Τελικα, γινεται να εχεις σκυλο και παιδια;

[SofiaEve]

Για να πω λίγο κι εγώ το μακρύ μου (και το κοντό μου),

Θυμάμαι και εγώ, μικρό παιδάκι ήμανε, κανα 6άρι χρονώ - ίσα που το θυμάμαι. Και σε ένα ταξίδι είχα δει ένα γερμανικό ποιμενικό, ίσο ύψος με εμένανε θά 'τανε. Ζήτησα να τον χαιδέψω (νομίζω), και εκεί που τον χαίδευα, τσουπ κάνει μία και μου άρπαξε το χέρι, αφήνοντάς μου δυο τρυπαλάκια και μια μελανίτσα. Οι γονείς μου πάντως, ούτε δράμα κάνανε, τίποτα, με πήγαν στον καπετάνιο να μου βάλει λίγο μπενταντίν κ όλα οκ. Και έκτοτε, παρά την ηλικία μου, δεν θυμάμαι να φοβήθηκα ποτέ σκύλο.

Άσχετο αυτό βέβαια μάλλον, ούτε δικός μας σκύλος ήτανε, ούτε στη προκειμένη ιστορία ξέρουμε τις συνθήκες που δάγκωσε ο σκύλος, πως και πόσο δάγκωσε. Και δεν αδικώ καθόλου, κανέναν γονέα που φοβάται το ίδιο του το σκυλί για το ίδιο του το παιδί - πολύ άσχημο συναίσθημα. Μα υποθέτω πως, εάν οι γονείς ήταν λίγο πιο ψύχραιμοι και επίσης, εάν είχαν ασχοληθεί κάπως με την εκπαίδευση του (εννοώ κάποια βασικά πράγματα περί της γλώσσας του σώματος και τη σωστή επικοινωνία με έναν σκύλο), δεν θα τον είχαν απομακρύνει έτσι εύκολα.

Κι αν γενικώς στην Ελλάδα η συμβολή ενός εκπαιδευτή δεν ήταν μόνο - μη τζιζ, μόνο αν συμβεί το κακό και βλέπουμε.

 

[genie]

όχι δεν λένε-λέω αυτό ! υπάρχουν σκυλιά που μπορείς να τα εμπιστευτείς όχι όλα και πρέπει να μπορείς να κρίνεις και να είσαι σίγουρος , εγώ την θηλυκιά την άφηνα άνετα με την μικρή ! ηταν σε όλη της την ζωή μανούλα και προσεχτική και ανεκτική σε μικρά παιδιά η μικρά ζώα , ηταν έτσι πριν γεννηθεί η μικρή μου και από την πρώτη μέρα που ήρθε η μικρή στο σπίτι η σκύλα ηταν πάντα στο 1 μέτρο το πολύ από το παιδί , εκείνη την εποχή είχα και ένα αρσενικό αν τον άφηνα και έλειπα ει μουν σίγουρη ότι θα την έριχνε κάτω θα την έγλειφε μέχρι αηδίας θα της έκλεβε το φαγητό το της , εκεί για να μην έχω ατύχημα (όχι από επιθετικοτητα ) πάντα ήμουν μπροστά.

Και κοιτα που επαναλαμβανεις ακριβώς το ίδιο "ΕΓΩ κρίνω σωστά το δικό μου σκύλο" Δεν το λέω σα μομφή, ίσα ίσα το καταλαβαίνω το συναίσθημα. Απλά λέω ότι εξηγεί γιατί όταν συμβαίνουν τέτοια περιστατικά δε σημαίνει πάντα ότι ο γονιός ήταν εγκληματικά άσχετος. Κανείς δεν το πιστεύει αυτό για το σκύλο του (τουλάχιστον για ένα φυσιολογικό σκύλο, όχι σκύλο δεμένο στην πόρτα για "φυλακα") και πράγματι δεν ακούμε καθημερινά για δαγκωμένα παιδιά. Αλλά μία στις τόσες, κάποιος δεν είχε κρίνει σωστά. Ανθρώπινο είναι. Σαν ένα πράγμα με το καρεκλάκι του αυτοκινήτου, 9 στους 10 γύρω μας (μη πω 9,5) δεν θα έβαζαν ποτέ π.χ. το 7 χρονο σε καρεκλάκι, γιατί ο κίνδυνος ακούγεται πολύ θεωρητικός, και συνήθως έχουν δίκιο. Πάντα το ρίσκο φαίνεται μικρό αν δε συμβεί κοντά μας και όλοι μας σχεδόν σε κάτι κάποια στιγμή έχουμε υπερβολική εμπιστοσύνη εκεί που δε θα έπρεπε. Ε, ένας στου 100, 1000, 10000 ; πληρώνει το λάθος κρίσης. Είναι ανθρώπινο.

