η Άλντα

[amangos]

...είναι γριούλα 15 χρονών. Γεννήθηκε σε μια αυλή δίπλα στο γραφείο μου, και κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης της μάνας της που την είχε δεμένη σε ένα δένδρο για όλη της την ζωή, μετακόμισε και παράτησε τα κουταβάκια στην τύχη τους.

Το πιο αδύνατο, το πιο μικροκαμωμένο, γεμάτο ψύλους κουταβάκι, ήταν η Άλντα, και την πήρα στο γραφείο και άρχισα να την φροντίζω. Τα υπόλοιπα κατέληξαν αδέσποτα στο Παλ Φάληρο, και για ένα διάστημα τα έβλεπα αριστερά δεξιά.

Ημιαδέσποτη, όταν το γραφείο ήταν κλειστό, η Άλντα είχε δημιουργήσει τις προσωπικές της σχέσεις με την γειτονιά, και την φρόντιζαν και άλλοι, αλλά όταν ήμουνα εγώ τριγύρω, η Άλντα με ακολουθούσε σαν το πιο εκπαιδευμένο σκυλί.

Όταν μετακόμισα σχετικά κοντά στο γραφείο, η Άλντα με ακολουθούσε από το σπίτι στο γραφείο και τούμπαλιν, με αποτέλεσμα να αποκτήσει επιτέλους πραγματικό σπίτι, όταν ήταν 2 χρονών περίπου.

Παρόλα αυτά, και πάντα ήταν ελεύθερη, πάντα ήταν μαζί μου από επιλογή, και όχι από ανάγκη, είχε την ικανότητα να βρίσκει τροφή μόνη της, ο περιπτεράς της γειτονιάς της είχε πάντα φαγητό, κάτι κυρίες της κατεβάζανε φαγητό από το σπίτι τους, πάντα κατάφερνε και έλυνε το πρόβλημα αυτό.

Ήξερε να περνάει τις διασταυρώσεις, ήξερε όλους τους δρόμους του Παλαιού Φαλήρου, και είχε δικιά της τεχνική, ακόμα κι αν δεν υπήρχε πεζος για να προσκοληθεί, περίμενε κάποιο αυτοκίνητο που ήθελε να διασχίσει τον δρόμο, και ακολουθούσε την ροή των αυτοκινήτων που την βόλευε.

Είχε και τα ατυχήματα της, την προλάβαμε μια φορά στο παρατσάκ που είχε φάει φόλα, είχε βρεθεί μια φορά κακοποιημένη πολύ άσχημα, τέλος πάντων, είχε καλές, αλλά και κακές στιγμές η ζωή της.

Κάποτε, είχα μπει στο Ιατρικό Κέντρο Παλ Φαλήρου για εγχείρηση, και περίμενε εκεί απ έξω 3 μέρες για να βγω. Η Άλντα είναι σπάνιος σκύλος, ανήκει στην κατηγορία των σκύλων που και άγαλμα να της έστηνα, λίγο θα ήταν.

Πριν τεσσεράμιση χρόνια, πατημένα 10 και βάλε η Άλντα, δεν θέλησε να επιστρέψει στο γραφείο, και την κοπάνησε και βρήκε τον δρόμο της να επιστρέψει στην γειτονιά που έμενα, αλλά είχα μετακομίσει εν τω μεταξύ από εκεί.

Οι γείτονες με ειδοποίησαν, την μάζεψα, αλλά την ξανακπάνησε και επέστρεψε εκεί. Μετά από 2-3 φορές, κατάλαβα πως η Άλντα προτιμούσε να μείνει εκεί, με τους νέους φίλους που είχε αποκτήσει, και έκτοτε 4-5 φορές τον χρόνο, περνούσα και την έβλεπα.

Σήμερα, σχεδόν τυφλή, εντελώς κουφή, 15 ετών περίπου, κούτσα κούτσα η γριούλα, πέρασε δρόμους και λεωφόρους, έκανε περίπου 5 χιλιόμετρα, και ήρθε μόνη της στο γραφείο!!! Σε τέτοια κατάσταση, κατάφερε να επιβιώσει σε αυτό το χάος, χωρίς όραση και χωρίς ακοή. Δεν πίστευα στα μάτια μου, που την είδα.

Την είχαν χάσει από προχθές, όπως μας είπαν αυτοί που την φρόντιζαν τα τελευταία χρόνια, όταν επικοινώνησα μαζί τους.

Έχω την αίσθηση πως αισθάνθηκε την ανάγκη να μας αποχαιρετήσει. Όπως καταλαβαίνεται, σήμερα δεν δούλεψα τελικά, γιατί σήμερα ήταν η μέρα της επιστροφής της Άλντας. Ήρθαν και τα παιδιά μου να την δουν, και περάσαμε όλοι μια υπέροχη ημέρα. Με δυσκολία περπατάει, αλλά όταν την χάιδευαν τα παιδιά, την είδα πιο ζωηρή, και απόλυτα ευτυχισμένη.

Αύριο πρωί πρωι θα πάω στο γραφείο, για να της κάνω παρέα, και για να καλύψω τις ώρες που λουφάρισα σήμερα. Ελπίζω να την βρω καλά. Στο γραφείο υπάρχει ακόμα το παλιό της σκυλόσπιτο, και βολεύτηκε μια χαρούλα.

