Ρε σεις, αυτό εδώ παίρνει πολύ σοβαρά την ενασχόλησή μου με το πιάνο. Μόλις τελείωσα να παίζω σήμερα και σε κάποια φάση σκότωνα την Ονειροπόληση του Σούμαν που την άρχισα για πρώτη φορά προχτές. Το Μουφ, το οποίο μέχρι τότε με παρακολουθούσε ήσυχο και γλαρωμένο, άρχισε να γίνεται ανήσυχο, μετά να γκρινιάζει και στο τέλος μου ψιλογαύγισε να προσέχω διότι δεν χρωστάει κανείς να χάσει τ' αυτιά του, συν το ότι το παίξιμό μου αποτελούσε ασέβεια στη μνήμη νεκρού! Έγινα κι εγώ πολύ πιο προσεκτική, βελτιώθηκα και το Μουφ ξάπλωσε κάτω και χαλάρωσε. Μόλις σταμάτησα να σκοτώνω το Σούμαν και τον βελτίωσα και μετά πέρασα στον Μπετόβεν που επίσης έμαθα στο μεταξύ, το Μουφ με αντάμειψε με την προσοχή και τα γλυψίματά του όταν τελείωσα!!!!!
Έχει γίνει χειρότερος από τον πατέρα μου που με πήγαινε στο Ωδείο πριν 30 χρόνια και βάλε και με διόρθωνε και γκρίνιαζε έτσι και σκότωνα κανένα συνθέτη!!
Έχει γίνει χειρότερος από τον πατέρα μου που με πήγαινε στο Ωδείο πριν 30 χρόνια και βάλε και με διόρθωνε και γκρίνιαζε έτσι και σκότωνα κανένα συνθέτη!!