 

[vek]

Και κοιτα που επαναλαμβανεις ακριβώς το ίδιο "ΕΓΩ κρίνω σωστά το δικό μου σκύλο" Δεν το λέω σα μομφή, ίσα ίσα το καταλαβαίνω το συναίσθημα. Απλά λέω ότι εξηγεί γιατί όταν συμβαίνουν τέτοια περιστατικά δε σημαίνει πάντα ότι ο γονιός ήταν εγκληματικά άσχετος. Κανείς δεν το πιστεύει αυτό για το σκύλο του (τουλάχιστον για ένα φυσιολογικό σκύλο, όχι σκύλο δεμένο στην πόρτα για "φυλακα") και πράγματι δεν ακούμε καθημερινά για δαγκωμένα παιδιά. Αλλά μία στις τόσες, κάποιος δεν είχε κρίνει σωστά. Ανθρώπινο είναι. Σαν ένα πράγμα με το καρεκλάκι του αυτοκινήτου, 9 στους 10 γύρω μας (μη πω 9,5) δεν θα έβαζαν ποτέ π.χ. το 7 χρονο σε καρεκλάκι, γιατί ο κίνδυνος ακούγεται πολύ θεωρητικός, και συνήθως έχουν δίκιο. Πάντα το ρίσκο φαίνεται μικρό αν δε συμβεί κοντά μας και όλοι μας σχεδόν σε κάτι κάποια στιγμή έχουμε υπερβολική εμπιστοσύνη εκεί που δε θα έπρεπε. Ε, ένας στου 100, 1000, 10000 ; πληρώνει το λάθος κρίσης. Είναι ανθρώπινο.

όχι δεν είναι το ίδιο ,
έχω περιστατικά που ο σκύλος που ζούσε μέσα μαζί με τα παιδιά δάγκωσε , έχω και περιστατικά που ο σκύλος που ζούσε έξω πάλι δάγκωσε.
Το θέμα και το πρόβλημα δεν είναι αν ο σκύλος ανεβαίνει κρεββάτι ή αν περνάει ώρες με το παιδί είναι το λάθος διάβασμα του σκύλου άρα το γιατί άφηναν να κοιμάται ο σκύλος με το παιδί είναι το ίδιο άκυρο με το αν ζούσε ο σκύλος στην αυλή και το δάγκωνε, μάλλον πιο άκυρο ακόμα.
Ανάλογα τον σκύλο και τα παιδιά θα πρέπει να κρίνουμε και να έχουμε ανάλογη συμπεριφορά.

 

[johnk]

Σκέφτηκα αρκετά...

Το γράφω, εν κατακλείδι, για το “σκύλο”...
Πάντα για το σκύλο έγραψα, εξάλλου, εδώ μέσα...
Και, θερμά παρακαλώ ΟΛΟΥΣ να παραμείνει για τον σκύλο ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΜΕΣΑ στο φόρουμ!!! Είμαι κατανοητός???

Το γράφω για τους παλιότερους και νέους φίλους που είμαστε “εραστές” του...

Για φίλους που, άσχετα από το εάν, κατά καιρούς, ξεχνιόμαστε ή παρεξηγούμαστε λόγω επιμέρους συμπεριφορών, εκτιμώ την γνώση, την άποψη, την κρίση και την ενημέρωσή τους...

Το γράφω, ας πούμε, για τον @reinmeister2 … “ακραίος” λιγάκι στις εκφράσεις των απόψεών του (τον έχω αντιπαθήσει σφόδρα, στο παρελθόν, εξ αυτού του λόγου), αλλά “to-the-point” και πολύ σωστός, όταν δεν φοβάσαι την αλήθεια...

Ας πούμε, για τον (τρελαμένο – αλλά γνώστη) φίλο @Kouros , που – μονοθεματικά και βασανιστικά – επιμένει πως ο σκύλος είτε γαυγίζει είτε “παραδίδει”... και ο οποίος @Kouros ξέρει ακόμα και πότε δεν συμφωνώ σε επίπεδο έννοιας, λέξης – ή και γράμματος – άσχετα αν το εκφράζω ή όχι...

Ας πούμε, για τον φίλο μου @east49 , που, σίγουρα, “ξέρει από σκυλιά”, λιγάκι περισσότερο από εμένα... και έχουμε μοιραστεί ευθέως (εδώ και χρόνια, τελικά, έ?) εποικοδομητικές συμφωνίες και διαφωνίες...

Ας πούμε για τον @ISKENDER , που έχει τον δικό του, διακριτικό τρόπο, να μου “μαζεύει” τις σκέψεις από το ροζ συννεφάκι μου...

Ας πούμε για τον @tasos malinoua , που μ’ έχει μαζέψει κι εκείνος (“λίγο” πιο άκομψα – σωστά, όμως) αρκετές φορές...

Ας πούμε, για τη ΦΙΛΗ μου την @yasemin (και τον άντρα της ΚΑΙ τα Kangal της – όπου μαζί τα έχουμε πει όλα, με τις ελάχιστες απαραίτητες λέξεις)... και, γι’ αυτό σε ρώτησα χτες, αγαπημένη Σίσσυ, αν θα ξεχάσουμε, τελικά, όλα όσα ξέρουμε (ή δεν ξέρουμε), με τα νέα “issues” που τίθενται στο φόρουμ, ως φυσικές (ή μεταφυσικές) ανησυχίες... ανησυχίες του “εγώ” μας, όμως και ΟΧΙ του σκύλου...

