αγάπη..Ίσως..
Το ζευγάρι αυτό μετά μου έβαλε να φάω και να πιω καθαρό νεράκι. Μετά έπαιξαν λίγο μαζί μου (κ λέω «λίγο» γιατί δεν είμαι ιδιαίτερα παιχνιδιάρα-ίσως από αυτά που έχω περάσει-αγάπες και χάδια όμως θέλω!). Το απόγευμα μου έβαλαν λουράκι και με πήγαν περίπατο! Εκεί συναντηθήκαμε με άλλο ζευγάρι που είχε σκύλο και κάναμε παρέα! Εξαντλημένη πια, επιστρέψαμε στο σπίτι.
Μου έβαλαν πάλι φαγητό, νεράκι και με άφησαν να ξαπλώσω σε ένα πράγμα σαν σπιτάκι (ας πούμε).
Πιο αργά το βράδυ με έβγαλαν στο μπαλκόνι γιατί μάλλον φοβόντουσαν μη κάνω καμιά ζημιά όσο κοιμούνται αλλά εμένα δεν μου άρεσε κι άρχισα να κλαψουρίζω. Αργότερα μου πέρασε.
Δευτέρα 7-Δεκ-09
Ξύπνησε το ζευγάρι και ω, τί χαρά, μου άνοιξαν και μπήκα μέσα! Έκανα πολλές χαρές. Μου έβαλαν πάλι φαγητό και μετά η κοπέλα μου φόρεσε λουράκι και με πήγε βόλτα. Ήμουν πολύ χαρούμενη! Άρχισα να μυρίζω δεξιά κ αριστερά, να τρέχω και γενικά να βλέπω τους δρόμους που μέχρι πριν λίγο τους κοίταζα σαν αδέσποτο με άλλο μάτι τώρα. Αφού λέρωσα και η κοπέλα με επιβράβευσε επιστρέψαμε στο σπίτι. Ήμουν ψιλονυσταγμένη (ήταν και νωρίς το πρωί) και άραξα στο χαλί.
Αργότερα όμως έφυγαν και οι δύο κ με έβγαλαν πάλι στο μπαλκόνι. Κλαψούρισα λίγο αλλά μου πέρασε.
Το απόγευμα όμως ήρθαν! Και αυτή τη φορά κάναμε μεγαλύτερη βόλτα. Με έβαλαν στο αυτοκίνητο! Με πήγαν στο γιατρό για να με εξετάσει και μετά σε μαγαζί όπου μου αγόρασαν τροφή, κόκκαλα και καλαθάκι για να κοιμάμαι! Τί ζεστό και άνετο το καλάθι!! Επιστρέψαμε και με κάνανε πάλι βόλτα. Τη μεγάλη αυτή τη φορά. Στην οποία τρέχω και αλωνίζω για αρκετή ώρα! Και τα «αφεντικούλια» μου εκεί να με επιβλέπουν.
Αρχίζω να τους αγαπάω, νομίζω κ εκείνοι. Τους γλείφω κάθε φορά που μου κάνουν κάτι καλό. Μα κ εκείνοι με επιβραβεύουν όταν κάνω κάτι καλό κ εγώ.
Απόψε κοιμήθηκα μέσα! Στο καλαθάκι μου! Μου άρεσε πολύ ήμουν κ εξαντλημένη από τη βόλτα σχεδόν ροχάλιζα!! Είμαι τόσο ευχαριστημένη!
Α, ξέχασα να σας συστηθώ: Με λένε Evaκαι είμαι ένα pitbull3 ετών περίπου.
Και εγώ είμαι η Άρτεμις, η «ιδιοκτήτριά» της που κι εγώ κι ο αρραβωνιαστικός μου την έχουμε λατρέψει και τρέμω στην ιδέα μήπως τη χάσω ή μου την πάρουν από τα χέρια.
Δικαιωματικά ανήκει στο πρώτο της αφεντικό, με το οποίο έχουμε κάνει προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή στο εξωτερικό να του μιλήσουμε. Τίποτα... Μάθαμε όμως ότι θα έρθει τις γιορτές. Κι αν τη θελήσει πίσω...; Ειλικρινά δεν θέλω να του τη δώσω αλλά...
