Ναι, συνήθως οι καυγάδες είναι ότι το ένα σκυλί βάζει κάτω το άλλο ΓΑΥΓΙΖΟΝΤΑΣ. Αν δε γαυγίσει, κάνουν όλοι πλάκα και δε θεωρείται καυγάς. Αλλά δαγκωματιές δεν έχουν πέσει μέχρι τώρα απ' όσο ξέρω.
Είμαστε πάντως παράδεισος για δυο λόγους: πρώτα-πρώτα είμαστε ο παράδεισος των δικηγόρων. Αν ένα σκυλί δαγκώσει υπάρχουν πάρα πολύ σοβαρές συνέπειες για τον ιδιοκτήτη. Εκτός του ότι γίνεται ευθανασία στο σκυλί από το γραφείο του σερίφη, χώρια τα πρόστιμα, ο ιδιοκτήτης κινδυνεύει πολύ σοβαρά από μηνύσεις. Και στο Ιλλινόι ιδιαίτερα οι δικηγόροι είναι πολύ φτηνοί διότι για small claim και τέτοια η δίκη είναι εύκολη και ισχύει το δυο προς ένα. Δεν πληρώνεις το δικηγόρο δηλαδή, οπότε αν αναλάβει την υπόθεση εφόσον κρίνει ότι υπάρχει υπόθεση, εισπράττει το ένα τρίτο της αποζημίωσης που θα ορίσει το δικαστήριο ως αμειβή. Εκτός αυτού, για small claim μπορείς να πας και χωρίς δικηγόρο διότι δεν υπάρχουν δυσκολίες εφόσον υπάρχουν μάρτυρες. Οπότε οι ιδιοκτήτες φροντίζουν, διότι το γνωρίζουν καλά, ότι είναι υπεύθυνοι για τα ζώα τους και ότι εφαρμόζεται ο νόμος στο έπακρο.
Είναι βέβαια και το ζήτημα ότι τα καταφύγια κάνουν ευθανασία στα σκυλιά που έχουν υπερβολικές φοβίες και είναι επικίνδυνα, χώρια δηλαδή τα άλλα αζήτητα, και μάλιστα πρόσφατα εφαρμόστηκε η μέθοδος/τεστ της Nancy Reyes και της ομάδας της (αυτή είναι μια από τις σκυλοψυχολόγους που είδε πέρσυ το Μουφ και είναι πολύ γνωστή στην Αμερική), για τον καθορισμό του χαρακτήρα σκυλιών καταφυγίων ώστε να γίνονται επιλογές. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν επικίνδυνα σκυλιά στην Αμερική αλλά ότι γίνεται εμπεριστατωμένη προσπάθεια να περιοριστούν.
Άλλος παράγοντας είναι και η παροχή υπηρεσιών εκπαίδευσης που είναι πολύ φτηνές. Μπορεί κανείς φυσικά να πάει στον ακριβό εκπαιδευτή. Από την άλλη όμως οι Αμερικάνοι τρελλαίνονται για self-help video και βιβλία που αφθονούν και για εθελοντισμό. Οπότε πάντα υπάρχουν γκρουπάκια σε σωστικούς ομίλους, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που λειτουργούν με αληθινούς εκπαιδευτές σε ειδικές τιμές και το κάνουνε pro bono για την τοπική κοινότητα. Π.χ. εγώ πλήρωσα 70 δολλάρια τη βασική εκπαίδευση του Μουφ σε γκρουπάκι με 12 για 8 βδομάδες και μάλιστα μου κάνανε 10 δολλάρια έκπτωση (ήταν 80) διότι τον είχα πάρει από καταφύγιο. Όλα δε αυτά τα ποσά, καθώς και ο εθελοντισμός, εκπίπτουν από το φορολογικό εισόδημα, ενώ παίρνει κανείς και πόντους για τη δουλειά του και όλα αυτά παίζουν ρόλο για τις προαγωγές τους.
