Μιχάλη ήμαρτον. Για τον δρόμο μιλάμε. Κρίνουμε αυτό που βλέπουμε να περπατάει, δεν κυκλοφοράει κανένας με το πεντιγκρί στο κούτελο να λέμε " είδα καθαρόαιμο, άρα φταίει η ράτσα ή ο ιδιοκτήτης".
Ως κάτοχος πιτμπουλ η εμπειρία μου λέει το εξής:
Οι εκθέσεις είναι άσχετες με το θέμα.
Αυτός που κάνει έναν σκύλο αποτελεσματικό στην εργασία που έκανε ή κάνει και περιγράφεται στο πρότυπο της φυλής του.
Αν ξέρεις πως πρέπει να είναι εμφανισιακά μια τυπική πάπια, πως φωνάζει, πως πετάει και τι γεύση έχει, σαφέστατα.
Βεβαίως έχει σημασία, γιατί αλλάζει το νόημα όσων έγραψα.
Στα υπόλοιπα που έγραψα ως απάντηση στο μήνυμά σου, στο ποστ 66.
Δε ξερω αν ειναι σωστο, αλλα εχω ακουσει οτι ποτε δεν πρεπει να σηκωνουμε αποτομα στην αγκαλια το δικο μας σκυλι, γιατι αυτο στα ματια του αλλου σκυλου, κανει το δικο μας να φαινεται σαν θηραμα που κινειται αποτομα για να ξεφυγει, και ξυπναει το ενστικτο του περισσοτερο.
Δεν ξέρω εάν τα σκυλιά στο συγκεκριμένο βιντεακι είναι τυπικά Τζακ Ράσελ ή κάποια τεριε που επιλέχτηκαν λόγω ικανοτήτων. Δεν είναι δηλαδή μόνο ο χαρακτήρας στοιχείο του τύπου μιας φυλής, αλλά περιλαμβάνει και άλλα στοιχεία όπως το κεφάλι, την έκφραση, το περίγραμμα, το χρώμα /το τρίχωμα.
Πιθανόν. Αυτό λέω . Οτι σε πολλούς κηδεμόνες λείπουν ανάμεσα σε όλα τ άλλα και οι γνώσεις της γλώσσας του σώματος και της συμπεριφοράς του σκύλου. Σε αλλον φεύγει το λουρί, άλλος τραβάει πάνω τον σκύλο του, ο καθένας ο,τι του κατεβάσει η κούτρα του εκείνη την στιγμή...
Επιπλέον ότι σχεδόν "προκαλείς" αντιδράσεις και στα δύο σκυλιά, γίνεσαι κι εσύ στόχος, αφού αν ο άλλος σκύλος αποφασίσει να φτάσει τον δικό σου θα βρεθεί πάνω σου. Και δε φτάνει που κινδυνεύεις να τραυματιστείς, από αυτή τη θέση δε μπορείς και να βοηθήσεις αν χρειαστεί.
Υπάρχουν τ αναπάντεχα στη ζωή, ξέρετε.
Συμφωνώ απολύτως και καταθέτω προσωπική μαρτυρία :Ποτέ, μα ποτέ, για κανένα λόγο αγκαλιά
το παιχνίδι είναι χαμένο.