Ας πούμε για το φίλο μου, @canis , που με τόσα χρόνια δημιουργική ενασχόληση ξέρει το σκύλο... ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ... και, βέβαια, μέσα σε αυτά τα χρόνια που είμαι μέλος εδώ μέσα, με “έχει γεννήσει και μένα”... και να μη μιλήσω για τον @Yorkaddict και άλλα σημαντικά μέλη που μου δίνουν γνώση και υγιή σκέψη...

Ας πούμε, για τον ΦΙΛΟ ΜΟΥ @sea-mol , που πάντα ρουφάω τη γνώση του και το λεπτό χιούμορ του (όταν δεν καλαμπουρίζει τόσο “αυστηρά”)... για τον απλό λόγο ότι (λίγο – πολύ) μαζί πορευόμαστε (έστω και μακροσκοπικά, σαν νοοτροπία) στη ζωή με το σκύλο...


Ας πούμε, για την παλιά – νέα φίλη μου, την @HolywoodBrn , την Έλενα, που μου έχει δείξει τι σημαίνει επαγγελματική (και όχι μόνο) φιλία ΧΩΡΙΣ εισαγωγικά... γιατί ΘΑ καταλάβει ΑΚΡΙΒΩΣ τι μπορεί να σημαίνει ΧΡΟΝΙΣΜΟΣ και συγκυρία στη μικρή ζωή μας... και ότι τα (κατ’ αντίληψη) μεγάλα στη ζωή μας είναι, ουσιαστικά, μικρά, and vice versa... και γιατί θα προσδιορίσει ΑΚΡΙΒΩΣ την ημέρα ΚΑΙ την ώρα, που ο Δίας ήθελε να κάνει σεξ!

Τέλος, θα γράψω, ας πούμε, για την αγαπημένη φίλη μου @mareco... γιατί την αγαπώ, όσο και να διαφωνώ με εκρηκτικές - ανυποχώρητες αντιδράσεις της, σε ορισμένα θέματα... και γιατί λατρεύω την προσέγγισή της προς το “σκύλο”...

Και, όχι μόνο γι’ αυτό... αλλά, γιατί η @mareco (σαν από λανθάνουσα “Θεία Πρόνοια”?) ενημερώθηκε και προειδοποιήθηκε (ίσως και 15 μέρες πριν)... για το γεγονός ότι, όταν ο άνθρωπος (που “τα ξέρει όλα”) κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει...

Τέλος, γράφω εδώ, ελπίζοντας (όπως είχα γραψει στο χτεσινό υστερόγρφο) ότι είμαι σε θέση να μπορέσω να επεξηγήσω με σαφήνεια και πληρότητα... και, κυρίως, με κατανοητή επάρκεια...

Στο βαθμό που η σχετική επάρκεια δεν μπορέσει να γίνει κατανοητή στο "εγώ" κάποιων λίγων... δεν αισθάνομαι ιδιαίτερη λύπη να διατυπώσω ότι ΔΕΝ με αφορά...

Και πάμε...

Γειά σου @mareco , με τα ωραία σου... συμφωνώ απόλυτα:

In (our) DOG we trust!!!
Ότι (γ@μwσκυλο) και νάναι!!!
Όλα τ' άλλα, είναι για ν' αγαπιόμαστε...

Υ.Γ. Ελπίζω, σύντομα, να βρεθώ σε θέση που να μπορέσω να επεξηγήσω με σαφήνεια και πληρότητα...

Επίσης, κάπου απάντησα το τελευταίο διήμερο, ότι "In DOG we trust... NOT in man"... ο "σκύλος" ξέρει το "ΤΙ"... ξέρει τον "λόγο" (και το "γράμμα" - σα βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα!) μιάς και ο ίδιος είναι μέρος (πλησιέστερο) της "Μητέρας Φύσης"...

Ο (ιδανικός, θα έλεγα) άνθρωπος (θα όφειλε να) ξέρει το "ΓΙΑΤΙ"... ξέρει την "αιτία"...

Και πρόσθεσα ότι η παρουσία ενός (ΚΑΛΟΥ - αλλά σπάνιου, στις μέρες μας) εκπαιδευτή, είναι ο καταλύτης, που θα βοηθήσει τον άνθρωπο στη μετάφραση... μιάς και ο άνθρωπος πρέπει να μάθει και να αιτιολογήσει και όχι ο "σκύλος", που τελικά "τα ξέρει όλα"... όλα και κάτι παραπάνω...

In DOG we trust, λοιπόν... και (παρότι κουραστικός, τόσα χρόνια) χαίρομαι που, όπως έχω γράψει πολλές φορές, ΑΥΤΟΣ ο σκύλος, “έριξε τη ζαριά”...

Αξίζει να αναφερθεί ότι, χρονικά, 18 ώρες πριν η (Αδέσποτη Ηρωίδα ΜΟΥ) Φλόξυ ξεκινήσει το ταξίδι της για τη Γειτονιά των Αγγέλων (απόφαση που είχε ληφθεί, έχοντας υπόψη τα πάντα – ιατρικά και ευημερίας)... και λάτρευε την αγαλίαση της θαλπωρής, της φροντίδας και των χαδιών, από σκυλιά και ανθρώπους... στα 19 της χρόνια... ΔΕΝ τα ειχε δει όλα...

