Τα κόκαλα της σαρδέλας είναι τόσο μικρά που δε προβληματίζουν. Μη ξεχνάς ότι είναι και μια θαυμάσια πηγή ασβεστίου (βιολογικού) με τον υψηλότερο βαθμό απορρόφησης από τον οργανισμό.
Γενικά, όλα τα πελαγικά ψάρια που είναι δεινοί κολυμβητές (κολιοί, σκουμπριά, σαρδέλες, τονάκια, ρέγγες, παλαμίδες, κλπ) - γενικά όσα ψάρια έχουν καφέ κρέας στα πλευρά τους - είναι πλούσια σε πολυακόρεστα λιπαρά οξέα (οικογένεια Ω λιπαρών).
Τα ψάρια πρέπει να καταναλώνονται όσο είναι φρέσκα γιατί διαθέτουν 2 μεγάλες εστίες μικροβίων πάνω τους, τα βράγχια & τα εντόσθια. Αυτές είναι οι 2 περιοχές από τις οποίες αρχίζει να χαλάει το ψάρι και αυτό εξαιτίας όλων αυτών των μικροβίων που βρίσκονται εκεί. Επίσης, μη ξεχνάτε ότι επειδή τα ψάρια είναι ποικιλόθερμα ζώα (και άρα έχουν τη θερμοκρασία του περιβαλόντος τις περισσότερες φορές) και προέρχονται από τη θάλασσα όπου οι συνήθεις θερμοκρασίες είναι από 12οC μέχρι και 8οC (για τις ελληνικές θάλασσες), τα μικρόβια που τα αποικίζουν χαρακτηρίζονται ως ψυχρόφιλα. Ως τέτοια, είναι ικανά να συνεχίζουν να λειτουργούν (να καταστρέφουν) και σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (θερμοκρασίες οικιακών ψυγείων στη συντήρηση το καλοκαίρι που είναι συνήθως ρυθμισμένα στους 8οC και ανοίγουν συχνά, σπάνια διατηρούν τη ρυθμιζομένη θερμοκρασία). Τα μικρόβια, επειδή λειτουργούν σα μηχανές, μόλις η θερμοκρασία ανέβει λίγο αρχίζουν να λειτουργούν. Μόλις πέσει επιβραδύνουν, αλλά δε σταματούν. Πρέπει η θερμοκρασία να πέσει πολύ χαμηλά (<4οC) για να αδρανοποιηθούν, και πάλι όχι όλα τα είδη. Οπότε, προσοχή με τα ψάρια που έχουν ακόμα τα βράγχια και τα εντόσθιά τους, ειδικά το καλοκαίρι.
Τα σκυλιά πάντα ευχαριστούνται το κεφάλι του ψαριού και συνήθως δεν έχουν πρόβλημα. Βέβαια, σε "θωρακισμένα" ψάρια όπως το λαβράκι, χρειάζεται και λίγη προσοχή. Λίγο κοινός νους πάντα βοηθάει.
Σε εμάς, όταν καθαρίζουμε πέστροφες επικρατεί ένας πανικός για το ποιός θα πάρει τα κεφάλια...
