Το κατάλαβα, αλλά δεν μιλάω για το συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά για την παραπάνω τοποθέτηση του Johnk, η οποία είναι έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι επίσης γενική και όχι για τον συγκεκριμένο σκύλο και άνθρωπο.
Ειρήνη "μου"!
Ζητάω ταπεινά συγγνώμη για την αγένεια να μην σου απαντήσω άμεσα (παρότι το διάβασα άμεσα), αλλά (κυριολεκτικά) δεν υπήρχε χρόνος!
Οπως έχει εξελιχθεί η πληροφόρηση, καταλαβαίνω ότι έχεις δίκιο: ο σκύλος αυτού του ανθρώπου (μάλλον?) δεν ήταν ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ...
Οπότε, φαντάζομαι, για παράδειγμα, τον Negro (που τον λατρεύω και με συμπαθεί αρκετά), ή τη Θέτιδα (που "αμοιβαία τα αισθήματα, μωρό μου")... να έχει τσαντιστεί - τρομάξει με κάτι και να έχει "κόψει καπίστρι"... και να τον/την κυνηγάω να τον/την πιάσω... ναι, πιθανότατα θα μου κατεβάσουν τη μούρη...
Ομως, συμφωνώντας μαζί σου, επαναλαμβάνω πως το: "να σε δαγκώσει ΕΤΣΙ ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ σκύλος", φτάνει ακόμα και σε σκέψεις ευθανασίας...
Τολμησα και εκανα ενα παρομοιο σχολιο στο facebook και δε μπορεις να φανταστεις τι εγινε!!!!
Ναι, τα διάβασα (επιτέλους, σήμερα το μεσημέρι) τα χάλια... την καφρίλα...
Υ.Γ. Και, αμέσως μετά, επανέλαβα (για χιλιοστή - και έως ενοχλητική - φορά) στη γυναίκα μου ότι: "ζωή νάχουν τα σκυλάκια μας, αλλά όσο "μαθαίνω", το επόμενο σκυλί μου θα είναι κάποιο μειονεκτικό - ηλικιωμένο - τρίποδο - τυφλό - κακοποιημένο σκυλάκι από τα δεκάδες που κοινοποιώ καθημερινά"...
Γατάκια...
Εισάγει την έννοια του αφύσικου φύλακα!
Ρε συ, Κώστα,
Ο "φυσικός" φύλακας... whatosoever (που λέμε κι εμείς...), οφείλει να μπορεί να κινηθεί, να τρέξει, να πηδήξει (με την καλή έννοια, πάντα!)...