Το πήρα λοιπόν το πολυπόθητο πραγματακι (ζώνη) και πήγε όσο κακά μπορούσε να πάει.
Η ζώνη ήταν πακέτο με ενα στηθολουρο με μαξιλαράκι απαλό μπροστά. Οπότε βάζω στηθόλουρο, ζώνη στο πίσω κάθισμα και ξεκινάμε για απόσταση 5-10 λεπτά μαξ. Υπήρχε μια σχετική κινητικότητα στην αρχή αλλά με μονο πρόβλημα τη μειωμένη ορατότητα από τον κεντρικό καθρέφτη, αφού η ζώνη δεν έδινε περιθώρια για παραπάνω. Κάποια στιγμή βλέπω τον σκύλο ασυνήθιστα μπροστά οπότε βγάζω αλάρμ και κανω να σταματήσω στο πλάι να ξαναφτιάξω τη ζώνη. Ε πριν ακινητοποιηθεί τελείως το αμαξι, ο σκύλος πηδάει από το παράθυρο του συνοδηγού το οποίο ήταν και ορθάνοιχτο για να παίρνει αέρα και βρίσκεται στο δρόμο να σέρνει τη ζώνη. Είχα την τύχη το σημείο που σταμάτησα να είναι ακριβώς μπροστά από την ανοιχτή πόρτα μιας πολυκατοικίας, μπήκε μέσα, μπήκα κι εγω με μια σχετική ανακούφιση ότι δε κινδυνεύει και έπειτα βλέπω με την άκρη του ματιού μου τη γκαραζόπορτα της ίδιας πολυκατοικίας ανοιχτή (πάει η ανακούφιση). Ευτυχώς τον έπιασα, ξαναμπήκε στο αμαξι, ζώνη, κλείνω τα παράθυρα και συνεχίζω για άλλα 1000 μέτρα μεχρι τον προορισμό μας. Στο γυρισμό τον έπιασα με τη ζώνη τη δίκη του, με το λουρί του το οποίο το πέρασα σαν θηλιά στη ζώνη του αυτοκινήτου και (εννοείται) κλειστά παράθυρα και καταφέραμε να γυρίσουμε.
Θεωρώ πως πάτησε καταλαθος το κουμπάκι και ξεκούμπωσε τη ζώνη διότι δε βρήκα κατι σπασμένο. Εν κατακλείδι... Ζώνη, λουρί δεμένο από κάπου μεσα στο αμαξι και κλειστά παράθυρα, τουλάχιστον.