Στην αρχη έγραψα οτι πολλές φορές ενα άσχημο μάλωμα ειναι
χειρότερο και απο τις φάπες ανάλογα με την εβεστιςια του σκυλου
Και να διευκρινίσω οτι μηλάμε για φάπες και οχι περνώ την μαγκούρα
μου και του σπάζω την μέση. Και με αυτο το σκεπτικό ναι ειναι
ενα άσχημο μάλωμα ίσο με ξυλο. Για αυτο μην επικεντρωνόμαστε
σε αυτον που έριξε την φάπα η οποια έπεσε στον σκυλο που
πρεπει αλλα στο ενδεχόμενος τραμπούκισμα(και οχι μπουλινγκ)
εκει που δεν πρεπει.
Υπάρχουν σκυλια που με το επόμενο χάδι τα ξεχνάνε άμεσος(και
τα δύο) και υπάρχουν σκυλια που οταν υπερβάλεις δεν το
ξεχνάνε ποτε άσχετα αν δεν το δείχνουν και άσχετα αν δεν γυρίσουν
ποτε πάνω σου.
Αγαπητέ Βόρειε Βουνίσιε
, το ερώτημα που τίθεται δεν είναι ο τρόπος που θα επιβληθείς, αλλά κατά πόσο είναι αναγκαίο
η ίδια η μάθηση να γίνεται μέσω της επιβολής.
Θα απαντήσει κάποιος πως
αυτή είναι η γλώσσα τους, έτσι επικοινωνούν μεταξύ τους, κατ'επέκταση φαντάζει ο ιδανικός τρόπος. Και όπως είπε και ο φίλος μου ο Ιστ, δουλεύει, έχει αποτέλεσμα. Κάτι με το οποίο δεν θα διαφωνήσω. Σαφέστατα και έχει αποτέλεσμα.
Το έχω δει με τα μάτια μου.
Εκεί όμως που θα σταθώ είναι στην γλώσσα τους και το πόσα ξέρουμε για αυτήν.
Γιατί από κει ξεκινάνε όλα.
Αυτή είναι η βάση - που έγραψα στο προηγούμενό μου μήνυμα. Και παρά τις διαφορές στα μεγέθη και τις ιδιοσυγκρασίες, νομίζω όλοι μας συμφωνούμε πως η γλώσσα επικοινωνίας είναι η ίδια.
Είτε μιλάμε για ένα Κανγάλ είτε για ένα γιόρκι.
Πολλοί λένε πως για να μάθουμε όσα ξέρουμε για τον σκύλο, μελετούσαμε για χρόνια το λάθος ζώο (τον λύκο). Και μάλιστα μόλις πριν μερικά χρόνια ο ίδιος που τους μελετούσε πήρε πίσω κάποιες από τις παραδοχές του.
Πόσα ξέρουμε εν τέλει για τους σκύλους, την γλώσσα τους, το πως οργανώνουν τις αγέλες τους; Υπάρχει αρχηγός; Και αν ναι ποιος είναι; Πως παίρνει τη θέση του; Με τη βία;
Υπάρχουν αναρριχητές ;
Και σε όλα αυτά εμείς οι άνθρωποι που κολλάμε; Τι ρόλο έχουμε;
Ολα αυτά τα ερωτήματα ερευνώνται στις μέρες μας, μελετώντας όμως
τον ίδιο τον σκύλο.
Είχα παραθέσει πριν κάτι χρόνια τις μελέτες του Μπονάνι αναφορικά με την κοινωνική δομή των σκύλων και την ύπαρξη ή όχι ιεραρχίας, κυριαρχίας , αρχηγού κλπ κλπ.
Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτές τις 2 μελέτες έχουν τρομερό ενδιαφέρον και θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξουν και άλλες.
Υπάρχει όμως κάτι που νομίζω είναι σημαντικό να αναφέρω
Οι όροι "υποταγή" και "κυριαρχία" είναι μέρος
της γλώσσας των λύκων που δόθηκε από τον Σενκελ. Τους όρους αυτούς τους χρησιμοποίησε και ο Μεχ και όπως ήταν μεταφέρθηκαν αυτούσιοι στον σκύλο.
Οι όροι λοιπόν αυτοί περιγράφουν
συγκεκριμένες στάσεις σώματος και επιστρατεύονται για την ΑΠΟΦΥΓΗ της βίας.
