Παπάκια και κοτοπουλάκια πωλούνται αφειδώς κάθε χρόνο στα πασχαλινά παζάρια. Μεταφέρονται κατά χιλιάδες και η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν επιβιώνει. Άθλιες συνθήκες κατά τη μεταφορά τους, ελλιπής φροντίδα και κυρίως... "φονικά" παιδάκια που εκλιπαρούν για ένα τέτοιο, ζωντανό δώρο, για να το μεταχειριστούν στη συνέχεια ως παιχνίδι. Ελάχιστα καταφέρνουν να επιζήσουν και να μεγαλώσουν. Πρόκειται για τα κατ'εξοχήν προσωρινά κατοικίδια, καταδικασμένα σε συνεχή βασανισμό μέχρι που ξεψυχούν.
Τα παρακάτω ίσως τα έχω ξαναπεί, αλλά δεν είμαι σίγουρη:
Μικρή έπρηξα κυριολεκτικά τη μάνα μου να μου πάρει ένα παπάκι. Εκείνη προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι είναι ένα ζωντανό πλάσμα που υποφέρει κι ότι, όταν θα μπορούσαμε, θα παίρναμε σκυλάκι.
Βρήκα τη λύση όμως. Πήγα στη λαϊκή με τη γιαγιά μου η οποία δεν είχε και δεν έχει καμία φιλοζωική ανησυχία. Δεν είχε καταφέρει ούτε το σκύλο της να αγαπήσει. Την ενδιέφερε περισσότερο να με κακομαθαίνει. Μου πήρε κατευθείαν ένα παπάκι. Όπως έμαθα αργότερα πίστευε ότι το ζωάκι θα πέθαινε σύντομα, αφού εγώ θα είχα παίξει για λίγο και θα είχα βαρεθεί. Δεν της πέρασε απ' το μυαλό ότι ίσως και να μου στοίχιζε...
Με το που μπήκαμε στο σπίτι (έλειπε η μάνα μου) το παπάκι έτρεξε και χώθηκε στο κενό μεταξύ ψυγείου - ένα παλιό μοντέλο - και πατώματος. Μου βγήκαν τα χέρια για να το βγάλω έξω. Είχε πάρει η γιαγιά μου ένα χαρτόκουτο, το γέμισε βαμβάκι και το βάλαμε μέσα. Η μάνα μου έγινε έξαλλη όταν το είδε και θέλησε να το επιστρέψει. Λύγισε από το θρήνο που ακολούθησε απ' την πλευρά μου. Δεν ξέραμε αν το παπάκι ήταν αρσενικό ή θηλυκό, αλλά το βγάλαμε "Νταίζυ" (πρωτότυπο ναι...).
Το παπάκι, παρά τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες το αναγκάσαμε να ζει, επιβίωσε. Μας ακολουθούσε παντού, σε όλο το σπίτι, σαν σκυλάκι! Κάναμε ένα πείραμα με τη μαμά μου. Πήγαινα εγώ απ' τη μία πλευρά και εκείνη απ' την άλλη. Το παπάκι προβληματιζόταν και έβαζε τις φωνές! Τελικά ακολουθούσε τη μαμά μου. Παίζαμε ακόμα και κρυφτό. Το παπάκι μας έψαχνε σε όλο το σπίτι και πάντα μας έβρισκε. Στο σκύλο μου, πήρε πολύ περισσότερο καιρό να μάθει αυτό το κόλπο.
Μεγάλωνε συνέχεια στο μεταξύ. Κοιμόταν στην χαρτόκουτα στο μπαλκόνι
Όσο ήταν μόνο του τραβούσε φτερά από πάνω του με το ράμφος του, φώναζε απ' τον πόνο και μετά... έτρωγε τα φτερά! Άγχος? Δεν έχω ιδέα.
Βρώμιζε πολύ, και πολύ γρήγορα. Η μαμά μου το έκανε μπάνιο και το στέγνωνε με το πιστολάκι για τα μαλλιά. Απολάμβανε απίστευτα το στέγνωμα, χωνόταν στην αγκαλιά της και δεχόταν χάδια στην κοιλιά. Δεν ξέρω αν με όλα αυτά τα μπάνια υπέφερε... μάλλον.