Από βδομάδα θα την πάω και από το γιατρό. Δεν ήθελα πρώτη μέρα, να την υποβάλω σε μαρτύρια.

 

[galazio]

δεν πιστευω οτι ηρθε για να σας αποχαιρετησει, απλα επειδη ενιωσε πλεον πολυ αδυναμη, ηξερε οτι μονο σε σας θα εβρισκε σιγουρια για το υπολοιπο που της μενει
ελπιζω να μην την πιασει παλι το φευγιο της κι εσενα το φιλελευθερο , υπο αυτες τις συνθηκες
(κι ενα χαδι απο μενα)

 

[amangos]

λες να χρησιμοποιούσε κι εμένα μια ζωή, όπως χρησιμοποιούσε τους άλλους? Μπα, εμένα με αγαπούσε, μόνο τους άλλους χρησιμοποιούσε!!!



Πανέξυπνη η γριούλα, λες να μην κούτσαινε πραγματικά, και να το έπαιζε για την λυπηθούμε? Την έχω ικανή!!! Είναι μούτρο η γριούλα.

Γαλάζια, τι πιο πιθανόν έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά κι αυτό είναι κατι σαν την θρησκεία, θέλεις να πιστέψεις, και βρίσκεις πάντα λόγους που επιβεβαιώνουν αυτό που πιστεύεις.

 

[TruthHunter]

Πολύ ωραίο γεγονός η Άλντα.
Επιβεβαιώνει την Ύπαρξη της Νέας Φυλής που περιγράφει καλύτερα εδώ: http://urbpan.livejournal.com/266525.html

Η καλύτερη εξήγηση που έχουμε προέρχεται από το βιολόγο Ray Coppinger, στο ιδιαίτερα αξιοσύστατο βιβλίο του, τα ΣΚΥΛΙΑ: Μια εκπληκτική νέα κατανόηση της προέλευσης των κυνοειδών, της συμπεριφοράς, και εξέλιξης αυτών. Απλουστευμένη για συντομία, η ιστορία είναι αυτή: Όταν οι άνθρωποι άρχισαν να εγκαθιστούν μόνιμα στρατόπεδα και χωριά, παρήγαγαν μόνιμες περιοχές απορριμάτων και αποβλήτων. Τα άγρια ζώα χρησιμοποίησαν τις περιοχές αποβλήτων ως πηγή τροφίμων. Εκείνοι οι λύκοι που θα ήταν πιό ελάχιστα το πιθανό να τρέξουν από τους ανθρώπους (εκείνοι οι πιό ελάχιστα πιθανοί να έχουν μια αντίδραση φυγής) άρχισαν να κρύβονται κοντά στα χωριά, και με την πάροδο του χρόνου, έγιναν σκυλιά. Η γενετική αλλαγή που πρέπει να εμφανιστεί για να αλλάξει τις «άγριες» αντιδράσεις και για «να εξημερώσει», έρχεται με ολόκληρη ακολουθία άλλων ιδιοτήτων: ετερόκλητο χρώμα γουνών, μια τάση για τα αυτιά να γείρουν, και ούτω καθεξής. Εν ολίγοις, σκυλιά που εξελίσσονται από τους λύκους σε συνεργασία με τους ανθρώπους--οι άνθρωποι δεν συνέλαβαν και εξημέρωσαν τους λύκους. Αυτό κάνει τα σκυλιά ένα από τα πρώτα αληθινά αστικά ζώα.

 

[amangos]

Πήγαμε το πρωί οικογενειακώς, σφύριξα, ξανασφύριξα, η Άλντα κοιμόταν στο σπιτάκι της. Όπωςτην κοίταζα να κοιμάται, ανησύχησα, είπα πάει, ξεψύχισε!!!

Ανοίξαμε το πορτάκι της αυλής, και ξεχύθηκαν τα παιδιά προς την κοιμισμένη Άλντα, φοβήθηκα πως θα παραμείνει ακίνητη, αλλά όταν τα παιδιά την έφτασαν, η Άλντα σηκώθηκε, και άρχισε να τα γλύφει και να παίζει μαζί τους.

Κούτσαινε λιγότερο, προφανώς το χθεσινό φαγητό την στήλωσε, ο καλός ύπνος το ίδιο, και σχεδόν έτρεχε πέρα δώθε, πολύ νεότερη και δυνατή από όπως κατέφθασε εχθές... Το ταξίδι της προς το γραφείο την είχε προφανώς εξαντλήσει.

Πήγαμε βόλτα, κατούρησε 3 φορές, μεγάλη ποσότητα, η γριούλα δεν έχει ακράτεια προφανώς, δεν είχε λερώσει καθόλου στην αυλή.

Κατά την διάρκεια της βόλτας, είπαμε να το πάρουμε ποδαράτο μέχρι τον γιατρό. Φτάσαμε εκεί, στην είσοδο του κτηνιατρίου, φρένο, όπως παλιά. Θυμάται τα πάντα η ρουφιάνα. Αγγαλιά την βάλαμε μέσα, ο γιτρός δεν πίστευε στα μάτια του.

Του είπα με 2 λόγια την ιστορία, και με ρώτησε με πονηρό ύφος:
Ξέρεις γιατί ήρθε η Άλντα πίσω σε εσένα?

Του απάντησα: Για να με χρησιμοποιήσει, με είχε πάντα σαν καβάντζα, και ήρθε η ώρα που χρειάστηκε την βοήθεια μου!

