Πολύ δύσκολο θέμα.
...Πριν από 6 χρόνια, η μικρή μας κόρη βρήκε την ημίαιμη σκυλίτσα μας, στα χιόνια - έξω από το σχολείο της, σε ηλικία 1 μηνός περίπου. Αδύναμη και άρρωστη.
Την υιοθετήσαμε και μου άλλαξε όλο το mindset (τη δομή σκέψης - μιάς και τα συναισθήματα, φαντάζομαι, υπήρχαν εκεί, σε ύπνωση) γύρω από τα αδέσποτα ζώα και τα σκυλιά-γάτες γενικότερα.
Με το σκυλί αυτό, πήγαμε την ιστορία μέχρι τέλους. Θεραπεύτηκε, έγινε το 5ο παιδί μας, μας "ξεμυάλισε" (ίσως θα μπορούσα να πω ότι έγινε ο ουσιαστικός αρχηγός της αγέλης μας), μας "έβγαλε" όλα τα λάθη μας, για να γίνουμε ...σοφότεροι, ταξίδεψε υπέροχα μαζί μας, όσπου (πέρισυ) αρρώστησε. Κάναμε τα πάντα, όπως θα κάναμε στο παιδί μας. Πολύς χρόνος (και εργασιακός χρόνος - κάθε μέρα) και πολύ χρήμα. Δεν νικήσαμε αυτή τη φορά και η σκυλίτσα μας κοιμήθηκε τα περασμένα Χριστούγεννα...
Το 2006 (στη διάρκεια του mundial, καλή ώρα - τη βραδυά που ο Ζιντάν έκοψε το ποδόσφαιρο), ένας υπέροχος αρσενικός σκύλος (μίξη Labrador με κάτι μεγαλύτερο και ισχυρότερο) μπήκε ...απρόσκλητος στον κήπο του εστιατορίου που έτρωγα με τη γυναίκα μου και, παρότι ο κήπος ήταν γεμάτος, ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μας, μισοπεθαμένος από την κούραση, την πείνα και τη δίψα (και την ερλίχια, όπως μάθαμε κατόπιν). Οπως καταλαβαίνετε, ονομάστηκε Ζιντάν! Για να μη σας κουράζω, πάλι γιατροί κλπ., θεραπείες και φιλοξενία στο σπίτι μας. Εμεινε μαζί μας 3 μήνες, μέχρι να βρούμε μία κατάλληλη οικογένεια που τον αγάπησε και τώρα ζει μαζί τους. Τον παρακολουθώ ακόμα, που και που. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα το ποιόν (πολλών) ανεύθυνων ανθρώπων που βλέπουν ένα όμορφο και δυνατό σκυλί και το ζητάνε, χωρίς να ξέρουν τι θα το ...κάνουν. Επειδή δεν είχαμε εμπειρία με τέτοια θέματα (υιοθεσιών κλπ.) ο Θεός μας φώτισε, κυριολεκτικά και πέσαμε σε σωστούς ανθρώπους που είναι σωστοί μέχρι σήμερα. Την εποχή εκείνη, για χάρη του σκύλου, ήρθα και στις πρώτες μου επαφές με φιλοζωϊκά σωματεία και, κυρίως, καταφύγια. Με κάποια συνδέθηκα πολύ, στο βαθμό και με τον τρόπο που μπορούσα να προσφέρω. Ετσι, όταν η σκυλίτσα μου έφυγε για το μεγάλο της ταξίδι, το κορμάκι της αναπαύθηκε στη γωνίτσα ενός καταφυγίου, γεγονός που το θεωρώ εξαιρετική τιμή, τη μέγιστη για ένα άνθρωπο που λατρεύει τα σκυλιά.
Πέρισυ, σε κάποια θεραπεία της σκύλας μας στον κτηνίατρο, έφεραν ένα μικρό γατάκο, με το πίσω πόδι του σακατεμένο. Τη συνέχεια την μαντεύετε... Τώρα πιά, έχω εκτείνει τις μελέτες μου (και τα αντίστοιχα κόστη και χρόνο), όχι μόνο στη συμπεριφορά του σκύλου, αλλά και στη συμβίωση των δύο... Ομως μας αρέσει!