Έπρεπε να δει και να ζήσει ΚΑΤΙ ακόμα: Τον “Μαύρο Καβαλλάρη”...

Υποψιάζομαι, βέβαια, ότι στην ηλικία αυτή (και με τον φανταστικό πολιτισμό μας) πρέπει να τον είχε συναντήσει ήδη... με κάτι φονικά “ξεκαθαρισμάτων” που είχαν γίνει στην γειτονιά της... με τη βαθιά σφυριά που είχε φάει κάποτε στο κεφάλι η “Διόσκουρή” της η Τατού κλπ...

Όμως, αυτή τη φορά ήταν "λίγο" διαφορετικό: Την τελευταία μέρα και στιγμή της... όταν ήταν αδύναμη 100% να φροντίσει τον εαυτό της... είδε τον “Μαύρο Καβαλλάρη” να της παίρνει, “εδώ και τώρα”, τον προστάτη της...

Και δεν θα επεκταθώ πάρα πολύ... εδώ έρχεται ο “σκύλος”... In DOG we trust… γιατί:

Ο γ@μwσκυλος...
Ο “γιατί τα παίρνετε αυτά τα γ@μ#μ@ν@?”...
Ο “0 ή 1”...
Ο “θα σκοτώσει ή θα πεθάνει”...
Ο “θα σας φάει τα παιδιά σας”...
Ο “δεν τον έχεις!”...
Ο “Μα δεν έχει κάνει ποτέ έρευνα – διάσωση και θα φάει οποιονδήποτε πλησιάσει”...
Ο “Μα δεν έχει μπει ποτέ σε μέρος να κάνει το σκύλο θεραπείας”...

αλλά:

Ο αρχέγονος σκύλος - φύλακας “γενικών καθηκόντων”...
Η γέφυρα, μεταξύ των Ορεινών ποιμενικών και των “πολεμικών – turbo - μαστίφ”...
Ο σκύλος της, τελικά, ΚΑΛΗΣ και προσεκτικής εκτροφής...

Ο γίγαντας, ο φυλακισμένος στο μικρό κορμί... έριξε τη ζαριά!
Γύρισε ήρεμα και πολέμησε με το "Μαύρο Καβαλλάρη"... έτσι, όπως ΑΚΡΙΒΩΣ εκτράφηκε για να κάνει, χωρίς οποιοδήποτε δισταγμό... ΚΑΛΗ ΕΚΤΡΟΦΗ!!!

Ανέτρεψε ότι μας είχε τροφοδοτήσει τους (ματαιόδοξους) προβληματισμούς (τα what if's) όλα αυτά τα χρόνια... και έγινε η «Μητέρα Φύση»...

Κυριαρχικός? Αναμφισβήτητα, επιπέδου Νο 2 (όχι Νο 1, όμως)...
Αρχηγός? ΝΑΙ... πέρα και πάνω από κάθε αμφιβολία...

Τι θα πει και τι σήμαινε (εκείνη την ώρα) αρχηγός?
Είδε τον άνθρωπό του με “θέμα”... κυρίως, ενεργειακό...
Δίστασε 2-3 δυτερόλεπτα...
Κινήθηκε αργά και ψύχραιμα...
Εριξε κάτω τον άνθρωπό του, με όση δύναμη (και, ταυτόχρονα, διακριτικότητα - "απαλότητα") μπορούσε...
Προστάτεψε τον άνθρωπό του... τον έσυρε, για να τον κρύψει... τον φίλησε...
Και, μετά, έβγαλε το πιο δυνατό και ιδιαίτερο γαύγισμα της ζωής του, για να ειδοποιήσει τους υπόλοιπους... και όχι μόνο τους υπολοίπους της "αγέλης", αλλά και την ευρύτερη γειτονιά...

Δεν έκανε τίποτα οξύ, αλλά όσα όλα έκανε έδειξαν "ΑΡΧΗΓΟΣ"...
Ήξερε ΤΙ!!! Ενδεχομένως, ήξερε και ΓΙΑΤΙ!!!
Απέδειξε: "τέρας γερών νεύρων", όσο και να λέγαμε επί τόσα χρόνια για τα αδύναμα νεύρα του...

Και, για την ιστορία και το "ανθρώπινο κουτσομπολιό"... ο άνθρωπός του (και - θυμάστε? - προστάτης της Φλόξυ, στην τελευταία της μέρα, τρομάρα του!), αφού ο γίγαντας κέρδισε τη μάχη "στα μαρμαρένια αλώνια"... ο άνθρωπος βρέθηκε να πολεμάει τον "υπέρ πάντων αγώνα"... αλλά, αυτό δεν αφορά το σκύλο, μιάς και "In DOG we trust"... όμως, αυτό γίνεται γιατί ο γίγαντας του έδωσε το χρόνο να προλάβει (και τη διάθεση να το αποφασίσει) να πολεμήσει...