Ακριβώς!!! μου απάντησε έκπληκτος ο γιατρός, εντυπωσιάστηκε από το πόσο ρεαλιστής είμαι...

Ευχαριστώ Γαλάζια για το σχόλιο σου, εαν είχα πάει εχθές στον γιατρό, θα έβλεπε πόσο ρομαντικός και αιθεροβάμων είμαι, τουλάχιστον κάποιος άνθρωπος με πέρασε για πιο έξυπνο από ότι πράγματι είμαι. Ίσως να μην είμαι τόσο έξυπνος, αλλά είμαι αρκετά έξυπνος να μαθαίνω από τα έξυπνα σχόλια που μου κάνουν...

Τέλος πάντων, οι εξετάσειςέδειξαν πως η Αλντα έχει φύσημα στην καρδιά, η βαλβίδα έχει θέμα, και έχει επίσης νεφρική ανεπάρκεια.

Πρέπει να τρώει μια ειδική τροφή, χωρίς πρωτεϊνες, και να πίνει 2 χαπάκια την ημέρα, ένα διουρητικό και ένα για την καρδιά. Σε ένα μήνα, θέλει ξανά εξετάσεις, για να δούμε την εξέλιξη. Ανάλογα την ανταπόκριση στα φάρμακα, θα δούμε πόσο μέλλον έχει η Αλντίτσα.

Πάντως, και 6 μήνες ζωής να έχει, θα τα περάσει όσο καλύτερα γίνεται, κοντά σε ανθρώπους που την αγαπάνε, και θα την φροντίζουν, τουλάχιστον τις 5 ημέρες την εβδομάδα. Τις άλλες 2 ημέρες, θα είναι μόνη της, εκτός από κάνα μισάωρο που θα πηγαίνουμε να την βλέπουμε, να πάρει τα φάρμακα της και για την βόλτα της.

Το κακό είναι πως αυτή, όταν θα αισθανθεί καλύτερα, θα θέλει να αλητεύσει, και θα προσπαθήσει να βρει τρόπο να βρίσκει τα προς το ζειν με τον δικό της τρόπο.

Θα δούμε... Η γριούλα είναι μούτρο, και όταν δυναμώσει, θα κάνει πάλι τα δικά της. Μια ζωή έτσι έζησε, αλήτισα και ελεύθερη.

Πάντως, πέραν της πλάκας, πιστεύω στ αλήθεια ότι μας αγαπάει.

 

[sir-elric]

δεν ξερω αν σαγαπαει! εγω σαγαπαω σιγουρα!!

 

[amangos]

δεν ξερω αν σαγαπαει! εγω σαγαπαω σιγουρα!!

 

[foibos]

Ανέβασε αν έχεις και καμία φωτογραφία της να την δούμε κι εμείς την Αλντα!

 

[galazio]

δεν ξερω αν σαγαπαει! εγω σαγαπαω σιγουρα!!

Ο ήλιος βγαίνει μεσ' τα μάτια σου
λάμπουν στα μάτια σου τ' αστέρια
και μεσ' τα χέρια μου τα χέρια σου
δυο τρομαγμένα περιστέρια

Σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ
η αγάπη αυτή με πεθαίνει
Σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ
η αγάπη αυτή μ' ανασταίνει

------
παντως αντωνη, δεν μπορω να καταλαβω γιατι σου φανηκε τοσο ρεαλιστικο και κυνικο ισως το σχολιο μου..
ρε συ, ειναι ωραιο να νιωθουμε σιγουρια στην αγκαλια καποιου (να,το λεει και ο ερλικ)
και ο αλλος , καπως ετσι το λεει..
να με προσεχεις, γιατι εχω πεσει χαμηλα, ματια μου γλυκα να με αντεχεις...
ρεαλισμος μεν, ακρατη ευαισθησια δε!

 

[insanity]

Aει στο καλο σου amango....μ'εκανες και δακρυσα με την Αλντα!Γλυκουλα μου...Πολυ συγκινητικο που επεστρεψε....Τι πλασματα ειναι αυτα!

 

[Natassa]

νιώθω να την έχω ζήσει κ να την ξέρω την Άλντα.


Ένα σκυλί με δυναμικό χαρακτήρα κ μεγάλη καρδιά...

 

[Chloe]

Λατρεύω τα κείμενά σου. Η Άλντα μου θυμίζει πολλά σκυλιά και... κανένα.
Μωρέ μην την αφήσεις να φύγει πάλι, κάνε κάτι γι' αυτό. Δε σου λέω να τη δέσεις ούτε να τη βασανίσεις σ' αυτή την ηλικία, αλλά σκέψου κάτι. Πόσο καιρό ακόμα θα περνάει δρόμους το τυφλό σκυλί? Κάποια στιγμή δεν θα τα καταφέρει και θα έχει άσχημο τέλος.

 

[zouzounos]

δεν ξερω αν σαγαπαει! εγω σαγαπαω σιγουρα!!

μια απο τα ιδια

 

[amangos]

H Αλντα είναι πάρα πολύ καλύτερα, καμμία σχέση με την προηγούμενη Παρασκευή, προφανώς τα φάρμακα και η ειδική διατροφή έχουν συντελέσει.

Το ΤΕΒΕ που κόλησε τόσα χρόνια κοντά μου, ήρθε η ώρα να την συνταξιοδοτήσει. Η Άλντα ήταν σχεδόν τυφλή την προηγούμενη εβδομάδα, σήμερα βλέπει. Μεγάλη διαφορά.