Δενόμαστε με αυτή τη σκυλίτσα και επίσης την βλέπουμε πολύ ευτυχισμένη μαζί μας.
Από τότε που την φέραμε μας γέμισε τη ζωή! Της έδωσε άλλο χρώμα! Ακόμα πιο ζωηρό.
Θέλουμε να τη κρατήσουμε κι αυτό το λέμε με πλήρη επίγνωση της λέξης.
Κάτι άλλο τώρα.
Μιλώντας με φίλη εκπαιδεύτρια μας είπε ότι τα pitbullσυνήθως είναι επιθετικά προς τα άλλα σκυλιά οπότε θέλουν κοινωνικοποίηση από πολύ νωρίς.
Δεν γνωρίζω τί έκανε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης αλλά προς το παρόν την βλέπουμε πολύ ήρεμη στις βόλτες της και επίσης ήρεμη όταν έρχεται σε επαφή με άλλα σκυλιά (εκτός κι αν έρθουν εχθρικά πρώτα τα άλλα). Στο σπίτι σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχει.
Ίσως επειδή είναι ακόμα τρομαγμένη και σοκαρισμένη από όλα αυτά που έχει περάσει (εγκατάλειψη, χτύπημα, χειρουργείο, φολα). Ίσως πάλι επειδή έμεινε τόσο καιρό στο δρόμο μαζί με τόσα αδέσποτα να κοινωνικοποιήθηκε. Ίσως όλα αυτά μαζί.
Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί. Επιφυλάσσομαι λίγο γιατί πιστεύω πως ακόμα είναι συνεσταλμένη και δεν μας έχει δείξει τον χαρακτήρα της 100%. Εμείς πάντως της φερόμαστε πολύ τρυφερά και πιστεύω με σωστούς τρόπους. Δείχνει ότι το χαίρεται κι ότι το εκτιμά.
Θα ήθελα να ζήσουμε μόνο ευχάριστα μαζί της.
Ακολουθούν φωτό από την ημέρα που τη βρήκαμε στο δρόμο.
Κάποτε είχα κ εγώ ένα σπιτάκι, ένα αφεντικό που -πιθανώς- με αγαπούσε. Έφυγε όμως μια μέρα. Νομίζω για σπουδές στο εξωτερικό. Με άφησε με τη μαμά του. Εκείνη όμως δεν με θέλει και με άφησε στο δρόμο. Έτσι απλά...
Γύρισε όμως το παλιό αφεντικό μου και με μάζεψε από το δρόμο (είχα χτυπηθεί κι από αμάξι) με βοήθησε να γίνω καλά. Ένιωσα πάλι χαρούμενη. Ξανάφυγε όμως κι εγώ ξαναβρέθηκα στο δρόμο.
Είμαι μήνες στο δρόμο..Χωρίς νερό, χωρίς φαγητό και με πάρα πολλούς κινδύνους. Μια μέρα έφαγα και κάτι που με πείραξε πολύ! Νόμιζα πως θα πεθάνω! Πώς τελικά γλίτωσα δεν ξέρω.
Kυριακή 6-Δεκ-2009
Άκουσα ένα σφύριγμα και μια φιγούρα να μου κάνει νόημα. Φοβόμουν πολύ να πλησιάσω. Τί θέλει από μένα; Αποφάσισα να φύγω.
Η φιγούρα αυτή με ακολούθησε. Για την ακρίβεια όπου πήγαινα ερχόταν (εγώ όμως κρατούσα απόσταση).
Κάτι κρατούσε στο χέρι της, αναγνώρισα τον θόρυβο : μια σακούλα.
Αμέσως μετά κάτι έβγαλε κ μου πέταξε. Τί ήταν; Πήγα να δω. Ένα κόκκαλο!
Με τη πείνα που είχα δεν το σκέφτηκα καθόλου, το έφαγα. Μετά μου πέταξε κι άλλο, κ ύστερα κι άλλο. Στο τέλος μου άφησε όλη τη σακούλα. Την άδειασα όλη!