Ταυτόχρονα και εδώ θέλω να καταλήξω, τα τελευταία 6 χρόνια, από την πρώτη μέρα που είχαμε μετακομίσει στο σπίτι μας, στη γειτονιά υπήρχε μία αγέλη 4 αδέσποτων, μεγάλης ηλικίας. 2 θηλυκά και 2 αρσενικά. Το πρώτο αρσενικό, κάποια μέρα εξαφανίστηκε, ως δια μαγείας. Το 2 αρσενικό, υπέργηρο και άρρωστο (καρκίνος στο σαγόνι), νομίζω ότι πρόλαβε να ξαπλώσει ανάσκελα και να το χαϊδέψω το τελευταίο βράδυ της ζωής του. Ετσι, τουλάχιστον 4-5 οικογένειες στη γειτονιά, "πέσαμε πάνω" στις 2 ηλικιωμένες σκυλίτσες που απέμειναν. Σε συνεχή συνεννόηση τις ταϊζουμε (ακόμα και το κρέας φροντίζουμε να είναι μαλακό και ψιλοκομένο, μιάς και δεν μπορούν να μασήσουν καλά) και τις ποτίζουμε. Μία από τις κυρίες τις πηγαίνει 2-3 φορές το χρόνο για grooming. Μία άλλη κυρία έχει αναλάβει να τις πηγαίνει σε πανσιόν κάθε Αύγουστο που λείπουμε. Εγώ έχω αναλάβει να τις πηγαίνω στον κτηνίατρο. Κάθε μέρα (τουλάχιστον 2-3 φορές) όλοι μας τις φωνάζουμε, τις χαϊδεύουμε, τους μιλάμε, παίζουν με τα σκυλιά μας (αυτές μάλλον, προτιμούν να παίζουν με εμάς). Το χειμώνα, κάποια κρύα βράδια, τις έχω φωνάξει μέσα για να ζεσταθούν, αλλά έρχονται μέχρι την πόρτα, κάνουν τρελλές χαρές, παίζουμε, αλλά δεν μπαίνουν. Αρνούνται. Κάνουν "φύλαξη" στη γειτονιά "τους", χαίρεται να τις βλέπει κανείς, κολημένες η μία στην άλλη (κα, έτσι, δείχνουν μεγαλύτερες - συμπαγής μάζα) να διώχνουν ξένα σκυλιά, μεγαλύτερα και επιθετικότερα.
Εχω προβληματιστεί πολλές φορές με τις 2 αυτές σκύλες. Τι θα ήταν καλύτερο? Να τις φυλακίσουμε με το ζόρι, ολοκληρώνοντας τη συμβολή μας προς αυτές? Να τις αφήνουμε να χαίρονται τη ζωή τους που θα την αποκαλούσα "προστατευόμενη φυσική ζωή"? Δεν ξέρω, αλλά συνεχίζω να είμαι "εκεί" γι' αυτές και νομίζω ότι είναι ευτυχισμένες. Και, ταυτόχρονα, συνεχίζω να έχω την αγωνία για το κτήνος που μπορεί να μη τις θέλει ζωντανές και να τις βάλει στο μάτι... Το σίγουρο που νιώθω και το έχω ξεκαθαρίσει ήδη στη γυναίκα μου, είναι ότι αν η μία πάθει "κάτι" θα προσπαθήσω να πάρω την άλλη στο σπίτι (αν μπορέσω να την ...πείσω να μπει).
Αναφέρω όλα αυτά, μιάς και πιστεύω πως ότι μπορείς να κάνεις για ένα ζώο, πρέπει να το κάνεις, έστω και για λίγο. Του δίνεις δύναμη. Αυτό έχει τα ένστικτά του που δεν το αφήνουν να "αποκοιμηθεί", θα βρει το δρόμο του μετά. Θα είναι πιό περιποιημένο, πιό προσεγγίσιμο, με αποτέλεσμα ο επόμενος "καλός" άνθρωπος να μπορεί πιό εύκολα να το συμπαθήσει και να βοηθήσει και εκείνος...
Υ.Γ. Δεν ξέρω, αλλά ίσως κάτι μου λέει ότι είμαι off-topic?