Εδώ είναι άλλωστε και ο δεύτερος λόγος που στην Αμερική δουλεύουνε κάποια πράγματα με συγκεκριμένο τρόπο. Οι Αμερικάνοι είναι πολύ ατομικιστές και επιπλέον πιστεύουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στη σύναψη σχέσεων μέσα σε μια κοινότητα με βάση τον εθελοντισμό. Οι εργοδότες έχουν πάντα προγράμματα εθελοντισμού και τοπικής κοινότητας. Όλα αυτά έχουν βέβαια φορολογικές ελαφρύνσεις, αλλά είναι και ριζωμένα στην αμερικανική νοοτροπία. Αν εγώ π.χ. παρέχω το Μουφ στο τοπικό νηπιαγωγείο για μασκώτ, το δηλώνω στη δουλειά μου ως εθελοντική εργασία που αντιπροσωπεύει το πανεπιστήμιο τρόπον τινά και όταν έρθει η ώρα προαγωγής και αύξησης μισθού θα παίξει ρόλο. Το ίδιο και για την όποια δουλειά κάνει κανείς. Υπάρχουν παιδικές κατασκηνώσεις όπου δανείζεις το σκύλο σου να τον εκπαιδεύσουν τα παιδάκια με επικεφαλής σκυλο-εκπαιδευτή που δουλεύει εκεί το καλοκαίρι. Έτσι προωθείται υποτίθεται και η παιδεία του κοινού για τα ζώα και για τις ανάγκες τους αλλά και για τη σπουδαιότητά τους.
Τώρα υπάρχει και η εξής πονηρή και τελείως αμερικάνικη σκέψη: αν κανείς μπλεχτεί σ' αυτό το δίκτυο και πάρει φτηνά π.χ. μαθήματα εκπαίδευσης, τρώγοντας του έρχεται η όρεξη. Έτσι αργότερα θα θελήσει να μπει πιο πολύ στα πράγματα, θα δημιουργηθούν καινούριες ανάγκες και θα γίνει καταναλωτής σε μια κοινότητα/τομέα όπου όλα είναι αλληλένδετα. Το πετ σοπ δε δουλεύει κατά του έξω εκπαιδευτή αλλά συνεργάζονται προς ένα κοινό στόχο και βγάζουν λεφτά όλοι μαζί. Τελευταία μάλιστα η ζωοφιλία έχει επεκταθεί και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής, μέχρι δηλαδή που τοπικοί όμιλοι και άλλοι φορείς οργανώνουν μαζί πολλά, από εκθέσεις σκύλων και διαγωνισμούς agility μέχρι βραδυές όπου συναντιόνται εργένηδες και ελεύθερες γυναίκες με τα σκυλιά τους και γνωρίζονται μεταξύ τους. Είναι όπως ακριβώς γίνεται και με τις εκκλησίες αφού η θρησκεία στην Αμερική είναι διαφορετικός και πολύ μεγάλος τομέας της οικονομίας και της κοινωνίας.
Γενικά πάντως προωθείται η παιδεία και η ενημέρωση του κοινού μέσα από τέτοιες προσπάθειες και επικρατεί πνεύμα συνεργασίας. Όχι απαραίτητα διότι είναι όλοι τους καλοί και άγιοι, αλλά διότι είναι ανακατεμένοι και πολλοί βγάζουν και λεφτά από τομέα της οικονομίας που αποδίδει δισεκατομμύρια δολλάρια ετησίως. Και μιλάω φυσικά πάντα μόνο για την κυνοφιλία διότι τα υπόλοιπα ζώα είναι τελείως άλλη υπόθεση.
Με τα παραπάνω δεν ισχυρίζομαι ότι η Αμερική είναι παράδεισος, αλλά ότι είναι μια τελείως διαφορετική νοοτροπία που στηρίζεται σε διαφορετικά, ιδιότυπα για την Αμερική δεδομένα.
