Είναι απολύτως φυσικό, όταν ο εκπαιδευμένος σκύλος είναι επιβλητικό και κυρίαρχο ζώο.
Από την φύση τους οι σκύλοι θαυμάζουν το ισχυρό και το επιτυχήμένο. Είναι απαραίτητο ένστικτο επιβίωσης (μιά καλή αγέλη έχει μεγαλύτερες ελπίδες επιβίωσης/μακροβιότητας) και είναι απαραίτητο ένας αρχηγός άξιος θαυμασμού. Δεν το σκέφτονται, είναι στο "μεδούλι' τους. Όπως είναι φυσικό να θαυμάζουν κι άλλη αγέλη, ή έναν άνθρωπο για καλό αρχηγό. Πιο έντονο είναι όλο αυτό, όταν ο σκύλος (του πελάτη) έχει προβλήματα στην δική του αγέλη, ή απλά είναι νεαρός και "ψάχνεται".
Ακόμη κι οι ελάχιστοι μαθητές που δεν τον "συμπαθούν" ιδιαίτερα τον σκύλο του δασκάλου (γιατί θεωρούν τον εαυτό τους μεγάλο και τρανό) τον θαυμάζουν και δεν θέλουν να τα βάλουν μαζί του. Αποπνέει δύναμη, αποφασιστηκότητα και ναι επιτυχία. Μπορεί να τον αγνοούν επιδικτικά, αλλά εξακολουθούν να μαθαίνουν από εκείνον (φροντίζω κι εγώ για το τελευταίο).
Και δεν μιλάω μόνο για αρσενικούς σκύλους εκπαιδευτών. Και μία καλή και δυναμική θηλυκιά το ίδιο κάνει!
Από την φύση τους οι σκύλοι θαυμάζουν το ισχυρό και το επιτυχήμένο. Είναι απαραίτητο ένστικτο επιβίωσης (μιά καλή αγέλη έχει μεγαλύτερες ελπίδες επιβίωσης/μακροβιότητας) και είναι απαραίτητο ένας αρχηγός άξιος θαυμασμού. Δεν το σκέφτονται, είναι στο "μεδούλι' τους. Όπως είναι φυσικό να θαυμάζουν κι άλλη αγέλη, ή έναν άνθρωπο για καλό αρχηγό. Πιο έντονο είναι όλο αυτό, όταν ο σκύλος (του πελάτη) έχει προβλήματα στην δική του αγέλη, ή απλά είναι νεαρός και "ψάχνεται".
Ακόμη κι οι ελάχιστοι μαθητές που δεν τον "συμπαθούν" ιδιαίτερα τον σκύλο του δασκάλου (γιατί θεωρούν τον εαυτό τους μεγάλο και τρανό) τον θαυμάζουν και δεν θέλουν να τα βάλουν μαζί του. Αποπνέει δύναμη, αποφασιστηκότητα και ναι επιτυχία. Μπορεί να τον αγνοούν επιδικτικά, αλλά εξακολουθούν να μαθαίνουν από εκείνον (φροντίζω κι εγώ για το τελευταίο).
Και δεν μιλάω μόνο για αρσενικούς σκύλους εκπαιδευτών. Και μία καλή και δυναμική θηλυκιά το ίδιο κάνει!
Last edited: