Το κλειδί σε όλα είναι ένα: ο σκύλος για τί πράγμα είναι μέσο; Τί επιδιώκουμε σε κάθε περίπτωση μέσω της συνύπαρξης και της αγάπης για ένα σκύλο;
Μπορείς πάντα να κάνεις μια πράξη για να ''σώσεις μια ψυχούλα'' γιατί ακριβώς εσύ είσαι ο δυνατός αυτού του κόσμου που χτίστηκε για να εξυπηρετεί και να ικανοποιεί εσένα, αλλά πάντοτε υπάρχει κι ένα κίνητρο ''ο ντεσού'', τουλάχιστον την πρώτη φορά.
Υπάρχει πάντοτε το κίνητρο της χρησιμότητας του σκύλου ως εργαλείο, ή όπλο (για μερικούς βλαμμένους που θα διαβάσουν αυτό που γράφω έτσι για να ξέρουν και τη γνώμη μου γι' αυτούς).
Υπάρχει το απόλυτα δικαιολογημένο και γενικά υπαρκτό υπαρξιακό άγχος, όπως και το ανυπέρβλητο αίσθημα της μοναξιάς. Σε άλλους εντονότερα, σε άλλους υποβόσκουν.
Υπάρχει βέβαια και το κόμπλεξ, η κυρίαρχη βλακεία της ενστάλαξης διαστρεβλωμένων ιδεών κι απωθημένων που ωθούν σε ενέργειες χωρίς καμιά λογική ανθρώπους χωρίς πραγματική δομή και οργάνωση μέσα τους, πόσο μάλιστα και έξω τους.
Μα ακόμη κι ένας από κάθε κατηγορία μπορεί ν' αλλάξει ζώντας με ένα σκύλο, αλίμονο απ' τις πρώτες ώρες, πόσο μάλιστα από μια ολόκληρη ζωή.
Μα πως φτάνεις να εκτιμήσεις αυτό που έχω αναφέρει πολλές φορές, την ανάσα δίπλα σου; Μπορείς να προσπαθήσεις να μην είσαι άδικος με τους γύρω σου με ένα και μόνο τρόπο, αν έχεις νιώσει βαθιά μέσα σου την αδικία ως αποδέκτης, να τη μυρίσεις και να τη θυμάσαι ανά πάσα ώρα και στιγμή θα διστάσεις πολύ περισσότερο αν κάποια στιγμή φτάσεις στο μεταίχμιο του να πρέπει ή όχι ν' αδικήσεις κάποιον. Όμοια αν έχεις βρεθεί σε κάποιο πόλεμο και σκοτωθεί ο συμπολεμιστής σου, το φιλαράκι σου, θα πενθήσεις γι' αυτόν, θα νιώσεις φρίκη, μα κάπου μέσα σου θα χαρείς ενδόμυχα, γιατί σκοτώθηκε εκείνος και όχι εσύ. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκτιμήσεις την ανάσα δίπλα σου, διαφορετικοί για τον καθένα μας, συνυφασμένοι με τα ψήγματα που διέπουν τις διάφορες φάσεις της ζωής μας. Αλλά πρέπει να το κάνεις, αλλιώς πάντα ο σκύλος θα είναι ό,τι και το αυτοκίνητο σου. Απλώς μια κτίση ικανή να καλύψει κάποιες ανάγκες και μετά πάντα θα κατεβάζεις το διακόπτη.
Κι αφού λοιπόν δέχεστε ότι όντως υπάρχει στο ''κόλλημα με τις φυλές'' ο αντίποδας στο ''κόλλημα με τις μη φυλές'' τότε ισοδύναμα δέχεστε πως ενυπάρχει μέσα και στα δύο μια αρχική συνθήκη, το ''κόλλημα με το σκύλο''.
Ιδανικά πάνω στη γη θα ήταν όλοι κυνόφιλοι. Είναι; Προφανώς όχι. Γιατί δεν είναι; Εμείς γιατί είμαστε; Πάλι γυρίζουμε στο τι μέσο αποτελεί ο σκύλος ανά περίπτωση αλλά λίγο διαφορετικά είναι η αλήθεια. Ξεκινάς από μια ανάγκη, υπάρχει λοιπόν ένας καταλύτης που οδηγεί αυτή την ανάγκη-τη σκέψη-το συναίσθημα στη μετάφραση στο ''απλά ένα σκύλο'' ή στο ''οπωσδήποτε ένα ντόπερμαν''.
Τελικά πότε πραγματικά είναι ξεκάθαρη αυτή η κατάληξη; Γιατί μόνο όταν κατανοήσεις τι σε ωθεί στη φυλή, ή απλά στην απόκτηση ενός σκύλου, θα ξέρεις αν μπορείς, πόσο μπορείς και τελικά πόσο το θες.
