Θέλω να σας στείλω πρώτα απ' όλα μια γλυκιά και υπέροχη καλημέρα!
Δεν έβλεπα την ώρα να μπω γρήγορα γρήγορα στο φόρουμ και να διαβάσω όλους εσάς που με τόση αγάπη και προθυμία μου δίνετε απαντήσεις.
Denis,
έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ! Το σκέφτηκα πολύ καλά και χθες το απόγευμα κιόλας το κουβέντιασα μαζί του (τον λένε Θεόφιλο).
Του είπα πως σκέφτομαι σοβαρά να έρθει στη συντροφιά μας ένα σκυλάκι, αφού πρώτα συζητήσουμε μερικά πραγματάκια που θα πρέπει και ο ίδιος να γνωρίζει.
Του μίλησα για το πόσο μικρούλη θα είναι στην αρχή, πως θα κάνει πιπι και κακάκια σε διάφορα σημεία του σπιτιού, πιθανόν και στο δωμάτιό του, σε σημεία που έχει σκορπισμένα παιχνίδια, πως θα χρειάζεται πολύ φροντίδα και αγάπη, πως δεν είναι ένα παιχνίδι που θα πάρει με χαρά και μόλις το βαρεθεί θα το...καταχωνιάσει σε κάποιο ράφι μαζί με τα παιχνίδια του. Και βεβαίως, πως θα χρειάζομαι τη βοήθεια και του ίδιου.
Του είπα όσα μπορεί, για την ώρα, να καταλάβει.
Είχε πλάκα. Μου έδινε απαντήσεις σε κάθε τι, ξεκινώντας απ' το οτι "μαμά, τώρα που είμαι μικρούλης δε θα μπορώ εγώ να καθαρίζω τα τσίσα του".
Απάντησα "θα μπορείς όμως να μη θυμώνεις όταν αυτό γίνεται και μεγαλώνοντας να με βοηθάς όλο και περισσότερο σ' αυτό".
"μαμά, κι άμα το χάσουμε? άμα το ξεχάσουμε κάπου" -ήταν το άγχος του.
"υπήρχε ποτέ περίπτωση η μανούλα σου να σε ξεχάσει κάπου? ", απάντησα.
Κάπως έτσι, ήταν ο διάλογός μας, στη πρώτη μας συζήτηση. Σήμερα σκοπεύω να συνεχίσω μαζί του.
Κατόπιν, τον ρώτησα να σκεφτεί το όνομά του στη περίπτωση που είναι θηλυκό και η απάντηση χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν: "ΕΛΕΝΗ" !!!!
(το όνομά μου).
Τι να του εξηγώ πως δε δίνουμε ανθρώπινα ονόματα στα ζωάκια (εντάξει, συμβαίνει, αλλά να είμαστε....και συνωνόματες?!!!), τι να του λέω πως μπορούμε να βρούμε κάτι πιο χαριτωμένο...τίποτα...."Ελένη"!!!
Άντε να δούμε και μ' αυτό...!
Έτσι, τον έβαλα σε μια πρώτη διαδικασία συμμετοχής, για τους λόγους που σωστά ανέφερες Denis.
Tara,
το ερώτημά σου με προβλημάτισε. Είναι γεγονός πως δεν το είχα σκεφτεί, δεν είχα αναρωτηθεί αν θα έπαιρνα ένα σκυλάκι σε περίπτωση που ήμουν μόνη.
Ίσως όχι, αλλά όχι για τους λόγους που μπορεί να σκεφτείς.
Νομίζω, δε ξέρω, πως αν ήμουν μόνη, η ζωή μου θα ήταν διαφορετική. Θα είχα άλλους ρυθμούς, μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και σίγουρα περισσότερες παρέες για βόλτες, εκδρομές κ.τ.λ, πράγματα που κάνει ένας ελεύθερος, αδέσμευτος άνθρωπος.
Λόγω παιδιού, αλλά και λόγω χαρακτήρα και σαφέστατα επειδή έτσι είναι πλέον διαμορφωμένη η ζωή μου, είμαι αρκετά περιορισμένη όσον αφορά στις εξόδους αλλά και τη διάθεση -κυρίως- για βόλτες.
Άρα, αν ήμουν μόνη μάλλον δεν θα επέλεγα να πάρω σκυλάκι γιατί δεν θα είχα το χρόνο να το φροντίζω.
