Σας ζηλεύουμε Μαρίνα! Μας θυμίζεις τα "κουταβίσια" χρόνια τα δικά μας!
Βλέπε και το υστερόγραφο...
Οχι, αυτό το "τουρλού" στο κεφάλι σου είναι γνώση και εμπειρίες... σταδιακά θα κατασταλλάξουν...
Και, μάλιστα, όπως το σκέφτομαι, εφόσον το απόγευμα αυτό ήταν ήρεμο... εσύ με τον μοναδικό τρόπο σου (του "αρχηγού") θα του περάσεις ότι ευχαριστήθηκες... και, αργότερα, θα "ξαναπαίξεις" το απόγευμα αυτό στο μυαλό σου... αρκετές φορές... ώστε να βρεις τις καθοριστικές στιγμές και λεπτομέρειες...
Υ.Γ. Τις πρώτες κουταβίσιες μέρες του δικού μας σκύλου: Είμαστε εκτός Αθηνών με τον
@ptf και άλλους... και έχει μείνει η μικρή κόρη μας στο σπίτι για να προσέχει τα σκυλάκια... και μας τηλεφωνεί τα βαθιά μεσάνυχτα και λέει: "Μαμά, το θηρίο μουγκρίζει! Θέλει να μας φάει! Τι να κάνουμε???"...