Ενα βλέμμα, ένα νεύμα είναι αρκετά για να γίνει σαφής η πρόθεση.
Η βία, η μάχη, είναι κάτι που ο σκύλος δεν αποζητά. Είναι η έσχατη λύση.
Και αυτό γιατί υπάρχει τεράστιο ρίσκο στην έκβαση. Είναι θέμα ζωής και θανάτου.
Ο Χρήστος έγραψε κάτι πάρα πολύ σωστό και σημαντικό κατά τη γνώμη μου, που έχει άμεση σχέση με τους όρους που χρησιμοποιούνται και πως εμείς οι άνθρωποι τους ερμηνεύουμε:
οι όροι που περιγράφουν ανθρώπινες συμπεριφορές δεν μεταφέρονται στη φύση,γιατί διαφέρουν στο κίνητρο,προυποθέτουν μια λειτουργία και μια αλληλουχία στη σκέψη σύνθετη,που τα ζώα δε μπορούν να κάνουν
Στην προκειμένη περίπτωση, οι όροι "υποταγή - κυριαρχία" που περιγράφουν στάσεις σώματος, ερμηνεύονται με την ανθρώπινη έννοια, περιγράφοντας ανθρώπινη συμπεριφορά. Κάτι που όπως είναι φυσικό μας οδηγεί σε μια διαφορετική αντιμετώπιση εξαρχής.
Επιπρόσθετα είναι απορίας άξιο, πως είναι δυνατόν αυτοί οι όροι να χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν ιδιοσυγκρασίες (άτομα) αλλά και φυλές ολόκληρες.
Υποτακτικός - Κυριαρχικός.
Κάθε στιγμή είναι διαφορετική και ένας σκύλος που την μια φορά θα χρησιμοποιήσει την μια στάση σώματος, σε μια άλλη φάση μπορεί να χρησιμοποιήσει την άλλη.
Ο Ντούλης έγραψε κάτι επίσης πολύ σημαντικό
αυτά είναι αντίθετα προς την δεοντολογία και την ηθική μου, και στον χαρακτήρα μου και στον τρόπο σκέψης μου
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να διανοηθούν την ΕΠΙΒΟΛΗ και τη ΒΙΑ σε άλλα όντα. Ανάμεσα σε αυτούς - πλέον - συγκαταλέγομαι και εγώ.
Προτιμώ να δείξω, να κατευθύνω, να διδάξω με όμορφο τρόπο χωρίς να επιβάλλομαι.
Προτιμώ να έρθει ένας σκύλος σε εμένα όταν του φωνάξω "έλα" με χαρά και ανιδιοτέλεια, παρά επειδή αν δεν το κάνει θα υποστεί τις συνέπειες.
Και αυτό διδάσκεται.
Είναι πακέτο, δεν είναι απλό.
Θέλει χρόνο, επαναλήψεις, τσεκάρισμα σε συνθήκες με αντιπερισπασμούς κλπ κλπ.
Δεν είμαι ειδικός και μπορεί να τα έχω κάνει και λάθος.
ή σίγουρα έχω κάνει και πράγματα λάθος.
Για παράδειγμα δεν γούσταρα ποτέ το κλίκερ. Δεν μου άρεσε.
Αντί για κλίκερ επαινούσα με τον απλό παραδοσιακό τρόπο, απλά τη στιγμή που έπρεπε.
Παρόλα αυτά είχε αποτέλεσμα.
Σαφώς μιλάμε για μικρόσωμα σκυλιά (terriers), και ένα ημίαιμο 25κιλο, αλλά δεν παύουν να είναι σκυλιά.
Και επίσης αναφέρομαι σε απλές βασικές εντολές που κάνουν την ζωή μας ευκολότερη.
Το αν όλα αυτά έχουν εφαρμογή σε όλους τους σκύλους, όλων των ομάδων (ακόμα και στη 2), δεν το ξέρω.
Οπως επίσης δεν γνωρίζω σε πιο προχωρημένες απαιτήσεις (φύλαξη πχ) τι κάνουν.
Ενα εξαιρετικό άρθρο είχε γράψει πριν πολλά πολλά χρόνια το μέλος
liajoe
Αν θέλετε διαβάστε το
http://www.dogforum.gr/community/threads/Η-Ψυχολογία-στην-Εκπαίδευση-του-Σκύλου.4170/
Ηταν από τα πρώτα που με επηρέασαν και με έκαναν να προβληματιστώ.
Καλημέρα