Αγάπη θα είχα πολύ, γιατί κι εγώ μεγάλωσα με σκυλάκι στο πατρικό μου (δική μου επιθυμία η απόκτησή του), αλλά όταν παντρεύτηκα το άφησα "κληρονομιά" στους γονείς μου. Είναι γιορκσάιρ, 12 χρόνων, ο Cookie.
Δεν θα είχα όμως τη δυνατότητα να το φροντίζω όπως και όσο θα' πρεπε. Και σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να έχω φυλακισμένο ένα πλασματάκι για να καλύπτει το κενό μου τις ώρες μονάχα που θα ήμουν σπίτι.
Θα μου πεις, "τι διαφορά έχει τώρα"? Νομίζω αρκετές.
Βεβαίως και ήταν, καταρχήν, επιθυμία του γιου μου. Ήταν εκείνος που άναψε τη φλόγα. Ωστόσο, αρκετές του επιθυμίας δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα εφόσον η μανούλα δεν επιθυμεί (ή δεν μπορεί).
Οπότε, σκέφτομαι, πως για να μπήκα σ' αυτή τη διαδικασία αναμφισβήτητα είναι κάτι που το θέλω εξίσου (και λόγω ηλικίας, μάλλον πιο συνειδητοποιημένα).
Τώρα, τα απογεύματα, αλλά και τα Σαββατοκύριακα είναι διαθέσιμα πάντα στο παιδί μου. Σε αυτή την "αποκλειστικότητα" υπάρχει χώρος και για το νέο μέλος της οικογένειάς μου.
Ο μικρός είναι μόνος του, έχει ανάγκη από παρέα και μου ζητάει επίμονα αδελφάκι
Να, αυτή την επιθυμία δεν μπορώ να τη πραγματοποιήσω.
Και μιας και πάντα πίστευα πως τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα δίνοντας αγάπη σε ένα κατοικίδιο, πείστηκα πως αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει.
Ταυτόχρονα, έχουμε και οι δύο ανάγκη (εγώ πολύ περισσότερο να διοχετεύσουμε κάπου την αγάπη που έχουμε μέσα μας.
Ο ένας στον άλλον, το κάνουμε. Αλλά σας εξομολογούμαι, πως πολλά απογεύματα τον κοιτάω να παίζει μόνος του και τον λυπάμαι.
Ένα σκυλί, ίσως να μην αντικαθιστά ένα αδελφάκι, προφανώς.
Αλλά νιώθω πως υπάρχουν τόσα άλλα να μοιραστεί μαζί του. Δε ξέρω, τι λέτε κι εσείς?
Το ΜΟΝΟ που με φοβίζει πλέον, μιας και είμαι στη τελική ευθεία για την απόκτηση της...."Ελένης" (ελπίζω ν' αλλάξει γνώμη για τ' όνομα!) είναι οι πολύ πρώτες ώρες που θα πάρω αυτό το μωράκι στα χέρια μου.
ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ? Τι θα πρέπει να έχω προμηθευτεί, η πρώτη κίνηση για την αρχή της εκπαίδευσής του στο θέμα της "τουαλέτας" και όλα αυτά που για σας είναι πλέον σταγόνα στον ωκεανό.
Νιώθω βαθιά μέσα μου, πως κάνω την σωστή επιλογή, αλλά με αγχώνει αυτό που δεν γνωρίζω, το πρακτικό θέμα.
Όταν πήραμε στον Cookie, όπως όλα τα παιδιά (εντάξει, ήμουν αρκετά μεγαλύτερη από παιδί) δεν ασχολήθηκα με τα της εκπαίδευσής του. Και αν θυμάμαι καλά, κανείς δεν το' κανε. Ο Cookie μπήκε στον "αυτόματο" μόνος του ο κακομοίρης, αφού βεβαίως ως μωράκι μας είχε φάει ότι παντόφλα και κάλτσα κυκλοφορούσε στο σπίτι.
Νιώθω πως θα το αγαπάω, είμαι σίγουρη δηλαδή. Αλλά θα καταφέρω να είμαι καλή σκυλομανούλα?
Δε μπορεί, από ένστικτο θα έχετε σχηματίσει μια άποψη.
Περιμένω με αγωνία να την "ακούσω".
Συγνώμη για τη κατάχρηση του χρόνου και του χώρου.
