Θα ήθελα απλώς να συμπληρώσω το εξής:Εγω τωρα γυρισα απο τη δουλεια και πραγματικα τα ποδια μου δε με βαστανε, η πλατη μου ειναι σαν το στεγαστρο καλατραβα αλλα μία με μιαμιση ωρα θα παμε βολτα με την alithia μου, δεν μπορω να αντισταθω σ΄αυτο το βλεμμα που με κοιταζει και παει στην πορτα, της το χρωσταω, της το οφειλω, ειναι η δευσμεση μου απεναντι της, ειναι το ελαχιστο για να ειναι ευτυχισμενη, δεν ρωτησαμε που την πηραμε απο τα αδελφια της απο την ασφαλεια της μανας της, ειμαστε η ζωη της και πρεπει να το ανταποδωσουμε και παντα θα ειναι πολυ λιγο για ολα αυτα που υπομενουν για μας.
Το μονο που θελει ο φιλαρακος σου ειναι λιγο απο το χρονο σου, δωστου λιγο και αυτος θα σου δωσει ολο του το ειναι.
Το μεγαλύτερο δώρο που σου κάνει ο σκύλος, είναι ακριβώς αυτό!!!
ότι όταν γυρίσεις κουρασμένος, όταν ο καιρός δεν είναι κατάλληλος, όταν φυσιολογικά εσύ θα ξεραινόσουνα σε έναν καναπέ πτώμα στην κούραση και θα καθόσουνα 99,9% μπροστά στο χαζοκούτι, ο σκύλος σου σε "αναγκάζει" να πας βόλτα, να περπατήσεις, να συναντηθείς με άλλους ανθρώπους που "τραβάνε" τα ίδια, να μιλήσεις τελικά μαζί τους, να αποκτήσεις κάποιους φίλους ή γνωστούς έστω που αλλιώς δεν θα τους ήξερες, να πας κάποια στιγμή και κάπου αλλού γιατί θα έχεις βαρεθεί τα ίδια...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάτι ανατολές και κάτι ηλιοβασιλέματα που έχω δει χάριν στον σκύλο μου, κάποιες βόλτες στον Υμηττό και στην Πάρνηθα (πριν καεί), τόσους φίλους και γνωστούς που απέκτησα, τόσους έρημους κόλπους που ανακάλυψα για να κολυμπήσω μαζί του και να μην μου τα πρήζουν οι διάφοροι... Πάνω απ όλα, τότε που έμενα σε διαμέρισμα και πήγαινα τόσες βόλτες (διότι τώρα έχω αυλή και πηγαίνουμε λιγότερες-κοντινότερες), ήμουνα 20 κιλά λιγότερα!!! Διότι όχι μόνο περπατούσα περισσότερο, καθόμουνα λιγότερο από τώρα, και είχα λιγότερο χρόνο για μασαμπούκα!!!