το άλλο ποστ ομολογουμένως δεν το διάβασα, αλλά θα πω τί είχε συμβεί πέρυσι με τη λώρα με
αγέλη αδέσποτων σκύλων πάνω από το άλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι, στο βουνό (σε τρόμαξα marcia;; να μην συνεχίσω;
)
Ήμουν με τη λώρα λοιπόν (τότε ήταν 8 μηνών περίπου) κ κάναμε πεζοπορία, πηγαίνοντας προς τον λόφο εκεί στο Γαλάτσι (βλ. ποστ με σκυλοπάρκα
) την είχα ελεύθερη την περισσότερη ώρα, αλλά επειδή φτάναμε σε δρομάκι κ μετά ήταν η ανηφόρα που σε έβγαζε στον λόφο, την φώναξα, της έβαλα το λουρί κ περνάγαμε τον δρόμο...
ώσπου...
μία αγέλη αδέσποτων σκυλιών, γύρω στα 10, μπορεί κ παραπάνω, μικρόσωμα κ μεγαλόσωμα άρχισαν να μας πλησιάζουν κ μας περικύκλωσαν σε χρόνο dt!
Η λώρα γενικά είναι συνεσταλμένο σκυλί κ καθόλου επιβλητικό, βασικά είναι φοβισμένο ζώο, αλλά κυρίως με τους ανθρώπους, όχι με τα σκυλιά. Κ, λοιπόν, ενώ είμαστε εκεί με όλα τα σκυλάκια να γαβγίζουν γύρω μας, η λώρα να έχει βάλει την ουρά ανάμεσα στα σκέλια -γιατί πού να κάνει κίνηση να παίξει; θα την παίρναν στο κυνήγι, προφανώς- εγώ κρατώ την ψυχραιμία μου, γενικά δεν τα φοβάμαι τα σκυλιά ό,τι κ να κάνουν, κ τα συγκεκριμένα δεν ήταν κ πολύ φιλικά, έπρατταν σαν αγέλη κ εμείς ήμασταν οι 'παραβάτες' στην περιοχή τους...
Αλλά... παρατήρησα κάτι.
Οκ, δεν φοβόμουν ίσως κ αυτό έχει να κάνει με το ότι τα σκυλιά είχαν δημιουργήσει ένα κλοιό γύρω μας κ δεν επιτίθονταν στη λώρα κ τότε κατάλαβα ότι δεν το έκαναν, γιατί απλά φοβόντουσαν εμένα.
Εγώ ήμουν -εκτός από ψύχραιμη- κ έτοιμη να υπερασπιστώ τη λώρα αν συνέβαινε το οτιδήποτε, με λίγα λόγια τα είχα ψιλοπάρει.
Δεν τους μίλησα στην αρχή, τα αγνόησα κ άρχισα να περπατάω σιγά-σιγά προς το δρομάκι για τον λόφο με τη λώρα να περπατάει δίπλα μου, κολλημένη πάνω μου. Αυτά συνέχισαν να μας ακολουθούν γαβγίζοντας κ ένα από τα μικρά κάνει κίνηση να δαγκώσει τη λώρα από πίσω (εγώ πάντα έτοιμη να αφήσω το λουρί της λώρας αν συμβεί κάτι, γιατί σκυλί δεμένο, δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του). Γυρνάω απότομα κ το κοιτάω, φωνάζοντας 'φύγε' κ έκανε βήματα πίσω κ έφυγε (βασικά όλα μαζί απομακρύνθηκαν
).
Η λώρα έμεινε κ αυτή ψύχραιμη, δεν γάβγισε κ έμεινε κοντά μου κ αφού μας πήγαν 'συνοδεία', μένοντας αυτή τη φορά σε μεγαλύτερη απόσταση από ότι πριν, μέχρι την αρχή του δρόμου προς τον λόφο, γύρισαν κ έφυγαν...
Κ εγώ μετά, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα (για να μην τη στρεσάρω), άφησα τη λώρα ελεύθερη κ πήγαμε κ παίξαμε στον λόφο...