Δεν υπάρχει λόγος να εκνευρίζεσαι, προσπάθησε απλά να δεις τη συνολική εικόνα...
Έστω ότι στα 100 κουτάβια ιδιωτών και αδέσποτα στο σύνολο, τα 70 πεθαίνουν. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που θα πάρει ένα από τα 30 κουτάβια που θα ζήσουν. Δέχομαι ότι έχουν τις ίδιες πιθανότητες να πεθάνουν, είτε είναι ήδη στο δρόμο, είτε θα καταλήξουν εκεί αν δεν τα πάρω. Προτιμώ 1000 φορές, να πάρω εκείνο που δεν θα κάνει αυτόν που αφήνει τη σκύλα του να γεννήσει, να πιστεύει ότι είναι εύκολη υπόθεση να βρει οικογένειες για τα κουτάβια του, και επομένως θα το επαναλάβει. Ναι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι το κουτάβι του ιδιώτη θα πεθάνει... Αυτή τη στιγμή, ένα μεγάλο ποσοστό απώλειας αδέσποτων και από γέννες, είναι δεδομένο και το ξέρουμε όλοι.
Ένα μέρος όμως από αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τις γέννες, όσο μικρό και αν είναι, τη στιγμή που θα τα πετάξουν σε κούτα, σακούλα, ποτάμι, αυλή, μάντρα ή όπου αλλού, υπάρχει πιθανότητα να σκεφτούν ότι ίσως δεν πρέπει να επαναλάβουν τη γέννα. Και υπάρχουν πάντα και αυτοί που δεν θα τα πετάξουν, αλλά θα πελαγώσουν, θα φτύσουν αίμα να τα αποκαταστήσουν και τελικά θα το μετανιώσουν. Σταγόνα στον ωκεανό? Μπορεί. Αλλά αν είναι η απόφαση μου να επηρεάσει έστω και αυτό το ελάχιστο ποσοστό, θέλω να είναι η σωστή. Αν θέλω κάποτε τα 70 να γίνουν λιγότερα, είναι η μόνη επιλογή.
Αν πάρω ένα αδέσποτο, αυτός που το έδωσε για υιοθεσία θα μαζέψει ένα ακόμα στη θέση του.
Αν πάρω ένα από γέννα ιδιώτη, αυτός που είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία του πολύ σύντομα θα δημιουργήσει άλλα 4-6-10.
Σε ένα πρόβλημα τόσο μεγάλων διαστάσεων, δεν υπάρχει η πολυτέλεια να κοιτάμε τα επί μέρους, στόχος είναι να αλλάξει το σύνολο το οποίο εξαρτάται από κάτι τόσο απλό, όσο η πρόσθεση, η αφαίρεση και ο πολλαπλασιασμός.
Η σκέψη ότι αν δεν το πάρω εγώ θα το έπαιρνε έτσι κι αλλιώς κάποιος άλλος, επίσης δεν είναι λύση. Με την ίδια λογική, αν δεν πάρω το κουτάβι του pet shop, θα το πάρει κάποιος άλλος. Κι αν εγώ μαζεύω τις ακαθαρσίες του σκύλου μου, θα τις παρατήσει κάποιος άλλος, και πάει λέγοντας...
