Το παλληκαράκι πρέπει να ρωτηθεί και να θέλει πολύ το σκυλί. Αυτό θα γίνει πριν την οριστική απόφαση αλλά όχι ακόμα. Μερικές φορές αποφασίζεις εσύ γι' αυτούς που αγαπάς, αλλά όχι τώρα και όχι έτσι.
Οι κηδεμόνες του πρέπει να ρωτηθούν και να θέλουν εξίσου πολύ το σκυλί. Οι θείοι που μου ξεκίνησαν τη συζήτηση είναι ακριβώς το ζευγάρι-πυρήνας ύστερα απ' την προσκόλληση του παιδιού στο σκύλο μου.
Και ειλικρινά δεν κατανοώ, ειδικά από εσένα Αρη, τι περισσότερο θεωρείς ότι θα προσφέρει στην όλη ιστορία, η καθαροαιμία ή μη του σκύλου. Και μην μου πεις σε παρακαλώ, για κατασταλλαγμένους και προβλεπόμενους βάσει dna χαρακτήρες...Αυτά ακριβώς θα ισχυριστώ, γιατί αυτά θα εγγυηθώ όταν προτείνω κάποιο σκύλο ως γενικά χαρακτηριστικά.
Όσον αφορά το περιβάλλον δε θα αλλάξει σε τέτοιο βαθμό που αναφέρεις με άλλο μέρος κι άλλο σχολείο, μόνο το σπίτι θ' αλλάξει σε θέμα καθαρά ουσιώδες μεν αλλά και επουσιώδες ταυτόχρονα.Ας συνεχίσω λοιπόν κι εγώ με τις ενστάσεις μου...
Ελπίζω καταρχάς ότι δεν το σκέφτεσαι το ενδεχόμενο του σκύλου πριν το καλοκαίρι ε;
Είναι μια σκέψη πιο κοντά στο Πάσχα, σίγουρα όμως όχι τώρα όσο είναι τόσο νωπό.
Σ' ευχαριστώ, οι σκέψεις σου συγκεντρώνουν και αποσαφηνίζουν ορισμένα ερωτηματικά που παραμένουν κι έχουν να κάνουν με το πότε, το πως και το γιατί.Γενικά νομίζω ότι είτε σε ενήλικο, είτε ακόμα περισσότερο σε παιδί, ένα ζώο είναι επικίνδυνο για την ψυχολογία ενός ατόμου, όταν έρχεται να λειτουργήσει σαν απάντηση στην έλλειψη τρυφερότητας και στην μοναξιά...
Κατοικίδιο παίρνουμε όταν μας περισσεύει αγάπη να δώσουμε, όχι όταν ψάχνουμε υποκατάστατα...
Οι θείοι μου που έχουν πλέον αναλάβει (και επίσημα από χθες) το παιδί, έχουν μεγαλώσει δικά τους παιδιά, όσο λίγο ή πολύ μετράει αυτό χωρίς να έχουν φανταχτερά πτυχία είναι άνθρωποι των γραμμάτων και όχι αγωγιάτες. Είναι πλέον συνταξιούχοι, κάτι που δίνει τη δυνατότητα ν' ασχολούνται με το παιδί αρκετά, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως μπορούν και να το προσεγγίσουν απόλυτα. Αν και τα χρήματα για 'κεινους δεν αποτελούν ιδιαίτερη στενοχώρια, δε θα υπήρχε ούτως ή άλλως πρόβλημα, τα έξοδα του παιδιού θα καλυφθούν απ' όλους μας όσο μπορεί ο καθένας, αλλά σταθερά.Ο σκύλος όμως είναι και "ανάγκες", ο σκύλος είναι ευθύνη, ο σκύλος απαιτεί δουλειά για να σου δώσει όλα τα παραπάνω θετικά.
Σίγουρα ο σκύλος δεν είναι "δώρο-έκπληξη" αλλά μπορεί να γίνει "θεόσταλτο δώρο" αν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες και κυρίως οι κατάλληλοι άνθρωποι
Αν υπάρχουν άνθρωποι με όρεξη (και εμπειρία θα πρόσθετα) να βοηθήσουν και να εισάγουν τον νεαρό ή το παιδί στην κυνοφιλία
Σε "χέρια" άπειρα όμως και "αιφνιδιασμένα" από τα γεγονότα μπορεί να γίνει μεγάλος "μπελάς", "εφιάλτης" και extra έγνοια σε μια δύσκολη περίοδο.
Πιστεύω καταλάβατε την γενική "φιλοσοφία"...
Αυτοί οι θείοι, όταν μεγάλωνα εγώ, μιας κι ο πατέρας μου ήταν ο μόνος απ' την οικογένεια που είχε σκυλιά και μάλιστα μέσα στο σπίτι ήταν τότε αρνητικοί γενικά με τα γνωστά μοτό μικροφοβίας και όχι μόνο. Όταν ο γιός τους γύρισε από στρατό και σπουδές με ένα μολοσσό άλλαξαν κάπως τα πράγματα ή ξεκίνησαν ν' αλλάζουν. Τώρα έχουν μερικά δικά τους σκυλιά, όχι μέσα στο σπίτι, αλλά τους φέρονται καλά και τα έχουν στεγασμένα.
Αν και δεν καταλήξαμε προφανώς κι ήταν μια πρώτη επιφανειακή συζήτηση, άπαξ και ξεκινήσει η διαδικασία το που θα μείνει ο σκύλος είναι το λιγότερο και θα λυθεί.
Απ' την ευρύτερη οικογένεια, άλλοι έχουν σκυλιά κι άλλοι όχι. Δύο ξέρουμε κάποια πράγματα περισσότερο και κατατοπιστικότερα από άλλους. Ο ένας αν και δε μένει στα Χανιά, μένει στην Κρήτη κι έχει καλή σχέση με το παιδί.
Αυτή είναι η γενικότερη εικόνα.
Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις και δε χρειάζεται κάποιοι να αισθάνεστε άσκημα για κάτι. Αυτή ακριβώς τη γνώμη σας ζήτησα και όχι να συμφωνήσετε μαζί μου γιατί είμαι αλάνθαστος.