Το καλοκαίρι που είχε ζέστη, πήρα μια μεγάλη λεκάνη και τη γέμισα με νερό. Έβαλα την πάπια μου μέσα και ακολούθησε πανικός. Το παπί τρομοκρατήθηκε!!! Βγήκε απ' τη λεκάνη χοροπηδώντας και πήγε και κούρνιασε στη γωνιά του μπαλκονιού. Είχα την εντύπωση ότι οι πάπιες κολυμπούν αλλά αυτό ήταν... κατοικίδιο.
Μας αναγνώριζε κανονικότατα. Έβλεπε ξένους και δεν έδινε σημασία. Επιστρέφαμε σπίτι και έβαζε τις φωνές απ' τη χαρά του! Πανέξυπνο ήταν. Και είχε γίνει μια μεγάλη πάπια, βαριά, πάρα πολύ όμορφη...
Δεν πήγαμε διακοπές εκείνο το καλοκαίρι για διάφορους λόγους - συμπεριλαμβανομένου και του παπιού. Και εγώ και η μαμά μου λατρεύαμε το παπί μας.
Εκείνη όμως το σκέφτηκε καλύτερα. Προς το τέλος του καλοκαιριού μου δήλωσε ότι η πάπια μας δεν ήταν ευτυχισμένη κοντά μας κι έπρεπε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Θα την έδινε σε μια γνωστή της με κοτέτσι στο Μαραθώνα. Κλάμμα εγώ... χαμός!!! Κατάλαβα, όμως, και το δέχτηκα, με την προϋπόθεση να πηγαίνουμε να το βλέπουμε.
Η πάπια βρέθηκε στο κοτέτσι. Κάθε μα κάθε φορά που πηγαίναμε (σχεδόν 1 φορά την εβδομάδα) έκανε σαν παλαβή απ' τη χαρά της που μας έβλεπε! Απίστευτο? Υπήρχε πρόβλημα όμως. Κυνηγούσε τις κότες κι έτρωγε τα φτερά τους. Κυνηγούσε ακόμα και τον κόκορα. Η γυναίκα που είχε το κοτέτσι μας δήλωσε ότι είτε θα την παίρναμε, είτε θα την έκανε ψητή στο φούρνο.
Πήγαμε με τον πατριό μου και τη μαμά μου και την πήραμε. Η μαμά μου αποφάσισε να την αφήσουμε στον εθνικό κήπο. Καθ' οδόν η παπίτσα είχε το κεφάλι της στον ώμο της μαμάς μου. Δεν το σήκωσε ούτε στιγμή. Η μαμά μου είχε τα χάλια της από τη στενοχώρια, ίσως περισσότερο κι από μένα (ή μάλλον σίγουρα).
Στον εθνικό κήπο την αφήσαμε κοντά στις άλλες πάπιες. Η δικιά μας όμως δεν ήθελε να μείνει εκεί. Μας ακολουθούσε παντού. Τελικά τη ρίξαμε από το γεφυράκι στο νερό. Αυτό μας έδωσε χρόνο. Η πάπια μας δε γούσταρε το νερό και προσπάθησε να βγει. Στο μεταξύ εμείς είχαμε κρυφτεί πίσω από τα δέντρα. Η πάπια βγήκε έξω και μας έψαχνε σαν παλαβή φωνάζοντας ακατάπαυστα! Όταν, στην προσπάθειά της να μας βρει απομακρύνθηκε από κει που ήμαστε, εμείς φύγαμε κλαίγοντας.
Δεν ξέρω αν οι άλλες πάπιες τη δέχτηκαν ή αν έμαθε τελικά να κολυμπάει. Μακάρι να έζησε μια καλή, όσο γινόταν, ζωή.
Για μένα ήταν απλά μια τραυματική εμπειρία.
Για την πάπια αφύσικη, επικίνδυνη... κι ας ήταν απ' τις θεωρητικά "τυχερές".