Και με την επιστροφή του ανθρώπου, ο γίγαντας έγινε πιο ΑΡΧΗΓΟΣ...
Από την 1η στιγμή, ο γίγαντας δεν φαίνεται πλέον 5 χρονών... φαίνεται 8,5... "γέρασε"... προβληματίστηκε... ωρίμασε...
Εχει αναλάβει το γενικό συντονισμό και η Μόκα (που, από 6,5 φαίνεται 7,5)... άκουσον - άκουσον, έχει αναλάβει την προσωπική σωματοφυλακή...
Αυτός παρατηρεί ήρεμα τα πάντα... η άλλη κάνει συστηματική, ΟΜΩΣ, φύλαξη, λες και είναι Μαλινουά ή Μποσερόν!!!

Ναι, να έχετε παιδιά και σκυλιά!
Ναι, να έχετε σκλιά και παιδιά!
Ναι, τα σκυλιά κάνουν και λάθη...
Ναι, τα σκυλιά διορθώνουν, αλλά σχεδόν ποτέ δεν τιμωρούν...
Ναι, να μάθετε το "σκύλο"...

In DOG we trust!!!

 

[sea-mol]

Να γράψω εγώ με το θάρρος του φίλου, ότι δεν κατάλαβα τίποτα.
Και παίρνω το θάρρος να ρωτήσω, μιας και είναι προτιμότερο απ τα κουτσομπολιά.

-Μπήκε κλέφτης, ψαρώσατε και σας ξελάσπωσε ο μικρός?
-Έπαθες έμφραγμα, σε έβαλε στην ακρούλα, σου έκανε τεχνητή και φώναξε τους άλλους?
-Είχες πιει λίγο παραπάνω και είδες τον Πλαστήρα να μπαίνει στο σπίτι φωνάζοντας "παραιτηθείτε - πάμε για νέο κίνημα" ?

 

[johnk]

Να γράψω εγώ με το θάρρος του φίλου, ότι δεν κατάλαβα τίποτα.
Και παίρνω το θάρρος να ρωτήσω, μιας και είναι προτιμότερο απ τα κουτσομπολιά.

-Μπήκε κλέφτης, ψαρώσατε και σας ξελάσπωσε ο μικρός?
-Έπαθες έμφραγμα, σε έβαλε στην ακρούλα, σου έκανε τεχνητή και φώναξε τους άλλους?
-Είχες πιει λίγο παραπάνω και είδες τον Πλαστήρα να μπαίνει στο σπίτι φωνάζοντας "παραιτηθείτε - πάμε για νέο κίνημα" ?

Εσύ, θα με ρωτήσεις... και θα μάθεις... ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ!!!

Το κουτσομπολιό δεν είναι απλά "μη προτιμότερο"... κάποιες φορές είναι θανατηφόρο (ψυχικά)... ακόμα και η καλύτερη πρόθεση κάποιου φίλου να "ενδιαφερθεί ρωτώντας οποιονδήποτε δικό μου - ή, που νομίζει ότι είναι δικός μου" είναι (αντιλαμβάνεσαι?) casus belli...

Θα με ρωτήσεις ιδιαιτέρως και θα μάθεις...

Στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ θέμα και post, αυτό που προέχει είναι ο "σκύλος"...
In DOG we trust...

 

[sea-mol]

ε, μην βγαίνουμε εκτός θέματος τότε

ΥΓ
Και δεν θα σε ρωτήσω ιδιαιτέρως, ελπίζω να μου πεις μόνος σου

 

[takisft]

Εγώ ελπίζω και εύχομαι να είσαι καλά Γιάννη

 

[johnk]

Εγώ ελπίζω και εύχομαι να είσαι καλά Γιάννη

Το βασικό (για το θέμα μας, "εδώ", Τάκη μου): Ο σκύλος έδειξε ότι εκτράφηκε σωστά και υπεύθυνα, για τη "δουλειά" που τον πήραμε.... και, με χαρά "τ' ακουμπήσαμε" κιόλας!!!

 

[yasemin]

Τελικα σωστα εκτιμηθηκε μεσα στην τοκετοομαδα

 

[takisft]

Τελικα σωστα εκτιμηθηκε μεσα στην τοκετοομαδα

Πολύ σωστά. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό το ποστ του Γιάννη θα έπρεπε να είναι στο θέμα του μικρού

 

[johnk]

Πολύ σωστά. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό το ποστ του Γιάννη θα έπρεπε να είναι στο θέμα του μικρού

Συμφωνώ...

Αλλά, σε αυτή ΑΚΡΙΒΩΣ τη φάση, δεν θα τόθελα μέσα στο θέμα του μικρού... το προτιμώ "σκόρπιο", μέχρι νεωτέρας...

 

[Kouros]

Εσύ, θα με ρωτήσεις... και θα μάθεις... ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ!!!

Το κουτσομπολιό δεν είναι απλά "μη προτιμότερο"... κάποιες φορές είναι θανατηφόρο (ψυχικά)... ακόμα και η καλύτερη πρόθεση κάποιου φίλου να "ενδιαφερθεί ρωτώντας οποιονδήποτε δικό μου - ή, που νομίζει ότι είναι δικός μου" είναι (αντιλαμβάνεσαι?) casus belli...

Θα με ρωτήσεις ιδιαιτέρως και θα μάθεις...

Στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ θέμα και post, αυτό που προέχει είναι ο "σκύλος"...
In DOG we trust...

Και εγω αν ειναι θεμα φυλαξης θα ηθελα να μαθω,παρακαλω!
Με ενδιαφερει καθε περιπτωση φυλαξης σε σκυλο!

 

[johnk]

Και εγω αν ειναι θεμα φυλαξης θα ηθελα να μαθω,παρακαλω!
Με ενδιαφερει καθε περιπτωση φυλαξης σε σκυλο!

Εντάξει, αγαπητέ @Kouros ,

Υπάρχει η (μεγάλη) πιθανότητα να αργήσω (βλέπε: μοιάζω με την Ομάδα 2, Μη "εκπαιδεύσιμα" σκυλιά, λίγο "βαριά" και ξεροκέφαλα σκυλιά), αλλά απαντώ... σχεδόν πάντα, όταν το θέμα με ενδιαφέρει κι εμένα... οπότε, πάμε, να σου "ψελίσσω" την απάντησή μου...

Στο θέμα "φύλαξης" που κάνει ο σκύλος και σε ενδιαφέρει να μάθεις... ή (ΑΚΟΜΑ καλύτερα), στο θέμα "άμυνας" που ΒΓΑΖΕΙ ένας (αμυντικός) σκύλος...
Το ζήτημα έχει λυθεί από εμάς... και ειδικότερα και από εμένα, μέσα στη σκέψη για τις επιλογές μου (που - καλώς ή κακώς - τροποποίησαν σημαντικά τον τρόπο ζωής της οικογένειάς μου, αλλά δεν μετανιώσαμε ιδιαίτερα)... η φάση έχει "κληρώσει" και, έστω και αν δεν μας ικανοποιεί 100%, λειτουργεί ως εξής:
- Επιλογή "Αρχέγονης Φυλής" (εννοώ - και μου αρέσει αυτό - που δεν έχει τύχει, ακόμα, της πλήρους και αμέριστης σημασίας των ειδικών, για την εξέλιξή της)...
- Επιλογή γεννητόρων (όσο μπορούσαμε, με την τσίμπλα στο μάτι)... στους γεννήτορες (κατ' ελάχιστον στον ένα) δεν θριαμβολογώ για την άψογη επιλογή...
- Δυνατή τοκετοομάδα, όμως!
Να φανταστείς, ο αδελφός του (που δεν επιλέξαμε - κυρίως λόγω των ισχίων του δικού μας - για να μη σου λέω κουταμάρες) ήταν 1η επιλογή και επιστράφηκε (οι λόγοι ήταν ότι χώρισε το αφεντικό κλπ. - αμφιβάλλω)...
Επίσης, να φανταστείς ότι μία αδελφούλα τους (το Νο 1 της γέννας - μακράν!), δόθηκε δωρεάν, σε (έμπειρο) λάτρη της φυλής, που ήταν σε θέση να την "κουλαντρίσει"... σε ηλικία 5 μηνών και αφού (φαντάζομαι) κόντευε να φάει τους υποψηφίους ιδιοκήτες...
- Λόγω φυλής, τεράστια έμφαση στην επιλογή χαρακτήρα, ταμπεραμέντου, επιπέδου κυριαρχικότητας (Νο 1 - Νο 5) και λοιπών, επιμέρους, χαρακτηριστικών ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και ταμπεραμέντου... επιλογή κουταβιού, δηλαδή...
- Έτσι, επιλέξαμε την 2η δυνατή επιλογή μας... ο αδελφός του (θηρίο, πλέον, των 75-80 κιλών) ξεκινούσε τους τσσμπουκάδες και ο δικός μας τους τελείωνε... καλός σκύλος...
- Με τις επιμέρους (ανεπιθύμητες) ιδιότητες του dog aggression (δεν τον ενδιαφέρει αν μιλάμε για "άντρα" ή "γυναίκα")...