 

[DjSoukis]

Θα ήθελα να γράψω κι εγώ κάποια σχετικά (νομίζω) πράγματα...

Για πολλά έτη ήμουν από αυτούς που ξεκινούν με μια τσάντα γεμάτη ξηρά τροφή και κονσέρβες από το σπίτι και ταΐζουν τα αδέσποτα.
Ποτέ δε με ενόχλησαν τα περίεργα βλέμματα , τα σχόλια ή οι βρισιές...κάτι άλλο με έκανε να πάψω αυτό το φιλοζωικό μου έργο.

Πρίν από 17 περίπου χρόνια ανάμεσα στα τόσα σκυλιά που "φρόντιζα" ήταν και μία ημίαιμη λυκοσκυλίτσα.Είχε αναπτυχθεί μεταξύ μας μια ιδιαίτερη σχέση και με ακολουθούσε παντού , με συνόδευε όλο το γυρισμό μου μέχρι το σπίτι.
Δεν ήταν και πολύ προσεκτική στο να διασχίζει δρόμους για αυτό και της έβαζα λουρί ή προσπαθούσα να την κάνω να με χάσει πριν φτάσουμε σε λεωφόρο.
Μια νύχτα προσπαθώντας να γυρίσει από το σπίτι μου στο μέρος που "ζούσε" και προσπαθώντας με τον γνωστό άτσαλο τρόπο της να διανύσει την λεωφόρο , χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και ξεψύχησε μερικά λεπτά αργότερα στα χέρια μου.

Ένα-δύο χρόνια μετά , μία από τις αγέλες που "φρόντιζα" θεώρησε την μεριά του πάρκου που τους έβαζα το φαΐ και το νερό τους , δική τους και την υπερασπιζονταν με σθένος.
Γαύγιζαν , γρύλιζαν και κάποιες φορές "τσίμπαγαν" περαστικούς στα μπατζάκια.Ιδιαίτερα αυτούς τους αντιπαθητικούς που αφορμή ψάχνουν να διαμαρτυρηθούν για το οτιδήποτε.
Μια μέρα κάποιος από αυτούς αποφάσισε να δράσει και 6 από τα 8 σκυλιά πέθαναν από τριμμένα γυαλιά σε κιμά.

Την ίδια εποχή περίπου σε κοντινή πλατεία που έχω δημιουργήσει άλλο ένα στέκι "φροντίδας" αποφασίζουν να ρίξουν φυτοφάρμακα (μάλλον για τα σκυλιά και όχι για τα φυτά) και άλλα 3 ζώα μου πεθαίνουν αγωνιωδώς.

Δύο μήνες μετά σκύλος που τάιζα με βλέπει να περπατάω στο απέναντι πεζοδρόμιο και από την λαχτάρα του να έρθει να με ευχαριστήσει για το "ξεροκόμματο" που του προσφέρω , βρίσκετε κάτω από τις ρόδες λεωφορείου.

Απολογισμός 11 νεκρά σκυλιά...11 θύματα της φιλοζωίας μου και της "φροντίδας" μου.

Κάπου εκεί...λίγο αργότερα , κατάλαβα ή αποφάσισα πως αυτό που κάνω δεν είναι προσφορά...δεν είναι καλοσύνη.
Λίγο φαΐ και λίγο νερό θα το έβρισκαν και μόνα τους , ένα περιστασιακό χάδι επίσης , όπως και μια πρόχειρη περίθαλψη που μπορεί και να μην είχαν ανάγκη.

Αυτό που πραγματικά είχαν ανάγκη , έναν υπεύθυνο άνθρωπο να τα βγάλει από την μιζεριά και το καθημερινό ρίσκο που κάποιοι άλλοι ανεύθυνοι τα καταδίκασαν , δεν τους το προσέφερα ποτέ.

Ελπίζω να μη σας ανάγκασα να διαβάσετε κάτι άσχετο με αυτά που συζητάτε...

 

[amangos]

Κατ αρχάς η Άλντα γεννήθηκε τον Μάιο του 1995. Η μάνα της ήταν ένα ημίαιμο, που ζούσε δεμένο σε ένα δένδρο, στην διπλανή αυλή του γραφείου μου.

Κάποια στιγμή, από τα κλάματα των κουταβιών, η περιέργεια μας οδήγησε να δούμε ότι 7-8 κουτάβια ήταν μόνα τους. Ο σπιτονοικοκύρης και η μάνα, ήταν εξαφανισμένοι.

Εγώ, από παιδί ήθελα σκύλο, αλλά δεν υπήρχε συζήτηση με τους γονείς μου, και μπορώ να σας πω πως ανήκα σε αυτούς που τα αγαπούσαν τα σκυλιά, αλλά τα φοβόντουσαν κιόλας. Εκείνη την εποχή, είχα αναλάβει το τάισμα των αδέσποτων γατών στο γραφείο. Στο σπίτι, ούτε συζήτηση από την σύζυγο μου για σκύλο ή για γάτα. Κάποτε έφερα σπίτι μια γάτα, και σχεδόν χωρίσαμε...

Το γραφείο μου είναι ισόγειο, με αυλή μπρος πίσω. Η πίσω αυλή έχει ένα κομμάτι περιφραγμένο, και ένα κομμάτι με χώμα και δένδρα.

