Το ξέρω από πρώτο χέρι.Έχεις αναρωτηθεί γιατί?
Ναι.
Ο εκπαιδευτης, για να μην χασει τον πελατη, πουλαει παραμυθι στον ιδιοκτητη ότι ο σκυλος του «το χει» και είναι κριμα να παει χαμενο τετοιο ταλεντο.
Ο εκπαιδευτης βλεπει ότι ο ιδιοκτητης δεν είναι καταλληλος και ικανος για να ελεγξει έναν σκυλο εκπαιδευμενο στην φυλαξη, αλλά συνεχιζει το παραμυθι.
Ο εκπαιδευτης είναι ο ιδιος ακαταλληλος για τετοιου ειδους εκπαιδευση και τελικα κανει τον σκυλο ή φοβικο ή κροκοδειλο.
Ο ιδιοκτητης είναι ανευθυνος και ακαταλληλος.
Ο σκυλος βγαζει πολύ αμυνα, ειτε λογω προσωπικοτητας και κακης εκτροφης ειτε λογω ειδους εκπαιδευσης, βλεπει παντου εχθρους και γινεται fear biter ή κροκοδειλος.
Να πετυχεις και τα τρια μαζι, ειδικος εκπαιδευτης, καταλληλος ιδιοκτητης και σκυλος είναι πολύ δυσκολο. Ένα από τα τρια αν πασχει, κατι δεν θα παει καλα.
Γι αυτό ισως καλυτερα να εχεις έναν ισορροπημενο σκυλο που «το εχει» (από εκει ξεκινανε όλα – αν το υλικο του σκυλου δεν είναι καλο, τοτε βράστα), να τον δουλεψεις καλα στην βασικη υπακοη και το γενικοτερο κοντρολ (με επαγγελματικη βοηθεια αν χρειαζεται), και να ελπιζεις ότι όταν χρειαστει θα σε προστατεψει.
Αν ο σκυλος εκπαιδευτει ρεαλιστικα να επιτιθεται, να μαχεται και να δαγκωνει, τα πραγματα περιπλεκονται παρα πολύ.
Δεν επιτρεπεται δευτερολεπτο αφηρημαδας από τον ιδιοκτητη και ποτέ δεν ξερεις πώς θα αντιδρασει ο σκυλος.