Μετά από 5 χρόνια ατέλειωτης ενασχόλησης, έχουμε φτάσει στο εξής "λυμένο"επίπεδο:
- Δεν γουστάρει (ρε αδερφάκι μου) την "εισβολή" (ακόμα και την "είσοδο") των "άλλων", μέσα στο σπίτι και στον κήπο...
- Όταν βρισκόμαστε στο σπίτι, η γυναίκα μου ή/και εγώ, θα "ανεχτεί" την είσοδο που εμείς δεχόμαστε... με βαριά καρδιά, οπότε "προσέχουμε για να έχουμε"...
- Ανέχεται ανθρώπους (κυρίως γυναίκες) που δεχόμαστε, αλλά (και παρότι τις συμπαθεί - αν νομίζει κάποιος ότι ο σκύλος μας είναι σε θέση να έχει τέτοια ρομαντικά συναισθήματα!), π.χ., δεν θα μπορέσεις να τον εμπιστευτείς (ελεύθερο) μαζί με την αδελφή μου...
- Λατρεύει τις κόρες μας, αλλά ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσει να μπει στο σπίτι μία φίλη τους, εφόσον λείπουμε οι "αρχηγοί"... και, αν μπορέσει να μπει (π.χ., γιατί, ενδεχομένως, ήταν η γυναίκα μου εκεί και κατόπιν έφυγε), το σίγουρο είναι ότι δεν θα μπορέσει να βγει...
- Για το γιό μου, δεν το συζητάμε... ψηλός - μοναχογιός και κυριαρχικός... και, δεδομένου ότι ο σκύλος δεν ξέρει (ακόμα!) να διαβάζει ταυτότητες, όταν λείπουμε (κυρίως, όταν λείπω εγώ), χρειάζεται, απαραίτητα, ατσαλένιο κάγκελο των 3 μέτρων, χωρίς "πάτημα" και χωρίς κατασκευαστικές εκπτώσεις!
- Για όλους τους υπόλοιπους "επιπλοποιούς - σαλαμέμπορους", ισχύει ένα πράγμα: "do or die"... θα σκοτώσει, ή θα σκοτωθεί... αλλά, δεν θα κολώσει:
"Χτύπα με πάθος, αλλά και ψυχραιμία... κάνε (ξαφνικά και ΠΟΛΥ) τρομακτικό θόρυβο (τα γνωστά "Αφρικάνικα", που λέω κι εγώ, εδώ και χρόνια)... χτύπα γρήγορα... και χτύπα ψηλά... φύγε και ξαναχτύπα, κατά κύματα... πολύ μικρή γωνίωση (πίσω), που υποδεικνύει τάση για σήκωμα προς τα πάνω στον καυγά... εντάξει, ίσως υποδεικνύει και "αγριοκάτσικο"...
- Η "μαμα" του κι εγώ, τον "έχουμε", σε κάθε περίσταση (ανθρώπινης απειλής), άσχετα με το εάν θεωρώ ότι θα ήθελα να τον "έχω" στο 100% (αλλά, ας μην είμεθα και πλεονέκτες)...
- ΜΟΝΟ ένας άνθρωπος (επαγγελματίας εκπαιδευτής - το αστέρι μου, ο δάσκαλός του τα τελευταία - συνεχιζόμενα - 5 χρόνια) μπορεί να μπει σπίτι (όταν εμείς λείπουμε) και να χειριστεί το σκύλο μας όπως "γουστάρει κι αγαπά"... και να τον βγάλει και έξω... και, ταυτόχρονα, να γίνει αποδεκτός με ενθουσιασμό τύπου Ρωμαϊου Αυτοκράτορα...
- ΜΟΝΟ ένας κτηνίατρος μπορεί να του χαϊδέψει τα (πρώην) π@π@ρι@ και να "τη βγάλει καθαρή" με ένα απαλό γρύλισμα... και να του κάνει και ότι άλλο χρειάζεται...
- Κατά τα άλλα, δεν σταματάει πουθενά, είναι τεσταρισμένο αυτό, σε σχέση με τον ανθρώπινο "εισβολέα", όταν ο άνθρωπος ΔΕΝ έχει το καλάσνικοφ... αλλιώς, θα πρέπει να τον σκοτώσει...
- Για παρόμοιους λόγους, δεν προχώρησε ποτέ ( ) στις ματαιόδοξες - "ρεαλιστικές" - ανθρώπινες τάσεις για διάφορα που υποθέτεις... τον θέλαμε (και δεν μετανιώνουμε) πιο "κατεβασμένο", απ' ότι πιο "ανεβασμένο"...

Έτσι, εύκολα ή δύσκολα, έχουμε καταλήξει σε αυτό το μίγμα (άμυνας και ΟΧΙ φύλαξης - φύλαξη ΚΑΝΕΙ η Ομάδα 1, άμυνα ΒΓΑΖΕΙ η Ομάδα 2)... να τ' αφήσω?

ΟΜΩΣ:

Αγαπητέ Γιάννη,

Προχτές έγραψα για κάτι πιο "δυνατό", για κάτι πιο εξαιρετικό (υπό την έννοια της εξαίρεσης - που, μεταξύ μας αναρωτιέμαι: είναι όντως εξαίρεση?)...

Εγραψα για κάτι που αποζητώ συνειδητά, τα τελευταία πολλά χρόνια (μόνο από τις αρχέγονες φυλές - και όχι τις "κωλοπειραγμένες" - twin turbo - custom - με ζαντολάστιχα, με τις εξατμίσεις σα τσιμινιέρες τσιμεντάδικου, με τη πολυχρωμία, με τη μονοχρωμία, με τη μαγκιά του ιδιοκυήτη κλπ. - αυτό ου αποζητάς και εσύ, αν έχω καταλάβει στοιχειωδώς - αν και εσύ ΘΕΛΕΙΣ να ξέρεις και το "άλλο", που δεν θέλω να ξέρω εγώ, από εδώ, από το "ροζ συννεφάκι" μου):

Έγραψα για το σκύλο - ΣΥΝΟΔΗΓΟ...