Όταν αποφασίαμε να "μαζέψουμε" την Άλντα στο γραφείο, δεν είχα ιδέα από σκύλους, δεν ήξερα τίποτα από την φροντίδα ενός σκύλου, από εκπαίδευση του, κλπ. Στο μόνο που διέφερα από τον μέσο Έλληνα, είναι ότι εγώ δεν χτύπαγα τα ζώα, και τα συμπαθούσα.

Η πίσω αυλή, έγινε το σπίτι της Άλντας, και όταν το γραφείο ήταν ανοιχτό, η Άλντα (σαν κουταβάκι) είχε το γραφείο σαν χώρο διαμονής, και την πίσω αυλή με το χώμα σαν τουαλέτα. Μάζευα τα σκατά κάθε πρωί και έπλενα το τσιμέντο από τα τσίσα.

Η ζωή που ζούσε η Άλντα, δεν διέφερε πολύ από την ζωή που ζει ο μέσος δεσποζόμενος σκύλος, αντι να λείπουν τα αφεντικά στην δουλειά, και να περνανε 8-10 ώρες μόνα στο σπίτι, η Άλντα ζούσε το ανάποδο, 10 ώρες ήταν μαζί μας και περνούσε από τις 6 ή 7 το απόγευμα μέχρι την άλλη μέρα στις 8 το πρωί μόνη της.

Αφού τελείωσε τα εμβόλια της κλπ, ξεκίνησα να την πηγαίνω βόλτες, για να απαλλαγώ από το σκατομάζεμα κάθε πρωί.

Φυσικά, ούτε λόγος για εκπαίδευση, ιδέα δεν είχα για κοινωνικοποίηση με άλλα σκυλιά.

Τα Σαββατοκύριακα, η Άλντα έμενε μόνη της, αλλά διαπίστωσα ένα Σάββατο μεσημέρι ότι η Άλντα δεν λέρωνε πια την αυλή, γιατί είχε "ανακαλύψει" ένα κόλπο: Δεν έτρωγε, και δεν λέρωνε!!!

Έτσι, "αναγκαστήκαμε" να πηγαίνουμε τα Σαββατοκύριακα για λίγο, για να μην μένει νηστικό το σκυλί, και να μην το ταλαιπωρούμε.

Στην πρώτη της περίοδο, την περιορίσαμε να μην σουλατσάρει μόνη της τις ώρες που το γραφείο ήταν σε λειτουργία.

Όταν η Άλντα έγινε 8 μηνών περίπου, άρχισε να την κοπανάει τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα. Πηδούσε πάνω από τα κάγκελα.

Έτσι ψηλώσαμε τον φράκτη της αυλής στα δυόμιση μέτρα με πρόσθετο πλέγμα, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να εξακολουθεί να την κοπανάει, αλλά να μην μπορεί να επιστρέψει για να φάει ή για να πιει νερό.

Άλλαξα τα κάγκελα, αλλά πάλι την κοπάναγε. Είχε ταλέντα Παλαιοκώστα, η νεαρή Άλντα.

Τελικά, θεώρησα λογικό τότε να την δένω, αλλά ένα πρωί, την βρήκαμε να κρέμεται απ έξω, ευτυχώς τα πίσω της πόδια πατούσαν κάτω, ποιός ξέρει πόσες ώρες κρεμόταν το σκυλί, για περίπου 20 μέρες έβηχε...

Ήδη η Άλντα, ήταν χρονιάρα, ήξερε όλη την γειτονιά, είχε ήδη δημιουργήσει τις σχέσεις της με διαφόρους (κατά την διάρκεια των εργάσιμων ωρών του γραφείου αλλά και κατά την διάρκεια των αποδράσεων της) και ήδη ήξερε να κυκλοφορεί στην γειτονιά, με ότι κινδύνους αυτό συνεπάγεται...

Μετά τα διάφορα που απότυχαν, την στείρωσα πριν την δεύτερη περίοδο γιατί ήξερα πως ήταν θέμα χρόνου να γεμίσουμε με κουτάβια, και σταμάτησα να κλειδώνω την πίσω αυλή.

Τότε, είχα θεωρήσει πως καλύτερα να ζήσει λιγότερο (λόγω κινδύνων) αλλά όπως θέλει εκείνη, παρά να την περιορίζω, να την πνίγω, να την ταλαιπωρώ, κλπ.

Έτσι την είχα δει τότε.

Όταν την πήγαινα βόλτα, είχα διαπιστώσει πως όλα τα σκυλιά τα αντιμετώπιζε εχθρικά, και μάλιστα της την έπεφταν!!! Έκανα την μαλακία να την προστατεύω, και δυστυχώς η Άλντα που δεν είχε μάθει να παίζει ή να διαχειίζεται γενικότερα την επικοινωνία της με τα άλλα σκυλιά, είχε γίνει τελείως αντικοινωνικιά με τα άλλα σκυλιά. Όπου βλέπαμε σκύλο αλλάζαμε τετράγωνο, ή εαν δεν μπορούσαμε να το αποφύγουμε, εγώ φώναζα και απειλούσα τα άλλα σκυλιά για να την γλυτώνει η δικιά μου. Εκείνη την εποχή, κουβαλούσα χωμάτινες πέτρες, που όταν τις χτυπούσα κάτω στον δρόμο, σπάγανε σε πολλά κομμάτια, και τρόμαζαν τα άλλα αδέσποτα που μας την έπεφταν. Αυτό, προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα με την αντικοινωνικότητα της Άλντας με τα άλλα σκυλιά. Όταν το κατάλαβα, ήταν αργά. Σταμάτησα να κάνω τέτοιες βλακείες, αλλά η Άλντα ούτε να δει δεν ήθελε άλλον σκύλο.

