έχω χάσει μέχρι στιγμής 2 από τα δικά μου ζωάκια...
έχω θάξει όμως πολλά παραπάνω, τα έβλεπα σκοτωμένα στην άσφαλτο και τα λυπόμουν...δεν ήθελα να τα αφήσω εκεί και έτσι τα έθαβα και εκείνα... ένιωθα πως κάποιος έπρεπε να ασχοληθεί έστω και μια φορά μαζί τους , έστω και μετά τη ζωή τους..
κανένας τάφος δεν ήταν εύκολη υπόθεση, όμως ειδικά δύο περιπτώσεις ειλικρινά με βασανίζουν ακόμα...
πριν 5 χρόνια, είχα θάψει στο κήπο του σπιτιού μου ένα σκυλάκι νεκρό που είδα στο δρόμο...
δεν μπορούσα ειλικρινά να το μεταφέρω μακριά καθώς ήταν σε άθλια κατάσταση, χτυπημένο απο αυτοκίνητο και γεμάτο αίματα...
δεν μου ήταν άγνωστο, ήταν ένα αδέσποτο της γειτονιάς, πολύ φιλικό, με το οποίο έπαιζε η σκυλίτσα μου καμιά φορά...
ε λοιπόν , αυτή η φιλία κράτησε και μετά θάνατον... πήγαινε η δικιά μου και το ξέθαβε και προσπαθούσε να το θάψει σε ένα άλλο σημείο (και αυτό στον κήπο), ήταν φριχτό το θέαμα.. ακόμα θυμάμαι που μάζευα τα κομμάτια του για να το θάψω πάλι..
το άλλο, συνέβη στο τελευταίο μου σκύλο, τον φρόντο και πέθανε κυριολεκτικά μέσα στα χέρια μου (στο κτηνιατρείο) μόνο έξι μηνών από φόλα... είμασταν ειλικρινά κάθε στιγμή μαζί, και αναμφίβολα είναι το ζώο με το οποίο μέχρι στιγμής έχω δεθεί πιο πολύ από όσο κανένα άλλο ...
όταν έσβησε ήταν 2 η ώρα το πρωί στις 16 ιουνίου 2011...
τα είχα χάσει, δεν μπορώ να πω ότι σκεφτόμουν και πολύ ορθά... αποφάσισα αμέσως όμως πως έπρεπε να θαφτει ( δεν γνώριζα περί αποτέφρωση, ίσως και να την είχα επιλέξει) ... δεν γνωρίζω πολύ καλά το μέρος που μένω τώρα (λόγω σπουδών ), και έτσι είπα να τον θάψω στο μέρος όπου έκανε τα παιχνίδια του, ένα πάρκο 2 χιλιόμετρα από το σπίτι... το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα εργαλεία.. θεώρησα αδιανόητο να περιμένω μέχρι να ανοίξουν τα μαγαζιά να πάω να πάρω τσάπα, που θα το άφηνα το κακόμοιρο; (ίσως και να έπραξα λάθος τελικά) και έτσι με εργαλεία μαγειρικής (κουτάλες σούπες , κουτάλια, και άλλα) άνοιξα έναν αρκετά μεγάλο και βαθύ λάκο ( το σκυλάκι ήταν μόνον 6 κιλά) το έβαλα μέσα και του άφησα και δύο απο τα αγαπημένα του παιχνίδια... την επόμενη αφου είχα αγοράσει πια τα εργαλεία πήγα και έβαλα ξανά χώμα , και ξανά και ξανα, έκανα ότι μπορούσα ώστε να μένει πάντα καλυμένο....
2 ιουλίου του ίδιου καλοκαιριου έπρεπε να φύγω για το πατρικό μου, και το πλοίο έφευγε στις 6 το πρωί.. είχε πάει 3 το βράδυ και μόλις είχα τελειώσει με τη βαλίτσα... είχα υποσχεθεί όμως στο παλιό μου φίλο πως θα πήγαινα να τον χαιρετήσω για το καλαοκαίρι , και είχα σκοπό να φυτέξω ένα δεντράκι δίπλα του για να έχει παρέα... λοιπόν, κρατώντας στο ένα χέρι το δεντράκι και στο άλλο την τσάπα, έφτανα στο σκυλάκι...
ώσπου είδα αυτό που φοβούμαν, είδα από απόσταση 5 περίπου μέτρων τον λάκκο ανοιχτό, το ένα παιχνιδάκι του έξω απο το λάκο και μερικά κόκκαλα ... έπαθα σοκ, δεν με βάσταγαν τα πόδια μου, γεμάτος κλάματα πέταξα ότι κρατούσα και έφυγα προς όποια κατεύθυνση να ταν αρκει να μην έβλεπα αυτό το απαίσιο θέαμα... δεν ξανα πήγα τότε από κει... τον σκέφτομαι κάθε μέρα τον σκυλάκο μου, και δυστυχώς και εεκίνη την εικόνα.. κλαίω κάθε φορά που γίνεται αυτό.. ίσως και να χρειάζομαι βοηήθεια ψυχολόγου με αυτό που πέρασα, δεν ξέρω... πάντως δεν έχω την δύναμη να ξαναπεράσω από εκεί...
.. αναπαύσου εν ειρήνη μωρό μου..
