Το μήνυμα της Marcia αναλύει τον μύθο περί γάτας.
Διαφωνώ με όλα όσα λέει κάθετα. Όπως και η επιστήμη.
Ακόμα και για το απόρτ. Μια χαρά σου φέρνει η γάτα το μπαλάκι αμα τι μάθεις, και πολλές το μαθαίνουν πολύ ευκολότερα από ένα καλό Λαμπραντόρ.
Μάλιστα είναι ΠΙΟ εντυπωσιακό από σκύλο (και υπερ της) αν στο φέρνει η γάτα γιατί ΔΕΝ έχει λόγο (εκτροφής) να το κάνει, το κάνει ΜΟΝΟ γιατί θέλει να παίξετε και έχει πολύ μυαλό.
Η βασική διαφορά είναι πως με την γάτα, δεν φτάνει να την ταϊζεις για να "την έχεις".
Πόσοι ΛΕΝΕ πως έχουν γάτες μια ζωή ενώ η αλήθεια είναι πως ΠΟΤΕ δεν είχαν μια πραγματικά. Τον σκύλο μπορεί να τον "έχεις" αν δεν κάνεις τίποτε άλλο εκτός από το να τον ταίζεις (αν και ούτε αυτό ισχύει για όλους τους σκύλους).
Ζούνε σε αγέλες-οικογένειες φυσικά και είναι ΠΟΛΥ δεμένες μεταξύ τους. Είναι έντονα "ερωτικά ζώα" και τα μόνα θηλυστικά (εκτός του ανθρώπου) όπου το θηλυκό επιλέγει ταίρι, όχι με βάση του πιο ισχυρού αλλά του πιο "τρυφερού" προς αυτήν (κι ας είναι ανάπηρος αδύναμος και άσχημος). Συνήθως οι "τοπ" ασενικοί γάτοι μιας περιοχής, ζευγαρώνουν λιγότερο από όλους τους άλλους (είναι απασχολημένοι με μαρκάρισμα και καβγάδες και δεν έχουν χρόνο για "ρομαντισμούς").
Οι θηλυκές της ίδιας "αγέλης" πάντα θηλάζουν (αν μπορούν) όλα τα γατάκια, ακόμη και αυτά δηλαδή που έχουν άλλη μάνα (και ας πήγε η μάνα λίγο πιο κάτω για λίγο).
Τα ορφανά τα υοθετούν με άμεση άνεση.
Εμάς μας βλέπουν σαν γονείς τους (ενώ ο σκύλος μας βλέπει ως αρχηγό). Στενοχωριούνται μόνες τους ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ και δένονται ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ με ανθρώπους και άλλα ζώα (και σκύλους της οικογένειας). Πενθούν κι όλας.
Λόγο του ότι η γάτα δεν δημιουργεί τόσο πρόβλημα όταν την γράφεις κανονικά (και δεν την προσέχεις σωστά) δεν γνωρίζει ο κόσμος πως η γάτα τους έχει κατάθληψη...
... δεν τους νοιάζει κι όλας. Πολλές είναι έτσι.
Όχι αυτές που μένουν έξω τόσο (βρήσκουν και κάνουν άλλη οικογένεια και σε γράφουν κι αυτές και ας τρώνε το φαγητό σου), αυτές κλεισμένες σε διαμέρισμα.
Οι γάτες έχουν "ενταχθεί στον πολιτισμό μας" χιλιάδες χρόνια τώρα και μάλιστα σε πολλές χώρες είναι το πιο πολυπληθέστερο κατοικίδιο (μετά είναι ο σκύλος) πχ. στις ΗΠΑ. Μας έχουν σώσει άπειρες φορές από επιδημίες και το κάνουν ακόμα. Είναι υπέροχα κατοικίδια, ευγενικά, υπάκουα, πιστά και υπερβολικά στοργικά και τρυφερά.
Αν μεγαλώσουν με άνθρωπο που ενδιαφέρεται να ασχολειθεί, μαθαίνουν πολλά πράγματα (να περπατούν με λουρί! Άλματα με εντολή, να "μιλούν", απόρτ) και μπορούν να σε συντροφεύσουν παντού.
Και χωρίς αυτά όμως, έχεις (αν αποδείξεις πως είσαι "φίλος") αυτό το υπέροχο, ζεστό γουργουρητό, τρυφερής ικανοποίησης όταν την αγγίζεις (η δικιά μου το κάνει και μόνο αν την κοιτάξω) και το παιχνίδι, το νάζι και το σκέρτσο του κατοικιδίου που πάντα βαδίζει κάπου ανάμεσα από το πολιτισμένο και το άγριο.
Δεν είπαμε πως δεν θα μιλάμε εδώ για τις γάτες;