Η Άλντα, ήξερε πολλές εντολές: Όταν ήταν μακριά, της έλεγα Άλντα, και ερχόταν. Όταν ήταν κοντά, και ήθελα να απομακρυνθεί, της έλεγα Άλντα, κι έφευγε!!! Όταν ήθελα να σταματήσει, της έλεγα Άλντα, και σταμάταγε, ενώ όταν ήθελα να ξεκινήσει, της έλεγα ΆΛντα, και ξεκινούσε!!!!!! Ανάλογα τον τονισμό, έκανε κι άλλο...

Εκείνη την εποχή, μετακόμισα περιπου 10 τετράγωνα μακριά από το γραφείο. Η Άλντα ήταν λίγο μεγαλύτερη από 15-16 μηνών, και εγώ πήρα ένα ποδήλατο και άρχισα να πηγαινοέρχομαι στο γραφείο με αυτό. Έτσι η Άλντα άρχισε την περιπέτεια να πηγαινοέρχεται σπίτι-γραφείο ακολουθόντας το ποδήλατο.

Στο σπίτι, είχα καταφέρει να την βάλω μέσα, με μεγάλους καυγάδες, αν και στην αρχή έμενε απ έξω, διότι και το σπίτι ήταν ισόγειο πολυκατοικίας με αυλίτσα. Έτσι η Άλντα από σκυλί της αυλής του γραφείου και της αυλής του σπιτιού εν συνεχεία, μπήκε επιτέλους μέσα στο σπίτι.

Όταν έφευγα για το γραφείο, η Άλντα πάντα μαζί, είτε πήγαινα με τα πόδια, είτε με το ποδήλατο, είτε με το μηχανάκι, και στο τέλος, ήξερε την διαδρομή, και έμαθε να ακολουθεί και το αυτοκίνητο!!!

Μια φορά, με περίμενε 3 ημέρες έξω από το νοσοκομείο. Όταν έμπαινα σε μαγαζιά ή σούπερ μάρκετ, η Άλντα περίμενε πάντα έξω.

Πήγαινα μέσα από τα στενά, και η Άλντα έγινε εξπέρ στην οδική συμπεριφορά!!!

Δεν χρειάζεται να κάνετε κριτική, εαν σήμερα γύριζε πίσω ο χρόνος, ποτέ δεν θα έκανα τα ίδια. Δεν θα έβαζα ποτέ σε κίνδυνο έναν σκύλο, δεν θα τον είχα αντικοινωνικό, δεν θα τον άφηνα ανεκπαίδευτο, κλπ, αλλά το θέμα είναι ότι τότε, τόσα ήξερα, τόσα καταλάβαινα, τόσα έκανα...

Τελος πάντων, εγώ είχα αγαπήσει πολύ την Άλντα, και μέσω της Άλντας είχα δει πολύ διαφορετικά όλη την υπόθεση της συμβίωσης με έναν σκύλο, τις βόλτες κλπ. Τότε ξεκίνησα να διαβάζω διάφορα βιβλία, και την άνοιξη του 1997 αγόρασα ένα ροτβάηλερ θηλυκό. Από παλιά, θαύμαζα την εμφάνιση των σκυλιων αυτών, και όταν έμαθα και για τον χαρακτήρα τους, το αποφάσισα.

Μέσα από την εκπαίδευση εκείνου του σκύλου, μέσα από την κοινωνικοποίηση του, μέσα από όσα μάθαινα, συνειδητοποιούσα όλα και περισσότερο τα λάθη μου με την Άλντα. Η Άλντα, όσο το ροτβάηλερ ήταν μικρό, δεν είχε πρόβλημα μαζί του, αλλά όταν έγινε 6-8 μηνών, έστησε έναν μεγάλο καυγά, και τις άρπαξε... Έκτοτε, αρνιόταν να μπει στο σπίτι, και επανεγκαταστάθηκε από μόνη της στην αυλή του σπιτιού, και πέρα δώθε στο γραφείο. Μετά από ένα τρίμηνο ανταρσίας, επέστρεψε μέσα στο σπίτι.

Μετά από λίγο, ξαναπαντρεύτηκα (διότι είχα χωρίσει προ πολλού, και μια εκ των αφορμών ήταν ο σκύλος...), και έπρεπε να μετακομίσω, διότι η οικογένεια μεγάλωσε, και δεν χωρούσαμε.

Στο νέο σπίτι, που ήταν σε όροφο, η Άλντα είχε εν τω μεταξύ βελτιωθεί πολυ η αντικοινωνική της συμπεριφορά, δέχτηκε να είναι υπό της άλλης σκύλας και όλα έβαιναν καλά. Παράλληλα, σταμάτησε τα πέρα δώθε, έμεινε μόνιμα στο σπίτι.

Μετά από 2 χρόνια, είχε ήδη πεθάνει το ροτβάηλερ (μεγάααααλη ιστορία κι΄αυτή), μετακομίσαμε πάλι, στην Αγία Βαρβάρα του Π Φαλήρου.