Ελπίζω να μη βασανίστηκε πολύ κοντά μας.
Μακριά λοιπόν από τα προσωρινά κατοικίδια του Πάσχα. Στις λαϊκές κάθε χρόνο λαμβάνει χώρα ένα απολύτως ανήθικο εμπόριο ζωντανών πλασμάτων. Είναι κρίμα να το υποστηρίζουμε.
Τα παρακάτω ίσως τα έχω ξαναπεί, αλλά δεν είμαι σίγουρη:
Μικρή έπρηξα κυριολεκτικά τη μάνα μου να μου πάρει ένα παπάκι. Εκείνη προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι είναι ένα ζωντανό πλάσμα που υποφέρει κι ότι, όταν θα μπορούσαμε, θα παίρναμε σκυλάκι.
Βρήκα τη λύση όμως. Πήγα στη λαϊκή με τη γιαγιά μου η οποία δεν είχε και δεν έχει καμία φιλοζωική ανησυχία. Δεν είχε καταφέρει ούτε το σκύλο της να αγαπήσει. Την ενδιέφερε περισσότερο να με κακομαθαίνει. Μου πήρε κατευθείαν ένα παπάκι. Όπως έμαθα αργότερα πίστευε ότι το ζωάκι θα πέθαινε σύντομα, αφού εγώ θα είχα παίξει για λίγο και θα είχα βαρεθεί. Δεν της πέρασε απ' το μυαλό ότι ίσως και να μου στοίχιζε...
Με το που μπήκαμε στο σπίτι (έλειπε η μάνα μου) το παπάκι έτρεξε και χώθηκε στο κενό μεταξύ ψυγείου - ένα παλιό μοντέλο - και πατώματος. Μου βγήκαν τα χέρια για να το βγάλω έξω. Είχε πάρει η γιαγιά μου ένα χαρτόκουτο, το γέμισε βαμβάκι και το βάλαμε μέσα. Η μάνα μου έγινε έξαλλη όταν το είδε και θέλησε να το επιστρέψει. Λύγισε από το θρήνο που ακολούθησε απ' την πλευρά μου. Δεν ξέραμε αν το παπάκι ήταν αρσενικό ή θηλυκό, αλλά το βγάλαμε "Νταίζυ" (πρωτότυπο ναι...).
Το παπάκι, παρά τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες το αναγκάσαμε να ζει, επιβίωσε. Μας ακολουθούσε παντού, σε όλο το σπίτι, σαν σκυλάκι! Κάναμε ένα πείραμα με τη μαμά μου. Πήγαινα εγώ απ' τη μία πλευρά και εκείνη απ' την άλλη. Το παπάκι προβληματιζόταν και έβαζε τις φωνές! Τελικά ακολουθούσε τη μαμά μου. Παίζαμε ακόμα και κρυφτό. Το παπάκι μας έψαχνε σε όλο το σπίτι και πάντα μας έβρισκε. Στο σκύλο μου, πήρε πολύ περισσότερο καιρό να μάθει αυτό το κόλπο.
Μεγάλωνε συνέχεια στο μεταξύ. Κοιμόταν στην χαρτόκουτα στο μπαλκόνι
Όσο ήταν μόνο του τραβούσε φτερά από πάνω του με το ράμφος του, φώναζε απ' τον πόνο και μετά... έτρωγε τα φτερά! Άγχος? Δεν έχω ιδέα. Βρώμιζε πολύ, και πολύ γρήγορα. Η μαμά μου το έκανε μπάνιο και το στέγνωνε με το πιστολάκι για τα μαλλιά. Απολάμβανε απίστευτα το στέγνωμα, χωνόταν στην αγκαλιά της και δεχόταν χάδια στην κοιλιά. Δεν ξέρω αν με όλα αυτά τα μπάνια υπέφερε... μάλλον.