Εξακολουθούσα όμως να φοβόμουν και όσο με πλησίαζε εγώ απομακρυνόμουν.
Η φιγούρα όμως έμενε εκει, κοντά μου. Μα τί θέλει τέλος πάντων; Γιατί μου δίνει τόση σημασία; Άρχισα δειλά δειλά να πλησιάζω. Ήταν μια κοπέλα, μετά από λίγο ήρθε κ ένας άντρας. Ουφ, δύο έγιναν. Αλλά κ οι δύο τους πολύ φιλικοί. Εμένα περιμένουν. Σε εμένα κάνουν νόημα.
Πλησίασα κι άλλο. Τους άφησα να με αγγίξουν. Άρχισαν να με χαϊδεύουν και να μου λένε λόγια τρυφερά. Τους μύριζα. Έδειχναν χαρούμενοι. Ακόμα πιο δειλά έγλειψα το χέρι της κοπέλας.
Μετά έγινε κάτι άλλο : από το κολλάρο που φορούσα με μάζεψαν και με πήγαν στο σπίτι τους!
Όσο προχωρούσαμε ένιωθα περίεργα : Ποιοί είναι αυτοί και πού με πάνε;
Όπως ανέφερα, με πήγαν σπίτι τους. Χάρηκα! Σαν να βρέθηκα σε γνώριμο περιβάλλον. Άρχισα σαν τρελή να μυρίζω όλο το σπίτι!!
Άρχισα να μυρίζω και τους ίδιους! Τους ακολουθούσα όπου πήγαιναν! Παρακολουθούσα τα πάντα.
Δεν ξέρω πώς και τί, αλλά βρέθηκα σε ένα ζεστό και χαρούμενο περιβάλλον κ αυτό μου αρέσει. Ίσως να διακρίνω και λίγη αγάπη..Ίσως..
Το ζευγάρι αυτό μετά μου έβαλε να φάω και να πιω καθαρό νεράκι. Μετά έπαιξαν λίγο μαζί μου (κ λέω «λίγο» γιατί δεν είμαι ιδιαίτερα παιχνιδιάρα-ίσως από αυτά που έχω περάσει-αγάπες και χάδια όμως θέλω!). Το απόγευμα μου έβαλαν λουράκι και με πήγαν περίπατο! Εκεί συναντηθήκαμε με άλλο ζευγάρι που είχε σκύλο και κάναμε παρέα! Εξαντλημένη πια, επιστρέψαμε στο σπίτι.
Μου έβαλαν πάλι φαγητό, νεράκι και με άφησαν να ξαπλώσω σε ένα πράγμα σαν σπιτάκι (ας πούμε).
Πιο αργά το βράδυ με έβγαλαν στο μπαλκόνι γιατί μάλλον φοβόντουσαν μη κάνω καμιά ζημιά όσο κοιμούνται αλλά εμένα δεν μου άρεσε κι άρχισα να κλαψουρίζω. Αργότερα μου πέρασε.
Δευτέρα 7-Δεκ-09
Ξύπνησε το ζευγάρι και ω, τί χαρά, μου άνοιξαν και μπήκα μέσα! Έκανα πολλές χαρές. Μου έβαλαν πάλι φαγητό και μετά η κοπέλα μου φόρεσε λουράκι και με πήγε βόλτα. Ήμουν πολύ χαρούμενη! Άρχισα να μυρίζω δεξιά κ αριστερά, να τρέχω και γενικά να βλέπω τους δρόμους που μέχρι πριν λίγο τους κοίταζα σαν αδέσποτο με άλλο μάτι τώρα. Αφού λέρωσα και η κοπέλα με επιβράβευσε επιστρέψαμε στο σπίτι. Ήμουν ψιλονυσταγμένη (ήταν και νωρίς το πρωί) και άραξα στο χαλί.
Αργότερα όμως έφυγαν και οι δύο κ με έβγαλαν πάλι στο μπαλκόνι. Κλαψούρισα λίγο αλλά μου πέρασε.
