Τη Λίζα (ημίαιμος ΓΠ) τη βρήκα... δηλ. με βρήκε... το 2000 έξω από το σταθμό του Περισσού.
Περπατούσα με κατεύθυνση το Γαλάτσι. Βγήκα από τον ηλεκτρικό, την είδα έξω, τη χάιδεψα μία φορά, έβαλα ακουστικά κ ξεκίνησα το περπάτημα.
Έξω από το σπίτι μου (γύρω στα 40 λεπτά απόσταση από τον ηλεκτρικό Περισσού) πάω να βάλω τα κλειδιά να ανοίξω κ βλέπω τη μικρή να με κοιτά και να κουνά την ουρά της. Με είχε ακολουθήσει από εκεί κάτω.
Ε, δεν ήθελα και πολύ... Έπειτα από αυτή τη συνάντηση, η Λίζα έμεινε μαζί μας 8 χρόνια, ενώ πρέπει να ήταν 3ων-4ων όταν με βρήκε.
Δεθήκαμε άμεσα, ήταν πολύ καλοκάγαθο σκυλί, έξυπνο, εκπαιδεύσιμο, στρογικό... Πολύ κοινωνική, πηγαίναμε παντού μαζί -μέχρι κ για να αγοράσω ρούχα και περίμενε έξω από το κατάστημα- και έτσι έμεινε ως το τέλος.
Τη "βάπτισα" έτσι γιατί θεωρώ ότι της πήγαινε (ήταν η αρχή από τα 3 "Λ").
Βοήθησε τη Λώρα (το 2ο "Λ"
) σε πολλά θέματα -συμπεριφοράς κυρίως-, καθώς ζήσαμε όλοι μαζί 1 χρόνο.
Τη χάσαμε το Νοέμβριο του 2008, σε μεγάλη ηλικία.
Ήταν η καλύτερή μου φίλη...
...
Ο πατέρας μου, έπειτα από το χαμό της λίζας δεν ήθελε άλλο σκύλο (έμενε ήδη Αγρίνιο τότε).
Εμένα με παρηγορούσε η παρουσία της Λώρας, όμως ήξερα ότι καταβάθος ο πατέρας μου μαράζωνε χωρίς την παρουσία μίας κουνιστής ουράς να μπερδεύεται στα πόδια του.
Τον άφησα 7 μήνες να ηρεμήσει, κ παράλληλα κοιτούσα αγγελίες από αδέσποτες σκυλίτσες.
Τον Ιούνιο του 2009, λοιπόν, έπεσε το μάτι μου σε μία ψυχή που με σκλάβωσε, εν ονόματι Λίλλυ (τα τρία "Λ" που λέγαμε; ).
Θυμάμαι ήμουν Αγρίνιο εκείνη τη μέρα στο pc, μεσημέρι, με τη λώρα να έχει ξαπλώσει δίπλα μου...
Είδα τη Λίλλυ (ημίαιμο ολλανδικό) στο Ίντερνετ, τηλ. στην κοπέλα που τη φιλοξενούσε, της εξήγησα την κατάσταση, ότι δηλ. ο σκύλος δε θα μείνει Αθήνα, της έστειλα φωτό από το σπίτι που θα μένει κλπ.
Πήρα τη λώρα και ανεβήκαμε Αθήνα το ίδιο απόγευμα. Επισκεφθήκαμε τη Λίλλυ, συμφωνήσαμε να την κρατήσω, υπογράψαμε συμβόλαιο υιοθεσίας, μείναμε ένα βράδυ Αθήνα και την επομένη ξανά πίσω στο Αγρίνιο.
[Η λίλλυ είναι ένα κυριαρχικό θηλυκό -τότε ήταν περίπου 9 μηνών- που ποτέ δεν ξέχασε την πράξη που έκανα γι' αυτή. Όποτε επισκέφτομαι τους γονείς μου με κάνει μία αγκαλιά τόσο ζεστή, που νιώθω λες και με υποδέχεται αδερφικό μου πρόσωπο.]
Ο πατέρας μου, -ο οποίος δεν είχε ιδέα για όλα αυτά- όταν την είδε μου είπε: "Είναι νωρίς ακόμη, δεν μπορώ, δε θα 'ναι σα τη Λίζα".
Η Λίλλυ τον πλησίασε, έβαλε τη μουσούδα της στις παλάμες του, και ήταν σα να του είπε: όλα θα πάνε καλά, είμαι εγώ εδώ...
Από τότε, το κορίτσι μας, μας δίνει απλόχερα την αγάπη της και οι τυχεροί είμαστε σίγουρα εμείς που είναι μαζί μας.