Όταν πήρα την πρέσα κανάρια, από κουτάβι, η Άλντα για να μην βρεθεί ξανά υπό όπως με το ροτβάηλερ, έκανε κάποιους ψευτοτσαμπουκάδες, όχι τίποτα σοβαρό, αλλά όταν μεγάλωσε η κανάρια, από επιλογή της, αρνήθηκε να μπει ξανά στο σπίτι, αλλά έμενε έξω στην αυλή ή στον δρόμο. Έγινε κι ένα ψευτοκαυγάς, και μετά από αυτόν, ήρθε η οριστική ρήξη στις μεταξύ τους σχέσεις.

Σιγά σιγά, έκανε δεσμους και φιλιές στην γειτονιά. Είχε γίνει η μασκώτ της γειτονιάς.

Ένας μάστορας που τοποθετούσε την τέντα στο γραφείο, είδε την Άλντα, και μου είπε πως είχε κι αυτός μια ίδια σκύλα, που έμενε κάποτε στην δίπλα αυλή!!! Ήταν ο ιδιοκτήτης της μαμάς της!!!
Δικαιολογήθηκε πως τον έδιωξαν από το σπίτι, και ότι τα κουτάβια σιγά σιγά τα έδωσε σε διαφόρους, πως ήξερε ότι ένα κουτάβι (η Άλντα) είχε χαθεί, αλλά ήταν πολύ χαρούμενος που τελικά την είχαμε εμείς.

Τότε, περίπου 10 χρονών η Άλντα πια, ξαναμετακόμισα στον Άλιμο, που μένω και τώρα.

Επειδή δεν θεώρησα λογικό, μετά από τόσο διάστημα που έμεινε έξω στην γειτονιά, να την βάλω στο νέο μου σπίτι, διότι η κανάρια θα την έκανε κομμάτια εαν γινόταν κάποιος τσαμπουκάς, την πήγα πάλι στο γραφείο.

Από το γραφείο την κοπάνησε 3 φορές, και επέστρεψε μόνη της στην παλιά γειτονιά, στην Αγία Βαρβάρα. Την τρίτη φορά, είχε κάνει ολόκληρη πλεκτάνη για να την κοπανήσει, και δεν βρήκα λογικό, να ξαναφέρω πίσω τον σκύλο, που ξέρω ότι θα την ξανακοπανήσει, αργά ή γρήγορα.

Όταν πήγαινα να την μαζέψω, ενώ όσο είμασταν μαζί, έκανε χαρές κωλοτούμπες, όταν πλησίαζα το αμάξι για να την βάλω μέσα για να φύγουμε, η Άλντα έφευγε μακριά. Ήταν φανερό ότι δεν ήθελε να γυρίσει πίσω.

 

[amangos]

Έκανα πολλά λάθη με την ανατροφή και την εκπαίδευση της συμπεριφοράς της Άλντας. Δεν εχω το αλλάθητο, ούτε διεκδικώ τον τίτλο του καλύτερου ζωόφιλου. Έμαθα από τα λάθη μου. Αλλά καλώς ή κακώς, η Άλντα απέκτησε αυτήν την προσωπικότητα, και είχε μπόλικη ελευθερία και ανεξαρτησία σε όλη της την ζωή.

Από την άλλη, ανησύχησα πολλές φορές, έκλαψα προκαταβολικά ότι θα ζήσει λίγο και ότι θα σκοτωθεί μαι μέρα και θα με τρώνε οι τύψεις, αλλά τελικά, λόγω τύχης, λόγω ικανότητας της Άλντας να επιβιώνει στις συνθήκες πόλης, λόγω της (κατά λάθος) εκπαίδευσης της στην οδική συμπεριφορά, λόγω συνδιασμού όλων των πιο πάνω, ήδη έζησε 14 χρόνια, και δεν θεωρώ (εκ των υστέρων) ότι έζησε χειρότερα από τους υπόλοιπους σκύλους, πιθανολογώ δε ότι έζησε πολύ καλύτερα από το μέσο οικόσιτο σκυλί, που βγαίνει βόλτα μισή ώρα την ημέρα, κι αν...

Σήμερα, δεν θα επαναλάμβανα τα ίδια λάθη, διότι είναι βέβαιο ότι η Άλντα έζησε καλά, επειδή η θεά Τύχη ήταν με το μέρος της.

Πάντως, ήξερε ότι την αγαπάμε, γιατί αλλιώς τώρα που χρειάστηκε την βοήθεια μας, δεν θα έκανε τέτοιο ταξίδι, τόσο αδύναμη και ταλαιπωρημένη. Ρίσκαρε, αλλά αποδείχτηκε πως πόνταρε σε σωστό άλογο.

Δεκτή κάθε κριτική, απλώς να ληφθεί υπ όψιν ότι η Άλντα ουσιστικά είναι ο πρώτος μου σκύλος, δεν είχα ποτέ την παραμικρή εμπειρία, ούτε κάποιον να με καθοδηγήσει.

Οι απόψεις μου σήμερα, όποιες κι αν είναι, είναι συνδιασμός γνώσης και εμπεριας που αποκτήθηκαν και από την σχέση μου με την Άλντα.

Γι αυτό πολλές φορές, που γράφω τις απόψεις μου για κάποιο θέμα, είμαι επιεικής με όσους κάνουν λάθη, διότι όλοι μας, κι εγώ προσωπικά, έχουμε κάνει τα δικά μας.