"Μιά φορά στα χίλια χρόνια", λοιπόν... ή και κάθε μέρα, για όσους ίσως να είχαν την εμπειρία και τη δυνατότητα επικοινωνίας με τη "Μητέρα Φύση"...
Ο σκύλος (που έρχεται μαζί μας - γιατί εμείς του το ζητήσαμε - εδώ και 150.000 χρόνια)... ακόμα (και πολύ περισσότερο η γάτα - γιατί είναι μαζί μας ΜΟΝΟ 20.000 χρόνια και εξακολουθεί να μας εκπλήσσει)...

Θα κάνει κάτι που θα τον χαρακτηρίσει "Συνοδηγό" (αν όχι αποκλειστικό πρωταγωνιστή)...
Και αυτό το κάτι (όπως διακριτικά αποδέχτηκες - και ευχαριστώ!) το περιέγραψα με όση δυνατή επάρκεια και νηφαλιότητα γινόταν...

Υ.Γ. Είναι αυτό το κάτι, που (για την 5χρονη ιστορία) προβλημάτισε, αρχικά και στη συνέχεια, εμένα, τη γυναίκα μου και το δάσκαλό μας, την αγαπητή μου φίλη @yasemin κει το σύζυγό της, καθώς και τον υπέροχο ΑΡΧΗΓΟ της σκυλίσιας αγέλης της:
Σίσσυ, όπως εύστοχα ανέφερες:

Δεν ξέρουμε αν ο Κάσπερ ήταν το runt puppy... δεν ξερουμε πόσες φορές έχασε θηλή και έμεινε "στον Άσσο"... δεν ξέρουμε τι συνέβη και τα έδωσε όλα (και κέρδισε!)... και δεν ξέρουμε τι συνέβαινε και θέλει να σκοτώσει κάθε μέλος του είδους του (ή να σκοτωθεί από αυτό)...

Ξέρουμε, όμως, ότι (σαν κουτάβι της συγκεκριμένης κοιλιάς) επέλεξε να είναι ΚΟΝΤΑ στον άνθρωπο...

 

[zenio]

μας λειπουν αυτα τα σεντονια
ευχαριστουμε

 

[zenio]

και θα συνεχισουν να μας λειπουν ακομα περισσοτερο.

εκει στα "κεντρικα" αν ακουτε
οταν φτιαξετε το κουμπι με τα 1.000 likes φτιαξτε και το κουμπι με τα 1.000 ευχαριστω

 

[Kouros]

Δυστυχως δεν προλαβα να απαντησω...

 

[Mommy_in_a_jungle]

Πως σε καταλαβαίνω... Έκανα κάτι που πιστεύω πως θα το μετανιώνω σε όλη μου τη ζωή. Όντας μαμά τριών ανήλικων παιδιών κάποια στιγμή αποφάσισα να πάρω ένα σκυλάκι. Το είδα στο fb και αμέσως το ερωτεύτηκα. Επειδή ο πρώην πεθερός μου που έμενε στο εξωτερικό είδε φωτογραφία της και μου ζήτησε και για τη γυναίκα του ένα, πήρα και το αδερφάκι μέχρι να έρθουν Ελλάδα. Πέρασαν δύο μήνες μέχρι να έρθουν και τα σκυλάκια είχαν μάθει πλέον μαζί. Όταν λοιπον τον πήρε η δικια μου μελαγχόλησε. Θεώρησα λοιπον σωστο να υιοθετήσω άλλο ένα για να έχει παρέα. Έτσι και έγινε. Όλα καλά εκτός του ότι μου είχαν φάει όλα τα έπιπλα. Κάποια στιγμή χώρισα κι εκεί άρχισε το πιπιλισμα του μυαλου απο τους δικους μου που αν και ειχαν σκυλι παλιοτερα το θεωρουσαν αδιανοητο να εχω τα σκυλια μαζι με τα παιδια. Και τωρα πρεπει να επικεντρωθεις στα παιδια σου και ασε τα σκυλια, θα εχουν θεματα που χωρισες, δε μπορεις να ασχολεισαι και με τα σκυλια, και το ενα και το αλλο, μου ειχαν φαει και ολο το σπιτι, εκλαιγαν οσο ελειπα στη δουλεια και μου εκαναν παραπονα οι γειτονες, ετσι τα εδωσα σε δυο πολυ καλες οικογενειες, ανθρωπους που ηξερα πολυ καλα. Το χιλιομετανιωσα, παρακαλουσα να μην τα θελουν και να μου τα γυρισουν πισω. Κι εκει που τα σκεφτομουν τοσο εντονα ενα χρονο μετα, βρεθηκε απο μια γνωστη μου η Μελοντυ και ηταν το ομορφοτερο δωρο ππυ μπορουσε να μου ερθει ουρανοκατεβατο, την καταλληλη στιγμη. Δεν ξερω αν επρεπε να ειχα δευτερη ευκαιρια σα σκυλομαμα μιας και ακομη το μετανιωνω για τα αλλα δυο, ειχα τρομαξει με τις τοσες μου υποχρεωσεις τοτε...διαζυγιο, ολα φανταζαν τοσο δυσκολα. Δεν ηταν ομως!!! Και τωρα ζουμε ευτυχισμενοι, μια μαμα, τρια παιδια, ενα σκυλακι, δυο γατες, δυο ψαρακια και δυο νεροχελωνες!!! Με λιγη καλη θεληση όλα γινονται!!!