Το απόγευμα όμως ήρθαν! Και αυτή τη φορά κάναμε μεγαλύτερη βόλτα. Με έβαλαν στο αυτοκίνητο! Με πήγαν στο γιατρό για να με εξετάσει και μετά σε μαγαζί όπου μου αγόρασαν τροφή, κόκκαλα και καλαθάκι για να κοιμάμαι! Τί ζεστό και άνετο το καλάθι!! Επιστρέψαμε και με κάνανε πάλι βόλτα. Τη μεγάλη αυτή τη φορά. Στην οποία τρέχω και αλωνίζω για αρκετή ώρα! Και τα «αφεντικούλια» μου εκεί να με επιβλέπουν.
Αρχίζω να τους αγαπάω, νομίζω κ εκείνοι. Τους γλείφω κάθε φορά που μου κάνουν κάτι καλό. Μα κ εκείνοι με επιβραβεύουν όταν κάνω κάτι καλό κ εγώ.
Απόψε κοιμήθηκα μέσα! Στο καλαθάκι μου! Μου άρεσε πολύ ήμουν κ εξαντλημένη από τη βόλτα σχεδόν ροχάλιζα!! Είμαι τόσο ευχαριστημένη!
Α, ξέχασα να σας συστηθώ: Με λένε Evaκαι είμαι ένα pitbull3 ετών περίπου.
Και εγώ είμαι η Άρτεμις, η «ιδιοκτήτριά» της που κι εγώ κι ο αρραβωνιαστικός μου την έχουμε λατρέψει και τρέμω στην ιδέα μήπως τη χάσω ή μου την πάρουν από τα χέρια.
Δικαιωματικά ανήκει στο πρώτο της αφεντικό, με το οποίο έχουμε κάνει προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή στο εξωτερικό να του μιλήσουμε. Τίποτα... Μάθαμε όμως ότι θα έρθει τις γιορτές. Κι αν τη θελήσει πίσω...; Ειλικρινά δεν θέλω να του τη δώσω αλλά...
Δενόμαστε με αυτή τη σκυλίτσα και επίσης την βλέπουμε πολύ ευτυχισμένη μαζί μας.
Από τότε που την φέραμε μας γέμισε τη ζωή! Της έδωσε άλλο χρώμα! Ακόμα πιο ζωηρό.
Θέλουμε να τη κρατήσουμε κι αυτό το λέμε με πλήρη επίγνωση της λέξης.
Κάτι άλλο τώρα.
Μιλώντας με φίλη εκπαιδεύτρια μας είπε ότι τα pitbullσυνήθως είναι επιθετικά προς τα άλλα σκυλιά οπότε θέλουν κοινωνικοποίηση από πολύ νωρίς.
Δεν γνωρίζω τί έκανε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης αλλά προς το παρόν την βλέπουμε πολύ ήρεμη στις βόλτες της και επίσης ήρεμη όταν έρχεται σε επαφή με άλλα σκυλιά (εκτός κι αν έρθουν εχθρικά πρώτα τα άλλα). Στο σπίτι σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχει.
Ίσως επειδή είναι ακόμα τρομαγμένη και σοκαρισμένη από όλα αυτά που έχει περάσει (εγκατάλειψη, χτύπημα, χειρουργείο, φολα). Ίσως πάλι επειδή έμεινε τόσο καιρό στο δρόμο μαζί με τόσα αδέσποτα να κοινωνικοποιήθηκε. Ίσως όλα αυτά μαζί.
Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί. Επιφυλάσσομαι λίγο γιατί πιστεύω πως ακόμα είναι συνεσταλμένη και δεν μας έχει δείξει τον χαρακτήρα της 100%. Εμείς πάντως της φερόμαστε πολύ τρυφερά και πιστεύω με σωστούς τρόπους. Δείχνει ότι το χαίρεται κι ότι το εκτιμά.
Θα ήθελα να ζήσουμε μόνο ευχάριστα μαζί της.
Ακολουθούν φωτό από την ημέρα που τη βρήκαμε στο δρόμο.