Εκεί που γίνομαι "Τούρκος", είναι όταν κάποιος προσπαθεί να το παίξει ξερόλας, και δεν βλέπει τα δικά του λάθη. Ή, επειδή ετυχε να μην κάνει τα συγκεκριμένα λάθη, να είναι αυστηρός στην κριτική του, ενώ είναι επιεικής με τον εαυτό του, ή με τα τα λάθη των άλλων που του θυμίζουν τα δικά του.

 

[Chloe]

Συγκινήθηκα γαμώ το...
Τι σκέφτεσαι να κάνεις Αντώνη? Μπορείς να την πάρεις έστω και τώρα? Θέλει να είναι κοντά σας, είναι σαφές...

Κι εγώ έχω "ημιδεσποζόμενα". Θα ήθελα πάρα πολύ να βρουν σπίτι και τα 2 αγαπημένα μου σκυλιά. Πάνω απ' όλα θα ήθελα να ξυπνήσω μια μέρα και να μπορώ να ζήσω μαζί τους κάτω απ' την ίδια στέγη, γιατί είναι υπέροχα και μου λείπουν κάθε στιγμή.
Αυτό απλά δε γίνεται προς το παρόν, αλλά ονειρεύομαι αυτή τη μέρα.
Ξέρω πια πως έκανα τεράστιο λάθος που άρχισα να ασχολούμαι μαζί τους και να τα φροντίζω, γιατί ανησυχώ διαρκώς γι' αυτά.
Γι' αυτό και δεν θα το ξανακάνω. Ποτέ ξανά "ημιδεσποζόμενο".
Κάποια κουτάβια (3 έχουν μείνει) που μεγαλώνουν τα καημένα έξω απ' το γραφείο μου έχουν λάβει από μένα ελάχιστα χάδια. Καθόλου παιχνίδια. Φαγητό, νερό, αγγελίες για την υιοθεσία τους, πόλεμος με το δήμο για τον εμβολιασμό τους. Γιατί πολύ απλά όταν ασχολείσαι με αδέσποτα το βόλεμα, καμιά φορά, δεν είναι να τα φροντίζεις όσο και όταν γουστάρεις, αλλά μέχρι το σημείο που ΔΕΝ τα αισθάνεσαι κοντά σου και ΔΕΝ τα αγαπάς. Έτσι και τα αγαπήσεις, την πάτησες.

Αντώνη θα σταθώ σ' αυτό:

Όταν πήρα την πρέσα κανάρια, από κουτάβι, η Άλντα για να μην βρεθεί ξανά υπό όπως με το ροτβάηλερ, έκανε κάποιους ψευτοτσαμπουκάδες, όχι τίποτα σοβαρό, αλλά όταν μεγάλωσε η κανάρια, από επιλογή της, αρνήθηκε να μπει ξανά στο σπίτι, αλλά έμενε έξω στην αυλή ή στον δρόμο. Έγινε κι ένα ψευτοκαυγάς, και μετά από αυτόν, ήρθε η οριστική ρήξη στις μεταξύ τους σχέσεις....
.....Επειδή δεν θεώρησα λογικό, μετά από τόσο διάστημα που έμεινε έξω στην γειτονιά, να την βάλω στο νέο μου σπίτι, διότι η κανάρια θα την έκανε κομμάτια εαν γινόταν κάποιος τσαμπουκάς, την πήγα πάλι στο γραφείο.

...και θα σε ρωτήσω χωρίς καμία διάθεση κριτικής... Πώς μπόρεσες να αφήσεις το σκυλί σου? Δεν σε τρόμαζαν οι γύρες της? Δεν σκέφτηκες τη λύση του εκπαιδευτή ή έστω να δώσεις ένα απ' τα δύο κάπου? (στη θέση σου θα έδινα το "καινούριο" σκυλί, όχι το "παλιό"...). Αλλά όπως είπα και πριν δεν έχω καμία διάθεση να σε κατηγορήσω. Απλή απορία ήταν και ειλικρινής.

 

[Natassa]

Καθόλου άσχετα djdoctor.
Δεν μου'χει συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο, ομολογώ.
Πρέπει να'ναι τραγικό...


Εγώ προσπαθούσα να μη δένομαι με αυτά που 'φρόντιζα', αλλά το προσπαθούσα πολύ.
Όσο για φαγητό κ.λ.π. δεν πήγαινα συχνά, αυτό που με ενδιέφερε ήταν να στειρωθούν κ αυτό προσπαθούσα να κάνω με όλα.
Τον πολλαπλασιασμό είχα σαν 1η προτεραιότητα για όσο ζουν κ περιφέρονται έξω στους δρόμους κ μετά το να τα φωτογραφίζω κ να τα προωθώ όπου υπήρχε δυνατότητα να βρεθεί κάποιος για να τα αναλάβει υπεύθυνα.

 

[foibos]

Εγώ για ακριβώς τον φόβο αυτών που έζησε ο djdoctor δεν ασχολούμαι με τα αδέσποτα από την άποψη του να τα ταίζω ή να τα χαϊδεύω!
Δεν μπορώ, δεν αντέχω το βλέμα τους όταν φεύγεις και την σκέψη τους μέχρι την επόμενη φορά που θα τα δω αν είναι καλά!
Είναι κάτι που είναι παραπάνω από τις αντοχές μου!