Το καλοκαίρι που είχε ζέστη, πήρα μια μεγάλη λεκάνη και τη γέμισα με νερό. Έβαλα την πάπια μου μέσα και ακολούθησε πανικός. Το παπί τρομοκρατήθηκε!!! Βγήκε απ' τη λεκάνη χοροπηδώντας και πήγε και κούρνιασε στη γωνιά του μπαλκονιού. Είχα την εντύπωση ότι οι πάπιες κολυμπούν αλλά αυτό ήταν... κατοικίδιο.
Μας αναγνώριζε κανονικότατα. Έβλεπε ξένους και δεν έδινε σημασία. Επιστρέφαμε σπίτι και έβαζε τις φωνές απ' τη χαρά του! Πανέξυπνο ήταν. Και είχε γίνει μια μεγάλη πάπια, βαριά, πάρα πολύ όμορφη...
Δεν πήγαμε διακοπές εκείνο το καλοκαίρι για διάφορους λόγους - συμπεριλαμβανομένου και του παπιού. Και εγώ και η μαμά μου λατρεύαμε το παπί μας.
Εκείνη όμως το σκέφτηκε καλύτερα. Προς το τέλος του καλοκαιριού μου δήλωσε ότι η πάπια μας δεν ήταν ευτυχισμένη κοντά μας κι έπρεπε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Θα την έδινε σε μια γνωστή της με κοτέτσι στο Μαραθώνα. Κλάμμα εγώ... χαμός!!! Κατάλαβα, όμως, και το δέχτηκα, με την προϋπόθεση να πηγαίνουμε να το βλέπουμε.
Η πάπια βρέθηκε στο κοτέτσι. Κάθε μα κάθε φορά που πηγαίναμε (σχεδόν 1 φορά την εβδομάδα) έκανε σαν παλαβή απ' τη χαρά της που μας έβλεπε! Απίστευτο? Υπήρχε πρόβλημα όμως. Κυνηγούσε τις κότες κι έτρωγε τα φτερά τους. Κυνηγούσε ακόμα και τον κόκορα. Η γυναίκα που είχε το κοτέτσι μας δήλωσε ότι είτε θα την παίρναμε, είτε θα την έκανε ψητή στο φούρνο.
Πήγαμε με τον πατριό μου και τη μαμά μου και την πήραμε. Η μαμά μου αποφάσισε να την αφήσουμε στον εθνικό κήπο. Καθ' οδόν η παπίτσα είχε το κεφάλι της στον ώμο της μαμάς μου. Δεν το σήκωσε ούτε στιγμή. Η μαμά μου είχε τα χάλια της από τη στενοχώρια, ίσως περισσότερο κι από μένα (ή μάλλον σίγουρα).
Στον εθνικό κήπο την αφήσαμε κοντά στις άλλες πάπιες. Η δικιά μας όμως δεν ήθελε να μείνει εκεί. Μας ακολουθούσε παντού. Τελικά τη ρίξαμε από το γεφυράκι στο νερό. Αυτό μας έδωσε χρόνο. Η πάπια μας δε γούσταρε το νερό και προσπάθησε να βγει. Στο μεταξύ εμείς είχαμε κρυφτεί πίσω από τα δέντρα. Η πάπια βγήκε έξω και μας έψαχνε σαν παλαβή φωνάζοντας ακατάπαυστα! Όταν, στην προσπάθειά της να μας βρει απομακρύνθηκε από κει που ήμαστε, εμείς φύγαμε κλαίγοντας.
Δεν ξέρω αν οι άλλες πάπιες τη δέχτηκαν ή αν έμαθε τελικά να κολυμπάει. Μακάρι να έζησε μια καλή, όσο γινόταν, ζωή.
Για μένα ήταν απλά μια τραυματική εμπειρία.
Για την πάπια αφύσικη, επικίνδυνη... κι ας ήταν απ' τις θεωρητικά "τυχερές".
Ελπίζω να μη βασανίστηκε πολύ κοντά μας.
Μακριά λοιπόν από τα προσωρινά κατοικίδια του Πάσχα. Στις λαϊκές κάθε χρόνο λαμβάνει χώρα ένα απολύτως ανήθικο εμπόριο ζωντανών πλασμάτων. Είναι κρίμα να το υποστηρίζουμε.
